Binnenkant : 2020

Zoveel om dankbaar voor te zijn...

Ik ben niet zo goed in oud en nieuw.

Ik houd echt niet van vuurwerk.

Ik houd niet van het zo laat maken.

En ik word soms ook wel sentimenteel over de voorbijgaande tijd.

Maar misschien is het wel fijn om aan het eind van dit verwarrende en zorgwekkende, angstige en intensieve jaar terug te kijken naar wat wel heel fijn was. Wat hoogtepunten waren. Wat blij makend was.

Ik noem er twintig. Zou zo verder kunnen gaan tot honderd...

Zoveel om dankbaar voor te zijn.

Een middag in juli toen we met ons viertjes, vader, moeder en twee dochters op een bankje zaten in een park in Nijmegen en daar gewoon samen waren. Echt fijn.
Alle lieve berichtjes die ik kreeg via de app toen ik, met de angst in mijn hart, had besloten om te stoppen met de anti-hormoontherapie.
Dat onze dochter, op 29 februari, de dag voor haar verjaardag, op een hele romantische manier haar vriend ten huwelijk vroeg.
De jaarcontrole mammografie op 16 september die gelukkig helemaal goed was.
Uit eten op een terrasje op de verjaardag van mijn man en mij.

Pannenkoeken eten met onze (klein)kinderen.
De spaarzame maar wel heel waardevolle ontmoetingen met mijn familie en vriendinnen.
Dat Wim ondanks zijn werk in de thuiszorg zonder beschermingsmiddelen geen clienten verloren heeft aan Corona en zelf ook geen Corona kreeg.
Dat ik het ene na het ander truitje heb gebreid voor de kleintjes.
Dat onze kinderen het ondanks alle Corona maatregelen voor elkaar boksten om recht op te blijven staan, te werken en zich te redden.
Dat mijn schoonzoon na heel lang rugpijn een geslaagde herniaoperatie onderging en nu weer zijn eigen kindjes op kan tillen.
Cadeautjes uitzoeken, kopen of zelf maken voor de (klein)kinderen.
Een nieuwe bank gevonden die mooi is en bij ons past.
Dat ik een nieuwe fiets heb uitgezocht, die volgende week al wordt bezorgd.
Dat onze dochters het zo goed met elkaar hebben. Dat is het allerfijnste voor een moeder.
De psycholoog in het ziekenhuis die me heel goed heeft geholpen.
Alle leuke opdrachten die ik dit jaar heb mogen krijgen en de fijne ontmoetingen die daar bij hoorden.
Dat Wim en ik in maart naar de tulpenboer fietsten en daar onze fietstassen vol tulpen kochten om weg te geven hier in de buurt. En alle mooie bloemen die ik zelf mocht krijgen...

Dat ik in al die maanden thuis zitten steeds gewoon naar 'Adres onbekend' kon luisteren, inspirerende filmpjes kon zien op you tube, stapels boeken heb gelezen en zulke mooie tv-series heb kunnen kijken, zoals 'Parenthood' en 'This is us'.
Elke dag dit fijne blog bijhouden. Daar word ik ook blij van.

Als hoopvolle start voor een mooi nieuw jaar!

In de winterrondbrief van Binnenkant kon je

een exemplaar van de Plint Poeziekalender 2021 winnen.

Je kon hem aanvragen voor iemand

die daar heel blij mee zou zijn en aan wie je hem gunde.

Vervolgens was het dan voor mij toch ook weer moeilijk

om uit die rij met aanvragen maar een enkel iemand te kiezen.

Vooral ook omdat je daarmee de anderen teleur moet stellen.

Ook allemaal mensen die een mooi verhaal of doel hadden.

Maar het is toch gelukt.

Ik heb vanmorgen alle aanvragers gemaild.

En ook de suggestie gedaan om deze kalender

dan maar zelf voor de beoogde ontvanger aan te schaffen.

Hij is rechtstreeks bij Plint.nl on-line te bestellen.

En geeft je een jaar lang elke dag een mooi gedicht

dat ook nog eens mooi is vorm gegeven.

Misschien is dat ook een idee voor anderen?

Als een hoopvolle start voor een mooi nieuw jaar!

Bij mijn schoonvader in het ziekenhuis

lijkt toch nog hoop te zijn voor verbetering.

Jules gaat nu langzaam toch vooruit.

Hij kan al drie uur zonder zuurstof.

Wim heeft nog steeds een nachtelijke kriebelhoest,

maar hij kan toch gewoon aan het werk.

Ons kleinzoontje lijkt op te knappen.

En mijn kies is er dus uit.

Nog wat napijn en moe,

maar toch opgelucht.

De troostzoekers

Zoals geluk gevaarlijk is voor wie er spaarzaam mee omgaat,
voor wie niet-leven een koud kunstje werd, voor wie hier binnenkomt
en twijfelt aan alles wat mooi is, twijfelt aan zijn plek in de wereld,
voor wie eindeloos teert op het verlangen naar beterschap,

voor wie niet breekbaar wil zijn net zo min als populierensterk
en wie mij raakt geef ik de wind, voor wie met een bevel tot
omhakken in de hand rillerig plaatsneemt of juist wil opbloeien
en zie me, voor wie alleen wil zijn maar het niet langer meer kan.

Zoals geluk gevaarlijk is voor hen die het niet kunnen delen,
voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in
de keel heeft, voor wie alles verloor waar hij van hield, voor hen die
de koek uit de mond sparen en altijd andermans honger stillen,

voor wie weerloos omgaat met de dingen, voor wie iedere
avond zichzelf het donker van zijn kop injaagt, voor wie de hoop
heeft opgegeven als een zieke kameraad, voor wie van alles denkt
maar te weinig uitspreekt, voor wie moe is maar niet meer

in slaap komt en eeuwig ligt te woelen, voor hen die willen leunen,
voor wie onder de mensen wil zijn als onder een warme deken,
voor wie niet weet wie hij is en altijd onzeker, we zijn de leegte,
zeggen we, we zijn de leegte en weten niet hoe ons te vullen.

Zoals geluk gevaarlijk is voor de roekeloze, voor wie verstrikt zit
in eigen-ik, voor wie de weerloosheid weg-eet, koopt, slikt, voor wie
zichzelf bezeert omdat een ander het niet meer doet, voor wie
stemmen hoort maar zelden een lief woord, voor wie bang is om

verlaten te worden en in een leeg huis thuis te komen, voor wie zélf
uit voorzorg iedereen verlaat, voor wie weet dat het hart op vele
manieren kan breken en vergeet dat het ook op vele manieren
weer kan helen, voor wie en voor iedereen is hier de plek.

Marieke Lucas Rijneveld

Trouw 24 december 2020

Ik bel liever als het prima met me gaat....

Wim is naar zijn moeder.

Zijn broer is daar al.

Zijn zusjes komen straks ook

Het is heel spannend met mijn schoonpa.

Hij mag maar heel minimaal bezoek,

dat maakt het nog lastiger.

Hij is 91 jaar, zijn hart en nieren geven het op.

Dan wil je als familie dicht bij elkaar zijn

om het verdriet en de spanning samen te delen

en er ook te zijn voor hun moeder van 89.

Het valt echt niet mee, vind ik.

Zelf ga ik zo naar de tandarts.

Een onbekende tandarts in Gorssel.

De mijne heeft nog de hele week vakantie.

Omdat Wim de auto mee had, belde ik een vriendin.

Die gaat - heel lief - met me mee in haar auto.

Ik hield me eigenlijk de hele tijd best goed,

Maar tijdens dat telefoontje moest ik ineens huilen.

Ik bel liever als het prima met me gaat,

niet als ik het niet alleen red....

Ik ben geen held bij de tandarts.

Heb al heel wat ellende met mijn gebit gehad,

met allerhande kaakchirurgen en al.

Nu lijkt de kies die al jaren voor nieuwe ellende

zorgt weer de boosdoener.

