Zo Mooi!
Van alles lijkt eenvoudig, maar is het dan toch niet...
Deze week heb ik me voorgenomen om eerst
al mijn lopende projecten af te maken
voor ik weer met nieuwe begin.
Dat klinkt eenvoudig, maar dat was het niet.
Ik begon met opruimen van mijn werkkamer:
Mijn naaimachine en mijn lockmachine
stonden al maanden daar op mijn tafel.
Ik deed wat klusjes voor mijn schoonmama
en daarna heb ik beide machines opgeruimd.
Dat wil zeggen: op hun plaats in de berging gezet.
Dat klinkt eenvoudig, maar had nogal voeten in aarde.
Op hun plek stonden drankjes en levensmiddelen
die we over hadden gehouden van ons feest.
Dat betekende dat ik eerst al onze voorraad
heb moeten sorteren en beter opbergen.
Toen heb ik alle afgelopen naaiplannen opgeruimd.
Dat klinkt eenvoudig, maar dat was het eigenlijk niet.
Van alle kleding die ik maakte heb ik nu pas patronen
bij elkaar gezocht en netjes in hoesjes opgeborgen,
met een stickertje erop en stukje stof erbij zodat ik
het ook in de komende tijd me nog zal herinneren.
Toen heb ik alle lappen stof en wol opgeruimd.
Dat klinkt eenvoudig, maar dat was het niet.
Ik heb een grote koffer voor lapjes maar
ook drie tassen vol stof en wol materiaal.
Ik heb al mijn lappen bekeken en opzij
gelegd wat ik nog wil doen deze winter.
De rest heb ik gesorteerd en opgeschoond
tot het in deze koffer en in drie tassen paste.
Tussendoor bleek ik veel stofwolken te maken
die ik steeds opnieuw moest vegen of stofzuigen.
Toen begon ik met het opruimen van mijn bureau.
Dat klinkt eenvoudig, maar dat was het niet.
Ik blijk de laatste tijd alle belangrijke papieren
steeds in een en dezelfde map te hebben gedaan.
Dat kon ook omdat dat eigenlijk nog best paste,
maar nu raakt die map vol, waardoor ik nu mapjes
moet maken van de voorbije jaren en alles wat
bewaard moet blijven daarin netjes sorteren.
Dat vind ik best fijn om te doen, maar dat
kost me vast nog wel een hele middag.
Maar gelukkig is mijn werktafel leeg.
En ik moet met mijn computer aan de slag.
Dat klinkt best eenvoudig, maar dat is het niet.
Ik heb een nieuwe, en ik kan steeds van alles
niet goed vinden of het ziet er nu anders uit.
Wat een rommel bewaar je op zo'n pc he?
Het zit wel netjes gesorteerd in mapjes,
je bent tenslotte opruimcoach of niet,
maar daar kan ook best veel van weg.
Ook wil ik graag een paar fotoboeken
maken, zoals van onze kleinkinderen.
Of van onze afgelopen feestweek.
Dat klinkt als een eenvoudige klus
en het lijkt me ook leuk om te doen, maar
ik weet nu al dat ik gaandeweg overweldigd
ga raken door alle mogelijkheden en keuzes.
Nu mijn werktafel leeg is kan ik ook aan de slag
met het opruimen van de familiefoto's van mijn moeder.
Het digitale fotoboek dat ik maakte is een soort van af.
Maar ik wil nog een keer door al het materiaal gaan
om te zien of ik nog foto's of dia's wil toevoegen.
Daarna moeten mijn broer, mijn zus en ik
de foto's zelf nog sorteren en onderling verdelen.
Dat klinkt eenvoudig, maar daarvoor moeten we
een hele middag bij elkaar komen en alleen al
daar een geschikte datum voor afspreken
lijkt me nog niet eenvoudig.
En dan heb ik nog een paar klussen waar ik
vrolijk aan ben begonnen maar wat toch is gestokt.
Ik wilde een vliegengordijn maken van speelkaarten,
en een lamp breien van een lichtjesslinger.
Wat allebei toch niet zo eenvoudig
bleek als het eerst leek.
Dat idee nu weer loslaten vind ik
eigenlijk ook niet zo makkelijk.
Maar even diep ademhalen en door!
Dit zou geweldig staan op ons balkon!
Lissabon Portugal
Fotograaf Francisco Crocco
Een superleuk idee vind ik dit:
Een lampjesslinger in de vorm
van wasgoed aan de waslijn.
Ik weet niet wie de maker van dit kunstwerk is.
De naam van de fotograaf is wel bekend.
Als het ergens te koop zou zijn,
zou ik er direct eentje voor ons aanschaffen.
