Maandagmorgen liepen Wim en ik van de auto naar de ingang van het ziekenhuis in Apeldoorn toen bij mij de tranen in mijn ogen sprongen. Wim had zijn arm om mijn schouders geslagen en ik zag ineens voor me dat dit de eerste keer van vele zou zijn dat we samen deze gang zouden maken voor alle gesprekken en behandelingen die me te wachten staan.
Ook zag ik wel een beetje op tegen de ingreep die ik zou krijgen: het plaatsen van een jodiumbronnetje. Ik leer snel bij over de behandeling van borstkanker tegenwoordig. De dokter had het me al uitgelegd tijdens het slecht nieuws gesprek vorige week maandag. Ongelofelijk dat het morgen pas 14 dagen geleden is dat de huisarts belde met het bericht van het bevolkingsonderzoek waar 'iets' gevonden was.
Ik stelde me voor dat bij een operatie de dokter de borst zou openen op zoek naar een tumor die ik me voorstelde als een soort zwarte stuiterbal. 'Nee', zei de oncologisch chirurg, 'het tumorweefsel is op het oog niet te onderscheiden van het gewone borstweefsel'. Oh?
'Daarom gaan we in de tumor met een injectienaald een klein korreltje radioactief jodium inbrengen, en tijdens de operatie gaan we met een geigerteller op het geluid af de tumor weghalen.'
Okeee... dat gingen we dus doen maandagmorgen.
Omdat de punctie zo ongelofelijk veel pijn had gedaan was ik bang dat dat nu ook weer zo zou zijn. Ook omdat in de papieren die bij deze behandeling werd gezegd dat ik weliswaar verdoofd zou worden, maar dat het best verstandig was om maar alvast wat extra pijnstilling in te nemen.
We zaten in de wachtkamer te wachten waar ze precies dezelfde marmoleum op de vloer hadden liggen als bij ons in ons nieuwe appartement. Dat gaf me een goed gevoel. Misschien bracht het geluk. En gelukkig viel het me alles mee. Hele lieve verpleegkundigen en een zachtaardige radioloog. Allemaal vrouwen. Het enige moment dat ik moest huilen was toen ze me vertelden dat ik weliswaar met het radioactieve jodium in mijn lichaam best bij mijn kleinkind op bezoek kon, maar dat echt heel dichtbij komen misschien niet zo verstandig was. En ik had juist het gevoel dat een knuffel van onze kleine lieveling mijn grootste, liefste wens was op dat moment.
Maar gelukkig zie ik haar en onze dochters het weekend weer. Na de operatie.
Het inbrengen zelf was goed te doen. Wim streelde ondertussen zacht mijn enkel, daar concentreerde ik me op. Na afloop bracht de verpleegkundige een apparaatje bij mijn borst en dat begon gelijk heftig te piepen, alsof ik door het poortje bij een winkel was gelopen zonder te betalen. Raar hoor! Na nog een mammografie om te controleren of het bronnetje op zijn plaats zat mochten we weer gaan.
We gingen eerst maar eens koffie drinken in het restaurant daar. Beetje acclimatiseren. Lekker met een warm saucijzenbroodje. Wim zei: 'Je wilde toch altijd iets doen bij de radio? Ik zou ze even bellen dat je nu helemaal gemotiveerd bent: Echt radio-actief!' Toen konden even lekker lachen, zo boven de koffie...
Ik heb in het ziekenhuis daar gevraagd naar de chirurg genoemd die me gaat opereren. Een vrouwelijke arts. Zonder uitzondering zei iedereen die ik sprak dat dat een hele sympathieke, deskundige arts is die alle tijd neemt om alles aan haar patiënten goed uit te leggen. En dat ik in goede handen ben. Helaas zie ik haar niet van tevoren. Ik heb een foto van haar opgezocht op het internet en dat samen met de aanbevelingen van mensen die met haar samenwerken maakt dat ik er gewoon meer vertrouwen in krijg.
En door alle lieve berichten, woorden, kaarten en aanloop voel ik me echt gedragen.
Met twee vriendinnen ging ik zaterdag op pad om wat planten voor op het balkon uit te zoeken.
We gingen natuurlijk ook ergens koffie drinken. Zij namen taart en koffie en ik ging uiteindelijk voor deze overheerlijke rood fruit smoothie.
We zochten deze bol chrysant uit en lieve kleine winterviooltjes. Die zette ik in de bak die me deed denken aan het verhaal van de pad, die zich in deze zelfde bak had verscholen.
Voor wie het wil lezen klik hier.
Van vrienden kregen we nog meer septembergaven:
zonnebloemen, een grote schaal vol goudrenetten,
een pracht van een pompoen en een mand met walnoten.
Vrijdagavond sloot de kermis in Zutphen af met vuurwerk.
Daar wonen we vlak bij, we hebben er wat van gehoord en gezien.
Maar later zag ik deze prachtige foto's van Gerrit Bouma
die ik met zijn toestemming hier bij plaats.
Ook onderstaande foto is van zijn hand.
Ik geniet nu extra van mooie dingen.
Het lijkt of alles wat ik voel intenser binnenkomt.
Misschien toch een voordeeltje van ziek zijn.
Elke keer dat we naar huis rijden,
komen we door deze mooi verlichtte tunnel.
Daar geniet ik elke keer opnieuw van.
Het is een soort kleurendouche.
Vandaag heb ik een 'ziekenhuisvrije' dag.
We krijgen bezoek en ik ga een appeltaart bakken.
Ik wens iedereen een hele fijne dag.
