Binnenkant

Meer ruimte. Meer mensen. Meer plezier.

Deze tafel van Montis met de naam MORE

past mooi in mijn jaarthema voor 2019:

Meer rust - Meer plezier

More | Simon Pengelly

Meer ruimte. Meer mensen. Meer plezier.

MORE is een tafel die ontworpen is

om het leven makkelijker en meer verbonden te maken.

Door de bovenkant uit elkaar te schuiven

zie je meteen hoe je de tafel

binnen 40 seconden uit kunt klappen

Zo wordt de tafel van 150 cm ineens 280 cm

en biedt dan met gemak plaats aan tien mensen.

Dat is nog eens uitnodigend!

PS Ik heb geen idee van prijzen en heb ook geen aandelen.

Vind het gewoon een mooie elegante tafel

met een mooi achterliggend ontwerp-idee.

Teun kocht nieuwe kleren dankzij Marie Kondo

COLUMN TEUN VAN DE KEUKEN

Dankzij opruimgoeroe Marie Kondo

heb ik voor honderden euro's nieuwe kleren gekocht

Mijn gezin is volkomen in de ban van Marie Kondo, de Japanse opruimgoeroe over wie Aaf Brandt Corstius vorige week ook al schreef. Na het kijken van één aflevering van de serie van Kondo op Netflix, sloegen de kinderen spontaan aan het vouwen en mijn vrouw en ik aan het opruimen en weggooien.

Dat vouwen is geen ordinair huis-, tuin- en keukenvouwen. Het is hogeschool klerenorigami. Het is reuze leuk en handig en als je op zoek bent naar een nieuwe hobby, dan kun je op internet tal van video’s vinden waarop Marie het ene overhemd na het andere sweatshirt (ook met capuchon!) vouwt. De crux van Kondo’s methode is dat je de kleren niet in een stapel op elkaar legt, maar ze tot pakketjes vouwt die rechtop kunnen staan. Al die pakketjes worden uiteindelijk achterelkaar gelegd in een la, zodat je je ze allemaal in één oogopslag ziet zodra je de lade opendoet. Mijn dochters zijn er dol op. Ze hebben inmiddels hun hele klerenkast gekondood, tot aan de sokken aan toe.

Belangrijker dan het opvouwen, is het opruimen en dan vooral het weggooien. Ik hou van weggooien. Onmiddellijk na de eerste aflevering op Netflix rende mijn vrouw naar haar klerenkast en ik naar de boekenkast om te kijken wat er weg kan en wat er mag blijven. Bij elk boek, broek en pan – ook de keuken ontsprong de dans niet – riepen wij elkaar de vraag toe ‘Does it spark joy?’ Deze vraag (of een voorwerp nog wel kleine tintelingen van vreugde geeft als je het vasthoudt) is de sleutel tot alles, de kern van het universum van Kondo: Joy? Houden. Geen vreugde? Wegdoen.

Al snel hadden we een paar tassen met boeken die weg konden, de kast met speelgoed, kindertekeningen en handige spullen voor later was binnen een mum van tijd uitgedund, de ouwe melkpannetjes mochten weg en de jurkjescollectie van mijn vrouw leverde een leuke donatie voor de kledingcontainer op. Alles liep gesmeerd, tot ik mijn kleren kritisch ging bekijken. Al snel lag er een enorme stapel truien op de grond. Ik hield geen trui over. Mijn vrouw raapte een paar exemplaren op die volgens haar ‘nog prima’ waren. ‘Maar ze sparken geen joy. Ze hebben al jaren geen joy gesparkt’, sputterde ik. ‘Onzin. Deze trui vond je altijd hartstikke leuk!’ ‘Nietes. Ik droeg hem alleen maar omdat ik geen leukere had. Hij sparkt echt geen joy.’ Uiteindelijk heb ik dankzij deze zenoefening in minimalistisch leven voor honderden euro’s nieuwe kleren gekocht. Bij elke aanblik en iedere aanraking gaat er een kleine siddering van geluk door mijn lichaam.

