Uit de plaatselijke 'Zutphense' krant.
Om blij van te worden!
Zullen we een bos beginnen?
Zullen we een bos beginnen?
Prachtig gedicht van Jaap Robben
Uit het jubileumboek van Plint
PS Sorry, afbeelding verkleind, anders was het niet leesbaar.
Met de groeten van Plint:
Hou je taai hoor!
(Rug recht, hart zacht)
Lekker loungen...
Dit vond ik altijd al een geweldig 'nestje',
maar wanneer en waar zou dit nu passen?
Nu was er een interieuropdracht waarbij ik
- vanwege hoogteverschillen in de vloer -
er serieus aan dacht om dit voor te stellen,
voor een lounge/rustplek voor de opdrachtgeefster.
En wat denk je?
Ze vindt het ook leuk!
Nu nog even aan de prijs wennen...
Of zelf iets dergelijks (laten) maken.
Een vier generaties foto!
Nu mijn schoonpa revalideert in een verpleeghuis,
en hij erg geniet van foto's van de hele familie,
leek het me leuk om zo'n foto te gaan maken.
Dus moet ik beginnen met zijn achterkleinkindjes
op de foto te zetten en die af te drukken.
Die foto netjes inlijsten en daarna met
onze dochter opnieuw fotograferen.
En zo verder.
Ik zal eens overleggen met de rest
van de familie of ze ook mee willen doen...
Daar zijn vast geen rellen...
Na alle verontrustende berichten over rellende gekken,
besluit ik me meer te concentreren op mooie en positieve dingen.
Zoals op dit bankje op de dijk aan de wadkant van Vlieland.
Ik zat daar vaak en vond het zo heerlijk om daar te zitten.
Eigenlijk nog fijner en stiller dan aan het strand.
Als je daar zit en naar links kijkt zie je
de haven en de aanlegplaats van de boot.
Loop je een stukje daar naar toe,
dan heb je kans op dit mooie plaatje,
de avond boot ligt er al
bij de ondergaande zon.
Daar zijn vast geen rellen....
Wat een mooie plaatjes
Laatst had ik het over de mooie gulden biljetten die we ooit hadden.
Maar ook onze munten en de postzegels waren prachtig.
Allebei heel fraai van kleur,
en met name die van Beatrix,
echt mooi gestileerd,
met die lichte glimlach.
Daar word je toch blij van?
In Zutphen luidt het Poortersklokje de avondklok in
Verbazingwekkend hoe stil het hier was na 21.00 uur.
Ook geen mens gezien op de perrons waar we op uit kijken.
Enkel een politieauto zag ik heel stilletjes door de wijk rijden.
Ik vind het persoonlijk niet heel vervelend, die rust en stilte.
Maar ik heb ook geen behoefte om er uit te gaan in de donkerte.
Wim moet dat vanwege zijn werk nou eenmaal wel.
Hij heeft een brief van zijn werkgever om te laten zien dat
hij echt op straat moet zijn als hij hulp gaat verlenen in de wijk,
of als hij laat op de avond vanaf zijn werk in het verzorgingshuis
in zijn - duidelijk herkenbare witte - uniform terugfietst naar huis.
Ik ben benieuwd of hij echt gecontroleerd gaat worden...
Zo lief!
Pas kreeg ik een brief met de post van onze oudste dochter.
Ze had een tekening gemaakt van haar eigen keuken,
met daarbij dit - mooi bijpassende - gedicht.
It made my day!
'A kitchen prayer'
by M. Peterson
1944
Kippenvelmomentjes...
Gisteren was Wim 's morgens met zijn moeder op bezoek geweest bij zijn oude zieke vader in het verpleeghuis. S middags gingen we samen even op bezoek bij onze dochter en de kleinkindjes. Naderhand bleek dat het voorlopig de laatste keer is geweest om daar samen naar toe te gaan. Met de nieuwe regels kunnen we niet anders dan af en toe alleen gaan, behalve als de regel een uitzondering gaat maken voor mensen die een huishouden vormen.