Ik hoop dat hij getrokken kan worden.

En dat het implantaat dat er vlak naast zit,

rustig kan blijven zitten.

Duim maar voor me.

Daarna maar even naar bed,

vannacht maar een uur of twee geslapen.

Dat helpt ook niet.

Onze dochters zijn ook verdrietig om opa.

En onze kleinzoon lijkt de 6e ziekte te hebben.

Het is wat.

PS Net terug van de tandarts.

Hij was superaardig en kundig.

Er was een ontsteking bij de wortelpunten.

Dat verklaarde de pijnklachten.

De kies is er in gedeeltes uitgehaald.

Nu een beetje uitrusten.

In afwachting van nieuws van mijn schoonpa.

Hopeloos tekort schieten

Deze afgelopen dagen werden bij ons gedomineerd door ziekte.

Wim werd eerste kerstdag niet lekker wakker

met verhoging, een nare hoest en hoofdpijn.

Hij had woensdag net een negatieve coronatest gehad,

maar een gewone verkoudheid met een nacht vol hoest,

leek hem geen goed recept voor het geplande bezoekje

aan onze dochter, haar vriend en de twee kleinkinderen.

Even slikken, want we hadden ons er enorm op verheugd.

Toen hoorden we dat het met mijn schoonvader niet goed ging.

De tweede kerstdag zouden we daar naar toe zijn gegaan.

Maar je wilt ze niet aansteken met die hoest.

Ik ben er alleen even naar toe gereden om de boodschappen

die we van te voren al gehaald hadden te brengen.

De zussen van Wim kwamen allebei om te helpen.

Mijn schoonvader is 91 en had echt hulp nodig.

Helaas moest hij vanmiddag toch met de ambulance

naar het ziekenhuis voor nader onderzoek.

Toen kon Wim zijn broer gelukkig mee.

Het is spannend voor de hele familie,

maar vooral voor mijn schoonmoeder.

Ze houdt hem liever thuis, want zo zei ze:

'We hebben elkaar juist nu zo hard nodig.'

En mijn dochter appte net dat onze kleinzoon

van net een jaar ook weer ziek is.

Koorts, rode wangen, diarree.

Hopelijk zijn het alleen maar nieuwe

tanden of kiezen die hem dwars zitten.

Ik kan niet veel uitrichten om te ondersteunen.

Mijn spanningsniveau is eigenlijk al hoog.

Dat heeft te maken met de therapie die ik onderga

bij psycholoog van het ziekenhuis na mijn borstkanker.

Er wordt van alles aan emoties opgehaald en verwerkt.

Er komt een boel op me af en ik sta nogal 'open'

voor van alles wat me stress en verdriet brengt.

De corona en de kersttijd helpen daarbij niet.

En het ziekenhuis waar mijn schoonpa ligt is

voor mij gekleurd met allemaal nare herinneringen

uit de tijd dat mijn moeder daar steeds opgenomen lag,

op allerlei afdelingen, maar ook op de hartbewaking.

Ook in mijn eentje zorg dragen voor een koortsige baby

gaat op dit moment mij te veel stress opleveren.

Dus daar inspringen lijkt me ook al niet goed.

Verder heb ik zelf al een paar dagen kiespijn.

Morgen maar eens een tandarts opzoeken.

Daar word ik ook niet blij van.

Kortom, ik voel me hopeloos tekort schieten.

En ik ben bang voor nog meer slecht nieuws.

Ik wilde dat ik sterker was.

en wijsjes zonder woorden zingt

Laten we in deze verwarrende tijd hoop houden

en moed, kracht, liefde en vertrouwen.

Met iedereen die je lief is....

Ik wens je een rustige,

fijne en vredige Kerst

met iedereen die je lief is,

of je ze nu in real life ontmoet

of met ze bent in gedachten.

En dan samen aan een kopje koffie!

Eigenlijk meer en kopje kerstkoffie....

'Het voordeel van de twijfel is de voorloper van vrede.'

