Het is natuurlijk even de vraag hoe je aan zoveel brillen komt...
maar als je die dan hebt kun je daar heus een leuke lamp mee maken.
Een kroonluchter vol veilige huisjes
Superleuk!
Allemaal lieve huisjes
gemaakt van papier
met er op gedrukte teksten
misschien speciaal gekozen
of gewoon uit oude boeken...
Leuk, dat het licht soms
door de raampjes schijnt.
De brandende schoorsteentjes
en de schaduwen op de muur.
Hoe leuk om dat na te maken.
Bijvoorbeeld als kraamcadeautje.
Met teksten er op gekozen vol
fijne wensen voor de nieuwe baby!!
Ik raak helemaal geïnspireerd...
Kroonluchters, maar dan anders...
Nog steeds ben ik dol op onze twee 'kroonluchters' die dan weliswaar niet gevuld zijn met kristallen maar met doodgewone slagroomflesjes.
En die niet brandt met kaarsen maar met gezellige led lampen.
En die we gewoon zomaar gekregen hebben van een vriendin.
Hij is gewoon nog onder andere hier te koop.
De komende dagen wil ik eens op zoek naar andere en bijzondere kroonluchters.
Wat moet dat moet!
Gisterenmiddag nadat ik mijn blogje had gemaakt kwam Wim thuis van zijn werk. Ik liet hem mijn borst zien. Vind jij het ook niet roder dan gisteren? En warmer? Hij dacht van wel. Ik ging mijn temperatuur opmeten en bleek ook verhoging te te hebben.
We konden om kwart voor drie (weer!!!!) in het ziekenhuis terecht. De chirurg heeft mijn borst bekeken. Hij vond het er inderdaad uitzien alsof de ontsteking weer de kop op stak. 'Dat gebeurt wel vaker' zei hij. 'Typisch een gevalletje: drie stappen vooruit en dan weer eentje terug...'
Hij heeft me - in antwoord op mijn vraag - verzekerd dat ik deze ontsteking ga overleven. Dat wilde ik toch even graag horen. Ook zei hij dat het litteken wel uitzonderlijk ver naar binnen was getrokken. Waarschijnlijk door de ontsteking geneest het niet mooi. Maar hij dacht dat daar altijd nog wat aan gedaan worden. Eerst maar eens genezen en bestralen.
Hij belde voor een spoed echo naar de radioloog. Daar hebben we dan een uurtje zitten wachten, want het was daar erg druk. De radiologe vond vocht in de borst bij het litteken en heeft dat er - na overleg met de chirurg - met een naald uitgehaald. Gelukkig heb ik er niets van gevoeld. Vanwege de ongelofelijk pijnlijke punctie in diezelfde onderzoeksruimte nu ruim zes weken geleden ben ik nog steeds bang daar. Des te fijner dat het nu pijnloos was.
Zo gingen we met een schaaltje met dat eruit gehaalde vocht terug naar de chirurg. Het spul werd naar het lab gestuurd om op kweek gezet te worden. Voor nu kreeg ik weer een antibiotica kuur mee. De vierde in ruim vier weken. Vrijdag word ik gebeld met de uitslag. Zo nodig wordt dan de antibiotica aangepast als de uitslag van de kweek daar aanleiding toe geeft. Bij verergering van de klachten moet ik direct contact opnemen.
Gelukkig was mijn temp vanmorgen weer gewoon 36.6.
'Nadeel: ik had last van extreme vermoeidheid, misselijkheid, diarree, duizeligheid en in het algemeen je gewoon ziek voelen.'
Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Niet zo gek dus dat ik me maar niet echt beter ga voelen. En mijn weerstand achteruit kachelt. Maar ja, wat moet dat moet. Dan maar moe, en misselijk en een paar keer per dag naar de wc rennen.
Ik ben zo blij dat we al verhuisd zijn.
En met mijn prachtige 'Zeven zussen' serie...
En met de opbeurende kaarten die ik ontvang van lieve blog lezeressen.
Bedankt! Dat helpt echt!
