Handen uit de mouwen en planten maar!


Mijn tante vertelde me heel blij dat alle inwoners van Gorinchem, waar zij en mijn oom wonen, helemaal gratis een boom of een struik mochten uitzoeken. Zij heeft een Little Red Robin uitgekozen voor op het balkon. Hij wordt ook nog netjes thuis gebracht. Wat een service!

Ze stuurde een artikel uit het AD mee waarin onder andere het volgende stond:


Gorcumers krijgen een gratis boom of heester.

Onder het motto ‘Een boom voor iedereen’ wil de gemeente
met de actie de stad groener maken én de natuur een handje helpen.

Volgens de initiatiefnemers leveren bomen een positieve bijdrage aan klimaatadaptatie.
'Groen bepaalt in belangrijke mate de kwaliteit van de leefomgeving. Bomen en andere planten zijn daarin van levensbelang, omdat ze CO2 opnemen en zuurstof uitademen. Omdat een groot deel van de ruimte in Gorinchem particuliere ruimte is, stimuleren we hiermee eigen initiatieven om die omgeving groener te maken.'

Zo'n huis heet je glimlachend welkom!

 

Jeff Dillon

'Red house in winter'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.


Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Dit schilderij doet me verlangen naar
zo'n heldere, zonnige en vriezende winterdag.

Met een pak sneeuw, dat nog niet smelt.

Met het warme zonlicht dat schijnt op een
gezellig, heerlijk stevig en veilig rood huis,
met van die overstekende dakranden,
en een afdak boven de voordeur.

Zo'n huis staat er robuust te zijn
en heet je vrolijk glimlachend welkom.

Gemak voor nog geen 60 euro!


Wij hebben een paar gewone keukenkastjes in onze keuken. Van die kastjes met een besteklade bovenin en daaronder een simpel deurtje met daarachter een paar verstelbare planken.

In een van die kastjes begon het me tegen te staan dat ik steeds moest bukken om er iets uit te halen. Er zaten spullen in die ik niet elke dag nodig heb. Maar als ik ze wil pakken begin ik er al tegenop te zien om de moeite te doen. Zo heb ik hele fijne grote schalen voor salades, maar die staan onderin, met er weer van alles er bovenop en ervoor, zodat het gaan gebruiken een hele onderneming wordt.

De keuken was van Bribus en ik heb een dealer gevraagd of we in plaats van dat ene deurtje, twee diepere lades zouden kunnen bestellen. 

Dat kon, maar onze kleur bleek na 6 jaar niet meer voorradig. En ook de dikte van de frontjes zou afwijken, dus het zou er niet mooier op worden. Bovendien waren de kosten 480,- euro. Nou, nee dank je vriendelijk.

Toen hebben we verder gezocht en twee losse korflades gevonden voor een standaardbreedte van 60 cm. Kosten samen 56,99 euro. Gratis bezorgd door Bol.com.

Het was even puzzelen; Wat was handig qua hoogte?

In de onderste lade zitten nu de hoge dingen zoals de blender en de rasp. En de op elkaar gestapelde bakvormen, die ik er in een beweging uit kan pakken.  

Daarboven een zelfde korflade voor ovenschalen en andere plattere dingen zoals onze staafmixer en maatbekers.

En zo bleef er bovenin ook nog ruimte over voor een plankje voor de grote schalen en de cakevormen.

Ik kan de grote schalen zo pakken en de andere dingen met korf en al naar voren schuiven en zo makkelijk overzien waar alles is en het simpel er uitpakken of er in zetten. De lades lopen soepel en licht. En, echte vaste lades was net mooier, maar dit voldoet prima.

En aan de buitenkant van de keuken verandert niets. Voor nog geen 60 euro. Daar hebben we best lol van. 



Dan maar Downton Abbey!


Dinsdagmorgen werd er een echo van mijn buik gemaakt. Op zoek naar galstenen. Ik heb het hele onderzoek gehuild van de pijn. Daarna mochten we direct door naar de chirurg voor de uitslag.

