Wat was ik in 1984 blij dat ik stage mocht lopen op het buro van Benno Premsela.
De man van de Lotek lampen, het katoenen lussentapijt en niet te vergeten de spraakmakende Bijenkorf etalages die als ware kunstwerken een internationale allure hadden.
Ik was naar zijn overzichtstentoonstelling geweest in het Stedelijk Museum in 1981. Daar had ik gezien wat hij had gedaan voor de productontwikkeling van wandbekleding
en stoffen en hoeveel adviesfuncties hij had gehad in de wereld van de Kunsten.
Choreograaf Hans van Manen vertelde er hoe positief hij beïnvloed was door
de kijk op vormgeving van Benno en dan en vooral door zijn functionaliteit.
Daar was ook te zien hoe deze man met die karakteristieke kop, die - zoals hij zelf zei -
het dubbel moeilijk had gehad als jood en homosexueel zich had opgeworpen voor de emancipatie van minderheden en jarenlang voorzitter was van het COC.
Ik, kuiken uit de provincie, ging naar buro 'Premsela & Vonk' aan de Herengracht
om daar ervaring op te doen in het vak waar ik goed in wilde worden.
Het buro zelf was gevestigd in een mooi statig grachtenpand, waar ik op mijn plekje
- achter een tekentafel op de tweede verdieping - mijn ogen uitkeek.
Ik mocht de beroemde stand van beddenfabrikant Auping met de hooggespannen doeken aanpassen voor een woonbeurs, me bezighouden met een aantal meubels zoals een vergadertafel voor 34 personen voor hoge pieten van de rabo-bank in Utrecht,
een barkruk ontwerpen en de indeling maken voor een modelkantoor
in het gebouw waar de film: 'De lift' vlak daarvoor was opgenomen.
Op kantoor was er in het souterrain een kokkin die elke dag een feestelijke lunch verzorgde met zulke heerlijke en uitgebreide gerechten dat ik me er 's avonds op mijn studentenkamer aan de Prinsengracht nog al eens van af maakte met een broodje kaas of een tosti.
Er waren borrels, feestjes en etentjes. En er werd ook heel veel over eten gesproken.
Zoveel dat ik een schrift kocht en al mijn collega's vroeg om hun favoriete restaurant
en de recepten van hun persoonlijke lievelingsgerechten.
Zo heb nog steeds dit schrift met gerechten als 'zuppa covata' waarin een duif - een duif!! - gevuld diende te worden, een Portugese visschotel en een citroenbavaroise.
Ik was maar een gewone student, afkomstig uit een eenvoudig gezin
waar we de vla net zo makkelijk van hetzelfde - schoongeschraapte - bordje aten
als waar we zojuist de hutspot of de bietjes van hadden gegeten.
Eerlijk gezegd was ik nogal overweldigd door alle luxe en vond ik veel nogal overdreven.
Toen vroeg ik om het lievelingsgerecht van Benno.
Waar alle anderen hele bladzijden nodig hadden
met voorverwarmde ovens en zelf getrokken bouillon en gepocheerde eieren
was zijn recept van een hartverwarmende functionaliteit.
'Less is more!'
PS Ik heb het nooit gemaakt, niervet uitbakken tot kaantjes trok me niet erg aan....
maar ik doe in mijn stamppot verse raapstelen ook altijd een handje verse spinazie,
met dank aan Benno!
