Binnenkant : mei 2022

Zandbakbootje

Zandbakbootje, met of zonder

(schaduw) zeil, reddingsboei of aanlegsteigertje.

Allemaal je eigen boekenbootje...

Lekker lezen, allemaal in je eigen boekenbootje!

Ons adres stond er alvast in....

Een jaar of 14 geleden hielp ik een oudere mevrouw

met het opruimen en wegdoen van haar spullen.

Ze had een gehandicapte man die ze verzorgde en

als ze ooit kleiner moesten gaan wonen wilde ze

nu alvast door haar spullen heen om te verminderen.

Het was er keurig en heel goed georganiseerd,

daar had ze dus helemaal geen problemen mee,

integendeel, daar was ze juist supergoed in.

Ze wist waar alles was en het was netjes opgeborgen.

Ze was enig kind en had alles uit haar ouderlijk huis nog.

Ze had de verlovingsjurk van haar moeder bewaard,

het - nog prachtige - trouwkostuum van haar opa

en een blikje pijptabak van haar vader dat ze

af en toe open deed om er aan te ruiken.

Allemaal oude, netjes bewaarde spullen,

die haar telkens weer tot tranen toe beroerden.

Ze had vijf kinderen die het ook allemaal druk hadden,

die kon ze echt niet belasten met al haar emotionele ballast.

Vandaar dat ik mocht proberen om haar ermee te helpen.

Het was echt niet makkelijk, we hebben steeds geprobeerd

spullen zinvol her te bestemmen (als dat Nederlands is...).

Zo hebben de kleinkinderen met alle oude kleding

een modeshow georganiseerd, daar zijn foto's van gemaakt

en heel wat kleding vond zijn weg naar een toneelvereniging.

Op een keer gingen we door haar boekenkast.

Ze kwam met een boekje aan waar ze zich

al jaren naar en schuldig over voelde:

Haar zoon had het boek geleend van de leraar godsdienst

om te gebruiken bij het maken van een scriptie.

Maar, de hond had het boek te pakken gekregen.

Het was flink beschadigd en ze durfde er

eigenlijk niet meer mee terug naar de school.

De zoon was inmiddels huisarts en zelf vader van zes,

maar al die jaren had dat beschadigde boek haar

beschuldigend aangekeken vanuit de boekenkast.

Ik sloeg het boekje open.

En zag ons eigen straatnaam erin staan!!!

En de naam van de voormalig dominee die we

een jaar of wat ervoor hadden ontvangen in ons huis.

Nou, dat vonden we toch wel heel toevallig.

Ik kon haar vertellen dat de beste man was overleden.

Ze hoefde zich er helemaal niet naar meer over te voelen.

Maar wat moest ze er nu dan toch mee aan?

Op dat moment was mijn man leraar wiskunde

en hij gaf ook een aantal uren godsdienstles.

Ik vroeg haar of ik het mee mocht nemen,

ik dacht dat mijn man het vast goed kon gebruiken.

En ons adres stond er alvast in...

Sterk verhaal he?

Top!

Martina Heiduczek

'Coffee and Friendship'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

In dit schilderij herken ik veel liefs en fijns.

Fijne buren, dat zie ik natuurlijk als eerste,

die elkaar helpen en samen koffie delen.

De was hangt buiten, het is mooi weer.

Ik zie gezellige blauwe luiken,

en de vrolijke grijze krullen

van de mevrouw op nummer 21,

toevallig ook ons huisnummer, 

dat schept sowieso al een band.

En dan draagt ze ook nog een schortje, 

ik ben helemaal om. Top!!  

Een jaar of 18 geleden liep onze oudste dochter, toen 16 jaar, twee weken een winkelstage bij een bakker in het centrum van Zutphen. Op de eerste dag ontmoette ze daar al een bovenbuurman die de bakkerij zo'n beetje als het verlengde van zijn woonkamer zag. Hij kwam gezellig even met haar kennismaken. Een vrolijke man van in de tachtig.