Er bleek niets mis met mijn galblaas en met de ct-scan van vorige week die deze dokter erbij pakte stond hij echt voor een raadsel. Ook omdat alle bloedonderzoeken steeds goed waren en ik geen koorts heb gehad. Deze jonge chirurg heeft me een paar jaar terug ook gezien toen ik borstkanker had. Dat bleek toen goed behandelbaar en ondanks alle schrik was ik toen best flink en strijdbaar. Dat zag er nu wel anders uit. Wat een pijn, onzekerheid en onmacht. 

Hij stelde voor om me voor de zekerheid door te sturen naar de gynaecoloog. En me dan volgende week terug te zien. Oke... Toen we wegreden van de parkeerplaats werd ik al gebeld. Ik mocht diezelfde middag gelijk komen. De gynaecoloog heeft me weer eens onderzocht. En ook weer een echo gemaakt van mijn buik. Alles ziet er uit zoals bij mijn leeftijd past. Geen cystes, geen gedraaide eierstok. 

Hij had een plausibele verklaring:  Mijn hele buikvlies is volledig geirriteerd. Dat kan getriggerd zijn door de blaasontsteking of door iets anders, daar kom je misschien nooit achter. Maar de hele buik staat onder erge spanning. En dat veroorzaakt heftige pijn. Zenuwpijn. Net zoals een ontstoken blindedarm dat kan doen. Bij dat beeld zou ook de voortdurende misselijkheid passen en de koude handen en voeten. Hij dacht dat die spanning de komende twee tot vier weken de tijd nodig heeft om uit te doven. 

Hij stelde voor om te stoppen met de morfine. Misschien wel de maximale onderhoudsdosis paracetamol blijven nemen om het dragelijk te houden. En oxazepam erbij om te ontspannen. Proberen om goed te slapen, rust te nemen en tegelijk ook wat meer te bewegen. Dat is lastig met de revalidatie met mijn voeten, maar toch voorzichtig meer en soepeler bewegen. En afleiding zoeken. 

Hij benadrukte ook dat het niet zo is dat het alleen maar 'tussen de oren' zit, maar dat dit soort reactie fysiek echt heel pijnlijk kan zijn en dat ik geen zeurpiet of een aansteller ben. Dus daar kwamen de tranen weer. 

Morgen spreek ik mijn psycholoog. Ze was zelf ziek, anders had ik haar misschien wel eerder geconsulteerd. En ik heb morgenvroeg een afspraak bij de osteopaat, waar ik ooit eerder bij ben geweest. En nu het zwembad weer open is zou een bewegen in het warme bad wel een goed idee zijn. 


Ik zal blij zijn als dit allemaal met deze sisser afloopt. Ik maakte me wel erg zorgen. Ook ben ik eerlijk gezegd een beetje bang voor harde oordelen uit de buitenwereld. Geloof me als ik zeg dat ik al die oordelen zelf ook al wel heb geformuleerd: Dat ik gewoon maar wat aandacht zoek, dat ik een slappeling ben, dat ik een stresskip ben, dat ik Wim en de schoonfamilie niet genoeg ondersteun bij alle zorg rond de uitvaart van mijn schoonvader, dat ik het erger maak dan het is, dat ik me moet schamen om de drukke zorg lastig te vallen met iets wat niet aantoonbaar is.... enzovoort, enzovoort.   

Ik probeer me niet schuldig te voelen en het allemaal gewoon maar van me af te zetten.

Ik heb me ondergedompeld in alle seizoenen van Downton Abbey. En gisterenavond had ik zin in een koud biertje. Zo verras ik mijzelf maar weer eens.  


20 jaar getrouwd!

 

Op 2 februari aanstaande hopen onze koning en koningin hun 20-jarige bruiloft te vieren.

Natuurlijk herinnert iedereen zich van 02-02-02 Carel Kraaijenhof en de traan van Maxima.

