Een gedistingeerde vrouw 60+, witte krullen, een heldere blik en
smaakvol gekleed in, kleurrijke, scandinavische snit. Ze heet Anna en met haar
zachte stem vertelt ze dat ze graag leest, kookt en schildert. Ze woont alleen
en oefent de meeste van haar bezigheden graag uit in de grote woonkamer met de
drie hoge ramen die uitkijken op de fontein midden op de markt.
Voor die kamer
wil ze graag een inrichtingsadvies.
We beginnen met de indeling. Het meest
aantrekkelijke aan de ruimte is het mooie noorderlicht. Bij het linkse raam
situeren we haar schildersezel met een rolkastje voor kwasten en verf.
Voor het rechter raam, vlak bij de half open
keuken, kiezen we een grote stoere tafel met 6 stoelen waar ze aan kan werken
en waar ze haar hele eetclubje met gemak aan kwijt kan.
Het middelste raam
laten we vrij, er komt alleen een verdiepte vensterbank met kussens waar ze kan
gaan zitten en naar buiten kijken, naar de terrasjes en de passanten.
Dieper
het pand in, onder de zolderbalken en rond de sfeervolle houtkachel maken we
een wooneiland op een comfortabel warm tapijt met een heerlijke bank en
bijpassende poefs.
Deze plek zal ze vooral ‘s avonds gebruiken om te lezen,
muziek te luisteren en gasten te ontvangen en we besteden veel aandacht aan prettige
verlichting.
Ze wil ook graag een mooie
oplossing voor haar boeken.
Ze heeft er een heleboel, waaronder een collectie
kunstboeken van een behoorlijk formaat.
Ik stel op maat gemaakte boekenkasten
voor, die er uit zouden moeten zien alsof ze altijd al bij het huis hadden
gehoord, als ze op vriendelijke doch besliste toon vertelt dat ze alle zware
onderdelen van haar complete interieur graag op wielen zou zien.
Verbaasd kijk
ik haar aan. Ja, hoor is, ze is een alleengaande zelfstandige vrouw en ze is het werkelijk
spuugzat om voor het verplaatsen van haar spullen in huis steeds hulp te moeten
vragen aan een neef of buurman die, alhoewel vriendelijk en welwillend,
natuurlijk ook niet altijd direct tijd voor haar hebben.
Vorig jaar had ze een
oude linnenkast afgedankt. Ze had hem
uitgepakt en hulp gezocht om hem te demonteren, zodat ze hem bij het grof vuil
zou kunnen zetten. Maar de buurman was op vakantie en haar neef had last van zijn rug
en zo had ze zich twee weken aan die rotkast geëergerd en was toen vol frustratie
en ongeduld naar de doe-het-zelf-zaak gegaan en had zich daar een bijl
aangeschaft.
'Wat heb je gedaan?' vroeg ik, twijfelend of ik het goed verstaan
had. Ja, een bijl had ze gekocht en geen
kleintje. Thuisgekomen was ze de oude kast te lijf gegaan had het hele ding op
die manier gereduceerd tot voor haar te dragen delen.
Zwijgend probeer ik mij
de situatie voor te stellen. Het lukt me niet echt. Deze onvermoede agressie
valt moeilijk te rijmen met wat ik in de onschuldige blauwe ogen van deze
kunstminnende, beschaafde dame zie. Ik
schiet in de lach, maar geef haar grif gelijk.
We proberen alles mobiel te
realiseren. Het is een leuke uitdaging en anders komen er nog ongelukken van.
We kiezen voor lage verrijdbare open vakkenkasten die ze tegen de wanden en ook
vrij in de ruimte kan gebruiken. Zo kan ze alles zelf verplaatsen wanneer ze
eens wat anders wil en dat geeft haar een gevoel van vrijheid.
Als de woonkamer af is overweeg ik Anna voor te stellen de bijl als een
trofee een prominente plek te geven boven haar kachel, maar zie er van af, die
bijl zo in het zicht zou toch aanleiding kunnen zijn voor allerlei lugubere
fantasieën.
Maar soms, als ik in mijn praktijk te maken krijg met van die
afwachtende of besluiteloze vrouwen, die zich voor alle karweitjes afhankelijk
voelen van een man in een overall, denk ik wel eens dat dit een mooi
gevalletje zou zijn geweest voor 'Anna met de bijl'.
