Met tuiten!

Gisteren, na de laatste bestraling, toen ze me van de bank afhielpen kwamen de tranen. Met tuiten. En ik kon er voort ook niet meer mee ophouden. Een verrassing voor mijzelf. Waarschijnlijk had ik me groter gehouden dan ik zelf wist...

Even later hadden we een gesprek met de bestralingsarts. Ik had dit weekend inmiddels een soort uitslag op mijn borst gekregen, vergelijkbaar met de allergische zonneblaasjes die ik wel eens kreeg als ik iets teveel zon had gehad. Gevoelig, gloeiend en jeukerig... Ik had er aloë vera op gedaan, dat verkoelde iets. 'Dat', zo zei de dokter, 'is een reactie op de bestraling en die zal ook nog wel even erger worden. Evenals de vermoeidheid. Reken op een week of twee'. 
Vannacht voelde ik me wat koortsig en kon ik - zo moe als ik ook was - niet goed slapen. 
Dan voelt ziek zijn toch wat allenig. 

Vanmorgen was ik bij de hormonendokter. Hij zag aan me dat ik het bijna alweer te kwaad kreeg. 'U zit in een rouw periode' zei hij 'verlies van gezondheid, verlies van energie en vitaliteit, daar mag u gerust zes maanden voor uittrekken. Geef het tijd.'  Okeee...

Het leven met de handrem er op, niet kunnen doen waar ik normaal gesproken zoveel van hou, waar ik energie van krijg, bevalt me van geen kant. Het liefst zou ik nu allerlei etentjes organiseren met gezellige mensen, maar de moed zakt me al in de schoenen als ik er denk aan de boodschappen die ik dan eerst moet gaan doen.

Geduld. Geduld. Geduld....

Morgen begin ik met de hormoontherapie. De voornaamste bijwerkingen zijn: Pijn in spieren en gewrichten, overgangsklachten zoals opvliegers en stemmingswisselingen. 
Die bijwerkingen treden binnen twee weken op. Maar, dat is het goede nieuws: Ze kunnen daarna ook weer afzakken. De eerste afspraak met de hormonendokter staat op 30 december. 
Ik hoop tegen beter weten in dat ik nu eens die ene patiënt ben die juist gedijt op hormonen. Die er vrolijk en energiek van wordt en juist gewicht kwijtraakt in plaats van aankomt. Wish me luck!! 

Ondertussen luister ik naar deze 'blues' :

'Allennig moe 'j 't ok kunnen' van Daniël Lohues

Even luisteren?



In de storm
In 'n huus
Troost op 't fornuus
Of op 'n bed
In 'n motel
Gigantisch ver van thuus

Mar de grap
Ja de truuk
Is zo muuilijk nie
Je moeten eben zien
Waor je moeten begunnen

Allennig moe 'j 't ok kunnen
Dat moe 'j joezölf gunnen
Da 'j 't ook allenig gunnen

Makluk zat
Met zien beiden
Is 'n hiel groot ding
Akelig precies
Ja, dat komp 't
Dat is waorum ik altied af en toe de blues zing

Mar de gein
En de redding
Is um deur te gaon
Met de kop omhoog
Dan he'j't altied wunnen

Ze liegen joe wat veur
Proberen joe te gebruuken
Dus je moeten 't ja wel
In joen eigen ik gaon zuuken

It made my day!

Gisteren schreef Rianne deze opmerking onder mijn blog.

Ik heb er de hele dag om moeten grinniken. 

Zo grappig...

Dankjewel Rianne!

Nog twee keer!

Nog twee keer naar Deventer voor bestraling. Vandaag en morgen. Daarbij hebben we morgen dan ook nog een afspraak met de bestralingsarts. 

Ik moet zeggen dat ik de laatste dagen wel steeds meer overvallen wordt door vermoeidheid. Dat was eerder al wel aangekondigd, maar ik moet dan eerst nog maar eens zien. Er is me nu ook verteld dat de vermoeidheid pas op zijn top is een tot twee weken na het stoppen van de bestralingen. Dat zal dan wel.