 

Kijk hier even terug naar Carel Kraaijenhof met Adios Nonino.

Maar ik dacht ook terug aan ons eigen oranje feestje bij ons thuis. 
Op deze feestelijke zaterdag liepen onze eerste gasten rond half tien over de uitgelegde rode loper bij ons naar binnen. Zij hadden gezellige hapjes bij zich voor het oranje buffet en vulden de speciaal voor Het Huwelijk opgestelde vragenlijst in met 22 voorspellingen over het verloop van de plechtigheid:

- Wie zou het eerst huilen? 
- Wanneer kwam De Kus?
- Zou WA een sabel dragen en zo ja links of rechts?
- Zou het volk verblijd worden met een muzikale bijdrage van Pieter? 
- Hoe zat het met de bruidsmeisjes? 

Na het invullen van de vragenlijst en het inzetten van 2 euro in de prijzenpot (het moet tenslotte wel ergens om gaan) was het afwachten wie de meeste antwoorden goed zou hebben, en we zetten ons voor de televisie om het hele spektakel te gaan volgen.


Voor deze gelegenheid waren wij natuurlijk passend gekleed.

Er waren diverse bruidjes (met sluier en sleep), andere dames hadden zich zo vorstelijk mogelijk uitgedost met handschoentjes, parels en hoed. Een dame werd vanwege haar enorm oranje tulen geval verzocht achteraan te zitten. Heren hadden hun nette pak opgeleukt met oranje stropdassen, wimpels (als sjerp) en avondvierdaagse medailles die in deze context toch voor een officieel tintje zorgden. Ook waren er gasten die de vlag met daarop de bekende verlovingsfoto (verkrijgbaar bij iedere supermarkt) als versiering in hun kleding hadden opgenomen.

Wat betreft de aankleding van ons huis waren we subtiel te werk gegaan.
We wilden niet dat ons feestdecor er uit zou zien als de eerste de beste voetbaltribune, dus hadden we de ramen beschaafd versierd met gouden en oranje kroontjes. Er waren oranje bloemen,  rood-wit-blauwe ballonnen en oranje zakdoekjes voor onze oranjetranen. Het klapstuk van het buffet was een heuse bruidstaart van 3 lagen met een bruidspaartje erop, bedoeld voor de winnaar van onze vragenwedstrijd (die natuurlijk wel geacht werd die taart te delen).

Toen de ceremonie begon was de kledingkeuze van de koninklijke gasten een dankbaar gespreksonderwerp. Zo waren we wel teleurgesteld dat Trix niet in een bontjas verscheen, en dat het aantal wanstaltige hoeden of foute jurken beperkt bleek.
De jurk van Maxima werd 'hoewel aan de katholieke kant’ als voldoende beoordeeld.
De sluier gaf een mooi Argentijns tintje, maar alles bij elkaar vonden we het geheel wel wat vormelijk. We hadden haar (en ons) een vrolijker, sexy-er ontwerp gegund.

Onze beleving van de ceremonie werd nogal gekleurd door gedane voorspellingen.
Zo vond een aantal van ons het bijzonder jammer dat er geen spoor was van een hysterische Emily en dat er best een of andere Koninklijke Uk in een buggy had mogen verschijnen.
Te midden van al de hilariteit en het gedoe zat ik zelf stilletjes te genieten van de inrichting van de Beurs van Berlage, voor mij de verrassing van de hele plechtigheid.

De van zichzelf al prachtige ruimte werd versterkt door de strenge indeling van de zaal, de heldere blauwe loper en de strakke manier waarop de bloemen (mooi in één kleur) waren gebruikt. Aardig was dat het bruidspaar de (voor hen) meest belangrijke gasten in het vizier kon houden in plaats van alleen maar ogen in hun rug te voelen. 
De speciaal ontworpen tafel was natuurlijk het klapstuk. De fikse maat van de tafel was geweldig; In zo’n ruimte moet je wel wat durven en de vorm met de bijpassende stoelen was helder. Het aanschuiven van de getuigen aan de zijkant van de tafel was een vondst, en de troef van de uitroltafel vond ik geestig, verrassend en tegelijkertijd uitblinken door eenvoud.  