Mijn zegeningen tellen
Tja, wat zal ik eens schrijven? Het liefst zou ik zeggen dat ik helemaal klaar ben met die borstkanker. Maar dat helpt al niet erg, want die borstkanker is helemaal nog niet klaar met mij.
Gisteren zijn Wim en ik naar Deventer geweest voor patiëntenvoorlichting over de bestralingen en is er een scan gemaakt. Ik krijg 15 bestralingen in drie weken verdeeld over vijf werkdagen. Ik kan op alle momenten van de dag worden ingepland.
Ik kreeg plaatjes te zien over de apparatuur en de heel precieze mogelijkheden om zoveel mogelijk borst en okselweefsel te bestralen zonder de achterliggende organen als hart en longen te veel te schaden. Er zijn allemaal verschillende richtingen waar van uit ze mijn lijf benaderen.
Ik heb een aantal vragen kunnen stellen, zoals:
'Wat betekent de ontsteking in mijn borst voor de bestraling?' Antwoord: 'Niets, we gaan gewoon door. Het komt ook voor dat mensen juist door de bestraling een ontsteking oplopen. Dan gaan we ook gewoon door. Al krijgt de patiënt dan wel een antibiotica kuur.'
'Als mijn borst van vorm verandert bijvoorbeeld door het verloop van de ontsteking, wordt dat nog gemonitord?' Antwoord:'Er wordt op verschillende momenten een nieuwe scan gemaakt omdat te kunnen ondervangen. Dat komt allemaal heel nauw.'
'Hoe weet ik nu dat het apparaat niet per ongeluk de komma verkeerd heeft staan en me een te hoge dosis straling geeft waarbij er gewoon een gat in mijn borst wordt gebrand?' Antwoord: 'Dat gebeurt niet. Het apparaat is heel nauwkeurig in de berekeningen en er zijn altijd twee mensen zij die alles checken en dubbelchecken.'
'Moet ik mijn oksel nu wel of juist niet ontharen?' Antwoord: 'Tijdens de bestraling niet doen, ook geen deo gebruiken.' Twee keer per dag de borst insmeren om de huid goed te verzorgen. Ik heb nu gekozen voor aloë vera, dat is verkoelend, hydraterend en smeert makkelijk uit.
Daarna werd er een scan gemaakt. Op deze foto's (ik ben dit niet zelf) kun je zien hoe dat gaat.
Eerst kreeg in adem instructie. Je moet heel stil blijven liggen en je rug goed tegen de bank waar je op ligt blijven drukken. Maar tegelijk ook je adem in houden waarbij je borst zoveel mogelijk opzet. Zo houdt je ruimte tussen je borst en je hart. En je mag dus niet inzakken. En zo lang mogelijk zo doodstil blijven liggen. Met je armen boven je hoofd. En je schouders laag en ontspannen. Nou ja, ontspannen.... Na enige oefeningen hield ik het 40 seconden vol en dat was goed.
O ja, je moet het natuurlijk wel alle keren precies hetzelfde doen.
Toen werd de scan gemaakt. Ik moest op een bank gaan liggen onder een groot scanapparaat. Er waren drie jonge meisjes die aan mij plukten en dingen vast maakten op mijn lijf. Ze zagen eruit alsof ze hun havo diploma nog moesten halen. Zo jong en blond. Ik noemde ze de drie kleine kleutertjes. Ze waren heel lief en kundig hoor, maar ik voelde me heel oud. Er werden lijnen getekend en daarna acht puntjes getatoeëerd die gebruikt worden als ijkpunt voor de apparatuur. Om die puntjes kwamen met stift weer rondjes en daar werden dan weer foto's van gemaakt. Toen verdwenen ze uit de ruimte en kreeg ik via de intercom de ademinstructies. Toen voelde ik me wel heel weerloos, helemaal alleen in die ruimte met al die imponerende apparatuur om me heen. Maar het ging goed volgens hen en ik mocht gaan.
In de auto terug was is zoooo moe. Niet te geloven. Van de inspanning en alle nieuwe informatie. En een beetje huilerig. Ik voelde me wel zielig. En dan te bedenken dat bijna een op de zeven vrouwen nu borstkanker krijgt. Wat een narigheid voor zo veel vrouwen. En een enkele man.
