- Is het al zó laat?
- Ik moet de deur uit!
- Verrek, waar zijn mijn sleutels?
- Niet op tafel.
- Niet in mijn jaszak.
- Niet in het sleutelvakje in mijn tas.
- Daar heb je dan een sleutelvakje voor.
- Nu even goed nadenken.
- Wanneer had ik ze voor het laatst?
- Toen ik gisteravond thuiskwam met de boodschappen.
- In de boodschappentas!
- Nee. Ik zal ze toch niet in het voordeurslot hebben laten zitten?
- Daar zitten ze nu in elk geval niet.
- Misschien heeft een slimme dief ze eruit gehaald en wacht hij tot ik mijn huis verlaat zodat hij moeiteloos met mijn sleutels naar binnen kan en de boel kan leegroven.
- Ik heb de deur nog van binnenuit op slot gedraaid.
- En toen… nee, ze hangen ook niet aan het sleutelhaakje in de gang.
- Daar heb je dan een sleutelhaakje voor.
- Volgens mij had je in de jaren tachtig zo’n apparaatje, dan hoefde je alleen maar te fluiten, en dan ging je sleutelbos piepen.
- Waarom was dat toch een voorbijgaande hype? Ik zou nu een miljoen euro neertellen voor zo’n ding.
- Rustig blijven.
- Nadenken.
- Wat deed ik na de boodschappen?
- Geen idee. Groot zwart gat. Weet niet eens meer wat we gegeten hebben.
- Heb ik wel gegeten?
- Weet ik ook al niet meer.
- Wanneer is dat toch begonnen, die mist die ineens komt opzetten als je je iets simpels probeert te herinneren?
- Als een trein die net nog rustig voor je stilstond en nu steeds sneller in de verte verdwijnt. Niet meer te pakken. Weg.
- Ik weet niks meer van gisteravond.
- Ja, dat ik een opvlieger had. Daar heb je het al. Opvliegers wissen je geheugen. Eerst de meest recente herinneringen, en dan steeds verder.
- Tegen de tijd dat ik uit de overgang ben kan ik me alleen nog dingen uit mijn vroege kleutertijd herinneren.
- Ik weet echt niet meer waar ik nog moet zoeken.
- Ik kan gewoon nooit meer mijn huis uit. Voortaan alleen nog thuis werken. En alle boodschappen uit de webwinkel laten bezorgen.
- Kapper aan huis.
- Van die TelSell-apparaten voor de beweging.
- Zonnebankje voor de kleur.
- Ik krijg het er warm van. Nee, hè, niet weer een opvlieger.
- Glas water.
- IJsblokjes.
- Daar zijn de sleutels! In het vriesvak! Logisch. Nu nog even bellen dat ik later ben.
- Maar waar is mijn telefoon? bron
Zo'n dag!
Veilig thuis, en dan maken we het toch gewoon gezellig!
Van alles wat!
Iedereen kan iets doen!
Iedereen kan iets doen!
Luister eens naar haar Ted Talk
Spread the word!
de mist - de frisse, vroege ochtend - de zon
Prinsheerlijk!
Vandaag begint de herfst. Tijd voor de najaarsrondbrief!
Op 21 september, vandaag dus, begint officieel de herfst.
De nieuwsbrief die elke kwartaal uitkomt en die ik met veel plezier - gratis en voor niets - rond mail naar wie hem maar wil hebben.
Wie zicht hiervoor wil aanmelden klikt hier
En iedereen kan hem (of haar) ook gewoon hier lezen.
Wet Booties!
Vorige week maandag ging ik met een vriendin naar het filmhuis. We zagen de film: 'Love Sarah'. Best leuk, niet super bijzonder. Maar sowieso fijn om weer eens naar het kleine filmhuisje hier in Zutphen te gaan. En natuurlijk ook om weer eens samen met een vriendin uit te gaan.
Voor de film begon hadden we op de markt afgesproken voor een lekkere cappuccino. Daar kwam Karin op de proppen met een leuk cadeautje, dat ze pas in Siena in Italie - waar ze op vakantie was - was tegen gekomen en waarbij ze aan mij had gedacht.
Wat een mooie dag!
Afgelopen woensdag had ik een drukke en spannende dag:
Om half elf had ik eerst een afspraak bij oedeemtherapeute Inge. Daarna kon ik direct doorlopen naar de afdeling radiologie voor een mammografie, voor het eerst in een jaar.
Een jaar waarin ik er mee moest leven dat ik aan de buitenkant van mijn borsten niet kon zien of er iets mee mis was en ook niet kon voelen of er weer 'iets' bedreigends aan het groeien was. Het 'niet weten' heb ik best lastig gevonden in dat jaar.
Trouwens, 'niet weten' hoe het verder moet met het klimaatprobleem, de Corona, de economie en het milieu is iets wat niet alleen voor mij, maar bijna voor ons allemaal onze onzekerheden en angsten voedt... Maar daar ging het nu even niet om.