 Voor wie het even terug wil kijken Klik hier 
De uitroltafel rolt uit na 7.20 minuten....

 

Speciaal in deze zaal, trof het geheel mij vooral als heel ‘Nederlands’.
Tijdloze schoonheid in vorm en verhoudingen zijn al langer terug te vinden in ontwerpen van nationale bodem. Al met al een prettige tegenhanger van die overgedecoreerde nuffige gouden koets met bijpassende lakeien. En zeker door die eenvoud vele malen koninklijker dan onze hilarische verkleedpartij voor de televisie

Wat betreft ons feestje: we hebben veel plezier gehad, Er bleken 3 winnaars met 15 vragen goed. Na afloop aten we de bruidstaart en namen we er een slokje op in het oranjezonnetje.
Even een paar dagen rust voordat de Olympische Spelen zouden beginnen. De meeste oranje versieringen konden we laten hangen voor Gerard, Jochem, Jan, Renate en Gretha.
We waren er toch maar druk mee!


 

Hoe het verder ging


En hoe het verder ging met Jacquelien en haar buik.

Donderdagmorgenvroeg hield ik het niet meer van de pijn. Ik was in afwachting van de uitslag van de ct-scan over de nierstenen. Ik overlegde telefonisch met de afdeling urologie en mocht naast de paracetamol en de diclofenac ook een oxycodon nemen. Die had ik nog van na mijn voetoperatie. Het is een morfine-achtige pijnstiller die als bijwerking obstipatie heeft, je krijgt er van die laxerend zakjes bij en ik kreeg er eerder ook stemmingswisselingen van. Tenminste een nacht waarin ik heel somber werd. Maar nu moest ik het wel nemen, het was niet te doen. De uroloog belde om te zeggen dat er op de scan niets bleek van niersteenkolieken. Ze stuurde me vanwege de pijnscore weer terug naar de eerste hulp.

Wim was er niet. Hij bracht een vriend van ons naar een bestralingsafspraak, een lieve vriendin wilde me wel brengen en met me mee gaan. We zaten ook samen weer te puzzelen, wat zou ik nu kunnen hebben? Zoveel pijn moet toch een oorzaak hebben? 

Op de spoedeisende hulp aangekomen kreeg ik weer alle onderzoeken die ik maandag ook al had gehad. Bloed prikken, hartfilmpje, urine onderzoek. Eigenlijk waren alle uitslagen wel goed. De arts assistent, die me vertelde dat ze me eigenlijk weer naar huis wilden sturen, vertelde met welke chirurg ze dit had overlegd. Dat bleek een oude bekende, de jonge arts die me ook heeft gezien in mijn borstkanker periode. Hij kwam ook even bij me langs. Ik moest heel erg huilen. Vooral het niet weten wat het is maakt me nu eenmaal heel erg onzeker. Met borstkanker als bagage, heeft dit soort heftige pijn een alarmerende werking en de angst is gewoonweg verlammend. 

'Ik laat je niet los', zei de dokter, hij wilde een echo van de galblaas laten maken en mij volgende week op de poli zien. Ik had het gevoel dat ze dachten dat het vooral tussen de oren moest zitten en voelde me nog net geen aansteller. Maar toen hij zei dat ik misschien wel wat moest ontspannen, raakte me dat wel. Ik vertelde over de stress en ongemak die ik het laatste half jaar heb meegemaakt. Twee gebroken voeten, een ingewikkelde operatie, narcose, bedlegerig zijn voor drie maanden, Corona, oorontsteking, maagklachten, revalideren, weer leren lopen... Het lijkt net of ik minder weerbaar ben. En of stress en verdriet extra hard binnenkomt. De afspraak voor de echo werd gemaakt: Die staat op de planning voor aanstaande dinsdag.