We hadden van alles in huis om lekker gezond te gaan koken, maar ik ben op de bank gaan liggen met een glaasje wijn en Wim heeft frietjes gehaald.
Na een nachtje er over geslapen te hebben heb ik besloten om me niet meer te verzetten en de bestraling niet meer te willen zien als iets wat bedreigend is, maar juist als iets wat me gaat genezen. Dat voelt toch net even anders.
Vanmiddag wel eerst weer naar de chirurg, want mijn borst lijkt toch wel weer iets meer rood dan gisteren en de wond wordt heel lelijk. Hij trekt helemaal naar binnen. Eens even horen of dat wel normaal is en wel weer goed komt....
Gelukkig zit het litteken van de operatie aan de onderkant, dus een beetje decolleté ziet er nog steeds hetzelfde uit. Ook weer iets om blij mee te zijn. Ik blijf mijn zegeningen tellen.
Zo kun je heel snel je rommel opruimen!
Hoe het deze jongen lukt om in een paar seconden
deze rommel weggewerkt te hebben zie je in dit
deze rommel weggewerkt te hebben zie je in dit
Een hele fijne dag vandaag!
Het was een hele fijne dag vandaag!Ik lag vanmorgen nog in bed te lezen toen ik ineens vond dat ik naar de kapper moest. Ik belde gelijk.
'Ja hoor, Dorien kan je knippen om kwart over negen.'
Oke... Het was even over half negen toen ik belde. En het is zeker twintig minuten rijden. Dat betekende snel wassen en aankleden, appeltje als ontbijt onderweg.
En zo was ik al vroeg in Toldijk bij kapsalon Reintjes. Daar ben ik al bijna twintig jaar kind aan huis.
Op zich is deze zaak al wel een bijzondere plek, want de kapsalon staat zomaar aan de weg tussen de weilanden. Maar de hele buurt weet de zaak van Geert en Dorien Reintjes al jarenlang trouw te vinden.
Ik vond dat ik maar eens iets heel anders moest.
Dat grauwe, slappe haar. Tja, narcose en drie antibioticakuren doen er vast geen goed aan.
Ik heb een kortere coupe en wat witblonde plukjes tussen de grijze haren gekregen.
Ze waren allemaal heel lief en hartelijk voor me. En enthousiast over mijn kapsel.
Zo stapte ik rond een uur of twaalf zo'n tien jaar jonger ons huis weer in, waar Wim net koffie ging zetten en het hem zowaar opviel dat ik naar de kapper was geweest.
Pauze met een boterhammetje en het begin van deel drie van 'De zeven zussen'.
Daarna Pauw terug gekeken en ondertussen een baby breiwerkje afgemaakt, ook weer af.
'S middags even met de fiets naar de stad voor leuke boodschapjes: biologische wijn bij Neeleman waar ik een mooie fles olijfolie gratis kreeg, de bibliotheek - blijft altijd leuk, verschillende cadeautjes uitgezocht en mooi in laten pakken, probiotica en aloe-vera-gel gekocht bij de gezondheidszaak en heerlijke kaas geproefd en gekocht bij het gezellige kaaswinkeltje op de hoek. Toen was het ook wel weer genoeg.
Thuisgekomen een glas wijn en een cracker met kaas en weer een uurtje lezen. Toen kwam Wim thuis en hebben we lekker top 2000 muziek geluisterd en ondertussen afgewassen, gekookt en gegeten. Net even bij wat buurvrouwen gebuurt, koffie gedronken met Wim en nu ligt de avond nog voor me.
En ik ben nog niet helemaal afgedraaid.
Ik knap langzaam wat op.
Als je haar maar goed zit.
Pas maandag weer naar een dokter.
En ik loop te zingen...
Ze worden gemist!
Wat kan ik deze mensen toch af en toe missen!
Hieronder kun je klikken op de afscheidsspeech
van Barack waarin hij Michelle bedankt.
Zo ontroerend!
Fijne dag!
