Gisteren waren we jarig. Allebei.
Allebei zijn we 62 jaar geworden. Het is wat...
Afijn, we hadden wat vrienden uitgenodigd
om een taartje met ons te komen eten om het te vieren.
Maar mijn verkoudheid hield aan.
Hoesten en proesten en niezen en snuiten.
Af en toe ook verhoging en algeheel slap.
Ik begon er tegenop te zien;
ik wil ook niemand aansteken.
Maar ja, het is ook de verjaardag van Wim
die een feestje door zijn neus geboord zag worden.
Maar hij vond het ook beter om ze allemaal af te bellen.
Hij fietste 's morgens langs de bakker
en zijn werk om daar te trakteren.
En hij kocht een bos rozen voor ons.
Dat was toch nog feestelijk, want aan het kopen
van cadeautjes was ik nog niet toe gekomen.
Ik was al tien dagen de deur niet uit geweest,
behalve voor een ommetje over de dijk.
Ook feestelijk was dat we heel veel appjes en berichtjes
kregen met lieve woorden en hartelijke felicitaties.
In de loop van de ochtend leek het ons om allerlei redenen
toch een goed idee om alsnog Corona uit te sluiten,
dus we maakten een afspraak bij de teststraat.
Er zijn leukere dingen om naar toe te gaan,
maar Wim mocht mee om me te ondersteunen
en degene die mij testte was heel lief en rustig.
Opgelucht kwamen we weer thuis.
Wim ging naar het vrouwenvoetbal kijken.
Een lieve vriend kwam een boeket bloemen brengen:
'Ik kom niet binnen hoor, maar toch even wat afgeven'.
Kijk eens hoe mooi!
Ik haalde de post uit ons postvak.
Een stapel lieve kaarten en een pakje.
Het handschrift op het pakje herkende ik niet, dus best spannend.
Kijk eens, een pakje met allemaal leuke kaarten
en andere zelfgemaakte goodies.
Van iemand die ik helemaal niet kende.
Ik schoot er gewoon even van vol.
De maakster schreef erbij dat ze genoot van mijn blogjes.
Ze begreep ook goed dat ik soms bang ben,
zoals voor mijn veerkracht en gezondheid.
Daar had ze ook nog een goede tip voor:
'Als je jezelf op de kop geeft,
geef dan eens een grote bek terug!'
Zelfgemaakte kaarten met envelopjes,
pakjes met thee, met chocola of een pakje zakdoekjes.
een pakje met memoblaadjes, kleine opschrijfboekjes,
en leuke kaartje met opbeurende teksten en
cadeau - doosjes om zelf te vouwen.
En echt ook heel veel!
De naam van de maakster 'Annet' stond erbij
ik achterhaalde haar telefoonnummer
en ik belde haar op om te bedanken.
Wat een aardige vrouw!
Ze vertelde dat ze sinds april
vorig jaar (de eerste Corona golf)
dit soort kaarten en goodies maakte.
Ze zette ze op straat neer.
Mensen mochten ze gratis meenemen mits ze
ze zouden sturen naar iemand die ze
er blij mee konden maken.
Een gift voor het goede doel hoefde niet,
maar mocht in haar brievenbus.
Ze had zo al 1110 euro verzameld voor Dorcas.
Wat een lieverd he?
In overleg met Annet heb ik afgesproken dat
als iemand interesse heeft in dit soort kaarten
dat ze via mij haar gegevens mogen krijgen.
Dit om te voorkomen dat ze ineens heel veel vraag krijgt
en ze moet ook een beetje op zichzelf passen
en ze wil niets meer doen onder (tijds)druk.
En dan aan het eind van het gesprek nog wat:
Ze vroeg, klopt het dat jouw man van Heeringen heet?
Nou, lang verhaal kort: Ze zijn familie.
Haar oma was de zus van de opa van Wim.
Is dat niet leuk?
Of het zo niet genoeg was kwam even later
de bloemist deze prachtige bos bloemen brengen,
met de chocola die vooral Wim heerlijk vond!
Van vrienden. Zo lief.
Toen kwam er nog een vriend met een mooie fles olijfolie,
een mooi stuk zelfgemaakte zeep op een geglazuurd schoteltje
en een pak chocoladetruffels, wederom weer heerlijk voor Wim.
Even op het balkon op afstand een praatje gemaakt.
We hebben gebeld met de ene dochter
en ge 'videobeld' met de andere. Altijd heerlijk!
Later hebben we bij de buren, de Biopizza
een pizza besteld, opgehaald en gedeeld.
Heerlijk. Een glaasje wijn erbij.
Toen voelde ik me toch nog jarig.
Voor de verandering heel goed geslapen
en vanmorgen deze positieve uitslag.
Het was een bijzondere verjaardag dit keer.
Ik ben heel blij en dankbaar dat we
samen weer een jaar ouder mochten worden.