De kleintjes mochten samen in bad, dus heb een heerlijk half uurtje gezellig naast het bad gezeten om dat mee te maken. Daarna heeft onze dochter pannenkoeken gebakken. Ik mocht Marijn daarna helpen bij het eten. Ik rolde een pannenkoekje op en sneed ze stukjes in gaf ze met een vorkje, maar zodra hij de de kans kreeg greep hij met zijn handjes in zijn bordje om maar te pakken wat hij kon krijgen. Er gingen grif twee pannenkoeken naar binnen. Daarna nog een schaaltje blauwe bessen. Heerlijk zo'n jongetje dat graag eet. Helemaal omdat hij tot een maand of twee geleden nog veel spuugde en eigenlijk niet genoeg groeide. Nadat hij minder ging tijgeren en meer ging kruipen en staan verminderde dat spugen gelukkig. Iets met de klep van de maag die nog niet goed sloot. En nu is het Hollands welvaren, met witte, blonde krulletjes en rode wangen. Er komen ook zes kiesjes aan...
Op de terugweg in de auto luisterden we naar de inauguratie van Harris en Biden. En hoorden we Lady Gaga en Jennifer Lopez zingen. Daar waren toch wel kippenvel momentjes bij. Vooral nu Amerika voor het eerste een vrouw krijgt als vice president. Ik wens ze veel succes!
Lekker aan de afwas en ik mag drogen...
Mooi he?
Vandaag kijk ik naar buiten en zie een druilerig regentje.
Maar gelukkig hebben we de foto's nog.
Nog maar drie dagen geleden:
Mooi he?
Een positieve draai!
Het weekend heb ik in een paar telefoongesprekken met vriendinnen gemerkt hoe weinig positiefs ik te melden had. Zoveel voelt zwaar tegenwoordig. In mijzelf, in onze familie, in onze vriendenkring en natuurlijk ook in ons land en in de wereld. Ik denk dat veel mensen dat tegenwoordig hebben. Er hangt een sluier van onzekerheid en moeizaam afwachten over ons dagelijks leven.
Nu het kabinet is gevallen (en terecht), merk ik dat ik me boos en druk maak om al die mensen die al zoveel geleden hebben onder die toeslagenaffaire, die nu hun beloofde 30.000 gelijk weer mogen inleveren bij de belastingdienst en dat niemand dat blijkbaar tegen kan houden.
Ik maak me druk om die verschillende varianten van het corona virus die we ook niet tegen lijken te kunnen houden. Ik maak me zorgen over het uitsterven van diersoorten en natuur door de opwarming van de aarde, die we maar niet tegen kunnen houden, over de stikstof uitstoot die we niet kunnen verminderen, over snelwegen die tegen alle redelijkheid in verbreed lijken te gaan worden ten koste van mooie natuur, om de vluchtelingen in Griekenland, de Brexit, de toestand in de Verenigde Staten, om het over alle natuurrampen nog maar niet te hebben.
En toch is er dit weekend in mij ook iets een klein pietsje gedraaid.
Misschien ook door dat kleine beetje sneeuw dat toch een net ander perspectief gaf. Alles ziet er dan toch schoner, nieuwer en frisser uit... Ook heb ik een heleboel boodschappen in huis gehaald om een beetje voorbereid te zijn, mochten we ziek worden, ik heb mijn rust genomen, mijn administratie bijgewerkt en de was. Ik heb lekker en gezond gekookt, een truitje gebreid voor de kleinste kleinzoon en Wim heeft ons hele keet gestofzuigd en gedweild met van dat verzorgende was in het water, om de vloer mooi te houden. Daarvoor moest alles van de plaats en dat is ook wel eens fijn...
Vanochtend stond ik op met het voornemen om lid te gaan worden van een politieke partij.
Ik ben al jaren stembureaulid, voor de gezelligheid, maar zeker ook om de democratie te ondersteunen. Dat geeft me een goed gevoel. Daarnaast zijn Wim en ik allebei lid van een vakbond, we geven geld aan allerlei goede doelen, kopen zoveel mogelijk biologisch geteeld voedsel, eten zeker niet elke dag vlees, doen lang met onze spullen en maken en vermaken van alles, wonen in een goed geisoleerd klein huisje, hebben zonnepanelen ter grootte van ons eigen verbruik en hebben afgezien van ons kleine oude autootje (waar we deze dagen maar al te vaak dolblij mee zijn) een niet al te grote footprint.
Maar ik denk toch dat ik meer wil doen. Om te beginnen dus lid worden van een politieke partij. Ik heb behoefte aan een gevoel van solidariteit.
Maar nu komt de vraag: Van welke partij dan?
Ik heb voor mijn gevoel de keuze uit Groen Links, de Partij voor de Dieren of de PvdA.
Ik stem al bijna altijd PvdA, vooral omdat ik daar zoveel fijne, kundige vrouwen heb gezien waar ik vertrouwen in had. Nu bijvoorbeeld zou ik haast niet kunnen kiezen tussen Ploumen of Arib.
Maar er is ook veel te zeggen voor Groen Links en de sympathieke partij voor de dieren.
Ik ga er over denken.
Maar ik wil wel - vooral ook voor mijzelf - een positieve actie uitvoeren, ook om mijzelf een beetje op te peppen. We moeten, hoe dan ook, door. Ook in deze tijd die soms zo uitzichtloos lijkt. En als ik het dan niet voor mijzelf doen, dan denk ik aan die lieve kleinkindjes die nog een heel leven voor de boeg hebben...
PS Na een nachtje erover te hebben geslapen, ben ik lid geworden van de Partij voor de Dieren.
Prachtige column van Marjan van den Berg!
Eenzaamheid is niet afhankelijk van het aantal mensen om je heen, maar van verbondenheid
Een man. Een hond. Drie kippen. Drie kinderen. Drie kleinkinderen. Leuke buren, vrienden, vriendinnen. Eenzaam? Je zou bijna zeggen: wat is dat?! Als ik me bij de feiten houd, zou er op geen enkel punt in mijn leven reden zijn geweest me eenzaam te voelen. Bovendien is mijn eigenheimer-gehalte enorm hoog en dat beschermt lekker. Maar daar heb ik dan ook jaren en jaren aan gebouwd.
Jarenlang hing een spreuk van Seneca op mijn prikbord. ‘Geluk is jezelf genoeg zijn’. De filosoof schreef het rond het jaar 0. Ik werd rustig van die spreuk. Keerde op slag in mezelf terug, als ik daarbuiten een golf van onrust voelde aankomen. Bijna als de kippen die onder hun hok duiken, zodra de hond bij ze komt buurten.
De spreuk hangt er al lang niet meer. Hij is opgeslagen in mijn systeem.
Ik leef ermee en ben dankzij deze basis een blije eigenheimer die zijn eigen gang gaat en wel verbonden is met anderen, maar niet afhankelijk van ze is. Dat voelt prettig.
Maar eigenheimers als ik zijn niet zomaar aan het bouwen geslagen.
Ik weet maar al te goed wat eenzaamheid is. Hoe het is om je niet ten diepste verbonden te voelen met anderen. Terwijl je daar wel naar hunkert. Mijn gevoel van eenzaamheid was het meest overweldigend toen ik jong was. Veel jonger dan nu. In de tijd dat ik het loeidruk had met drie kleine kinderen, een huishouden, baan, depressieve vader en demente moeder in een verpleeghuis. Juist toen voelde ik me verschrikkelijk eenzaam. Eenzaamheid is niet afhankelijk van het aantal mensen om je heen. Eenzaamheid is afhankelijk van verbondenheid. Het helpt enorm als je kunt uitspreken wat je voelt. En als een ander je hoort.
Ik zal nooit vergeten wat een vriendin me ooit vertelde. Nadat haar moeder was overleden, reed ze naar het strand. Het regende en het stormde. Ze liep langs de vloedlijn en schreeuwde tegen de zee. Heel hard. Heel lang. Regenwater en tranen liepen over haar wangen. Ze zei: ‘Ik voelde me op slag zo in de steek gelaten door haar dood. Zo eenzaam. Dat schreeuwen hielp enorm. Maar het helpt me nog meer als ik het aan mensen vertel die naar me willen luisteren. Dan krijg ik die verbondenheid een beetje terug en wordt mijn gevoel van eenzaamheid heel langzaam minder.’
Ik ben vanuit eenzaamheid gegroeid naar eigenheimer. En een eigenheimer als ik kan heel goed luisteren. Zodat een ander zich gehoord voelt. Hoe gaaf is dat? Hoog tijd om me op te geven als Belbuddy.
En jij? Bellen? Gebeld worden? Het kan allemaal. Verbinden helpt echt.
Ook vrijwilliger worden van de Luisterlijn?
Meld je aan via De Luisterlijn vrijwilliger
Dromen en plannen maken mag altijd
Een prachtig idee om een vier slaapplekken te maken
op een zolder, of op een ruime kamer met schuine wanden.
Twee eenpersoons bedden in een soort bedstee achter elkaar.
En daaronder nog een uitrolbaar tweepersoons bedbak.
Met links en rechts daarvan nog opberglades.
Voor iedereen die behoefte heeft aan extra slaapplekken.