Diezelfde donderdag ging het steeds slechter met mijn schoonvader die al een tijd heel ernstig ziek was. Zo in- en in verdrietig. Hij woont al een jaar in een verpleeghuis, en ging zienderogen achteruit. De laatste keer dat ik hem zag was met Kerst en ook toen was er op de afdeling waar hij woont veel agressie van medebewoners. Zo naar. Die donderdagmiddag werd er een (on-line) familiegesprek georganiseerd. Toen werd besloten om pijnstilling en slaapmedicatie in te zetten want dit hij was erg onrustig en zoals ze dat noemden 'oncomfortabel', een andere woord voor een zielig hoopje mens waarmee we geen contact meer konden krijgen. Nog steeds was er geprobeerd om tegen beter weten in te zien of hij op zou knappen, maar dit was geen leven.

Diezelfde donderdagavond is hij ingeslapen. Hij is 92 jaar geworden en was helemaal op.

Wat komt er dan een boel op je af. Mijn man is de oudste van vier kinderen, ze wonen allemaal een eind af van mijn schoonmoeder van 90 die nog op zichzelf woont. Vrijdag ging iedereen er heen. Onze dochters zijn ook naar hun opa geweest om afscheid te nemen. Maar ik kon niet. Dat voelt heel ongelukkig, maar ik had zoveel pijn. Ik was er in gedachten bij. Een vriendin uit Amsterdam kwam bij mij, dat was heerlijk. We hebben fijn gepraat en het leek als ietsje beter te zijn. Toen ze na de lunch weer vertrok ben ik maar weer plat gegaan. Geen energie om te bloggen. Dat heb ik bijna nooit!

Zaterdag ging Wim weer naar Zwolle, om steeds even te waken bij zijn vader en voor overleg met de uitvaartondernemer. Toen hij weg was zaterdagmiddag kreeg ik gaandeweg zoveel pijn dat ik weer de huisartsenpost belde. Het was niet te doen, ik dacht dat ik tegen de vlakte zou gaan. En ik was ook zo misselijk! 

Ik mocht gelijk komen. Vriend Jules heeft me gebracht, zo lief. De huisarts heeft weer van alles onderzocht. Was het mogelijk een eierstokverdraaiing? Of, en dat vond deze huisarts aannemelijker, galsteenkolieken. Er was overleg met de eerste hulp. En omdat ik geen koorts had, vonden ze dat het wel tot dinsdag kon wachten. Ik kreeg de aanbeveling om alles wat ik aan pijnstilling had in te zetten. Inclusief de morfine-achtige oxycodon. En dat heb ik gedaan. Een warme kruik op mijn buik, warme thee en proberen te ontspannen en te slapen. In de hoop dat het de volgende dag weer beter zou gaan. Dat is aardig gelukt. Een paar uur geslapen en vanmorgen nam ik weer die hele  reeks pijnmedicatie. Wim maakte een schema om het goed verdeeld over de dag te kunnen nemen. Daarna kreeg ik een beschuitje, een kopje thee, een appeltje en hielp hij me met een warme douche. 

Wim is weer naar zijn moeder voor overleg over de uitvaart en een vriendin komt zo even langs om 'op mij te passen'. 

Het voelt heel naar om in deze tijd van afscheid nemen niet te kunnen bijdragen. Ik troost me met de gedachte dat ik kan terug kijken op al die samen gevierde kerstfeesten, familievakanties en verjaardagen. We hebben samen veel plezier gehad op rommelmarkten en opa maakte een mooie poppenkast en een poppenhuis voor onze dochters. 

Onze kinderen hadden een hele fijne opa en oma. Ze hadden alle tijd om spelletjes met hen te doen. Ze gingen mee naar de dierentuin, naar theatervoorstellingen en naar het Land van Ooit. Ze pasten op als wij weg waren en wat waren er veel logeerpartijtjes. Met pannenkoeken en oma soep. En later met hele fijne gesprekken. En hoe lief was opa met zijn eerste achterkleinkind.  

