Waarschijnlijk heeft iedereen die 60 plus is
de televisieserie 'Belle et Sebastien' gezien.
Ik voel me weemoedig als ik er aan denk.
Ik weet de strekking niet precies meer,
maar het was vooral heel, heel erg zielig.
Het schattige jongetje had geen moeder meer.
Hij had grote bruine kijkers met boze, mooie tranen.
En de hond was natuurlijk helemaal een beauty!
De verdrietige knappe vader had niet in de gaten
hoe een foute vrouw hem probeerde in te palmen.
Zij zat volgens mij steeds hoog op een paard.
Er was gelukkig ook een lieve jonge vrouw die
steeds net op het goede moment opdook.
Afijn, natuurlijk liep het toch goed af.
En de tune was onvergetelijk:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten