Ter ere van de verjaardag van onze jongste dochter,
een foto van een kinderfeestje van weleer.
Hoe feestelijk zag dat er toch uit!
Sjakie en de chocoladefabriek
Zaterdag zijn we in Zwolle naar de musical:
'Sjakie en de chocoladefabriek' geweest.
Dat kwam zo:
Mijn zwager Peter speelde mee
en voor mijn schoonmoeder (91) kon het wel
de laatste keer zijn dat ze haar zoon kon zien spelen.
Ze heeft hem vaak gezien bij het jeugdtoneel of op tv,
maar dan nu voor het eerst in een musical.
En het speelde in Zwolle waar ze woont, s'middags,
met mijn schoonzusje en met ons twee erbij
zou het deze keer toch moeten lukken.
Het was een hele toer, de auto in,
in het theater in een rolstoel,
een plek aan het einde van de rij
en gedoe met de gehoorapparaten.
Maar het lukte.
Ik vond het ontroerend.
Na afloop werd ze aangesproken door
de moeder van de Sjakie van deze voorstelling.
Allebei trots op hun zoon, dat schept een band.
Hieronder een illegaal opgenomen scene,
(maar de speelperiode is toch al bijna afgelopen)
slecht van kwaliteit, maar een leuke herinnering
aan een spelende en mooi zingende zwager.
Je hoort me ergens ook zeggen: 'Zooo!!'
Heimwee
Ik ben begonnen met het maken van mijn voorjaarsrondbrief.
Het is altijd leuk om daar weer mee bezig te zijn.
Ik verzamelde foto's met als onderwerp: 'Heimwee'.
Wat een leuke dingen maakten ze vroeger toch.
Elegant, licht, eenvoudig, vrolijk, kleurrijk!
Deze plaatjes hebben het net niet gehaald.
Maar die mogen wel gewoon in mijn maandagblog.
Een heel fijne week gewenst!
Als je van katten houdt
Als je van katten houdt wil je dat wel laten zien...
En dan wil je jouw kat ook zo gelukkig mogelijk maken.
En anders regelt jouw kat dat zelf wel...
Alles wat dierbaar is in een kamer!
Dianne Dengel
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een illustratie van een slaapkamer
in een houten huisje ergens achteraf.
Een aandoenlijk beeld van een complete
familie samen slapend in het ouderlijk bed.
Inclusief de poes en het hondje.
Moeder heeft een lieve rood-wit geruite pyjama,
ze liggen samen onder een gebloemd dekbedovertrek.
De ingelijste trouwfoto hangt boven het bed,
de kinderen samen op de foto op het nachtkastje.
Ze lijken in diepe slaap, volkomen tevreden
met allemaal een dikke glimlach om hun mond.
Een gezellig rond vloerkleedje naast het bed,
en verder een kist aan het voeteneinde,
waar ik me van voorstel dat er haar trouwjurk in zit,
wat sieraden, de fotoalbums en de dagboeken.
Alles wat dierbaar is in een kamer!
PS Ik kan me niet voorstellen dat je zo kunt slapen.
Laatst sliep onze kleindochter bij mij in ons ouderlijk bed,
gezellig, maar ik heb bijna geen oog dicht gedaan.
Ze praatte in haar slaap en lag af en toe overdwars,
zodat ik op het randje lag en bijna uit bed viel.
Dus met zijn zessen en de dieren,
ik denk het toch van niet....
Een stapelbed, maar dan anders
Een stapelbed, maar dan weer net anders!
In dit geval is het toegepast in een ruimte,
maar het kan natuurlijk ook over twee
aparte kamers worden ingebouwd.
Het woord van de dag!
Sinds kort heb ik een nieuwe verslaving, maar dan een leuke!
Op nu.nl kun je elke morgen vanaf 7 uur het woord van de dag raden.
De eerste 12 woorden heb ik allemaal geraden.
Een score van 100%
Ben ik best trots op!
Die boeken moet hij nog 'weglezen' ...
Dus vorige week hebben we de situatie in ogenschouw genomen en zijn de kast doorgegaan. De hoeveelheid boekenkastruimte is bij ons leidend. Wat past mag blijven.
Wij hebben hoge smalle kastjes, overgebleven van ons vorige huis waar ze links en rechts naast de haard stonden. Ik pakte het trapje erbij en we begonnen boven in. Ik moet eerlijk zeggen, Wim heeft zijn best gedaan en zeker twee hoge stapels met boeken mochten van hem weg. Een deel naar de weggeefkast beneden in de hal. En een deel naar de Antroposofische Bibliotheek. Twee boeken dachten we nog te kunnen verkopen.
