With love, happy pride! 🏳️‍🌈



In 2009, on the topic of gay marriage,
Dr. Angelou said:

“I would ask every man and every woman
who’s had the blessing of having children,
‘Would you deny your son or your daughter
the ecstasy of finding someone to love?’ ”

With ❤️ Happy Pride!🏳️‍🌈


Samen!



Vandaag vieren Wim en ik 
onze 63e verjaardag!
Gisteren onze trouwdag!
Al voor de 35e keer.
Nog altijd samen.
Blij!


Bedden opmaken!


Deborah Dewit

'Making beds'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Dit schilderij geeft me een huiselijk en blij gevoel.
Bedden opmaken is altijd zo'n genoegen doende bezigheid.
En dan vooral in zo'n schoon, fris ruikend bedje,
met knisperende lakens gaan slapen!

Ook moet ik dan terug denken aan mijn oma
waar ik als jong meisje graag bij logeerde.
Ze maakte het bed soms op als ik er in lag.
Ik voelde het laken en de wollen deken
dan zachtjes over me heen vallen.
Ik werd helemaal stijf ingepakt.
En de kunst was om dan zo rustig te slapen
en er voorzichtig boven uit te kruipen zodat
het leek of er niemand in had gelegen.
Dat was zo fijn!


Huh?


 

Mooi plaatje he?
Je zult maar zo'n fijne, hoge, lichte keuken hebben.
Maar als ik dan verder kijk, valt me toch iets op:

Hoe kom je in vredesnaam bij de muesli en de pasta 
daar helemaal boven op die draagbalk?


Tulpen in een blauwe vaas met witte stippen!




Ik zag dit schilderij van 
 Halima Washington-Dixon,


en dat deed me denken:
'Ik heb ook een foto van tulpen
in een vaas in blauw met wit stippen'.

(twee laarsjes als een originele vaas,
ooit gekregen van een dochter!)

Ik wou dat ik ook zo mooi kon schilderen!


Ik kan er niets aan doen!



Kijk hoe mooi en hoe rustig in naturellen!


Ik kan er niks aan doen, maar bij mij wordt het meestal meer zo iets:
Ook leuk en gezellig, maar wel heel druk en alles door elkaar!

Nou ja, als je er maar gelukkig mee bent he?


Knusser wordt het niet!

 

gwens_illustration

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Dit keer meer een illustratie dan een schilderij.
Maar wel een heel gezellige!

Bijna alles in deze woonkeuken vind ik leuk:
Dat het een beetje schots en scheef is
het grote fornuis, het voddenkleedje op de vloer,
de gootsteen waar je afwast voor het raam,
het simpele gordijntje onder het aanrecht,
de groenteschaal met tomaten en citroenen,
de keukenstoelen met een kussentje erop,
het receptenboek, de kaarsen op tafel,
het schoolbordje, de rode pannen,
de fles melk, de pot met pollepels,
de geruite theedoek, de bloemen in het raam,
het flesje wijn dat staat te wachten,
en natuurlijk de moeder met het schortje
die een grote stapel pannenkoeken bakt.
Knusser wordt het niet!

Een snufje fluorescerende kleuren

 

 


Zo heel af en toe mag ik in een interieur 

graag een heel klein snufje

felle, fluorescerende kleuren zien.

Niet omdat het zo mooi is, 

want dat is het bijna nooit.

Maar gewoon voor de pit.

En voor de vrolijkheid!



Kapstok voor herinneringen




Op haar achttiende had de Brabantse Jo van Overdijk minder dan vijftig bezittingen. Toen ze op negentigjarige leeftijd overleed, waren dit er meer dan tienduizend. Spullen die stuk voor stuk in haar nalatenschap terechtkwamen. En die door haar zeven kinderen in de maanden na haar dood uitgezocht en verdeeld moesten worden. 

In het boek 'Wat doen we met de spullen?'doet journalist Dick Wittenberg verslag van de afwikkeling van Jo's erfenis. Het is een prachtig, intiem relaas geworden van een periode, waarin ruimen en rouwen voor de kinderen van Overdijk hand in hand gingen.

Dapper en doelgericht zetten de kinderen zich aan de taak om alle spullen van moeder Jo in kaart te brengen. Van meubels, schilderijen en dozen vol papieren documenten tot hoeslakens, boeken en flesjes Badedas douchegel, waarmee Jo zich zo graag waste. En daarmee nemen ze langzaam afscheid van wie Jo was, al begon het rouwproces eigenlijk al ver voor haar dood. 'Moeder was moeder niet meer. Moeders huis was ook niet langer moeders huis. In tal van haar kamers is ze nooit meer geweest. Haar wereld werd steeds kleiner. Haar spullen waren ook haar spullen niet meer. Het overgrote deel kreeg ze nooit meer onder ogen. Ze brachten geen herinneringen meer boven. Ze verloren de betekenis die moeder ooit gaf.'