90, het nieuwe normaal!
Afgelopen zaterdag was ik op pad met onze auto.
Ik had net gehoord dat we vanwege de stikstofuitstoot
op stukken weg nabij natuurgebieden straks
geen 130 eer mogen rijden.
Onderweg genoot ik - als elke keer - van
het prachtige uitzicht op het groen en de IJssel.
En ik bedacht:
Ik wacht niet op de verandering van de snelheidsborden.
Ik ga zelf nu gewoon niet harder dan 90 rijden.
Dat is ook nog eens zuiniger met de brandstof.
En?
Ik deed er misschien drie minuten langer over.
Maar ik vond het rijden wel meer relaxed.
Geen inhalen meer, geen gewissel van rijbaan.
Dus, voor mij is het mijn nieuwe voornemen/gewoonte:
Op de snelweg niet harder dan 90!
En laat ik nou niet de enige zijn:
PS Aan dat uitlachen van Greta Thunberg
doe ik trouwens niet mee.
En ook niet aan extra lang douchen
of de lamp onnodig laten branden.
Zeker sinds we nu een eigen autootje hebben
in plaats van eerder de deelauto te gebruiken
vind ik dat ik dit steentje bij kan dragen.
Als iedereen dan nu zou doen...
Het is nog eens veiliger ook.
9 1 0 2 0 1 9
Vandaag hebben we een palindroom datum:
9 1 0 2 0 1 9
Van links naar rechts of van rechts naar links staat er hetzelfde!
Toch leuk om te weten
Enne... een leuk woord,
want het heeft het woord droom in zich.
Dat is past mooi bij mijn dag:
Ik heb nu al mijn tweede pyjama dag op rij:
Dat betekent : Rusten en lezen en rusten en lezen en weer rusten.
Alle tijd om ondertussen lekker wat te dromen.
Ik wens iedereen net zo'n fijne dag!
Vrije week!
Vanmorgen gingen Wim en ik maar weer eens naar het ziekenhuis. De afgelopen weken kwamen we daar drie tot vier keer per week. Nu hadden we een gesprek met de internist oncoloog over de beoogde anti-hormoontherapie. De bestralingsarts had voorgesteld om behalve mijn borst ook een deel van mijn oksel te bestralen. Dat zou een goede nabehandeling zijn vanwege de micro metastase die in mijn poortwachtersklier is gevonden. Elke verdachte cel die zich in het okselgebied zou bevinden zou er door deze bestraling aan gaan. En volgens hem hoefde de vijf jaar anti-hormoon therapie dan wellicht niet meer. Vijf jaar!
De kans dat er via de oksel lymfeklieren ergens anders in het lichaam uitzaaiingen zouden optreden is klein, maar die kans zou vervolgens door de anti-hormoonpillen nog verder kunnen worden verkleind. We hebben het dan over een kans van drie procent. Maar ook deze anti-hormoontherapie geeft geen 100% garantie op het voorkomen van uitzaaiingen. Er zijn zelfs plekken in het lichaam waar die therapie juist weer een grotere kans op bepaalde soorten kanker oplevert. De oncoloog begreep mijn weerzin tegen de hormonen toen ik hem vertelde van mijn geschiedenis met allerhande ziektes en ongemakken die mede hun oorzaak vonden in gevoeligheid voor hormonen. Zoals eierstokcystes, goedaardige borstknobbeltjes, elke maand een paar dagen een super overgevoelige stemming gevolgd door een heel hevige menstruatie - zeg maar bloedbad - en een menopauze die me nogal heeft aangegrepen: Heel slecht slapen, zulke heftige opvliegers dat mijn bril er van besloeg, gewichtstoename en meer van die ellende.
Wat mij betreft krijg ik nu de combinatie van het beste uit de twee opties. En is dat even een luxe oplossing!!! Ik huppelde bijna het ziekenhuis uit. Nou ja, huppelen, bij wijze van spreken dan. Ik moet juist mijn pijnlijk borst stevig vasthouden na die operatie en de borstontsteking.
En nog meer luxe: ik hoef pas maandag weer naar een ziekenhuis.
