We zijn net terug van twee weken Vlieland.
Op onze heenreis, op de boot, in vrolijke afwachting tot we uit Harlingen zouden vertrekken, maakten we deze foto.
Wij hebben een heerlijke tijd gehad, ontspannen en met heel mooi weer. Maar we maakten ook iets uitzonderlijks mee dat ik hier graag wil delen.
Onze dochter en haar vriend waren ook een paar dagen naar het eiland gekomen. Voor hun terugreis namen ze de vroege zondagmorgen snelboot omdat ze die middag moesten werken.
Om half 11 belde onze dochter vanaf Harlingen: 'Wij hebben een beetje stress, want we zijn de autosleutels kwijt! Willen jullie eens kijken of ze nog in het huisje liggen?'.
Om half 11 belde onze dochter vanaf Harlingen: 'Wij hebben een beetje stress, want we zijn de autosleutels kwijt! Willen jullie eens kijken of ze nog in het huisje liggen?'.
Wij zochten koortsachtig het hele huisje door. In het halletje waar de jassen hingen lagen ze niet. En op alle andere voor de hand liggende plekken ook niet. Wim vertrok met de fiets naar het Badhuys waar we de vorige middag hadden zitten borrelen - met bitterballen - en klaverjassen. Daar heeft hij, alles afgezocht, banken verplaatst, kussens opgetild, de mensen van het Badhuys gesproken en voor de zekerheid ons telefoonnummer doorgegeven. Wim begon speurend (ongeveer) dezelfde route terug te lopen over het strand naar het huisje terug die dochter en vriendje de vorige avond hadden genomen...
Ik zat ondertussen niet stil. Ik fungeerde als crisiscentrum. Eerst heb ik de politie gebeld! Die doen niet meer aan gevonden voorwerpen. Ze zetten me op het spoor van een (officiële) website voor verloren en gevonden voorwerpen. Die heb ik bezocht en er een profiel aangemaakt. Toen het vvv geprobeerd te bellen en de gemeente, maar die waren - natuurlijk - op zondag dicht.
Onze dochter en ik overlegden ondertussen over wat hun te doen stond als de sleutels echt kwijt bleven: Reservesleutels waren er niet, dus dat zou een heel duur geintje worden. Auto weg laten slepen, een nieuw contactslot... Het bleek nog erger: Wegslepen zou niet gaan, want de auto stond in de parkeergarage en daar kon een sleepauto niet eens in...
Heel goed nadenken dus! Even later belde dochter. Ze hadden bedacht waar ze de sleutels zouden kunnen hebben verloren! Vrijdag waren ze gaan fietsen. Bij camping Stortemelk hadden ze de fietsen neergezet en waren de duin overgelopen. Ze hadden 'Wie het eerst bij die paal is?' over het strand gerend. En die paal had een nummer. Ze waren links langs de paal gerend, in het zand gevallen en hadden een robbertje gestoeid. Misschien waren de sleutels toen uit de jaszak gevallen?
Wim fietste het eiland over (in de regen) en zocht de duinovergang. Hij zag een paal, met een ander nummer dan dochter had gezegd. Misschien was hij toch op het verkeerde plek?
Links voorbij die paal zag hij trouwens ook niets. Net toen hij haar wilde bellen over dat verkeerde nummer op die paal, zag hij een stuk verderop rechts van de paal iets liggen...
Ongelofelijk! Die sleutels hadden twee dagen en twee nachten - op een plek waar eb en vloed er overheen zijn gegaan en ze ook nog een stuk verplaatst zijn - ergens (net niet helemaal onder het zand verdwenen) op Wim liggen wachten om gevonden te worden!!!
Wim de Held fietste met de sleutels en paraplu door de stromende regen naar de boot van 12 uur. Nog net op tijd kon hij de sleutelbos meegeven aan iemand van Doeksen die ze naar de balie in Harlingen zou brengen waar dochter en vriend al stonden te wachten.
Even later kregen wij een appje: 'On the road!'
Jullie zijn fantastisch, waren jullie al, maar nu helemaal!
Is dat een sterk verhaal of niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten