Ons adres stond er alvast in....
Top!
Martina Heiduczek
'Coffee and Friendship'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Dromen van het oude huis (3)
Een jaar of 18 geleden liep onze oudste dochter, toen 16 jaar, twee weken een winkelstage bij een bakker in het centrum van Zutphen. Op de eerste dag ontmoette ze daar al een bovenbuurman die de bakkerij zo'n beetje als het verlengde van zijn woonkamer zag. Hij kwam gezellig even met haar kennismaken. Een vrolijke man van in de tachtig.
Op donderdag kwam ze nogal opgewonden thuis, ze schoof aan tafel en begon te vertellen wat er nu toch gebeurd was. 'Die oude bovenbuurman was de bakkerij binnengekomen en had verteld: 'Kom ik op de markt toch mijn oude buurjongen tegen. Ik heb hem al wel 40 jaar niet gezien, maar we herkenden elkaar meteen. Zo leuk! We hebben allemaal herinneringen opgehaald uit de tijd dat ik we samen aan de Prins Bernhardlaan woonden!'
'Dat is leuk', had onze dochter gezegd, 'ik woon toevallig ook aan de Prins Bernhardlaan.'
'Op welk nummer?' vroeg hij.
'Op nummer 52.'
'Nummer 52? Maar dan woon je in MIJN huis!!'
Lang verhaal kort. Hij wilde dolgraag langskomen om zijn oude huis nog eens te zien en onze dochter had gezegd dat dat natuurlijk goed zou zijn. Maar hij zou voor de zekerheid vanavond nog even bellen. Ze had het nog niet gezegd of de telefoon ging. Ik hoorde de opgewonden stem van de meneer en of hij echt op bezoek mocht komen...
Ik nodigde hem uit om de volgende dag te komen eten. En of we hem even op zouden komen halen. Nee, hij zou wel een taxi nemen. Tot morgen dan!
De volgende avond kwam hij - hij was nogal slecht ter been - inderdaad de gang door geschuifeld.
Hij keek rond en de tranen kwamen al snel. 'Daar hoefde ik me niets van aan te trekken hoor, hij was de laatste tijd snel emotioneel geraakt. Hij was namelijk terminaal ziek, een vorm van kanker en door de medicatie was hij nog gevoeliger dan eerder.'
Hij keek heel geconcentreerd rond. Hij had vaak terug gedacht aan het huis en zag nu met eigen ogen wat er nog net zo als vroeger was en wat er veranderd was. Toch vreemd hoe iets in je hoofd een eigen leven gaat leiden en het dan weer in werkelijkheid van nu te zien was heel bijzonder. Sommige dingen waren nog heel vertrouwd, andere dingen net anders dan in zijn herinnering.
Hij was hier na zijn trouwen komen wonen. Zijn vrouw en hij hadden hier vier kinderen gekregen en hij was toen dominee en godsdienstleraar op een middelbare school hier in Zutphen.
De keuken was uitgebouwd en de originele kamer-en-suite - met de glas in lood schuifdeuren - waren tegen zijn zin in verdwenen, zodat we nu een grote woonkamer hadden. De donkere wenge vloer had hij niet mooi gevonden. Die hadden wij er, toen wij er kwamen wonen, weer uitgehaald, en de originele vloerdelen geschuurd en gelakt, en daar keek hij heel tevreden naar.
Hij vertelde: 'Mijn vrouw had het geld in het huwelijk ingebracht en zij besliste over de verbouwingen.' Dat was toen - en nu eigenlijk ook nog steeds - tegen het zere been.
Maar hij zei ook dat ze later gescheiden waren. Het was geen goed huwelijk geweest. Dat leek me nogal een kwestie, als dominee zijnde in de jaren-70.
'Ja, maar hij was later ook van zijn geloof gevallen, dus dat was eigenlijk helemaal geen issue meer. Oh, dat verbaasde me natuurlijk nog meer. Hoe vaak hoor je dat nu?
Hij had een dochter die uit de kast was gekomen en dat viel in de familie van zijn vrouw ook niet goed, dus hij had van die kant niet veel meer te verwachten.
Ik vroeg hoe het nu met hem zou gaan, nu hij zo ziek was. Hij zou zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen en als het nodig was zou hij naar een hospice gaan. Maar hij voelde zich nu nog goed. Hij las alles wat los en vast was en woonde met veel plezier in de stad, was graag onder de mensen en ging lekker uit eten en genoot van een wijntje.
Toch wilde hij in ons huis niet naar boven, dat zou te emotioneel worden, om de kamer te zien waar hij zijn preken had geschreven. In de voorkamer boven.
We hebben honderduit gepraat en na het eten vertelde ik dat ik dat weekend getuige mocht zijn voor mijn broer bij zijn huwelijk. Mijn broer zou gaan trouwen. Trouwen met een man. Een mooie ceremonie in Amsterdam in een strandtent op IJburg. Het homohuwelijk was twee jaar ervoor mogelijk geworden en mijn zwager-to-be had mijn broer in Londen ten huwelijk gevraagd.