Naar Deventer voor de scan als begin van de bestralingstherapie.
Dus heb ik nu de voor de rest van de week vrij. Dat wil zeggen, ik heb nog een zware kuur antibiotica af te maken en een borstontsteking die nog niet over is. Dus moe, steeds een beetje misselijk, een rommelende buik, en een weerstand die rap afneemt, maar ik verder nemen Wim en ik gewoon een kankervrije week!
Prachtig vind ik het!
En nu biedt iemand me via Facebook de rest van de serie te leen aan.
Ik heb een week om me daar in onder te dompelen.
Daar ben ik zo blij mee!
Weliswaar ook een beetje met een stilte-voor-de-storm-gevoel.
Maar ik leer ook steeds beter om met de dag te leven en niet teveel over de toekomst te tobben.
Gisteren kwamen er twee naober vriendinnen met bloemen en een mee gebrachte maaltijd langs. We zaten heel erg lekker te eten, en hoefden niets anders te doen dan tafel dekken.
Wat heerlijk als er zo voor ons gezorgd wordt!!
Deze vriendinnen waren helemaal verbaasd dat ik zo weinig ondersteboven ben van de borstkanker zelf. Normaal gesproken kennen ze mij als een nogal een druk en emotioneel type.
Maar eerlijk gezegd verbaast me dat zelf ook nogal.
Behalve die paniek bij die borstontsteking gaat het eigenlijk best goed.
Ik kan me voorstellen dat als Wim ziek zou zijn geworden ik me veel zenuwachtiger zou hebben gevoeld.
En dat is dan tegelijk ook nog iets om heel dankbaar voor te zijn.
Wim is van het heel rustige rots-in-de-branding-type.
Maar de laatste tijd is hij ook wel vaak heel moe.
En dan gaat hij zich druk maken om allerlei kleine dingen en merk ik dat hij toch wat overbelast is.
Het valt ook niet mee om ineens mantelzorger te zijn.
Gelukkig zijn er ook mensen die zich ook vooral om hem bekommeren. Al met al ook weer iets om dankbaar voor te zijn.
Naast alle lieve kaarten, berichten, steun en attenties die we volop mogen ontvangen.
Ik ga heel erg van deze vrije week genieten.
'Als ik opruim gaan we trouwen!'
Relatie stond op springen door rommel in huis
Britt Dekker heeft inmiddels zes jaar een relatie met haar vriend Max. "Hij was eindredacteur bij een van mijn programma's. We werden verliefd en dat is nooit meer overgegaan."
Toch stond de relatie al een paar keer op springen. "Gewoon omdat hij niet meer tegen de rommel in huis kon. Hij is supernetjes en ik niet. Als ik dan ergens een appeltje laat liggen en we hebben muizen, wordt hij helemaal gek. En ik vind het dan gezellig met die schattige diertjes."
"Dan ga ik weer opruimen. Hij heeft gezegd dat we gaan trouwen als ik zes weken achter elkaar opruim. Daar ben ik nu al drie jaar mee bezig en het lukt niet. Dus ik moet nu echt gaan doorzetten", aldus Britt.
Liefdesliedjes
Soms heb ik gewoon behoefte aan een mooi liefdesliedje.
Hoe fijn dat je dan op You Tube gewoon gratis en voor niets
steeds weer nieuwe mooie liedjes kunt aanklikken.
Lang leve het internet!
Voor een fijn kwartiertje:
Voor een fijn kwartiertje:
Stralend mooi!
De Amerikaanse kunstenaar Gabriel Dawe maakt installaties op maat met rijk gekleurde gespannen draden en licht.
Hier een kleine selectie van zijn werk uit de Plexus serie.
Dit werk valt me nu extra op (en bevalt me ook) omdat het me doet denken aan laserstralen.
En stralen, daar ben ik nu zelf wat op gefixeerd. Geen laserstralen maar röntgenstralen.
Ik heb een intake gehad bij de bestralingsarts in Deventer. En eigenlijk goed nieuws:
Ik hoef maar 15 keer bestraald te worden. Dat is maar drie weken.
