Dit jaar waren we op Terschelling op het Oerol Festival.
We hebben genoten van het vrije en gezellige eilandgevoel
met het fietsen door de duinen, het bos en langs het wad.
We gingen met plezier naar het festivalterrein met alle leuke,
mooie en kunstige ervaringen die je daar kon opdoen.
We hebben een expeditie op het strand meegemaakt
en heel mooi muziektheater gehoord en gezien.
Wim heeft een hele voorstelling achteruit gelopen
en we hebben een prachtige, ontroerende openlucht
theatervoorstelling gezien van Laura van Dolron.
Maar het allergeestigste vonden wij het Circus Ronaldoni
- straattheater in West - recht tegenover de HEMA.
Op de foto staat hier op het bord: 'Doorlopende voorstelling!`
En dat is het ook.
Het in de rij staan voor een kaartje hoort ook bij de voorstelling.
De meneer met het streepjespak, de kassier, verkoopt de kaartjes
voor 2 euro per persoon en geeft informatie over de voorstelling.
'Het is een circusvoorstelling zoals die van oudsher was.
Soms heel spannend, zodat je ineens niet verder durft te kijken,
maar er zijn ook, grappige en zelfs stille en ontroerende momenten.'
'Meneer, bent u helemaal alleen?
Mevrouw, wilt u deze meneer een beetje onder uw hoede nemen,
het kan soms best emotioneel worden en als je dan alleen bent...'
Je kon op verschillende plekken en rangen zitten
en mocht kiezen voor parterre, loge, eerste en tweede balkon.
De kassier vroeg iemand : 'Bent u bang voor wilde dieren?'
Ja, dan kunt u beter kiezen voor een plekje op het balkon,
anders wordt het nog een therapeutische voorstelling.
De verwachtingen waren hoog gespannen.
Voorzover dat kan bij een voorstelling van 2.27 minuten
in een circustent die niet breder is dan een meter of 4
en waar maar hoogstens acht mensen naar binnen mogen...
Het aller aller leukste was om te kijken
naar de mensen die er weer uit kwamen.
Ze stikten van de lach maar wilden
niets zeggen over wat ze hadden gezien.
We gingen het zelf meemaken:
Wij kwamen echt niet meer bij.
Wat goed bedacht en goed gedaan!
En een prachtig verdienmodel!
Het bleek een ruimte van 3 bij 3 meter,
zaagsel op de grond en een krukje in het midden.
EN...Wij waren ZELF de voorstelling.
We mochten achter elkaar rondjes lopen.
De ene en dan weer de andere kant op.
De ene en dan weer de andere kant op.
Een iemand kreeg zelfs een koekje
toen hij een simpel kunstje deed.
En als we niet genoeg meewerkten
kregen we van de dompteur met een zweepje.
We hadden pijn in onze wangen van het lachen.
In onderstaand filmpje zie een klein stukje
over dit niet te overtreffen familiecircus!