Onze oudste dochter heeft haar afstudeerscriptie ook aan haar opa en oma opgedragen. Wat was hij trots, zelf maar een paar jaar avondmulo en als dan je oudste kleinkind aan de universiteit afstudeert is dat wel wat. Al zei hij ook dat je beter een gelukkige timmerman dan een ongelukkige hoogleraar kon zijn. Later bleken alle kleinkinderen de universiteit te hebben doorlopen of ze zijn er nog mee bezig. Prachtig vond hij dat.

Deze foto komt op de rouwkaart. 
Genomen tijdens een familievakantie in Giethoorn.  
Dag pa!


Gewoon op verpakkingskarton: Zo mooi!

 


Carla Nederbragt

'Dog in the shower'

2022

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.


Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Carla maakt veelal gouaches op verpakkingskarton.
En dan vaak van huiselijke tafereeltjes.
Smullen voor mij.

Deze heeft ze net gemaakt:
Ik vroeg haar of ik deze hier mocht plaatsen.
Dat mocht: een prachtig werkje.
En zo zijn er nog veel meer.
Voor wie op Facebook zit:
Je kunt haar hier vinden.

Misschien kan ik nog eens een werkje van haar kopen.
Het zou hier in huis heel erg mooi passen....


Wish me luck!



Tja, met deze tekst in het hoofd begon ik met dit nieuwe jaar.
Rustig aan, mild zijn voor mezelf. En licht.

Want ik heb veel ellende achter de rug vanaf de zomer.
Ik heb mensen verloren, ander mensen zien lijden. 
Ik heb zelf ook mijn portie ongemak en stress gehad.
Maar, ik sta weer op mijn eigen twee voeten. 
Ik loop nog niet snel, maar ik loop tenminste weer.
Mijn maag is weer helemaal mijn eigen maag, oorpijn is over.
Nu alleen nog sterker worden en weer lekker aan het werk!

Toen kreeg ik vorige week woensdag pijn in mijn buik.
We waren op bezoek bij onze dochter en kleinkids, 
en voelde me echt niet lekker, zwaar gevoel en misselijk. 
Donderdagvroeg een plasje bij de dokter gebracht.
Leek op een blaasontsteking. Kuur meegekregen.
Het leek eerst wel op te knappen.
Zaterdagmiddag ging ik op bezoek bij een vriendin
Ik kocht wol in de wolwinkel (die weer open was)
om een trui voor mijn lieve echtgenoot te breien.
Ik kocht verf in de verfwinkel (die weer open was)
om de nieuwe hogere bedpoten mee te verven.

Toen ik thuis kwam was de koek op.
Ik kreeg ergere buikpijn. Ik werd ook wat labiel.
Huilen om een blaasontsteking na al die eerder doorstane pijn?
Spanning dacht Wim. Ik vond het maar raar.
Zondag heb ik me heel rustig gehouden. Veel drinken.

Maandagmorgen nam ik een pijnstiller en de laatste antibiotica
 en greep mezelf bij de kladden. Kom op!!
 
Een wasje gedaan, die opgehangen, afgewassen, gedoucht,
administratie, geblogd en toen ging ik bij iemand op de koffie.
Ik kreeg wel steeds meer buikpijn.
Op de koffievisite leek het helemaal niet te gaan.
Ik was misselijk, voelde me heel ellendig.
En... deze vrouw woonde drie huizen van mijn huisarts.
Ik vertrok sneller dan ik eerder eigenlijk van plan was 
en ging even bij de huisarts aan.

Ik vertelde de assistente ik zo'n pijn had, wat moest ik nou?
Ik kon die middag komen. Gelukkig!

Wim zou naar zijn vader die heel ernstig ziek is.
Gelukkig wilde hij net zo lief met de trein gaan, 
 dan kon ik met de auto naar de huisarts.
Daar in de wachtkamer hield ik het bijna niet meer.