Op donderdag kwam ze nogal opgewonden thuis, ze schoof aan tafel en begon te vertellen wat er nu toch gebeurd was. 'Die oude bovenbuurman was de bakkerij binnengekomen en had verteld: 'Kom ik op de markt toch mijn oude buurjongen tegen. Ik heb hem al wel 40 jaar niet gezien, maar we herkenden elkaar meteen. Zo leuk! We hebben allemaal herinneringen opgehaald uit de tijd dat ik we samen aan de Prins Bernhardlaan woonden!'

'Dat is leuk', had onze dochter gezegd, 'ik woon toevallig ook aan de Prins Bernhardlaan.'

'Op welk nummer?' vroeg hij.

'Op nummer 52.'

'Nummer 52? Maar dan woon je in MIJN huis!!'

Lang verhaal kort. Hij wilde dolgraag langskomen om zijn oude huis nog eens te zien en onze dochter had gezegd dat dat natuurlijk goed zou zijn. Maar hij zou voor de zekerheid vanavond nog even bellen. Ze had het nog niet gezegd of de telefoon ging. Ik hoorde de opgewonden stem van de meneer en of hij echt op bezoek mocht komen...

Ik nodigde hem uit om de volgende dag te komen eten. En of we hem even op zouden komen halen. Nee, hij zou wel een taxi nemen. Tot morgen dan!

De volgende avond kwam hij - hij was nogal slecht ter been - inderdaad de gang door geschuifeld.

Hij keek rond en de tranen kwamen al snel. 'Daar hoefde ik me niets van aan te trekken hoor, hij was de laatste tijd snel emotioneel geraakt. Hij was namelijk terminaal ziek, een vorm van kanker en door de medicatie was hij nog gevoeliger dan eerder.'

Hij keek heel geconcentreerd rond. Hij had vaak terug gedacht aan het huis en zag nu met eigen ogen wat er nog net zo als vroeger was en wat er veranderd was. Toch vreemd hoe iets in je hoofd een eigen leven gaat leiden en het dan weer in werkelijkheid van nu te zien was heel bijzonder. Sommige dingen waren nog heel vertrouwd, andere dingen net anders dan in zijn herinnering.

Hij was hier na zijn trouwen komen wonen. Zijn vrouw en hij hadden hier vier kinderen gekregen en hij was toen dominee en godsdienstleraar op een middelbare school hier in Zutphen.

De keuken was uitgebouwd en de originele kamer-en-suite - met de glas in lood schuifdeuren - waren tegen zijn zin in verdwenen, zodat we nu een grote woonkamer hadden. De donkere wenge vloer had hij niet mooi gevonden. Die hadden wij er, toen wij er kwamen wonen, weer uitgehaald, en de originele vloerdelen geschuurd en gelakt, en daar keek hij heel tevreden naar.

Hij vertelde: 'Mijn vrouw had het geld in het huwelijk ingebracht en zij besliste over de verbouwingen.' Dat was toen - en nu eigenlijk ook nog steeds - tegen het zere been.

Maar hij zei ook dat ze later gescheiden waren. Het was geen goed huwelijk geweest. Dat leek me nogal een kwestie, als dominee zijnde in de jaren-70.

'Ja, maar hij was later ook van zijn geloof gevallen, dus dat was eigenlijk helemaal geen issue meer. Oh, dat verbaasde me natuurlijk nog meer. Hoe vaak hoor je dat nu?

Hij had een dochter die uit de kast was gekomen en dat viel in de familie van zijn vrouw ook niet goed, dus hij had van die kant niet veel meer te verwachten.

Ik vroeg hoe het nu met hem zou gaan, nu hij zo ziek was. Hij zou zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen en als het nodig was zou hij naar een hospice gaan. Maar hij voelde zich nu nog goed. Hij las alles wat los en vast was en woonde met veel plezier in de stad, was graag onder de mensen en ging lekker uit eten en genoot van een wijntje.