Het leven met een handrem er op bevalt me niet zo goed, maar dat gaat dus weer over. Zeggen ze.

Woensdag zie ik de hormonendokter weer. Ik neem aan dat ik dan ook gelijk met de tamoxifen zal gaan beginnen. Dat is dan ook weer afwachten hoe ik daar op reageer. 

De laatste dagen heb ik een paar keer gedacht: 'Als ik nu al met de hormonen zou zijn begonnen had ik vast gedacht: Dat ik me nu zo moe voel of dat ik nu al een paar van die opvliegers heb of dat ik nu weer zo slecht slaap...' komt vast van die hormonen. Wat helemaal niet kan, want die heb ik nog niet gehad. Straks kan ik helemaal niet meer kan achterhalen waar wat nu precies door komt. Wat waar bij hoort, of wat zich eigenlijk toevallig nu voordoet.

Komt iets door de kanker zelf, of door de operatie, of door de narcose, of door vier antibiotica kuren, of door een bacterie, of door de bestraling, of door de hormoonbehandeling of was het er anders ook geweest?

Ik ga voor de meest uitgebreide behandeling inclusief de hormoontherapie, met de uitdrukkelijke verzekering dat mocht ik heel erg veel nare bijwerkingen ervaren ik een ander merk, een andere dosering kan uit proberen en in het uiterste geval er mee kan stoppen zonder dat het gelijk heel risky wordt. Het is zoals de hormonendokter zei: 'Die hormonentherapie neem je om een hele kleine kans nog iets kleiner te maken'.  

We gaan het gewoon proberen. En ik neem de tijd om te ervaren wat er met me gebeurt. En of wat er optreedt ook weer afzakt. 
Hopelijk duurt de periode dat ik met van alles ga gooien niet al te lang...

Helemaal leuk!!

Ik houd er van als mensen dit soort leuke, 

spannende - nergens toe dienende - acties 

verzinnen en het dan ook nog gewoon doen...

Gewoon even kijken. 

Hier word je zo vrolijk van!!!

filmpje

Something blue

Misschien omdat we - als alles goed mag gaan - deze maand 

een klein jongetje in de familie mogen verwelkomen,

wil ik vandaag some nice blue things laten zien...  

Zo mooi!!!

De gouden jaren!

Op zaterdag de wekelijkse wasbeurt gehad in 

een huis waar alleen de woonkamer werd verwarmd? 

Dit apparaat straalde dan een beetje warmte uit. 

Behaaglijk. En levensgevaarlijk, dat dan wel weer.

- Ik ben ondertussen zoooo blij 
met onze vloer verwarmde badkamer -

Troostliedje

Vanmorgen om uur of zes vroeg ik me af 

hoe ik me eigenlijk voelde:

Nogal duf, want niet goed geslapen.

Beetje mat, nog niet zoveel zin in alles.

Ietsje gespannen, wat voel ik eigenlijk aan pijntjes?

Blij, dat ik pas om elf uur naar de bestraling hoef...

Beetje verdrietig omdat ik zo weinig energie heb

voor de dingen die ik normaal zo graag doe.

Iets zorgelijk, vanavond gaan we bij vrienden eten,

maar zou ik me goed / groot kunnen houden?

Wat nijdig, omdat ik deze sores toch eerder niet vaak had.

Tevreden over een aardig 'geslaagde' dag gisteren.

Zo heb ik gisteren mijn elfde schilderijtje 

(elke bestralingsdag eentje) gemaakt, 

gezonde havermout gegeten, allerlei klusjes afgewerkt,  

de was weg gestreken, pompoensoep gemaakt, 

en wat mensen gebeld en ge-appt.

Behoeftig om me te verdoven met een uitgebreid ontbijt

maar ik houd me in, want ik eet pas om 12 uur 

omdat ik me dan uiteindelijk toch beter voel

en de kilo's er ondertussen echt aanvliegen.  

Beetje zielig, omdat ik me het toch 

allemaal heel anders had voorgesteld.

Dankbaar voor ons fijne, kleine, gezellige huisje

waar ik zo op mijn gemak kan zijn.