Er was een leerling huisarts bij, 
dus ik had twee paar onderzoekende ogen.
Het verhaal gedaan, best lastig met zoveel pijn.
De misselijkheid, de koude handen, geen koorts,
het soms niet kunnen stoppen met trillen.
  
Ik had nog even een plas kunnen meebrengen. 
Die was niet goed. Teveel witte bloedellen geloof ik.
De dokter en de dokter in spe hebben me onderzocht.

Wijs eens aan waar de pijn zit?
Ja, eigenlijk overal. Mijn hele buik en mijn onderkantje.
Ze gingen kloppen en prikken.
Rechts boven in mijn flank sloeg ik aan. 

Ze dachten aan nierstenen.
Ik mocht kiezen: 
Of met pijnstilling naar huis en later in de week een scan, 
of direct door naar het ziekenhuis voor onderzoek.
Dat leek me het beste.

Dus even later werd ik gezien op de eerste hulp.
Ik kreeg een warm dekentje over me heen. Heerlijk.
De verpleegkundige vroeg of ik niet iemand 
kon bellen die me zou kunnen komen ondersteunen.
Ik dacht dat dat qua Corona niet mocht, 
maar het leek haar een goed idee. 
Ik belde buurvrouw Wopke, en die zou komen.

Er werd bloed geprikt en ik moest weer een plas inleveren.
Er kwam een jonge arts, die heeft me onderzocht.
En me ook weer helemaal uitgehoord.
In mijn rechterflank, ook in de rug deed het zeer,
als hij er op drukte. Vanuit mij zelf kon ik dat niet voelen.
Ik vond dat wel vreemd ervaring. Alles doet zeer, 
de pijnplek zelf valt vanuit mij zelf niet te lokaliseren.
Pas als zo'n dokter er op duwt en in prikt.   

Wopke kwam en de uitslagen.
Het bloed was eigenlijk allemaal goed.
Temp goed, iets verhoogde bloeddruk van de pijn. 
De plas had ook nu weer teveel witte bloedcellen.
Ik voelde me eigenlijk ook wel weer wat beter.
Er kwam een mevrouw van de roomservice.
Ik mocht wat eten en kon kiezen wat:
een rijsttafel, hutspot, rode kool of een boterham.
Zo zat ik even later aan een kop thee en kwam
er even later een bordje met onder andere aardappelpuree.
Goed voor mijn maag. En ik had er ook wel zin in.
Gek dat dat dus met vlagen erger en ook weer wat beter wordt.  

Ik mocht naar huis. 
Ze verdenken mijn nieren dus. 
Ik moest de volgende dag een ct scan laten maken.
En ondertussen de pijnstilling nemen die ze meegaven.
Naast de paracetamol, weer diclofenac, 
nu allebei in de vorm van zetpillen.
Ik neem er toch maar een maagbeschermer bij.
Thuis, gisteren veel in bed, blaas- en nierthee gedronken,
een warme kruik, steeds misselijk, maar eten gaat eigenlijk ook wel.
Om tien voor twee mocht ik komen voor de ct scan.
Dat was heel snel gebeurd.

Helaas krijg ik het uitslaggesprek pas donderdagmiddag.
Dus ik zit er nog wel even mee. Weer wachten.
 Ik hoop maar steeds dat het een klein niersteentje 
is dat gewoon ineens verdwijnt.

Ik heb in 2006 ook een niersteenkoliek gehad, 
maar lag er toen mee in het ziekenhuis. 
Dat was heftiger, maar ook snel weer over.
  
Aan andere dingen die mis kunnen zijn probeer ik niet te denken.
Ik moet gewoon weer afwachten.
Wish me luck!

 


Magic Mary



Magic Mary, kennen jullie die papieren aankleedpop van vroeger nog?
Hoe leuk was dat? Met al die leuke jurkjes en outfits voor elke gelegenheid.
Als je handig was knipte en kleurde je er zelf nog een heel stel bij. 

Die Magic Mary, die wilde ik wel graag even zijn.
Een ander jurkje omhangen en me gelijk ook anders voelen.