Ik denk dat het geweldig zou zijn op ons balkon.
Geen stemadvies, maar gewoon een overdenking...
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Deze week wil ik, in aanloop naar de verkiezingen,
alleen maar even melden dat we wat te kiezen hebben.
Ik heb nog nooit D66 gestemd, maar als ik naar al
deze mensen kijk denk ik dat ze het stuk voor stuk
geweldig gedaan hebben en mijn vertrouwen
en mijn stem eigenlijk wel verdiend hebben.
Vooral toen ik dit filmpje zag.
Misschien ook een idee voor jou?
Een geweldige bank voor in de tuin!
Als er in je tuin een boom is omgevallen
kun je er heel simpel
- als je er de nodige ruimte voor hebt -
een geweldige bank van maken met
behulp van oude rugleuningen
van kaduke keukenstoelen.
Met een beetje zagen
en een beetje timmeren
is het genieten geblazen!
Hoe blij kan een mens zijn voor 1,50...
Bij mijn computer ligt altijd mijn schermbril. Die zet ik op zodra ik iets op mijn PC ga doen, want dat is echt veel rustiger voor mijn ogen dan mijn dagelijkse dubbel focusbril.
Nu heb ik ook twee nieuwe brillen. En mijn vorige die ik ook afwisselend nog draag en ook nog een zonnebril op sterkte. Die liggen steeds bij elkaar op mijn bureau, zodat ik ze als ik me aankleed bij de hand heb. Zo samen met de bijbehorende brillenkokers is het daarmee een drukte van belang op mijn toch al volle bureau. Bovendien moet ik soms drie brillenkokers openmaken voor ik de goede bril heb. Gedoe!
'Eigenlijk zou ik zo'n brillenrekje moeten hebben', zei ik tegen Wim; 'zo iets als ze in het zwembad hebben'... Ik ging er vrijdag voor op uit, en toog als eerste naar de kringloopwinkel. Daar zag ik eerst een houten bestekbakje. Zo iets:
Dat zou kunnen, maar daar passen maar vijf brillen in en een van de vakjes is niet te gebruiken. Nog even verder kijken...
Even later zag ik een theedoos. Het was een houten doos met een kunststof plaat bovenop waar vrolijk gekleurde theekopjes op waren afgebeeld. In de doos zat een la voor de theezakjes die je er uit kon schuiven. Ik haalde de la eruit, zetten hem op zijn kant, deed mijn bril af om te kijken of die er in paste en jawel hoor, daar was mijn brillenkastje met acht vakjes.
Ik toog naar de kassa. Daar moest ik even wachten en ik raakte in gesprek met een bekende achter me in de rij. Ze vroeg wat ik ging kopen en toen ik het uitlegde leek het haar ook een goed idee voor een vriendin van haar die ook nogal veel brillen heeft. Ik zei: Er staat er nog een, precies dezelfde. Zij liep weg om hem te bekijken.
Toen was ik aan de beurt en ik vroeg aan de kassajuffrouw of ik alleen de inzetdoos mocht meenemen. Dus of ik de buitenkant van de theedoos daar mocht laten, omdat ik daar niets aan had. Ik wilde hem wel betalen, maar niet meenemen. Het geheel kostte 4,50 euro en dat leek me een prima prijs, ook voor alleen de lade. Ze ging iemand bellen en ik kreeg van deze vriendelijke dame te horen dat ik alleen de inzetlade kon kopen voor slechts 1,50 euro. Dat was helemaal mooi. Ik had niet om een korting gevraagd maar zo'n voordeeltje is nooit weg.
De medeklant, die met dezelfde doos aan kwam lopen kreeg hem ook mee voor 1,50. 'Leuk als cadeau voor mijn vriendin Sietske'. Even later bleek dat ik deze Sietske ook ken; Ze was lang geleden bij mij op cursus geweest en ik had van haar mooie huis ooit een woonportret gemaakt. En nu kregen we allebei hetzelfde brillenkastje. Van dat soort toevalligheden kan ik erg genieten.
Wim hing fluitend het kastje op en zeg nou zelf, hoe blij kan een mens zijn voor 1,50....
Het Gouden Licht
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Richard MacNeil
'Autumn kitchen'
Deze week een dagje later en dan weet ik
ook nog pas net via mijn tante Joke
wie dit prentje geschilderd heeft.
Ik koos het schildrij toch omdat het voor
mij helemaal het herfstgevoel geeft.
Een warme, gezellige keuken
mooi uitzicht op de bomen
en dan natuurlijk vooral
het Gouden Licht!
Gebroken...