Toch geloof ik wel in Marie Kondo’s idee van vreugde. Het zou alleen beter zijn het toe te passen voordat we iets kopen in plaats van als we het eenmaal hebben. Nu halen we allemaal rommel in huis waar we na aanschaf vaak niet eens meer naar omkijken. Als we van tevoren iets langer nadenken of we iets nodig hebben en of het joy gaat sparken, dan omringen we ons met betere en mooiere spullen, blijft ons huis leger en hoeven we minder weg te gooien.

trailer

Klein briefje

Ben weg geweest

maar iedere keer

als je dit leest

ben ik er weer,

en in dit couplet

raak ik je aan

en dan gaan

we naar bed

dus lees elk woord

als je dat kunt

alsof ik het zeg

en je mij hoort

want na deze punt

ben ik weer weg.

14 januari 2012

Leo Vroman (1915-2014)

uit: Vleugels (2013)

De fietslamp in huis

Een fiets koplampje

niet op de fiets

maar gezellig in huis...

- leuk voor de echte fietser -

Leuk voor de echte fietsliefhebber!

Superleuk en verrassend:

Een rijtje vast zitplekken

aan de wand op fietszadels

- een soort van bankje eigenlijk -

En nog meer krukken met fietszadels.

Hoe leuk voor een echte fietsliefhebber!

Priegelklein DIY kadootje...

Als je van priegelwerkjes houdt,

dan is dit ook leuk om te maken:

Het kost aan materiaal praktisch niets,

en het is als een boekenlegger

een schattig kadootje...

Voor als je je verveelt...

- onschuldige hobby -

Een lief paperclipje...

Tja, dan ga je eens google-len op paperclip...
Dan vind je van alles wat er te doen valt met zo'n simpel dingetje.

Je kunt er dus heel eenvoudig een hartje van fabrieken.
Nog op verschillende manieren ook!

En is dat nou niet gewoon leuk?

Als boekenlegger
of om een paar bonnetjes bij elkaar te houden...

Of gewoon om iets liefs mee uit te drukken...

Een paperclip, maar dan anders....

fietsenstalling

papierhouder

... gewoon lief ...

Oma-achtig....

Maandagmorgen, de eerste gewone werkdag in het nieuwe jaar 'mocht' ik naar de tandarts.
Ik verheug me daar nooit zo op. In dit geval ging ze een vulling vervangen in een kies die al voor heel veel problemen heeft gezorgd, maar die we toch nog maar proberen te behouden omdat als hij weg is er niet zomaar mogelijkheid is voor een kroon of implantaat. En de kies die er recht boven zit zou dan kunnen gaan zakken en dat levert dan mogelijk ook weer sores op. Dus 'weg is weg' en nog even behouden is goed voor mijn: 'ik heb al mijn eigen tanden nog' bestaan...

's Middags kwam de boekhouder. Ik kreeg mijn nieuwe jaar-boekhoudschema hij deed mijn btw aangifte, controleerde alles en zorgde ervoor dat het jaar 2018 wat cijfers betreft kon worden afgesloten. Ik heb gelijk ook mappen aangelegd voor het nieuwe jaar en mijn bureau opgeruimd.

Twee minder favoriete bezigheden op een dag afgewerkt. Je kunt het maar vast gedaan hebben.

Ook minder leuk: Wim is zondag gaandeweg ziek geworden. Een vol hoofd, rauwe keelpijn, hoesten en proesten, kleine waterige oogjes en flinke koorts. Het is dan normaal gesproken gewoon wachten tot ik ook ziek wordt. Maarre... afkloppen, ik lijkt er doorheen te zwijnen.
En dat past ook werkelijk prachtig in mijn zelfgekozen jaarthema: 'Meer rust en plezier!'