Toch wilde hij in ons huis niet naar boven, dat zou te emotioneel worden, om de kamer te zien waar hij zijn preken had geschreven. In de voorkamer boven.

We hebben honderduit gepraat en na het eten vertelde ik dat ik dat weekend getuige mocht zijn voor mijn broer bij zijn huwelijk. Mijn broer zou gaan trouwen. Trouwen met een man. Een mooie ceremonie in Amsterdam in een strandtent op IJburg. Het homohuwelijk was twee jaar ervoor mogelijk geworden en mijn zwager-to-be had mijn broer in Londen ten huwelijk gevraagd.

Ik liet hem zien wat ik aan het maken was als cadeau: Een mooi album waarin ik Nederlandse liefdesgedichten had verzameld, waar alleen een 'hij' of een 'jij' in voorkwam. Dus geen zij. Er waren hele mooie gedichten te vinden geweest en ik had er plezier in om die op heel mooi papier te printen en in te plakken.

De voormalige dominee was onder de indruk. Hij keer rond en zei dat we een fijn gezin waren die in een heel goed huis woonden waar hij toch ook hele gelukkige jaren had gekend. De tijd met de opgroeiende kinderen was hem heel dierbaar geweest. We namen heel hartelijk afscheid, we hadden een mooie avond gehad.

Onze dochter, die het toch een beetje 'raar' vond dat de dominee zijn preken had geschreven in wat nu al zo lang haar slaapkamer was, zag hem die week erop nog een keer in de stad waarbij hij haar heel hartelijk groette en haar nogmaals bedankte voor het leuke etentje.

Een week of zes later bleek hij te zijn overleden in een hospice in Zwolle.

PS Nadat wij ons huis hebben verlaten voor ons stadsappartementje, werd er in dat oude huis flink verbouwd, en er werd een treinkaartje gevonden achter een betimmering. Misschien heeft deze - toen nog - dominee die wel gebruikt...

Dromen van het oude huis (2)

Een jaar of tien geleden zat ik in de voortuin te lezen in de schaduw van ons krentenboompje. Het was een warme voorjaardag. Er fietste een man voorbij die naar ons huis keek, een vrouw kwam er achteraan gefietst. Ze reden door en maakten een bocht terug en stonden aan de overkant van de weg stil. Hij wees naar ons zolderraam.

Ik werd natuurlijk nieuwsgierig en vroeg of ik ze ergens mee kon helpen. Nou, het zat zo: Meneer had vroeger als jongen in ons huis gewoond en wilde de plek aan zijn vriendin / vrouw laten zien.

'Wil je even binnen kijken?' vroeg ik. Nou, als dat zou mogen, zou hij er heel gelukkig van worden. Nou, kleine moeite natuurlijk. We liepen het huis door en de man vertelde volop over alle dingen die hij zich nog herinnerde die in het huis gebeurd waren en hoe hij zich toen voelde.

Het sterkste gevoel kwam boven op zolder. Hij had in ons logeerkamertje van nu jaren geslapen. In die hoek had hij zijn huiswerk gemaakt en daar stond een aquarium.

Het was flink warm op zolder. Dat deerde hem niet, zijn herinneringen rolden eruit, aangejaagd door alles wat hij zag. Die wastafel hadden zijn ouders laten plaatsen. Dat raam was er eerst niet. Waar wij nu onze was droogden stond vroeger zijn drumstel.

Ik vroeg of hij zich herinnerde, hoe warm en ook hoe koud het kon worden op deze grote ongeisoleerde en onverwarmde zolder. Nou, nee dat stond hem niet bij. Ja, het was wel koud als het vroor, maar daar waren ze vroeger toch helemaal aan gewend.

Teruglopend naar beneden schoot hij vol. De overloop met al die deuren. De trap naar de gang beneden met het zicht op nog steeds dezelfde voordeur. Het was zo vertrouwd. Hoe vaak had hij diezelfde trap wel niet afgelopen?