Ik liet hem zien wat ik aan het maken was als cadeau: Een mooi album waarin ik Nederlandse liefdesgedichten had verzameld, waar alleen een 'hij' of een 'jij' in voorkwam. Dus geen zij. Er waren hele mooie gedichten te vinden geweest en ik had er plezier in om die op heel mooi papier te printen en in te plakken.
De voormalige dominee was onder de indruk. Hij keer rond en zei dat we een fijn gezin waren die in een heel goed huis woonden waar hij toch ook hele gelukkige jaren had gekend. De tijd met de opgroeiende kinderen was hem heel dierbaar geweest. We namen heel hartelijk afscheid, we hadden een mooie avond gehad.
Onze dochter, die het toch een beetje 'raar' vond dat de dominee zijn preken had geschreven in wat nu al zo lang haar slaapkamer was, zag hem die week erop nog een keer in de stad waarbij hij haar heel hartelijk groette en haar nogmaals bedankte voor het leuke etentje.
Een week of zes later bleek hij te zijn overleden in een hospice in Zwolle.
PS Nadat wij ons huis hebben verlaten voor ons stadsappartementje, werd er in dat oude huis flink verbouwd, en er werd een treinkaartje gevonden achter een betimmering. Misschien heeft deze - toen nog - dominee die wel gebruikt...
Dromen van het oude huis (2)
Een jaar of tien geleden zat ik in de voortuin te lezen in de schaduw van ons krentenboompje. Het was een warme voorjaardag. Er fietste een man voorbij die naar ons huis keek, een vrouw kwam er achteraan gefietst. Ze reden door en maakten een bocht terug en stonden aan de overkant van de weg stil. Hij wees naar ons zolderraam.
Ik werd natuurlijk nieuwsgierig en vroeg of ik ze ergens mee kon helpen. Nou, het zat zo: Meneer had vroeger als jongen in ons huis gewoond en wilde de plek aan zijn vriendin / vrouw laten zien.
'Wil je even binnen kijken?' vroeg ik. Nou, als dat zou mogen, zou hij er heel gelukkig van worden. Nou, kleine moeite natuurlijk. We liepen het huis door en de man vertelde volop over alle dingen die hij zich nog herinnerde die in het huis gebeurd waren en hoe hij zich toen voelde.
Het sterkste gevoel kwam boven op zolder. Hij had in ons logeerkamertje van nu jaren geslapen. In die hoek had hij zijn huiswerk gemaakt en daar stond een aquarium.
Het was flink warm op zolder. Dat deerde hem niet, zijn herinneringen rolden eruit, aangejaagd door alles wat hij zag. Die wastafel hadden zijn ouders laten plaatsen. Dat raam was er eerst niet. Waar wij nu onze was droogden stond vroeger zijn drumstel.
Ik vroeg of hij zich herinnerde, hoe warm en ook hoe koud het kon worden op deze grote ongeisoleerde en onverwarmde zolder. Nou, nee dat stond hem niet bij. Ja, het was wel koud als het vroor, maar daar waren ze vroeger toch helemaal aan gewend.
Teruglopend naar beneden schoot hij vol. De overloop met al die deuren. De trap naar de gang beneden met het zicht op nog steeds dezelfde voordeur. Het was zo vertrouwd. Hoe vaak had hij diezelfde trap wel niet afgelopen?
'Als ik droom over EEN huis, dan komt altijd DIT huis in mijn herinnering op, precies met deze hal en die mooie trapleuning en de granito vloer!'
Bij het weggaan vroeg ik hem of zijn vader toevallig dominee was geweest. 'Ja, dat klopt, hoe weet jij dat?' Toen ben ik maar wat te drinken gaan maken om hem het verhaal te vertellen van zijn vader die een aantal jaren geleden ook in ons huis op bezoek was geweest om herinneringen op te halen.
Morgen verder...
Dromen van het oude huis (1)
En natuurlijk begrijpen we haar. Ze heeft al haar verjaardagen daar gevierd en Sinterklaas en Kerst met de hele familie. Ze heeft in de tuin eieren gezocht met Pasen, leuke avondjes gehad met vriendinnen, maar ook dag in dag uit in dezelfde slaapkamer geslapen en aan dezelfde tafel in onze woonkamer haar ontbijt en haar warm eten gegeten. Ze had er een flink aantal jaren een mooie vleugel om piano te studeren. En dan verandert dat ineens, omdat je ouders zo nodig kleiner en comfortabeler willen gaan wonen, eerst met een een stel 'bejaarden' in een woongroep en uiteindelijk dan 'gestippeld' om de woongroep heen in een gewoon flatje.