De fysiotherapeut en de podotherapeut hadden mij geadviseerd om het even te laten checken. Dus ik maakte een afspraak.
De chirurg wilde een foto laten maken. Ik kon gelijk doorlopen. Toen ik terugliep - het is in dezelfde gang hier in het ziekenhuis - stond hij al weer te wachten en we bekeken samen de foto's die twee minuten ervoor gemaakt waren. Wat een wonder toch.
Hij zei gelijk: 'Ik zie het al: Deze schroef is gebroken.'
De bovenste foto is recht van boven gemaakt.
Op deze hierboven is mijn voet naar links gekanteld;
daar kun je de breuk dan het beste op zien.
Bij de rechterschroef zie je een knikje.
Dat deel doet niets meer en gaat wat aan de wandel.
Ik voel de kop van de schroef van binnenuit
tegen de huid van mijn wreef drukken.
De arts wil het deel er wel uit opereren.
Maar ik mag het ook nog even aankijken.
Dus het slechte nieuws is de gebroken schroef.
Het goede nieuws is dat ik er voorlopig niets mee hoef.
Hip!
In de jaren zeventig vonden wij dit allemaal heel normaal. We noemden het toen hip!
Alles was oranje of donkerbruin.
Alles was bedrukt met drukke motieven.
Macrame, hangplanten, kunststof, rotan en asbakken.
We hadden grote geluidsinstallaties en bandrecorders
die we stapelden op planken die rusten op van
die stenen schuttingblokken.
De teak wandmeubeltjes vind ik nog steeds mooi,
en de theemutsen ook, maar voor de rest....
The only thing that i loved more was loving you
Voor iedereen die vandaag wel
een lieve glimlach kan gebruiken:
Een prachtig mooi gedicht van Harry Baker:
'Instructions upon my death'
Hij leest het hier zelf voor:
The Human Library
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
In Denemarken werd
de menselijke bibliotheek
opgericht:
The Human Library
Inmiddels is dit fenomeen verspreid
over de wereld in meer dan tachtig landen.
Je kunt er mensen 'lezen', hun verhaal horen
en je vooroordelen testen en zo nodig loslaten.
De deelnemers laten zich inspireren door
het gesprek met een ander aan te gaan en
kunnen daarmee op hun beurt ook weer
het mensbeeld van de ander verbreden.
Een prachtig initiatief.
Hier mooi uitgelegd in deze twee filmpjes:
Today's announcemants van de 'We-Do-Not-Care-Club'
Melani heeft de 'We-Do-Not-Care club opgericht,
speciaal voor alle vrouwen die lijden onder de
pre-menopause, menopause en post-menopause!
Ze heeft al veel 'announcements'
gefilmd waarin ze een lijst maakt van
alles wat ons niets meer kan schelen.
Zoek ze maar eens op op You Tube!
Hier is zo'n
Het is zo aanstekelijk:
Ik wil ook zo'n lijst maken!
Ontroerend mooi!
In dit filmpje hoor je het moment
dat María Corina Machado te horen krijgt dat
zij de Nobel prijs voor de Vrede heeft gewonnen.
Ik vond het ontroerend mooi!
Het is tijd voor een boswandeling...
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Scott Prior
Wij hebben net onze bedden winterklaar gemaakt:
de wollen onderdekens legden we erop,
we namen het dikkere donsdekbed,
samen met de wollen sprei
en de flanellen lakens.
Al het zomerse beddengoed werd
fris gewassen voor het weer de kast in ging
en met het lekkere zonnetje en de wind
was alles ook supersnel weer droog.
Daar moest ik aan denken toen ik dit schilderij zag.
De was die buiten tussen deze herfstige bomen
in de tuin te drogen hangt, met alle warme kleuren
en de lange schaduwen van de al lager staande zon.
Het is zo midden op de dag nog lekker buiten.
Straks als de zon weg is wordt het al kouder.
Het licht is nu warmer en minder fel dan
de soms zo 'onbarmhartige' zomerzon.
De schilder heeft de rustige, zachte,
en een beetje melancholieke sfeer
van de herfst goed getroffen.
Het is tijd voor een boswandeling
met de bomen in mooie herfstkleuren.
En dan naar huis voor een klein glaasje
of een dikke beker chocolademelk...
Stapelkorting maar dan andersom!
Vanmorgen om zeven uur zat ik op het bankje in onze badkamer mijn sportschoenen aan te trekken, toen Wim in de deuropening kwam staan en mij opnam. 'Het is nog wel vroeg he?' zei hij. Inderdaad, mijn wekker was om half zeven afgegaan en ik had net ontbeten en stond nog niet te springen van de energie om naar de sportschool te vertrekken.