Wittenberg beschrijft alle hoogte- en dieptepunten van de Jo's boedelafwikkeling. Het inventariseren van de erfenis. Het soms moeizame en dan weer hartverwarmende contact tussen en met de zeven kinderen, in Jo's huis en via de e-mail. Het maken van lijstjes waarop iedereen kan aangeven wat hij of zij graag wil erven. En natuurlijk 'De Grote Verdeelsessie', waarbij iedereen aanwezig is en sommige spulletjes geruisloos overgaan naar hun nieuwe eigenaar, maar er om andere gedobbeld moet worden, zoals moeders secretaire en vaders riem.

Naarmate het boek vordert en Jo’s spulletjes verdeeld raken, komen Jo, haar persoonlijke verhaal en de geschiedenis van haar generatie steeds meer tot leven. En slagen haar kinderen erin losse draadjes van hun familiegeschiedenis af te hechten of juist te laten rusten. Zo krijgt Toon, haar oudste zoon, de schilderijtjes die zijn vader ooit aan zijn eerste grote liefde en verloofde Corry gaf, die bij een Duitse luchtaanval in 1944 om het leven kwam. Maar moet hij het terugvinden van Jo's spaardepotbewijzen tandenknarsend opgeven.

Zo ontdekt Antoinette, de oudste dochter, die altijd het gevoel had 'dat het nooit goed was wat ik deed', al lezende in Jo’s dagboeken dat 'moeder het fijn vond als ik bezoek kwam en dat ze het fijn vond om bij mij thuis te zijn. Soms was ze wél blij met mij.'
En zo blijkt de verste hoek van moeders' zolder te zijn ingericht als een altaartje of bidplaats, met een Heilig Hartbeeld, kunstbloemen en twee bloempotjes, met in elk een piepklein terracotta foetusje, want twee miskramen had moeder. Hier bad ze voor de kinderen die ze heeft gedragen, maar nooit heeft grootgebracht.

Uit Wittenberg’s fijngevoelige beschrijvingen die regelmatig ontroeren en worden omlijst met foto’s van Jo’s bezittingen, wordt eens te meer duidelijk dat spullen niet zo maar spullen zijn. 'Spullen zijn de ideale kapstok voor herinneringen', aldus Wittenberg. Ze belichamen de persoon die om ze gaf. Ze vertegenwoordigen de gewoonten, normen en waarden die een kind ongevraagd van zijn ouders erft. 
En ze verbinden generaties over de dood heen. Zo kan één aanblik voldoende zijn om weer de pijn en vreugde te ervaren van een moeilijke of juist fijne kindertijd. Wittenberg haalt daarbij Connie Palmen aan, die in de Wereld Draait Door eens zei:
'Spullen hebben iets heel ontroerends. Als je ooit het huis van je ouders hebt moeten leegmaken of het huis van een geliefde die gestorven is, dan weet je hoe diep ontroerend spulletjes zijn. Ik weet niet of ik in huilen ga uitbarsten bij een oogpotlood, maar het kan zomaar gebeuren, het kan zomaar gebeuren.'

Toch gaat na een overlijden meer dan 90% van de spullen van de gestorvene noodgedwongen weg. Omdat ze bij een ander persoon hoorden. Een ander leven. Een andere tijd. 

Soms wordt er snel afscheid genomen van deze aardse bezittingen, als de laatste ouder die sterft in een huurhuis of verzorgingsflat woonde. Soms langzamer, als vader of moeder een koophuis had, dat niet direct verkocht hoeft te worden. Maar altijd volgt aan het einde van de boedelafwikkeling de lege woning of het kale appartement, dat opnieuw gevuld kan worden. Met nieuwe mensen, nieuwe spullen en nieuwe verhalen. 'En met het weinige dat blijft, moeten de overlevenden het doen', zegt Dick Wittenberg. En zo is het….


Wat doen we met de spullen? Een portret van Nederland in één nalatenschap
 | Dick Wittenberg | Uitgave: De Correspondent | 2021 | 240 pagina’s | €22,50


Twee PK

 


Bert en Diny Baars hebben niets met auto's. 
Bert tikte een oude caravan op de kop. 
Hij sloopte een deel van de voorkant 
en monteerde er een echte bok in. 
Na het nodige sleutelwerk 
was de paardencaravan geboren. 


Ook Toon Maandonks en Carina Martens 
vieren vakantie met hun caravan met 2 PK.
Leuk idee!
Duurzaam en inspirerend!

Ik moest ook gelijk denken aan het reisverhaal 
waarvan ik ooit hoorde op de radio: 
Een jonge man was op liftvakantie 
met een caravan, maar zonder auto.
Hij zocht steeds een lift, met het liftbordje: 
'Trekhaak gezocht'. 

Geestig toch!
Ik heb het nog even opgezocht:

Tjerk Ridder liftte dwars door Europa, 
van Utrecht naar Istanbul, met een caravan – maar zonder auto. 