Ze vond het echt niet leuk, maar heeft op mijn verzoek - en met veel aandacht - al haar kindertekeningen, twee koffers vol, uitgezocht en een uitverkoren deel meegenomen naar haar eigen huis. We hebben foto's gemaakt van de feestelijke jurk die ze droeg toen ze met zes jaar de Pinkerbruid was en die al die tijd al in de zolderkast lag. Ze heeft alle spullen die op haar slaapkamer lagen uitgezocht en meegenomen wat ze niet wilde missen. En ze heeft ondanks haar tegenzin dapper geholpen met plannen maken voor de inrichting van ons nieuwe huisje en zelfs geholpen met de verhuizing.
Ze vroeg ons als gezin wel om samen officieel afscheid te nemen van het huis. We begonnen op zolder. We haalden samen herinneringen op. Wat wisten we nog van alle ruimtes? Leuke dingen zoals de slaapfeestjes, waar de meisjes met alle vriendinnen in een groot bed van alle matrassen op de grond, frietjes mochten eten in bed, de spannende hindernisbaan over de zoldertrap en het stiekem in het raamkozijn in het zonnetje zitten met een boek. En minder leuke dingen, zoals de kou in de winter, waar een vriendje die bleef slapen met zijn overhemd voor zich uit de trap af kwam omdat hij dat hemd eerst wilde laten 'ontdooien'.
Er werden foto's gemaakt. En onze dochter wilde graag ook het geluid van de zoldertrap vastleggen. Op film. Dat is gebeurd, al vond onze andere dochter, zwanger en wel, het nodig om er een beetje grappig doorheen te zingen... Maar je kunt het hier beluisteren. filmpje
De eerste tijd kon was het gemis pijnlijk voor onze dochter. Het voelde echt niet fijn als ze op ons nieuwe stekkie 'op bezoek' kwam. Al snel werd het Coronatijd, zo kwam ze wat minder vaak 'thuis', wat eigenlijk niet meer 'thuis' was.
Later was het een fijne tussenstop als ze met de trein toch langs Zutphen kwam en alleen maar even uit hoefde te stappen om even aan te waaien. En dat vindt ze nu eigenlijk wel een echte 'pre', dat we zo aan het station wonen.
Maar ze droomt dus nog steeds wel over het oude huis.
Ik niet en ik mis het eigenlijk ook niet. Al vond ik het niet leuk toen ik op bezoek in ons oude huis zag hoe ze de hele tuin hadden leeggehaald. De rozen, de jasmijn, de seringen, de hortensia's, de appelbomen, de lelietjes van dalen, de vrouwenmantel, de pioenrozen, de clematis. Alles. Alles weg! Er is nu een grote trampoline in de achtertuin en de voortuin is helemaal betegeld.
Gelukkig hebben we de foto's nog.
Vakantie vieren in je eigen tuin!
Change the way you see
I don’t have crow’s feet,
i have the marks of my frustration and confusion, which I battled through, smiling in the end.
i have shimmering highlights of wisdom, dashed throughout my silver hair.
i have symbols of the strength I was able to find, when life got tough.
i have the marks of growth and the marks of motherhood. My womanly evolution.
i bear the evidence of a life filled with abundance, blessings and good times.
i have a mind so full of stories, memories and moments there is scarce room to hold much else.
i am blessed, with a life of great length, something not everyone can say.
change the way you see.
From ‘to the women’
The word ‘vakkar’ means beautiful
Verander de manier waarop je kijkt
ik heb fijne herinneringen aan het lachen met vrienden totdat de tranen vloeiden.
ik heb tekens van mijn frustratie en verwarring, waar ik me doorheen vocht, uiteindelijk lachend.
ik heb glinsterende highlights van wijsheid, door mijn zilveren haar gevlochten.
ik heb symbolen van de kracht die ik kon vinden, toen het leven zwaar werd.
ik heb tekens van groei en van het moederschap, mijn vrouwelijke evolutie.
ik draag het bewijs van een leven vol overvloed, zegeningen en goede tijden.
ik heb een geest zo vol verhalen, herinneringen en momenten dat er nauwelijks ruimte is om veel anders vast te houden.
ik ben gezegend, met een lang leven, iets wat niet iedereen kan zeggen.
verander de manier waarop je kijkt.
Uit 'Voor de vrouwen'
Het woord ‘vakkar’ betekent prachtig.
We blijven met ons lijf getrouwd
En vooral blij zijn met mijn lijf, wat het toch maar weer steeds blijft doen. Wat fijn is omdat ik toch met dat lichaam getrouwd blijf, ook al zijn we, mijn lijf en ik, geen 18 meer.
Allemaal een fijn huis!
'Sun Street'
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik hou zo van huisjes!
'Uit mijn tijd met Ger'
Heel mooi!
Wat is dit ongelofelijk mooi!
En ik weet niet eens wie het heeft ontworpen...
Een pak van mijn hart!
Ik heb een heel fijn, maar ook druk weekend achter de rug.
Zaterdag hadden we een middagbijeenkomst met onze Naobers.Ik had meegedacht met de activiteit van die dag: Een cadeautjes en diensten ruil feestje!