'Raar he, gisteren heb ik zoveel gedaan: gewerkt, gezwommen, gewandeld, naar de kapper geweest, geblogd, gebreid, de was gedaan, gekookt en nu lijkt het even op. Ik heb ook een tijdje wakker gelegen vannacht. En ik voel die kies die pas gevuld is nog steeds en mijn maag is ook niet helemaal rustig. En de adrenaline van de goede uitslag van de mammografie is nu ook wat weggestroomd. Ik was bijna high van opluchting en nu voel ik me weer een beetje dippen naar een normaal niveau'.
Dat vond ik zo'n grappige vergelijking dat ik grinnikend mijn sleutels pakte en toch maar gewoon op pad ging.
Toen ik weer thuis kwam hebben we koffie gedronken en onze agenda's vergeleken en al onze dagen van dit jaar naast elkaar gelegd om te kijken wat we allemaal nog konden inplannen aan leuke en of nuttige bezigheden. En nu gaan we zo naar de markt voor wat najaar/winterplanten op ons balkon. En dan gaan we ook ergens samen lunchen. Zo, die dip is weer weggewerkt!
Ze jiven de hele kamer door...
Meneer had het goed voor elkaar,
ergens in begin jaren vijftig schat ik.
Echtgenote - met hakken en schortje -
komt aan met een blad met hun koffie.
Meneer neemt het ervan en zit te lezen
in zijn eigen luie - Archie Bunker - stoel.
Gelukkig kijken ze liefdevol naar elkaar.
ik vermoed dat dit een advertentie is voor
de meubels die we zien in dit interieur.
De fauteuil met het voetenbankje
is nog steeds tijdloos en mooi.
De wand vullende kast met het bureautje
erin verwerkt zou het nu ook nog goed doen.
De televisie is met zijn dikke achterwerk
fraai in de muur weggewerkt.
Het hanglampje is leuk,
de grote gatenplant ook.
Ik zou alleen de gordijntjes voor
de liggende ramen hoog in de muur,
weghalen of door iets anders vervangen.
Wim en ik hebben discussie over het rode
attribuut dat op de grond ligt of staat.
Wim denkt dat het een kussen is.
Ik vermoed eigenlijk dat het ook
een draaitafel zou kunnen zijn
met een doorzichtige deksel.
Zo, meteen, na de koffie,
gaat het keurige schortje uit,
gaan de meubels aan de kant,
zetten ze een rock & roll plaat op
en jiven ze de hele kamer door...
De slingers ophangen en het leven vieren!
Vanmorgen om 10.15 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis voor een mammografie. De uitslag zou ik telefonisch krijgen van Dinie van de mammapoli rond 11.15 uur.
Ik heb er niet veel aan gedacht de afgelopen dagen, maar de spanning in mijn lijf liep wel op. Wim ging mee en reed ons er naar toe in de auto. We liepen de trap op vanaf het parkeerdeck naar de entree en bovengekomen was ik een beetje duizelig. Dat heb ik anders nooit, misschien toch wat hyperventilatie?
De mammografie zelf was snel klaar. Ik zie daar niet tegenop. Het is pijnlijk, maar ook snel weer voorbij. Maar het wachten op de uitslag vind ik lastiger. Wim en ik haalden herinneringen op:
Een keer eerder werd ik pas drie kwartier later gebeld dan afgesproken. Ja, toen ging ik me van alles in mijn hoofd halen: 'Je zult het zien, ze moeten er over vergaderen, dan kan geen goed teken zijn'... Ik hoopte dat ze me vandaag niet zo lang zouden laten wachten.
Twee onderzoeken geleden belde een onbekende arts met het verhaal dat ze 'iets' gevonden hadden wat na een half jaar weer opnieuw bekeken moest worden met een stereotactische echografie en -punctie. Wat een onrustig half jaar werd dat. Afgesloten met een mammografie waarop alles gelukkig toch in orde bleek.
Zo'n gesprek zou het nu ook weer kunnen worden. Of dat ze iets gevonden hebben wat nu direct verder onderzoek behoeft. En hoe we daar dan weer mee om zouden gaan.. Nou ja, we hebben ons ingesteld op de mogelijkheid van niet direct alleen maar goed nieuws.
Thuisgekomen ging Wim aan tafel de krant zitten lezen en ik zat op de bank in de voorkamer en ging 'Notting Hill' kijken. Altijd goed als je wat afleiding nodig hebt.
Precies om 11.15 ging de telefoon. Dinie. Ze vertelde gelijk dat de uitslag goed was. Er waren geen bijzonderheden. En als ik verder geen klachten had ging ik weer terug naar de borstenbus. Daar zou ze me een brief over sturen en de huisarts kreeg ook een brief.