En... verrassend nieuwe mogelijkheid: Als ik in die 15 keer behalve mijn borst een groter gebied 'mee' laat bestralen, namelijk het onderste gedeelte van mijn oksel (twee van de vier 'etages' zoals ze dat noemen) dan zou ik de vijf jaren hormoontherapie kunnen laten.
Niet hoeven dus. Vijf jaar!
En deze arts verwacht helemaal niet meer extra bijwerkingen dan 'ongemak'. Zeker ook omdat het maar 15 keer hoeft.
Nu heb ik weer een gesprek aangevraagd met de oncoloog internist om zijn mening te vragen. En om te horen hoe ze mij in het vervolg dan willen 'screenen'.
Ik werd wel heel blij van deze 'keus' die me is voorgelegd. Al moeten we er nog mee wachten want mijn borst is nog steeds bont en blauw van de restanten van de fikse borstontsteking waar ik nu al een dag of tien mee tob. Vanmorgen weer voor controle naar de chirurg.
Maar toch voelt het leven lichter met deze nieuwe mogelijkheid.
En als ik dan deze mooie kunstwerken zie, stel ik me de bestraling ook maar als iets fraais en meer-en-mooi-levenbrengends voor.
Je moet toch wat....
PS Ik probeer er maar niet te veel aan te denken hoe je met zo'n kunstwerk met al die draden hopeloos 'in de knoop' zou kunnen komen te zitten.
Moed en vertrouwen.
Vandaag deed ik mijzelf een nieuwe winterjas cadeau.
Op de weg naar huis liep ik langs een klein zaakje
met tweedehands spulletjes en hebbedingetjes.
Daar zag ik deze oude kaart staan.
Ik heb hem gelijk gekocht,
want ik vond dat ik wel wat
moed en vertrouwen kon gebruiken.
Zeker voor een luttel bedrag van 40 cent.
Zo staat de kaart nu op de gele kast
gezellig voor de oude beren van onze dochters.
Af en toe kijk ik er naar.
En, het is gek, maar het werkt gewoon!
Rust en geruststelling!
Vanmiddag stond er een bloemist voor de deur met deze prachtige bloemen van vrienden.
Op de foto zijn ze nog niet zo mooi dan in het echt.
Dus kun je nagaan hoe mooi ze zijn.
Ik ben er heel blij en een beetje verlegen mee.
Even een update: De KNO arts heeft in mijn keel gekeken en ik ben weer helemaal heel. Dat gaf geruststelling. Het beetje schrapen wat ik doe komt van de spanning die zich er vast zet. Proberen zo min mogelijk te irriteren en ontspannen dus.
De chirurg heeft naar mijn ontstoken borst gekeken. De antibiotica doet zijn werk, maar er is nog een hele harde bult van bloeduitstorting en wondvocht die door mijn lichaam zelf moet worden opgeruimd. Dat kost tijd en ik moet geduld betrachten. En rust nemen want het kost mijn lijf veel energie. Ook de antibioticakuur is een aanslag op mijn weerstand. Maar het komt goed, is me verzekerd. Ook weer geruststellend. En ik neem naderhand een kuurtje probiotica om weer wat weerstand en ook conditie op te bouwen!
Ik heb een aanvraag ingediend voor psychologische hulp. En dan hopelijk in de vorm van EMDR die er voor kan zorgen dat de angst en paniek als gevolg van de traumatische ervaring na de bevalling van onze jongste dochter niet meer wordt getriggerd door zoiets als een ontsteking in het nu. Ik begrijp dat zo een afgebakende eenmalige gebeurtenis een goede kans maakt om 'op te lossen' door deze EMDR therapie. Daar ga ik voor.
Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!
De laatste dagen heb ik steeds vrolijke blogjes gepost, maar in het echte leven gaat het er hier niet zo vrolijk aan toe.
Een update: Een week geleden kregen we goed nieuws: Geen uitzaaiingen geen chemo.