'Als ik droom over EEN huis, dan komt altijd DIT huis in mijn herinnering op, precies met deze hal en die mooie trapleuning en de granito vloer!'

Ik werd er een beetje stil van.

Bij het weggaan vroeg ik hem of zijn vader toevallig dominee was geweest. 'Ja, dat klopt, hoe weet jij dat?' Toen ben ik maar wat te drinken gaan maken om hem het verhaal te vertellen van zijn vader die een aantal jaren geleden ook in ons huis op bezoek was geweest om herinneringen op te halen.

Morgen verder...

Dromen van het oude huis (1)

'Mis je ons oude huis nog steeds zo erg?' vroeg ik mijn oudste dochter toen ik laatst met haar meeliep naar het station om haar uit te zwaaien toen ze met de trein weer naar Nijmegen vertrok. 'Niet meer zo heel erg, maar ik droom er nog wel vaak van', antwoordde ze.

Ze was op zijn lichtst gezegd 'not amused' toen we ons oude jaren-30 huis gingen verlaten voor ons huidige appartementje. We hadden er 27 jaar gewoond, toen we er in trokken was onze dochter vier jaar en voor haar was ons huis haar ouderlijk nest, de plek waar ze is opgegroeid, wat altijd 'haar huis' was geweest, ook al woonde ze toen we er uit trokken al weer een jaar of tien op zichzelf.

En natuurlijk begrijpen we haar. Ze heeft al haar verjaardagen daar gevierd en Sinterklaas en Kerst met de hele familie. Ze heeft in de tuin eieren gezocht met Pasen, leuke avondjes gehad met vriendinnen, maar ook dag in dag uit in dezelfde slaapkamer geslapen en aan dezelfde tafel in onze woonkamer haar ontbijt en haar warm eten gegeten. Ze had er een flink aantal jaren een mooie vleugel om piano te studeren. En dan verandert dat ineens, omdat je ouders zo nodig kleiner en comfortabeler willen gaan wonen, eerst met een een stel 'bejaarden' in een woongroep en uiteindelijk dan 'gestippeld' om de woongroep heen in een gewoon flatje.

Ze vond het echt niet leuk, maar heeft op mijn verzoek - en met veel aandacht - al haar kindertekeningen, twee koffers vol, uitgezocht en een uitverkoren deel meegenomen naar haar eigen huis. We hebben foto's gemaakt van de feestelijke jurk die ze droeg toen ze met zes jaar de Pinkerbruid was en die al die tijd al in de zolderkast lag. Ze heeft alle spullen die op haar slaapkamer lagen uitgezocht en meegenomen wat ze niet wilde missen. En ze heeft ondanks haar tegenzin dapper geholpen met plannen maken voor de inrichting van ons nieuwe huisje en zelfs geholpen met de verhuizing.

Ze vroeg ons als gezin wel om samen officieel afscheid te nemen van het huis. We begonnen op zolder. We haalden samen herinneringen op. Wat wisten we nog van alle ruimtes? Leuke dingen zoals de slaapfeestjes, waar de meisjes met alle vriendinnen in een groot bed van alle matrassen op de grond, frietjes mochten eten in bed, de spannende hindernisbaan over de zoldertrap en het stiekem in het raamkozijn in het zonnetje zitten met een boek. En minder leuke dingen, zoals de kou in de winter, waar een vriendje die bleef slapen met zijn overhemd voor zich uit de trap af kwam omdat hij dat hemd eerst wilde laten 'ontdooien'.

Er werden foto's gemaakt. En onze dochter wilde graag ook het geluid van de zoldertrap vastleggen. Op film. Dat is gebeurd, al vond onze andere dochter, zwanger en wel, het nodig om er een beetje grappig doorheen te zingen... Maar je kunt het hier beluisteren. filmpje

De eerste tijd kon was het gemis pijnlijk voor onze dochter. Het voelde echt niet fijn als ze op ons nieuwe stekkie 'op bezoek' kwam. Al snel werd het Coronatijd, zo kwam ze wat minder vaak 'thuis', wat eigenlijk niet meer 'thuis' was.

