Alles, behalve geduldig afwachten...

Geestig hoe hier van drie boomstronken en drie rugleuningen drie stoelen gemaakt zijn, die in de tuin of op een terras - buiten - kunnen (blijven) staan. Ze zullen best wat regen kunnen verdragen en wegwaaien zullen ze ook niet snel doen.

Echt gerieflijk zullen ze niet zitten, maar mensen zonder rugpijn zullen hier heus wel hun kopje koffie op kunnen drinken.

Al zou Wim hier misschien ook wel even op kunnen plaats nemen. Het is in ieder geval hoog en stevig, maar hij zou nu de leuningen missen om zich aan op te duwen als hij zou willen opstaan. 

Het is bijzonder om te zien hoe Wim - die dit helemaal niet kent - zich door deze periode van lichamelijk ongemak heen worstelt.

Hij kan zich slechts met grote moeite aankleden, maar hulp weigert hij. Zijn sokken en schoenen aandoen lukt hem eigenlijk amper. Ik zie hem heel voorzichtig opstaan uit bed, of zich omrollen. Hij moet wel in beweging blijven, maar tegelijk zijn rug rust geven.

We merken nu ook weer hoe zo´n sterk arbeidsethos Wim heeft. Eigenlijk best overdreven. Zijn werk afbellen kost hem echt grote moeite. Hij voelt zich superverantwoordelijk voor zijn plek in het team van verzorgenden en is van nature dienstbaar en taakgericht ingesteld. Niet gaan werken doet hem echt pijn. Misschien wel net zo'n pijn als zijn rug nu doet. 

Morgen wil hij zeker zijn bezoek aan zijn moeder niet overslaan. Ik denk dat ik maar mee moet gaan, om auto te rijden, want hij kan amper in en uit de auto komen na een bezoekje aan de fysiotherapeut, laat staan als hij een uur achter het stuur zou zitten. 

Vanmiddag gaat Wim naar een Reiki therapeut. Hij wil alles wel doen om sneller van de pijn in zijn rug af te zijn, behalve geduldig afwachten. Deze eerste acute fase van herstel kan wel twee weken duren waarna je weer langzaam wat meer voornamelijk (onbelast) mag gaan bewegen, volgens de fysiotherapeut.

Alles wijst er op dat het puur een spierenkwestie is, dat er geen sprake is van een hernia of iets anders ergs. Gelukkig maar, want dat zou hem heel zwaar vallen. 

Net deze week had ik me - onder de douche, daar krijg ik de beste ideeen - bedacht dat Wim eigenlijk helemaal niet nog twee jaar zou moeten blijven werken!! 

Hij kan best eerder minder gaan werken of stoppen. Want we hebben gespaard en hij heeft nog heel wat plus-uren staan. Het gaf me zo'n gevoel van opluchting om te bedenken dat hij alleen nog maar een paar middagdiensten zou kunnen draaien en helemaal geen late of vroege diensten meer. Het is nog maar helemaal de vraag of dat praktisch ook kan, maar de gedachte gaf me al vrij gevoel. 

Nu werkt Wim al niet full-time. Maar de laatste jaren is hij nog magerder geworden en ik vind dat hij vaak moe is en minder snel herstelt van een paar drukke dagen. Hij wordt deze maand 65 en dat was vroeger toch een leeftijd waarop mensen eens gingen stoppen met werken. 

Misschien dat deze rug-kwestie net een laatste zetje is om eens het gesprek op zijn werk aan te gaan om te kijken wat mogelijk is. Dan zou het misschien nog ergens goed voor kunnen zijn...