Wel voldaan omdat ik vind dat ik 

het eigenlijk toch heel goed doe.

Alert op mijn emoties, omdat mijn psycholoog 

het aanmoedigt om ruimte te geven aan mijn gevoel.

En heel heel moe, tjonge wat zou ik graag in slaap vallen 

en daarna helemaal uitgerust en gezond weer ontwaken.

En toen kwam ik dit lieve liedje tegen

van Maaike Ouboter in het archief van de Volkskrant:

troostliedje

Toen ging het wel weer....

Mijn laatste 'flessenpost'

De serie over aparte kroonluchters wil ik graag afsluiten met dezelfde lamp als waar ik mee begon : onze eigen flesjeslamp.

Flessen, allerlei soorten, voor wijn, bier, likeur, melk of campari, spreken enorm tot de verbeelding om er lampen mee te maken of ze als inspiratiebron te gebruiken voor een totaal nieuwe lamp. 

Hieronder heb ik er een aantal verzameld. 
Misschien zie je er iets leuks of bruikbaars bij.
Er zijn zelfgemaakte lampen bij maar ook lampen die je gewoon kunt kopen in de winkel. 
Strak ontworpen design of juist spontaan 'ontstaan'...

  

Het zal mij benieuwen...

Waarom lukt het mij nou nooit om planten zo mooi te houden?

Zelfs een pannenkoekplantje krijgt bij mij gele bladeren,

Ik heb maar weer eens een varen gekocht om het te proberen.

Het zal mij benieuwen...

Ook leuk om voor iemand te maken!

Kroonluchters met dingen er aan waar het licht 

doorheen schijnt zijn natuurlijk extra leuk en mooi.

Zoals deze lampen met doorzichtige ballpoints 

of met betekenisvol typografische bedrukte papier

zoals kaarten of pagina's uit (muziek)boeken.  

Ook leuk om voor iemand te maken! 

Als je heel erg veel van iemand houdt 

en heel tijd en heel veel geduld hebt 

kun je ook heel veel kraanvogels vouwen

en die om een lampje hangen...

Een gedicht erbij en klaar ben je!

Hier een paar voorbeelden van lampen waar 

het licht niet zo zeer doorheen als wel tussendoor schijnt.  

Dat is natuurlijk vooral leuk als het 

spulletjes zijn die iets voor iemand betekenen.

Dus is het jouw hobby om aparte biertjes ontdekken en proeven,

dan is zo'n 'doppen' lamp extra aardig om te maken.

En de koekvormpjes lamp is natuurlijk 

leuk voor een enthousiaste meester bakker.

Wie weet ziet iemand hier een leuke sint surprise in;

maak een gaaf gedicht erbij en klaar ben je!

Een troostrijke zoektocht naar geluk

Mijn vriendin Rita had me uitgenodigd om samen met haar naar de nieuwste voorstelling van Lenette van Dongen te gaan (waar zij de Poelifinario voor heeft gewonnen) die ze gisteren hier 'om de hoek' in de Hanzehof speelde. 

Het was een feestje. Met een lach en en traan. Precies op het juiste moment voor mij. Hieronder de recensie uit de theaterkrant om een beeld te krijgen.

Sandstorm van Darude schalt door de boxen, en Lenette van Dongen komt springend op. Een sportief jurkje, witte gympen: ze oogt fit, gezond en jong. ‘Maar’, zegt ze al snel, ‘dit wordt geen Facebook-avond.’ Ze gaat juist die gevoelens bespreken waar geen plek voor is. De zestigjarige Van Dongen ziet namelijk genoeg defecten onder dat jurkje: overtollig vel op haar buik en haar billen zakken steeds onder haar onderbroek uit. Geen schone schijn, maar echt geluk staat centraal in Paradijskleier, misschien wel de troostrijkste voorstelling uit haar oeuvre.

Troep verzamelen om een paradijs te bouwen dat je eigenlijk niet wil. Dat doet een paradijskleier, en dat veroorzaakt hooguit een soort nep-geluk. Een nieuwe trui? Duurt hooguit twee weken. Wat Van Dongen betreft krijg je elke dag, vanaf je eerste kop koffie, opnieuw kansen om geluk te sparen, en kan er zelfs in de meest droevige situatie een onverwacht gelukje zitten. Als je maar de moed hebt om alles te voelen. Dat is, zegt ze zelf al snel, de belangrijkste boodschap uit haar voorstelling.