Vanmorgen vroeg liep ik even

- een minuutje, we wonen naast het station -

naar de stationskiosk in de hal,

voor de Trouw en de Volkskrant voor

de citatenpuzzel en de kerstpuzzels,

waar ik me het hele jaar al op verheug.

Op de terugweg liep ik bij de biologische bakker binnen,

waar we dus ook gewoon naast wonen, hoe fijn!!,

voor een pakje kerstkoekjes om straks mee te nemen

voor de oedeemtherapeute die mij vandaag behandelt.

Ik werd getroffen door de prachtig uitgestalde broden,

en de heerlijke geur die daar altijd hangt.

Ik moest er gewoon even een foto van maken.

Vooral ook omdat ik me besef, dat sinds ik

me heb aangemeld voor een leefstijltraject,

dat in januari van start gaat en dat me hopelijk gaat helpen

aan een gezonder gewicht, bloedsuiker en cholestorol.

niet oeverloos brood meer zal gaan eten.

Het is namelijk een koolhydraatarm dieet.

Ik nam dus ook maar een koolhydraatarm broodje mee,

wat er trouwens ook heerlijk uit zag en lekker smaakte.

Op de voorpagina van de Trouw werd ik

getroffen door deze tekst van Typhoon.

Met de mooie laatste regels:

'Langer bekijken doet ontmoeten,

ontvankelijkheid boven rede.

Het voordeel van de twijfel

is de voorloper van vrede.'

Fijne Kerstavond gewenst!

Verliefd op Vlieland!

Ik zag deze prachtige foto voorbijkomen: Een heerlijk stoere bank boven op een duin op Vlieland.

Ik kreeg een steek van gemis, wat zijn we er al lang niet geweest!

Vorig jaar hadden we in november twee weken geboekt omdat we in de zomer verhuisd waren en toen pas aan vakantie toe zouden komen. Helaas bleek ik eind augustus borstkanker te hebben en er volgde een traject met operatie en bestralingen die deels samenvielen met onze voorgenomen vakantie. Die hebben we toen moeten annuleren.

Daarna bleek ons favoriete vakantiehuisje waar we al zo veel jaren kwamen te zijn verkocht en uit de verhuur gehaald. En dan is alles eigenlijk minder leuk, en stond ik even niet te springen om te boeken. Toen kwam corona. Om te gaan terwijl de restaurantjes dicht zijn trok me ook niet. Deel van de lol van naar het Posthuys fietsen is de koffie met met bijhorende cranberrygebak die je dan verdiend hebt. Een soes bij hotel Zeezicht met uitzicht op de boot hoorde er ook altijd bij. Om maar niet te spreken van het biertje met de bitterballen.

Hopelijk gaan we volgend jaar weer eens. Ik blijf verliefd op het eiland! Ik ga een ander mooi huisje opsnorren. En dan ga ik dit bankje eens opzoeken en genieten!!

Een feestslinger met hartjes mogen vinden!

Berichtje op Facebookgroep 'De anonieme sjaal'

van mijn studiegenoot Wendela:

Wendela de Vries

uft17S oSpdeondmcsereomfgdrsberlc huroem 1e2:0m5ind

Enorm verrast met dit geschenk, dat ik vond in de ruilbieb in de Spar in ons Twentse dorp. Het duurt even voor je echt gelooft dat je het mee mag nemen! Het is ook nog mijn lijfspreuk, op dat kleine kaartje...zeer bedankt, lieve maakster of maker, heel mooi!

En voor wie het niet kan lezen:

Op het hartjeskaartje staat:

Het leven is een feest,

maar je moet wel zelf de slingers ophangen!

De terugkeer van het licht!

Vannacht was het langste nacht.
Vandaag is de kortste dag.

Vanaf morgen worden de dagen weer langer.
Om twee minuten over elf passeerde de aarde, in haar baan rond de zon, het winterzonnewendepunt.
Dan begint op het noordelijk halfrond de sterrenkundige winter.
Al duizenden jaren is dit een feest in bijna alle culturen op aarde.
De terugkeer van het licht.