Later was het een fijne tussenstop als ze met de trein toch langs Zutphen kwam en alleen maar even uit hoefde te stappen om even aan te waaien. En dat vindt ze nu eigenlijk wel een echte 'pre', dat we zo aan het station wonen.

Maar ze droomt dus nog steeds wel over het oude huis.

Ik niet en ik mis het eigenlijk ook niet. Al vond ik het niet leuk toen ik op bezoek in ons oude huis zag hoe ze de hele tuin hadden leeggehaald. De rozen, de jasmijn, de seringen, de hortensia's, de appelbomen, de lelietjes van dalen, de vrouwenmantel, de pioenrozen, de clematis. Alles. Alles weg! Er is nu een grote trampoline in de achtertuin en de voortuin is helemaal betegeld.

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Vakantie vieren in je eigen tuin!

Heb je een caravannetje

en genoeg ruimte in je eigen tuin?

Maak dan eens een stalling / veranda / afdak

met een fijn vlondervloertje ervoor.

Heb je een permanente/mobiele logeerplek,

en tegelijk kun je op een mooie avond

vakantie vieren in je eigen tuin!

Gezellig, met die streng lichtjes.

En dan een kampvuurtje voor de deur.

Jammer, ik heb geen caravan en geen tuin...

Change the way you see

Lisa Aisato

I don’t have crow’s feet,

i have happy happy memories of laughing with friends until the tears flowed.

I don’t have frown lines,
i have the marks of my frustration and confusion, which I battled through, smiling in the end.

I am not going grey,
i have shimmering highlights of wisdom, dashed throughout my silver hair.

I don’t have scars,
i have symbols of the strength I was able to find, when life got tough.

I don’t have stretch marks,
i have the marks of growth and the marks of motherhood. My womanly evolution.

I am not fat,
i bear the evidence of a life filled with abundance, blessings and good times.

I am not just forgetful,
i have a mind so full of stories, memories and moments there is scarce room to hold much else.

I am not old,
i am blessed, with a life of great length, something not everyone can say.

Don’t change the way you look my friend,
change the way you see.

Donna Ashworth
From ‘to the women’
The word ‘vakkar’ means beautiful

Verander de manier waarop je kijkt

Ik heb geen kraaienpootjes,
ik heb fijne herinneringen aan het lachen met vrienden totdat de tranen vloeiden.

Ik heb geen fronslijnen,
ik heb tekens van mijn frustratie en verwarring, waar ik me doorheen vocht, uiteindelijk lachend.

Ik ga niet grijs worden,
ik heb glinsterende highlights van wijsheid, door mijn zilveren haar gevlochten.

Ik heb geen littekens,
ik heb symbolen van de kracht die ik kon vinden, toen het leven zwaar werd.

Ik heb geen striae,
ik heb tekens van groei en van het moederschap, mijn vrouwelijke evolutie.

Ik ben niet dik,
ik draag het bewijs van een leven vol overvloed, zegeningen en goede tijden.

Ik ben niet alleen vergeetachtig,
ik heb een geest zo vol verhalen, herinneringen en momenten dat er nauwelijks ruimte is om veel anders vast te houden.

Ik ben niet oud,
ik ben gezegend, met een lang leven, iets wat niet iedereen kan zeggen.

Verander niet hoe je eruit ziet mijn vriendin,
verander de manier waarop je kijkt.

Donna Ashworth
Uit 'Voor de vrouwen'
Het woord ‘vakkar’ betekent prachtig.

We blijven met ons lijf getrouwd

Gisteren heb ik voor het eerst weer gezwommen. Voor het eerst sinds vorig jaar augustus, na mijn val waarbij ik mijn beide voeten brak. In december heb ik wel een paar keer revalidatie in het warme bad in een verpleeghuis gehad, maar nu voor het eerst weer in het gewone zwembad, baantjes trekken. Het goede nieuws: Ik had helemaal geen last meer van mijn voeten en knie bij het zwemmen. Ik kwam alleen niet zo snel vooruit als vroeger en ik had het na een half uur echt wel gezien, maar ik hoop dat ik dit snel op kan bouwen.