De zoektocht naar geluk is al sinds haar eerste cabaretvoorstellingen in de jaren negentig onderdeel van haar shows. Steeds lijkt ze een stukje dichterbij te komen. Terwijl ze groeit als mens, groeien haar voorstellingen mee. Dit is haar elfde voorstelling, en ze vermoedt zelf haar laatste. Dus trekt ze alles uit de kast om nog één keer uit te leggen waar al dat geluk toch te halen valt. Als vrouw-met-stift-en-flipover, dat heeft ze altijd al eens willen zijn.

Die zoektocht kan spiritueel en meditatief zijn, maar Van Dongen heeft veel te veel energie om al te lang stil te staan bij diepe inzichten. De balans blijft bewaard, contemplatieve muziek wordt afgewisseld met hyperactieve dance. Dan springt ze als een blij ei op de trampoline, en de hele zaal doet mee. De beweeglijke cabaretière beeldt met verve allerlei seksuele toestanden uit, speelt met woorden (‘het achterste tiet-syndroom’ bijvoorbeeld – gebaseerd op honden en pups) en gaat met veel fantasie aan de haal met de uitspraak ‘Suiker is het nieuwe roken’: straks staat ze met de rokers buiten haar bonbons op te eten.

Indringend zijn de momenten waar ze ervoor kiest stil te staan bij de narigheid. En dat is nu eens niet haar eigen narigheid, want die heeft ze eindelijk overwonnen. Nee, het publiek staat centraal. Het ontroerend hoogtepunt bereikt ze als ze iemand het podium op trekt die aangeeft wel een troostrijk lied te kunnen gebruiken. Ze zingt diegene persoonlijk toe, met zo veel intense liefde dat het lijkt alsof ze elkaar al jaren kennen. En in zekere zin is dat misschien ook wel zo, want Van Dongen heeft altijd al een sterke band met haar publiek.

Die focus op het geluk van haar publiek levert een warm bad op, vol troost en plezier. Zonder de arrogantie van Facebook-clickbait geeft Van Dongen haar tien tips voor geluk; eenvoudige, waardevolle wijsheden, hintend naar het spirituele (zoals wees dankbaar en gul), maar ook praktische (zoals eerst de rotklussen opknappen). ‘Aan het eind van de avond zou je willen dat je al zestig was’, beloofde Van Dongen een ‘dertigje’ op de eerste rij. Dat zou best wel eens kunnen kloppen.

Vriendelijk zijn voor jezelf!!

Gisteren was ik al vroeg in Deventer voor mijn bestraling. 'Je bent over de helft!' zeiden ze toen ik binnen kwam. Hoera! Er werd ook weer een scan gemaakt die ik al min of meer routineus onderging. Om 9 uur waren we al weer thuis. 

Er volgde een rustig dagje: koffie drinken, beetje schilderen, beetje strijken, wat mailen, bij een buurtje op de thee, koken, beetje puzzelen en netflixen en (raar!) toch uitgeteld gaan slapen.
Tot een uur half drie. Ik voelde een nieuw pijntje in mijn zielige borst en was meteen klaar wakker. 
Ik voelde me angstig. En ik baalde omdat ik dat angstige gevoel niet uit kon zetten. 

Ik weet het: Ik moet ruimte geven aan mijn gevoel! Ik mag me zo voelen, maar ik heb er zo'n hekel aan dat ik het lastig vind om vriendelijk te blijven voor mezelf. Ik ben liever niet bang en kwetsbaar.

De psychologe waar ik nu naar toe ga krijgt nog een flinke kluif aan mij! Maar ik ga ervoor! 

Als ik een opticien was....

Dezelfde ontwerper Stuart Haygarth 

maakt ook deze mooie kroonluchter

met strengen van brillenglazen.

Als ik een opticien was

zou ik het wel weten....