Al hebben we in deze corona tijden bijna allemaal minder loge's.
En heeft ook niet iedereen (of bijna niemand) energie, tijd, zin,
moed en focus om dit soort grote klussen aan te pakken.
- En helpt het ook niet dat de bouwmarkten dicht zijn -
Dromen en plannen maken mag altijd.
PS Ik moest laatst eens terug denken aan een gesprek,
jaren terug, met een vriend die ontslag had gekregen.
We zaten aan een biertje met bitterballen in het Koelhuis,
(hier om de hoek, al woonden we toen nog niet hier).
Hij vertelde dat hij een hele lijst met klussen had,
die hij nu mooi eens even kon gaan afwerken...
Het enige wat hem tegenhield was dat hij
er werkelijk echt helemaal geen zin in had.
Dat kon ik met heel goed voorstellen.
Toen namen we nog maar een biertje...
Over mijn nacht- en gemoedsrust...
Kijk nou eens wat ik vond.
Een leuk idee om zo'n berendekentje te maken
als (kraam) cadeautje of voor de peuterverjaardag.
Het gekke is dat er nu best veel mensen zijn
die echt alle tijd van de wereld hebben,
het leuk vinden om creatief bezig te zijn
en die gewoon zin hebben zoiets te maken.
En tegelijk werkt de andere helft van ons
zich een slag in de rondte met een baan,
met het thuis lesgeven aan hun kinderen en
soms ook nog mantelzorgen of vrijwilligerswerk.
Zelf ben ik blij met mijn werk en mijn creatieve dingen.
Maar voor klussen die al lang op een to-do-lijstje staan,
zoals het schilderen van de kast op onze slaapkamer
heb ik steeds niet genoeg energie of zin of moed....
En er is ook niemand die zegt:
'Kom ga eens aan het werk met de kwast en de roller!'
De ene dag gaat het veel beter dan de andere,
maar de zorgwekkende toestand in de wereld vraagt om
een soort stabiliteit die ik niet elk moment in huis heb.
Er is een zekere onderhuidse onrust en alertheid
die veel van mijn nacht- en gemoedsrust vergt.
Hebben jullie dat nu ook?
Blij en verdrietig tegelijk!
Met alle strengere maatregelen
krijg ik de behoefte aan een winterslaap.
En pas wakker worden als de Corona is uitgewoed.
Kun je natuurlijk meteen van de nood een deugd maken....
Nou ja, het is allemaal onzin natuurlijk.
Jules heeft aangegeven wie hij graag wil zien.
Vanavond mag ik bij hem op ziekenbezoek
in het ziekenhuis in Apeldoorn.
Dat maakt me zo blij en zo verdrietig tegelijk.
Let us be...
Pas op de plaats.
In deze tijd met al dat heftige wereldnieuws,
ben ik blij dat het zonnetje hier doorbreekt,
dat Wim en ik straks een eindje gaan fietsen,
dat ik een truitje voor ons kleinzoontje heb opgezet,
dat Wim zich heeft aangemeld voor vaccinatie
- helaas is er nog geen tijdslot voor hem,
maar hij wordt gebeld als er een plekje is -
en dat ik vanmorgen al vroeg deze fotootjes kreeg
van mijn dochter met als ondertitel: Baktijd.
Ik kan niet wachten!
Het gaat de goede kant op!
Mijn schoonpa is opgenomen op een revalidatieafdeling
van een verpleeghuis vlak bij hen in de buurt.
Jules ademt zelfstandig en mocht van de IC af.
Hij heeft de moed gevonden om te willen revalideren.
We hebben de kerstspulletjes opgeruimd.
Ons kleinzoontje heeft er een kiesje bij.
Hij loopt nu zelf achter een wagentje.
Onze kleindochter leert elke week
nieuwe woorden en liedjes.
Het meest populair is nu:
'Helikopter, helikopter, vliegen is zo fijn!!'
Mijn kaak lijkt langzaam minder ontwricht.
De pijn op de plek waar de kies zat is bijna weg.
Vandaag naar de mondhygieniste,
eens horen wat zij er van vindt
De oedeemtherapeute is tevreden.
Gisteren begon mijn 'leefstijl als medicijn' traject.
En... mijn nieuwe fiets is bezorgd.
Ik fiets als een koningin in de rondte!
Daar kan toch geen Spotify tegen op....
Plaatjes draaien en naar de top 40 luisteren,
Daar kan toch geen Spotify tegen op....
Abonneren op:
Posts (Atom)