Weer aardappelpuree

Gisterenmorgen keek ik even terug op mijn blog omdat ik in een app van een tante zag dat ze me schreef hoe mooi ze het blogje over de begrafenis van mijn oom Joop had gevonden. Toen ging ik eens rustig rondkijken op mijn eigen blog. Ik kwam ook terecht op berichtjes die ik ooit schreef en waar ik niet meer veel van wist, maar die me nu goed van pas komen. 

Zoals over die keer dat ik ook al maagpijn had vanwege de vele pijnstilling die ik had gehad na een operatie aan mijn voet en een fikse oorontsteking.

En toen belde die vriendin. 

En ze had een tip: Aardappelpuree.

Als haar maag weer opspeelt is dat het enige dat helpt.

Gewoon aardappelpuree, daar had ik nooit zelf aan gedacht. 

Aardappelpuree legt een beschermlaagje in je maag. 

En geen alcohol of koffie, alleen kamillethee, de hele dag door kleine beetjes eten. Ook 's avonds voor het slapen gaan nog een beschuitje of zo. Geen lege maag houden, dat is gewoon niet fijn. 

Kijk, daar heb ik wat aan. Allemaal goede tips.

Ik knapte gewoon een beetje op van mijn eigen berichtjes. 

De leuke, grappige plaatjes en de filmpjes met muziek.

Ik kan het iedereen aanraden om zelf een blog te beginnen 

en dan gewoon jaren terug te kunnen lezen hoe het toen was.

Ik begon er gewoonweg lol in te krijgen.

Toen las ik ook over mijn reactie op 

het begin van de de oorlog in de Oekraïne.

En ik zie dat ik nu weer dezelfde dingen zou kunnen 

schrijven na de oorlog in het Midden Oosten.

De verschrikkingen van de oorlog in Oekraïne maken dat ik me ongemakkelijk voel omdat ons eigen leven gewoon doorgaat. Ik merk op dat ik fluitend mijn witte was buiten ophang in het zonnetje en ik schrik er bijna van. Er staan viooltjes en narcissen te bloeien op ons balkon en de stralend blauwe lucht vloekt gewoon met al dat verdriet en de pijn die we op het nieuws zien.
Het voelt fout om van leuke dingen te genieten. 

Af en toe moet ik wel erg diep zuchten omdat alles zo scheef voelt, maar vreugde en verdriet bestaan blijkbaar naast elkaar. Ik huil als ik al die moeders met hun kinderen zie die afscheid nemen van alles wat vertrouwd is maar ik zie ook dat er heel veel mooie initiatieven zijn en dat mensen overal samenwerken om maar te kunnen te helpen. Ik kan én compassie voelen én dankbaar zijn dat we zelf veilig zijn. 

Ik kan meeleven met de vluchtelingen uit Oekraïne en tegelijk blij zijn met een bezoek van lieve vriendinnen of onze pas gelapte ramen. 

Wat mij helpt is doorgaan met al het 'gewone' in ons dagelijks leven en al dat goede zoveel mogelijk waarderen en koesteren. 

De afgelopen twee jaar hebben ons allemaal veel energie gekost en ik mag mijzelf rust en af en toe een time-out van het nieuws gunnen. En dingen doen waar ik plezier in heb en energie van krijg. 

Het voelt soms als zelfzuchtig om aan mijn eigen mentale gezondheid te denken. Maar hoe beter ik in mijn vel zit, hoe meer ik voor anderen kan betekenen. 

Ik geniet van die schattige blauwe druifjes die ik cadeau kreeg. 

Ze staan zo lief naast de rouwkaart van mijn eerste liefde Ger, die vandaag 64 zou zijn geworden.

Toen las ik nog even terug over de buikpijn 

waar ik al eerder zo veel last van had gehad. 

Over de gynaecoloog die mij, na alle onderzoeken

waar niets uit kwam, het volgende advies gaf:

Hij had een plausibele verklaring:  Mijn hele buikvlies is volledig geirriteerd. Dat kan getriggerd zijn door de blaasontsteking of door iets anders, daar kom je misschien nooit achter. Maar de hele buik staat onder erge spanning. En dat veroorzaakt heftige pijn. Zenuwpijn. Net zoals een ontstoken blindedarm dat kan doen. Bij dat beeld zou ook de voortdurende misselijkheid passen en de koude handen en voeten. Hij dacht dat die spanning de komende twee tot vier weken de tijd nodig heeft om uit te doven. 

Hij stelde voor om te stoppen met de morfine. Misschien wel de maximale onderhoudsdosis paracetamol blijven nemen om het dragelijk te houden. En oxazepam erbij om te ontspannen. Proberen om goed te slapen, rust te nemen en tegelijk ook wat meer te bewegen. Dat is lastig met de revalidatie met mijn voeten, maar toch voorzichtig meer en soepeler bewegen. En afleiding zoeken. 

Hij benadrukte ook dat het niet zo is dat het alleen maar 'tussen de oren' zit, maar dat dit soort reactie fysiek echt heel pijnlijk kan zijn en dat ik geen zeurpiet of een aansteller ben. Dus daar kwamen de tranen weer. 

Dat advies neem ik nu dan ook maar weer ter harte. Het is niet makkelijk om te accepteren, maar ik ben blijkbaar een gevoelig type die stress niet goed kan verteren en dan mijzelf trakteer met lichamelijke pijn en narigheid. 

Daar moet ik wat mee. Meer bewegen. beter slapen. Ik heb dinsdag een afspraak voor een rebalancing behandeling. 

En ik mag nog meer rust nemen en ontspanning zoeken. En aardappelpuree dus...