Net zoals ik me ook graag Magic Jacquelien wil voelen 
als ik een mooi plan maak voor een andere woninginrichting.
Er even een andere 'outfit' voorschuiven en zien wat het effect is.

Een vingerknip en de muren zijn blauw of behangen met rozen.
Nog een vingerknip en de tafel is groter en met meer stoelen.
Of er ligt pardoes een mooie houten vloer, eens kijken hoe dat staat.
En even een andere bank, in een mooie kleur en zonder vlekken.
Alles is plotsklaps opgeruimd en glanzend schoon getoverd.
En dan ook maar een fijne houtkachel erbij 'gevingerknipt'.
 
Mooi zou dat zijn, ineens een andere ruimte met een  andere sfeer!
Met andere kleuren, met een andere 'feel', met iets nieuws, iets vrolijks,
iets lichts, casual of juist stijlvol, rustgevend, feestelijk of huiselijk.

Maar ja, dat toverstokje heb ik niet.
Ik moet het hebben van mijn verbeeldingskracht, 
vertrouwen hebben dat ik het goed zie en dat het uitpakt zoals gewenst.
Zeker als er veel moeite, werk en geld voor nodig is om iets te bereiken.

Maar soms droom ik wel eens van dat toverstokje...


Een heel duurzame oplossing!




Geestig!

Een heel duurzame oplossing: 
Je hebt er geen elektriciteit voor nodig,
en hij is toch duidelijk hoorbaar!


Dit krijg je er van als je de musea sluit...




Wij hebben in het museum niets meer te zoeken!
We gaan er zelf maar op uit!


Forever Young: Ivo de Wijs


Inspirerende gast op televisie bij 'Matthijs gaat door' was gisteren Ivo de Wijs. 

We zagen huiselijke filmbeelden en een opgewekt vraaggesprek over leven en werk.

De tekstschrijver die - heel lief - voor zijn kleinkinderen drie keer per week een vervolgverhaal met tekst en illustraties op de bus doet. (Goed plan, leuk om ook te gaan doen als die van mij straks kunnen lezen...)

Trots vertelde hij dat zijn kleinzoon van 8 jaar ook al dicht (met het rijmwoordenboek erbij natuurlijk). Het jongetje maakte een Sint gedicht waarbij hij interviews liet rijmen op appelmoes. Prachtig vond opa het!

Laat het drs. P. het maar niet horen, die vond dat rijmen van een korte ei en lange ij niet kon. Of blauw en nou. Terwijl Ivo zegt: Dat is veel te streng en onzin: Je rijmt voor het oor...

Hij beantwoordde de slotvraag: 'Wat maakt het leven de moeite waard?' met het volgende gedicht:

Men zegt het is een mooie levensfase.
Bejaard zijn is een dagelijks festijn.
Nou stik de moord maar met je holle frasen.
Het sloopt je lijf, je toekomst en je brein.
Natuurlijk heeft de dood ons straks te grazen.
Maar het is tot de komst van Magere Hein.
Nog alle dagen vrolijkheid geblazen.
De tijd krijgt ons de eerste tijd niet klein.
Er is nog bier, er is nog witte wijn.
En gek is leuk, maar kan altijd gekker.
Wij vieren tot het eind van ons Latijn.
Vaste verkering en naar bed gaan zonder wekker.

Ik heb er met heel veel plezier naar gekeken.


Vers gevallen sneeuw

 

Carol Colette

'Vers gevallen sneeuw'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.


Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Wat een heerlijk huis!
Ik hou van dit soort houten huizen met een veranda.
Zeker een veranda met een paar treetjes hoogte.
Er zitten houten luiken voor de hoge ramen
en er staat een een mooie, grote boom vlakbij.
Een vriendelijk huis, met een fijne ruime tuin.
En nu, in de winter met al deze verse sneeuw,
is het een veilige plek: warm, licht en verzorgd.
Echt een 'thuis'!