Moeilijkheid bij onze boekenkast is dat de vakjes verschillende hoogtes hebben. Dus er waren boeken te hoog en die moesten daarom maar liggend gestapeld worden.
Op ons wc-tje hebben we een oud Tomado rekje hangen dat nog van de ouders van mijn eerste vriendje is geweest. Dat is mooi ondiep en daar liggen kleine boekjes in die je misschien wel op de wc zou willen inkijken.
Soms met gedichtjes, raadsels, liedjes maar ook met korte verhalen of tips. Een boekje met de herkomst van oude spreekwoorden en gezegden, en wat kinderboekjes.
Ook een enkele 'gouwe ouwe' heeft er een plekje gevonden. Eigenlijk is dat onze extra boekenkast...
Op onze slaapkamer heb ik op een hangend plankje
(Wim noemt dat grote rotzooi plankjes, maar
ik zie het als een plekje vol met 'schatten')
nog wat boeken staan die me dierbaar zijn en
naast het bed ligt ook altijd wat te lezen klaar.
Op mijn werkkamer heb ik mijn vakliteratuur
in de hangende boekenkast, dat past nog net,
maar daarin zal ik ook een keer wat moeten ruimen
Op mijn blauwe stoel liggen nu nog boeken waar ik
wat mee wil voor mijn cursussen of mijn blog.
Die houd ik apart, want dan blijven ze op mijn radar.
Nu, voorlopig kunnen we weer even vooruit,
maar over een half jaar ofzo lopen we weer
een keer door onze voorraad boeken heen
om de zaak nog weer eens te bekijken.
Mijn ervaring is dat je dan wel weer toe bent
aan het opnieuw beslissen dat sommige boeken
nu toch lang genoeg bij jou hebben gewoond...
Kijk, dat vind ik nou handig!
Als je een kelder of een andere koele ruimte hebt is
zo'n bewaarkastje voor noten, groente en fruit wel heel handig.
Alles blijft langer goed als het niet teveel op elkaar ligt.
En alles kan lekker luchtig en fris bewaard worden.
En op wielen, dat heeft toch altijd iets extra.
In een buurtje
Deze foto's stonden naast elkaar in mijn overzicht met afbeeldingen.
Het zijn allebei plekken waar mensen woonden of wonen.
Maar wat een verschil he?
Het lemen hutje in Drenthe is uit dezelfde tijd als de Eiffeltoren,
maar eigenhandig gemaakt met wat voorhanden was.
Daardoor kom ik toch aan het denken over onze woningbouw.
Niet dat de woning rechts me echt wat lijkt hoor.
Het voelt (hoe mooi ook) zo buiten alle natuur om.
Ik voel meer voor stads wonen maar
dan op een meer menselijke en bescheiden schaal
en altijd met in met anderen een buurtje.
Met een straatje dat je kunt schrobben
en ruimte voor een bak viooltjes of narcissen.
Een drijvend dorpje
Een drijvend dorpje in het meer van Konstanz
Hoe het precies werkt weet ik niet.
Ik zie ook bomen en wat kassen.
Maar intrigerend is het wel, zeker
in de tijd van de stijgende zeespiegel...
Dat waren nog eens tijden...
The Partridge Family, begin jaren 70,
wat was dat leuke televisie in de tijd dat ik naar de brugklas ging.
Het was zo'n leuk verhaal, de alleenstaande moeder met haar
vijf kinderen die de wereld veroverden met hun muziek.
Het was zulke lieve televisie!
Ik smolt natuurlijk voor de knappe David Cassidy.
Pas zag ik dat je nog songs kunt terugzien op You Tube.
Wat me verder opvalt is hoe de jongeren er in die tijd uitzagen.
Lange haren voor jongens en meisjes, slanke figuurtjes,
broeken met hoge tailles, vaak wijd uitlopend.
Een natuurlijke uitstraling, geen tattoos,
geen opgespoten lippen of zware foundation,
nog zonder in de sportschool opgepompte spierballen.
%20-%20kopie.jpg)
Hier was ik zelf net 12 jaar,
de schoolfoto in de brugklas.
Ernaast paste ik een hoedje,
en ben ik denk ik 15.
Geen lenzen, geen make-up,
hooguit wat mascara uit
een doosje met een borsteltje.
Dat waren nog eens tijden....
De stofzuiger en broodrooster van Gaudi
What if Antoni Gaudà inspired the design of household appliances?