Onder de titel ‘Trekhaak Gezocht! 
- Je hebt anderen nodig om verder te komen -’ 

was hij letterlijk opzoek naar trekhaken en 
daarmee naar welwillendheid, gastvrijheid en vertrouwen. 
Onderweg vroeg hij de vele Europeanen die hem 
een trekhaak boden naar hun dromen en grenzen. 
Uit de reis is een theatervoorstelling en een boek voortgekomen.
PS De voorstelling wordt nog steeds gespeeld.
Kijk even bij de speeldata!


10.000 ste verdagdag!


Onderstaand blogbericht plaatste ik op 17 juli 2016,
dat is dus vandaag precies 6 jaar geleden.
Ik vond het zelf zo'n leuk bericht dat ik hem
hier graag nog eens herhaal. Daar gaat ie:


Vandaag is onze jongste dochter 10.000 dagen 
oud (of jong) dat kun je ook zeggen.
Van harte gefeliciteerd met je 10.000 ste 'verdagdag' !!!

We hebben niet veel aanleiding nodig voor een feestje.
'Laten we het leven vieren!'
Sorry, ik heb geen foto met 10.000 kaarsjes,
maar dit ziet er ook al wel feestelijk uit.

Maar hoe weet ik nou dat dat precies vandaag zo is?
Ik heb dat niet zelf uitgeplozen.
Op www.datumcalculator.nl kun je dat laten berekenen.
Op die site kunnen ze dat en ze houden rekening 
met schrikkeldagen en al.
Zie hieronder, het plaatje hoe dat dat er uit ziet: 


Die datumcalculator kost niets en 
het is misschien ook helemaal niet belangrijk, 
maar ik vind het leuk dat ik daar kan zien 
dat ik op een donderdag geboren ben.
Samen (en dat blijf ik bijzonder vinden) met mijn Wim
die op precies diezelfde donderdag geboren is.

Ook kun je berekenen hoeveel dagen je getrouwd bent 
of hoe veel dagen je nog moet werken tot je met pensioen gaat.

Onze oudste dochter kwam er vorig jaar mee 
toen zij zelf 10.000 dagen was.
Puur uit nieuwsgierigheid vroeg ik haar toen
om uit te zoeken op welke dag haar vader en ik 
dan wel 10.000 dagen waren geworden.

Hieronder is dat te zien:
Op 15 december 1986 waren 
mijn man en ik allebei 10.000 dagen.

En wat wel heel leuk is is dat onze oudste dochter 
geboren is op 15 september 1987. 
En dat is precies op de dag af negen maanden erna. 
Is dat een sterk verhaal of niet?



Een veilig gevoel!



Gillian Mowbray

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Deze vrijdag een schilderij waar ik gewoon vrolijk van word,
en dan vooral door het mooie kleurgebruik.

Het zou ook een abstracte kleurstudie kunnen zijn,
maar door de simpele lijnen en vlakken,
herken ik toch huizen, kerk, natuur
en als topper de luchtballon.

Een vrij, vrolijk en tegelijk veilig gevoel dat alles klopt.


Stofzuigen moeiteloos? Nou nee!




Bij reclames voor stofzuigers ziet stofzuigen er altijd moeiteloos uit.
Kijk maar, deze dame heeft voor de vorm een schortje voor, 
is net naar de kapper geweest en stofzuigt haar smetteloze 
vaste vloerbedekking op een paar leuke pumps.
 Ze heeft elegant het snoer van de stofzuiger vast.

Bij mij ziet stofzuigen er altijd heel anders uit.
Het is sowieso een toer om onder de bank te zuigen,
je moet van alles verzetten om er goed bij te kunnen,
dat betekent vaak bukken, schuiven en tillen,
en ik heb altijd ruzie met mijn Nilfisk.
Hij zuigt zo sterk, dat hij aan het vloerkleed 'plakt',
dus ik heb mijn fitness al weer achter de rug 
als ik overal op het kleed ben geweest.

Ook is de kracht op het snoer, 
dat - na afloop - zich weer in de stofzuiger rolt,
soms zo sterk dat hij de stekker uit het stopcontact trekt. 

Ik laat het stofzuigen als het even kan over aan Wim,
en loop af en toe als ik aan het bellen ben met mijn swiffer 
of mijn handige 'hoge' stoffer en blik rond,
wat gelukkig ook kan met een marmoleum vloer.

En gewoon op blote voeten of mijn sneakers, 
( hakken mag ik trouwens toch niet meer dragen ) 
en heb daarna lekker een kopje koffie verdiend.

Fijne dag!

PS Wij wonen nu zo klein / compact dat we, 
als we het stopcontact in het midden van de gang gebruiken,
onze hele toko kunnen bereiken met onze Nilfisk.
En we hoeven gelukkig geen trap meer te stofzuigen...