Om tien voor twaalf kon ik naar de chirurg die mij geopereerd heeft voor de uitslag van de mammografie en tevens voor een controle.
We hadden gebeld met het ziekenhuis of het goed was dat Wim mee zou gaan naar het uitslaggesprek (eigenlijk moet je tegenwoordig bijna altijd alleen komen vanwege Corona) en dat mocht gelukkig. Of we wel pas vlak voor de tijd binnen wilden komen lopen omdat ze de wachtkamer niet teveel wilden belasten. Prima!
Ik had vorige week donderdag voor de tweede keer een EMDR behandeling gehad bij de medisch psycholoog Joyce waar ik al bijna een jaar onder begeleiding ben.
Dat is werkelijk een fenomeen: EMDR. Het voert wat te ver om dat helemaal uit te leggen, maar het resultaat was deze keer dat ik vol vertrouwen bij haar weg ging. En dat gevoel van vertrouwen ook heel makkelijk in mijzelf kon oproepen. Wat een geschenk! Want natuurlijk was ik zenuwachtig voor de uitslag, dat is normaal en dat mag ook. Maar ik ging niet helemaal onderuit. Ik had me ingesteld op dat er mogelijk weer ´iets´ gevonden zou worden wat ze verder zouden moeten onderzoeken. Maar dat dat waarschijnlijk wel weer behandelbaar zou zijn. Zoals dat de eerste keer dat ze een tumor vonden (Lang leve de borstenbus!) eigenlijk ook zo ging.
De mevrouw van de mammografie, stond al klaar in de deuropening en ik hoefde niet te wachten. Ze was erg vriendelijk en voorzichtig, wat wel fijn is omdat een mammografie natuurlijk op een geopereerde borst extra pijnlijk zou kunnen zijn. Maar het ging eigenlijk wel. Ze liet me zien dat ze het hele geopereerde gebied op de foto had, en dat ze dat kon zien aan een stuk of zes titanium nietjes die ze bij de operatie daar hadden achter gelaten. Die zag je dus heel duidelijk op de foto. Een hulpmiddel voor de mammo, maar ook voor de bestraling, begreep ik later.
Toen ik me weer mocht aankleden ging ik mijn handen wassen op de toiletten en toen moest ik ineens huilen, Best hard huilen. En in zag mezelf ook in de spiegel. Dat had ik nog nooit gezien. Mezelf zien huilen. Mijn ogen werden direct rood. Het was eigenlijk wel even lekker. En even later ging het wel weer.
Ik liep naar de hal waar Wim zou zijn en samen gingen we buiten in het zonnetje op een bankje zitten. En ook daar was ik wel gespannen, maar niet in paniek. We liepen om kwart voor twaalf naar de poli, en mochten vrij snel door naar de spreekkamer.
Daar zei de chirurg direct dat het een goede uitslag was. Ik schoot toch vol. Wat fijn. Wim was ook blij en opgelucht.
De rest van de controle is wat langs me heen gegaan. De chirurg heeft nog naar de borst gekeken. Ze vertelde me dat ik vijf jaar in het ziekenhuis blijf voor de controles. Over een jaar weer een mammo. Over een half jaar weer een gewone controle. En de mogelijkheid voor een een behandeling puur om de operatiewond in de borst mooier te maken blijft beschikbaar. Maar beter is om de oedeemtherapie eerst helemaal af te maken, zodat er minimaal vocht in blijft zitten. Eerlijk gezegd kan die plastische chirurg me voorlopig gestolen worden. Aan mijn lijf zo min mogelijk polonaise. Maar niets veranderlijker dan een mens. En wie weet?
Ik appte direct buiten de spreekkamer naar onze kinderen: Alles ok!
En kreeg binnen twee seconden van allebei terug: 'Yes!'
Dat is GELUK!
'S avonds gingen Wim en ik samen uit eten. Op een terrasje buiten. Want het was heerlijk weer.
Daarna liepen we hand in hand - met een klein omwegje langs de IJssel - weer naar huis.
Wat een mooie dag!
This made my day!
Hoi Jacquelien,
Ik hoop dat het goed gaat met je in deze coronatijd.
De laatste dagen veel aan je gedacht, alleen maar in blijdschap.
Eind februari waren mijn man en ik klaar met de lessen.
Het lijkt wel een eeuwigheid geleden door corona.
Ik heb deze week iedere ochtend even iets aangepakt omdat ik vakantie heb. Zo fijn om te constateren dat alles nog zo fijn op orde is.
Even een gerichte taak doen en weer klaar. Telkens snel klaar en ook iedere keer weer de constatering dat als het opgeruimd is, dat het zo makkelijk is om even iets extra’s te doen. Niet mij hopeloos verliezen in dingen doen, veel te lang doorgaan omdat het een rommeltje is.Wat is het leven in een opgeruimd huis toch fijn.
De cursus bij je doen, is één van de beste dingen die ik in mijn leven heb gedaan.
Nogmaals BEDANKT!
Met vriendelijke groeten,
Jeanet