Wel bleken twee plekjes op mijn borst het gevolg van een foutje bij de operatie, namelijk onbedoelde brandwondjes. Die er wat ontstoken uitzagen. Hadden ze het gelijk verteld dan had ik er voor gezorgd dat het steeds ontsmet en afgedekt was gebleven. Maar er waren instructies geweest: Laat pleisters zitten tot ze er vanaf rommelen. En dan hoeft er niets meer op.
Ik had uit eigen beweging wel nieuwe pleisters geplakt, maar de wondjes zaten strak onder de bh band en hebben best wat te verduren gehad.
Ook deed de chirurg toen hij hechtingen uit een van de twee operatiewonden haalde ook op deze wond geen pleister. Helaas zeg ik achteraf, wand die avond thuis bleek deze wond te zijn gaan bloeden en er kwam ook veel vocht uit. Dat hebben we steeds netjes verschoond. We vroegen ons af of dat wel normaal was. Maar oke, we deden ons best. Het zou er wel bij horen.
Mijn oksel ging meer pijn doen. Het af te voeren vocht moest zijn nieuwe weg vinden en de stuwing gaf een schurend en naar gevoel. Daar kreeg ik een hartvormig kussentje voor om mijn oksel vrij van mijn lijf te houden. Dat hielp wel iets.
Maar vanaf donderdag leek het of mijn borst roder werd. En vrijdag was het niet meer te ontkennen: rode, gloeiende, pijnlijke borst. Weer het ziekenhuis gebeld: Ik kon diezelfde middag komen. Bij de wondpoli werd direct de dienstdoende chirurg gehaald. Wondinfectie in de borst. De rode plek werd afgetekend en ik kreeg antibiotica mee. En mocht het uit de hand lopen of ik hoge koorts krijgen dan moest ik naar de eerste hulp. Niet naar de huisarts.
Na de eerste twee pillen ging ik vrijdagavond naar bed.
Maar in bed raakte ik in paniek.
Ik durfde niet te gaan slapen.
En ik wist ook waar die angst vandaan kwam.
Toen onze jongste dochter is geboren kreeg ik in het ziekenhuis kraamvrouwenkoorts. Dat was eerst trouwens niet duidelijk, maar na twee dagen boven de 40 graden koorts en een hartslag van 200 kwam ik in quarantaine te liggen. Ik was heel erg ziek en raakte op een gegeven moment in shock. Daardoor zakte ik weg, mijn bloeddruk daalde tot heel laag en er was paniek.
Er werd voortdurend bloed geprikt en de infusen met antibiotica werden aangesloten. Wim werd opgeroepen naar het ziekenhuis. Ik zou net naar de ic gebracht worden toen de medicijnen aansloegen en het beeld omsloeg. Later hoorde ik dat het heel ernstig was geweest. Met de bacterie in mijn bloedbaan zou die in mijn hart aangekomen zelfs fataal kunnen zijn geweest.
De internist die me s avonds op kwam zoeken dacht dat hij in de verkeerde kamer was toen hij mij rechtop zat zitten met mijn baby in de armen. Hij herkende me niet van die middag toen ik voor pampus lag... Een hemolitische streptokok A en C of A en B, daar wil ik vanaf zijn.
En nu had ik dus weer een bacterie, maar ik wist niet welke. Ik wist ook niet hoe ik de wondinfectie had opgelopen. Mijn arme borst was rood, vurig, warm gloeiend en gespannen. Mijn oksel deed pijn. Hoe moest nu al dat vocht weg?? Met die stuwing in mijn lymfeklieren?? En zou het geen ziekenhuisbacterie zijn? En had die keelpijn er iets mee te maken? En die borst zit echt vlak bij mijn hart.... Ik was bang dat ik net als dertig jaar geleden weer weg zou zakken en de nacht niet door zou komen.
Ik had zelf wel in de gaten dat de ervaring van toen een trauma was waar ik nu last van had.
Maar ook ireeele angst voelt heel angstig.
En dan duurt de nacht lang. Heel lang.
De antibiotica gaf me natuurlijk ook gerommel in mijn buik en ik voelde me gewoon ook ziek. Maar vooral bang. Eigenlijk was ik voor die ontsteking veel banger dan voor de borstkanker. Ik heb gehuild, ik heb getrild van de spanning, ik was misselijk en langzaam zakte het iets af toen het iets lichter werd en ik heb zelfs van 5 tot 6 geslapen.