With an explosion of color and organic curvilinear shapes,
the designs dominate the usual minimal design of appliances
and turn them into Art Nouveau styled sculptures.
Een verkwikkend tukje
.jpg)
Sue Macartney Snape
'Siesta'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een prent van een vrouw in haar eigen stoel,
haar luie lievelingsstoel, met kussens en voetenbankje,
die een uiltje knapt, met de slapende poes op schoot
en met haar - ook duttende - hond aan haar voeten.
Het ziet eruit alsof ze dit al veel vaker hebben gedaan.
Trouwens alles ziet er heel vertrouwd en veilig uit.
De pers op de grond, het tafeltje met boek en beker,
de schilderijen aan de muur in de achterkamer,
het vrolijke behang dat ze zelf geplakt heeft,
de leeslamp die al jaren in de familie is.
En is dat ook niet de belangrijkste functie van je huis?
Alles wat je graag om je heen hebt verzameld is er,
en mag ook wel in essentie hetzelfde blijven.
Jouw geschiedenis, die je kunt aflezen
aan je huis en aan je spulletjes.
Waar je je ogen dicht kunt doen
voor een verkwikkend tukje.
Straks een kopje thee met een koekje,
en natuurlijk even met de hond naar buiten,
boodschapje doen, met de buurvrouw kletsen.
Het gewone alledaagse leven thuis.
Heerlijk!
Vlasleeuwenbekje's OOTEETEE
Vanmorgen ben ik in mijn gedachten
steeds bij Gusta, Vlasje van haar blog:
Ze werd ziek en heeft na een hectische ziekenhuisopname
besloten af te zien van verdere behandeling en is naar
een mooi hospice in de duinen gebracht,
waar ze tijd kreeg om afscheid te nemen en
alles zo te regelen en achter te laten als ze zelf wil.
Vanmorgen rond 12 uur krijgt ze euthanasie.
Ze houdt eigen regie tot op het laatst.
Ik volg haar blog al heel wat jaren,
eigenlijk was dat waar ik mee wakker werd.
Ze is een onafhankelijke geest die steeds
heel mooi onder woorden kon brengen
wat ze vond van wat er gebeurde,
in haar leven, in ons land en in de wereld.
Vaak was ik benieuwd naar haar mening over
gebeurtenissen die ons allemaal aangaan.
En ik genoot van de dingen waar zij blij mee was,
een schoon bed, lekker badderen, naar buiten in de duinen,
haar katten, het schaatsen en het wielrennen dat ze volgde,
haar hulp, bezoek van haar broer en lieve vrienden,
mensen in moeilijkheden die ze coachte.
Ik heb haar een kaart gestuurd waarin ik
haar bedankte voor de manier
waarop ze me wist te inspireren
met iets wat ik ware levenskunst noem.
Ook genoot ik van de muziekclips die
ze elke dag meestuurde met haar berichten
Zoals deze:
Hieronder zet ik een berichtje dat ze schreef op 9 februari.
Tekenend voor wie ze is:
Af en toe merken mensen op dat ik toch ook veel verdriet moet hebben.
Dat is niet zo. Ik voel me opgelucht dat ik niet meer hoef te knokken,
dat ik toch 74 ben geworden ondanks een wrak lijf en slechte prognoses.
Dat ik naast verlies, vechten en miskenning, ook veel plezier heb gehad,
van natuur heb kunnen genieten en van muziek en kunst,
dat ik zoveel leuke, maffe, echte, lieve en warme mensen heb gekend.
Mijn katten, allen zeer veel liefde wederzijds,
de wolken, de wind, de zee, de geuren.
Het is heel veel fantastisch moois wat ik heb ervaren.
Daar is verdriet niet im sprache.
Natuurlijk mis ik dit jaar scoottochtjes, de orchideeën bloei
en zal ik nooit weten of de schat van Oak-island wordt gevonden
om maar wat te noemen, maar niemand die nu leeft
zal de hele toekomst leren kennen en er is altijd meer dat je
niet gezien, gehoord, gelezen, beleefd of geweten hebt dan wel.
We leven ons eigen partje van een onoverzienbare werkelijkheid
en dat is toch immens veel.
Dankbaarheid is hier passender dan spijt, toch?
Nee ik heb er volledig vrede mee.
En diegenen die mij gaan missen; vier het feit dat ik er was.
Ik steek een kaarsje voor haar aan
en zal haar heel erg missen.
Dag Vlasje
Abonneren op:
Posts (Atom)