Het slapen gaat beter. Soms slaap ik wel 6 uur. En urenlang wakker liggen is echt een zeldzaamheid geworden. De spanning in mijn lijf is ook wonderbaarlijk weg geebt. Ik neem vaker pauze, let goed op mijn grenzen, hoef niet zoveel, maar heb ook de zin en energie om vrienden uit te nodigen voor avondjes bij ons thuis met een etentje en samen een leuk spel doen.

Maandag ga ik voor het eerst oppassen bij onze kleine Sammie. Daar verheug ik me enorm op. Al durf ik nog niet alleen met haar in de auto of meer van dat soort spannends. Maar dat hoef ik dan ook niet van mezelf. Dit ook in het kader van 'Meer rust en plezier!' Daarentegen mag lekker en gezellig een truitje voor haar breien gewoon weer wel.

Vanmorgen heb ik heerlijk gezond ontbeten met havermout gekookt in havermelk, met gember, dadels, walnoten en blauwe bessen. En een kop groene thee met vitaminepillen. De koffie met speculaasjes nadien passen ook weer uitstekend bij mijn jaarthema...

Al met al is het jaar 2019 goed begonnen. Wim en ik hopen dit jaar allebei 60 te worden.
Daar moet ik nog wel aan wennen hoor. ZESTIG dat klinkt zo oud en oma-achtig...
Nu ben ik ook oma, dus gek is het natuurlijk niet...
En we zijn zo heel gelukkig met haar!!

Hieronder een kleine greep uit deze laatste 4 maanden...

Zo lief...

Rijk worden!

Rijk wordt een mens niet door wat hij (of zij) verdient,

maar door wat hij (of zij) niet uitgeeft.

Henry Ford, autofabrikant, 1863-1947

Waarom het fijn is om af en toe spullen weg te doen

Dat het moeilijk is om je huis uit te mesten, is niet zo gek: overal kleven herinneringen aan. Toch kan het een vrij gevoel geven als je niet alles bewaart.

Drie inzichten over ontspullen.

Spullen met een verhaal
Volgens ‘life organizer’ Yvonne de Bruin is weggooien vaak zo moeilijk vanwege de emoties die aan spullen kleven. Ze heeft er een mooie term voor bedacht: emotionele lijm. Spullen hebben namelijk een verhaal. Ze doen je aan een bepaalde periode denken: de tijd dat je nog studeerde, dat je kinderen klein waren… Dat is emotionele lijm uit het verleden. Maar er is ook emotionele lijm gericht op de toekomst. Die staat voor wie je eigenlijk wilt zijn.Een fitnessapparaat bijvoorbeeld hangt samen met het ideaalbeeld om slank en sportief te zijn. Maar wees eerlijk tegen jezelf: ga je echt nog fitnessen? Anders is zo’n ding alleen maar een sta-in-de-weg. Bovendien: elke keer als je het ziet, roept het een schuldgevoel op.
Loslaten geeft ruimte
Ook de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo is van mening dat je van spullen waar je een emotionele herinnering aan hebt, vaak moeilijk afstand kunt doen. De gedachte dat je iets moet wegdoen, triggert de angst dat je daarmee ook de herinnering weggooit. Maar wegdoen betekent niet dat je je dierbare verleden te grabbel gooit. Het betekent dat je stilstaat bij wat het je heeft gebracht. Daarnaast creëert het ruimte voor spullen die je kunnen verrijken in het heden. Die gedachte helpt enorm bij het loslaten.

Accepteer de vergankelijkheid
'Als je erg gehecht bent aan je spullen, ben je volgens het zenboeddhisme onvrij,'vertelt filosoof Michel Dijkstra. 'Je moet leren loslaten om vrij en open te kunnen leven. Het leven is een opeenvolging van vergankelijke ogenblikken. Pas als je dat accepteert, kun je echt vrij zijn. En pas als je een beetje afstand tot het verleden creëert en accepteert dat het geweest is, zullen spullen niet meer die emotionele impact hebben en zal het makkelijker zijn om ze weg te doen.'

Tekst Sjoukje van de Kolk
Illustratie Annemoon van Steen

bron