Mijn hart doet zeer.

Mijn hart doet zeer.

Het gaat over een lief echtpaar 

uit onze voormalige woongroep:

Anke en Jules

Toen ik vorig jaar in november een keer 

naar de bestraling werd gereden door Jules,

vertelde hij dat Anke een onderzoek kreeg. 

Een ruggenmergpunctie.

Ze bleek een voorstadium van leukemie te hebben.

Er was een zware behandeling beschikbaar en nodig.

Toen kwam Corona. 

De behandeling werd uitgesteld.

Na de zomer, bleek het van een voorstadium 

in werkelijke leukemie te zijn verergerd.

Anke kreeg vanaf september drie keer 

een maandopname in het UMC in Amsterdam.

Hele zware chemo, alle weerstand naar nul.

Daarna een stamceltransplantatie.

Ze scheef: De stamceltransplantatie is geweest!

Een emotioneel moment: een nieuw leven krijgen via een donor. 

Heb een mooi muziekje opgezet en 

Jules had witte zijden bloemen meegebracht 

om mijn nieuwe leven te vieren.

Anke was bewonderingswaardig sterk en positief

en kwam overal boven verwachting goed door.

Anke was en bleef een dame,

genietend van mooie muziek en literatuur.

Ze werd 65 in het ziekenhuis. 

Ze kreeg op haar verjaardag een heleboel 

brieven en pakjes van onze woongroep leden.

Ze appte in de groepsapp: 

'Jullie weten niet half hoe goed dit mij doet'. 

Aan mij persoonlijk appte ze:

Lieve Jacquelien, 

dank voor je kleurplaat 

en je mooi gevormde ster. 

Ze hangt op mijn raam en 

brengt vrolijkheid in mijn kamer. 

Ik ga nu kleuren. 

Haar bloedwaardes gingen omhoog. 

De behandeling was aangeslagen.

Wat een geweldig fijn nieuws.

Twee dagen later kreeg ze koorts.

Haar man Jules reed in de nacht naar Amsterdam

Ze bleek - onbegrijpelijk - Corona te hebben opgelopen. 

Hij kon haar nog net groeten voor ze naar de IC ging.

Daar kwam ze aan de beademing 

en werd ze in slaap gehouden. 

Jules kreeg een coronatest. Negatief.

Maar hij moest wel in quarantaine.

Hij wilde alleen maar bij Anke zijn, maar mocht niet.

Hij zat alleen thuis. En kreeg daar verhoging. 

Weer een corona test. Weer negatief.

De dochter van Anke mocht wel bij haar moeder op bezoek.

Ze kreeg bloedplasma van genezen coronapatienten.

Haar situatie was kritiek, maar stabiel.

Een paar vrouwen uit onze woongroep mochten Anke 

bezoeken om haar hand vast te houden en haar voor te lezen.

Jules werd zieker. 

Voor een derde keer kreeg hij een coronatest.

 En hij bleek toch ook Corona te hebben.

Hij werd opgenomen in het ziekenhuis in Zutphen.

Eerst op de verpleegafdeling. Later ook naar de IC.

Er was sprake van dat hij naar Anke 

zou worden overgeplaatst.

Hij was eigenlijk te ziek.

Ze bekeken het per dag.

We hielden ons hart vast.

En toen, na 16 dagen coma stierf Anke.

Jules werd, lichamelijk en geestelijk moegestreden,

op de IC alsnog beademd en in slaap gehouden.

Hoe het afloopt weten we nog niet.

We houden hoop dat hij er goed doorkomt.

Dinsdag wordt Anke - zonder Jules -

 in besloten kring begraven.

Het liefst zou ik alle woongroep leden 

omhelzen, knuffelen en onze tranen delen.

We mogen niet met zijn allen bij elkaar zijn.   

Ik ben zo verdrietig.

PS Ik ben ook boos.

Het voelt als zo oneerlijk.