Zondag leken de medicijnen wel wat verder aan te slaan. Het was minder gloeiend en rood. Maar vannacht was het weer hommeles. Het knapt volgens mij niet genoeg op. Ik heb gelezen dat in dit soort gevallen de wond ook wel wordt opengemaakt om dan meerdere malen per dag te worden gespoeld. Daar zie ik ook weer tegenop. Maar afijn vanmiddag ga ik weer voor controle. Ik hoor het wel.
Vanmorgen heb ik eerst een afspraak met de KNO arts om te controleren of mijn keel nog beschadigingen heeft van de beademingsbuis. Ook geen feest.
Woensdag zou de intake zijn voor de bestraling. Maar ik neem aan dat er voorlopig niet bestraald wordt met een ontsteking in de borst. Balen. Allemaal vervelend. Maar het ergste voor mij is de spanning en angst in mijn lijf. Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!
Dan moest ik toch maar psychologische hulp of behandeling aanvragen. Denk ik.
Ik weet niet precies waar ik daar weer de moed voor vandaan moet halen. Maar zo wil ik ook niet doormodderen. Ik wil weer vertrouwen kunnen hebben in mijn lijf.
Dan maar met hulp!!
Wish me luck!
Binnenkort! Tweedaagse CURSUS VOOR MANNEN
Binnenkort!
Tweedaagse CURSUS VOOR MANNEN
Alleen toegankelijk voor mannen! Let op vanwege de complexiteit en moeilijkheidsgraad van de lessen, zal deze cursus maximaal 8 cursisten accepteren.
De cursus is verdeeld over twee dagen en zal de volgende onderwerpen omvatten:
Dag 1
Dag 1
- HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER?
Stappenplan en diavoorstelling
- TOILETROLLEN: GROEIEN ZE ZELF WEER AAN?
Groepsdiscussie
- VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER.
Oefening met verschillende soorten wasmand (visualiteitstraining)
- IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS UW VROUW FILE PARKEERT?
Rij simulator
- DE AFSTANDSBEDIENING
De afstandsbediening loslaten: hulplijn en diverse praatgroepen
- HOE KAN JE DINGEN VINDEN?
Training in het zoeken op de goede plek, in plaats van schreeuwend het hele huis overhoop te halen: open forum
DAG 2
- LEGE MELKPAKKEN
DAG 2
- LEGE MELKPAKKEN
Koelkast of prullenbak? Groepsdiscussie en rollenspel
- BLOEMEN MEEBRENGEN VOOR DE VROUW IS NIET SCHADELIJK VOOR JE GEZONDHEID Powerpoint presentatie
- ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN
Waargebeurd verhaal van de man die het eens probeerde
- DE VAAT/SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/AFWASMACHINE?
- DE VAAT/SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/AFWASMACHINE?
Debat met enkele experts
- BASISVERSCHILLEN TUSSEN MOEDER EN PARTNER
- BASISVERSCHILLEN TUSSEN MOEDER EN PARTNER
Praktijkles en rollenspel
- HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN
- HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN
Ontspanningsoefeningen, meditatie en ademhalingstechniek
- LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE ALS MAN TOCH NOOIT GELIJK HEBT
- LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE ALS MAN TOCH NOOIT GELIJK HEBT
Persoonlijke begeleiding mogelijk
Mail dit zo snel mogelijk door des te meer mannen kunnen deelnemen.
Mail dit zo snel mogelijk door des te meer mannen kunnen deelnemen.
Herfstfoto's en een herfstlied
Wat een cadeautje, deze prachtige herfstfoto's:
Vanmorgen hoorde ik op de radio dit lied:
Herfst · Bas Marée
Ik vond het heel mooi, vooral deze regels:
Er is niemand die me 's avonds instopt zoals jij
én niemand die zo troostend fluistert: 'Alles gaat voorbij!'
Even luisteren?
Abonneren op:
Posts (Atom)