Ik bedankte haar; Dinie wenste me het beste en groette me en nog voor ik de telefoon neerlegde schoot ik vol. Wim kwam naar me toe en omhelsde me heel stevig. 'Ik ben zo blij voor je' zei hij. Toen ik merkte dat hij ook moest huilen hield het bij mij eigenlijk snel op. Zo verbaasd was ik dat Wim, mijn altijd rustige rots in de branding, het ook zo spannend had gevonden.
Zelf begon ik onze kinderen, familie en mijn vriendinnen het goede nieuws te appen en daardoor kon ik zelf ook een beetje rustig tot mijzelf komen. En de dankbaarheid voelen dat ik weer ontspannen vooruit kan kijken.
Het is gewoon wennen dat ik nu weer 'normaal' aan de 'gewone' onderzoeken mee ga doen. Het moet nog indalen dat ik de borstkanker nu achter me kan laten. Ook wel weer een beetje eng... Maar ondertussen kunnen we de slingers ophangen, de vlag uitsteken en het leven vieren.
Ieder van ons kan verschil maken!
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Begrijp het goed:
Elke dag dat we leven hebben
we impact op onze planeet Aarde.
We kiezen zelf wat voor impact dat is.
Dat is de belangrijkste boodschap
die ieder van ons zelf kan uitdragen.
We kunnen niet alles overlaten aan
regeringen of aan grote bedrijven.
We moeten ons realiseren dat
wij zelf - ieder als individu -
verschil kunnen maken.
Dankjewel Jane
Zoveel om dankbaar voor te zijn!
Deze week had ik verschillende dingen die minder leuk waren zoals de corona prik die ik woensdag moest gaan halen en een bezoek aan de tandarts voor een nieuwe vulling na dagen kiespijn, de behandeling was niet fijn, maar het was vooral ook minder dat ik daardoor mijn yoga les miste. Ik heb een afspraak gemaakt bij de podotherapeut, omdat ik zag dat de schroeven in mijn linkervoet langzaam maar zeker zichtbaar worden bovenop mijn voet. Misschien kan zij er wat aan doen? Ik maakte een afspraak met de dermatoloog vanwege een verdacht plekje op mijn schouder. En ik heb aanstaande dinsdag mijn mammografie, wat ook altijd weer stress oplevert, maar ja het wordt vanzelf weer woensdag en ik hoop er het beste van. Ik moest voor een vervelende administratieve kwestie naar de Regiobank in mijn rol als penningmeester van onze vereniging 'De Naobers'. En Wim en ik gingen een nieuwe PC voor mij uitzoeken, want die van mij is na 13 jaar heel traag geworden en hij is ook niet geschikt voor de nieuwe versie van Windows. Dus dat had ook onze aandacht. En dat is niet helemaal mijn hobby, en dat is een understatement.
Maar er waren ook heel veel fijne dingen.
Ik ben voor het eerst sinds de zomer weer gaan zwemmen. Het was heerlijk ontspannen, al was het maar een half uurtje, gevolgd door wat dobberen in het warme bad.
Met drie leden van onze leefstijlgroep hebben we woensdag een avondwandeling gemaakt waarbij we een mooie zonsondergang zagen.
Ik ging met Wim op een morgen naar de film, in een klein zaaltje in het filmhuis, dat we ook nog eens helemaal voor onszelf hadden. Dat was zo intiem en gezellig. We konden daardoor hardop commentaar leveren op de film zonder dat iemand er last van had. Het was de film: 'De heldin'. Prachtig en aangrijpend! We hebben een paar keer elkaars hand vastgehouden omdat het heftig was.
Op donderdag stond ik na een week afwezigheid weer om half acht al op de loopband bij de Medisch Fit sport. En het was zelfs weer fijn om te doen. Het moet niet gekker worden...
Ik was een week niet naar koor geweest vanwege onze feestweek, en het was heerlijk deze keer om weer aan te sluiten. We hadden twee nieuwe liedjes om te zingen: 'Jij maakt het verschil' van de Poema's en 'Don't stop me now' van Queen
En ik heb dit hele mooie boek gelezen:
Jude en haar tweelingbroer Noah zijn tot hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.
Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.Zo'n boek dat je niet uit wilt hebben, want dan is het uit.
En ik zag dat ze nog twee boeken heeft geschreven, dus die ga ik ook reserveren bij de bieb.
Vandaag mag ik op onze kleinkinderen passen en vanavond is het weer 'Beste Zangers'.
Zoveel om dankbaar voor te zijn!
Abonneren op:
Reacties (Atom)