Donderdag was ik bij de fysiotherapeut. Ik zei dat ik het gevoel had dat het nu niet meer vooruit ging met het lopen en dat ik dat wel verdrietig vond. Plus dat ik al mijn leuke schoenen met hakjes op een rijtje in de gang had gezet om weg te geven of te verkopen en dat ik de helft van mijn zomerjurkjes niet meer pas omdat ik zo'n acht kilo ben aangekomen.

Dat is allemaal verdrietig, maar niet het einde van de wereld. Want, ik loop weer (kleine stukjes) fiets weer, rijd weer auto en zwem nu ook weer. Ik kan weer wat werken en gezellige dingen doen met man, kinderen en vriendinnen. Ik heb weer allerlei creatieve dingen gedaan, etentjes georganiseerd en zelfs twee keer met een verhuizing een uur of drie geholpen met het inruimen van een nieuwe keuken. Ik ben vrolijk en geniet van leuke dingen als films kijken, lezen, spelletjes doen, koffie drinken of een wijntje.

En, zegt mijn fysio: 'We zijn allemaal gelimiteerd, het gaat erom dat je die dingen probeert te doen waar je blij van wordt en je voldaan voelt. Zet je prioriteiten op een rijtje en laat je niet teveel beperken door de dingen die (nog) niet goed gaan, kijk naar wat je graag wil en wat wel haalbaar is. Houd het glas halfvol en het moet wel leuk blijven'.

Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt.

Ik ben weer wat beter op mijn eetgewoontes gaan letten. Niet meer eten na de koffie 's avonds, incidenteel alcohol, humus, tahin of tomaat op brood in plaats van kaas. Ik heb het zwemmen opgepakt en denk na over een andere vorm van bewegen. Misschien een proefles roeien proberen?

En ik ga heel leuke comfortabele schoenen proberen te vinden. Help???

En op zoek naar een zomerse linnen wijde broek, of die zelf maken.

En vooral blij zijn met mijn lijf, wat het toch maar weer steeds blijft doen. Wat fijn is omdat ik toch met dat lichaam getrouwd blijf, ook al zijn we, mijn lijf en ik, geen 18 meer.

Allemaal een fijn huis!

Vicky Mount

'Sun Street'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

In eerste instantie zag ik op dit schilderij

alleen de drie babbelende vrouwen

en de gezellige poezen, 

eentje die aandacht wil 

van het vrouwtje in de deuropening, 

eentje die statig aan komt wandelen, 

en de twee die spelen of elkaar achternazitten.

De jongste vrouw heeft haar stoepje geveegd,

de andere heeft net een boodschap gedaan,

en heeft volgens mij een nieuwtje.

Gezellig!

Tot ik de schoorsteen pijpen rechts zag.

Met de walmende afvoerwolken.

En dan doet de groene deur rechts giftig aan.

En ik heb medelijden met de vrouw die haar (klein)kind

in de kinderwagen in deze vuile lucht moet rondrijden.

En voel ik toch de armoe in deze fabrieksbuurt.

Als ik een van die duiven was, 

ging ik meteen in een betere buurt 'wonen'.

Maar dat is voor deze bewoners waarschijnlijk geen optie.

Ik leef mee met de mensen die in IJmuiden wonen.

Als we toch allemaal een fijn huis konden hebben

in een schone veilige woonomgeving..

Ik hou zo van huisjes!

Ik houd heel erg van allerlei soorten huisjes.

Superleuk deze beschilderde stenen.

Dit gehandwerkte huisje met een hartje op de voordeur.

Of deze huisjes van papier in een lamp,

met het licht dat (ook) door de raampjes valt...

'Uit mijn tijd met Ger'

Ik kreeg dit serviesje van de weduwe van mijn eerste vriendje.

Omdat het zoals ze zei: 'nog uit jouw tijd met Ger' stamt.

Een schattig setje met mooie vloeiende vormen.

Het heeft geen merknaam, dus de maker is onbekend.

Ook twijfelen we aan het doel van het servies.

Een vriendin zei dat het misschien wel

een warme chocolademelk set kon zijn.

Met de kleine bakjes voor slagroom.

Iemand verder nog een idee?

Het gaat hier een mooi plekje krijgen.

En ik wil het gaan gebruiken,

maar weet nog niet waarvoor...

Heel mooi!

Wat is dit ongelofelijk mooi!

En ik weet niet eens wie het heeft ontworpen...

Zo simpel en tegelijk zo slim:

Vier stapelbare krukjes en twee planken met gaten,

en toch kunnen er zes mensen aan tafel mee eten!

Hier word ik nu blij van....

Een pak van mijn hart!

Ik heb een heel fijn, maar ook druk weekend achter de rug.

Zaterdag hadden we een middagbijeenkomst met onze Naobers.
Ik had meegedacht met de activiteit van die dag: Een cadeautjes en diensten ruil feestje!

Dat ging zo: we vroegen iedereen iets mee te nemen dat ze graag wilden schenken aan iemand die ze leuk vinden. Dat mochten spullen zijn maar ook diensten.

Zo maakte ik vrijdagmiddag een leuk schort. Buurman Henk gaf een tegoedbon voor een keer ramenwassen. Er werden boeken ingebracht, maar ook een wandeling met een terrasje, een jaar lang de Groene Amsterdammer thuisgebracht, een tegoedbon voor een groentequiche, een maandlang films kijken bij Cinetree en nog heel veel leuke dingen meer. We vertelden elkaar waarom we dit cadeau wilden geven en daarna maakten we allemaal een top10 van wat we graag zouden willen ontvangen.

Toen kon het ontvangfeest beginnen: Er werd iemand in de kring gevraagd wat diegene op nummer 1 had staan. Was degene de enige dan was het cadeau voor hem of haar, waren er meer gegadigden dan werd de discussie geopend. Het zieligste verhaal won. Als men er niet uitkwam werd er geloot. Zo ging iedereen naar huis met iets wat hoog in de top 10 stond. En we hebben heel wat plezier gehad. Dus dat pakte superleuk uit.

De ochtend had ik al vroeg boodschappen gedaan, want mijn broer en zwager zouden komen eten en logeren, om samen naar het Songfestival te kijken. Ze waren er eind van de middag en zo zaten we samen in de zon op het balkon om gezellig asperges te eten. Wim had een late dienst en vertrok naar zijn werk, en wij deden in het avondzonnetje buiten na de afwas een spelletje Kolonisten van Catan. Tot het tijd werd om ons te installeren voor het Songfestival. Er kwamen nog twee vriendinnen die ook fan zijn. Zo gezellig! Het commentaar was niet van de lucht. En de puntentelling was ook nog spannend. Heerlijke hapjes en drankjes erbij. Maar het werd natuurlijk wel een latertje, want het was pas na een uur afgelopen.

Zondag heb ik rustig aangedaan. Na het ontbijt met de jongens werd er nog gewandeld, maar ik heb lekker mijn boek uitgelezen. Toen Wim naar het werk was en de loge's huiswaarts, heb ik nog een paar uur slaap ingehaald en maakte me daarna klaar voor de finale uitzending van Boer zoekt vrouw. En gelukkig: Maud en Evert gaan samenwonen. Een pak van mijn hart. Zo fijn dit soort geluk in een wereld die vaak zo vol is met slecht nieuws en narigheid.

In een filmpje hoorde ik een hele geestige opmerking van Maud als ze in de melkstal staat met Evert en zijn broer Koop: 'Hoe mooi wil je het hebben? Ik mag melken met de directie!' Maud is echt heel leuk!