Let's hope for the best!!
Groeten uit de lappenmand
Na een heerlijk weekend met
mijn vriendinnen op Vlieland,
kwam ik thuis met buikpijn.
Ik moet me wel erg vergissen
als het geen blaasontsteking is.
Ik probeer het nog weg te drinken
en neem cranberry met d-mannose,
maar morgen toch maar even
laten checken bij de huisarts.
Ben er echt niet lekker van,
buikpijn, vaak plassen en
een beetje verhoging.
Bij deze,
mijn hartelijke groeten
uit de lappenmand!
Welk opruimtype ben jij?
We moeten allemaal wel eens opruimen.
Niemand doet dat altijd moeiteloos en fluitend.
Want wie heeft er geen valkuiltje hier en daar?
Soms kan daarnaar kijken heel vermakelijk zijn
als je de humor er tenminste van in kunt zien.
Hieronder beschrijf ik twintig opruimtypes,
met voor elke type zijn eigen speciale opruimtips.
Misschien zijn sommige types herkenbaar?
Iets om te overdenken?
Of een gespreksonderwerp
voor een gezellige avond thuis!
De voor-de-visite-opruimers ruimen vooral op voor de visite. Ik hoorde van iemand die de pastoor aan zag komen en alles van de keukentafel in de oven schoof. Het lijkt erop dat mensen die vooral voor-de-visite-opruimen het niet de moeite waard vinden om het huis voor henzelf alléén gezellig en opgeruimd te houden. Dat is jammer, hoe leuk is het om na een middagje poetsen - innig tevreden - puur voor jezelf een bloemetje in huis te halen.De klaar-voor-de-crisis types willen voorbereid zijn op slechte tijden. Het zijn de ’Dat is zonde om weg te gooien, want je weet maar nooit!’ types. Ze halen ritsen en knopen uit hun oude kleren, hebben een provisiekelder vol blikvoer en kasten vol zeep en zoveel plastic tasjes en elastiekjes in voorraad dat ze nooit op raken. Misschien kan het klaar-voor-de-crisis-type meer uit het leven halen als hij of zij leert om iets minder bang te zijn voor rampspoed en schaarste.
De hebbers zijn hamsteraars, de ’Doe je dat kastje weg? Mag ik het dan?’ types. De ‘In de reclame neem ik er altijd 12 van!’ types. Het zijn meestal geweldige goede koopjesjagers. Als ze iets voor een prikkie kunnen meenemen zullen ze dat niet laten, ook al hebben ze er thuis al genoeg van. Dit soort types moeten zich tegen zich zelf beschermen. Boodschappen doen met een lijstje en eerst iets opmaken of wegdoen voor ze iets nieuws kopen.
De struisvogels zijn de types die er voor zorgen dat alles er voor het oog keurig opgeruimd uitziet, maar soms de deuren van de kasten niet meer dicht krijgen.
Lades zijn al jaren niet meer open geweest, alles is overvol, achter een deurtje.
Ze houden niet van rommel en zorgen dat ze die dan ook niet hoeven te zien.
Ze vergeten wat ze allemaal aan spullen bezitten en moeten vaak lang zoeken als ze iets willen terugvinden. Andere mensen kunnen ook niet helpen zoeken, want een goed systeem is er niet.
Struisvogels leven op een rommelbom. Als ze gaan verhuizen zijn ze voorlopig nog niet klaar.
Een struisvogel zou eens een foto moeten maken van kasten met de deur open. Confronterend, maar wel een hele goed aanmoediging om eens flink te gaan ontspullen.
De weggooiers zijn mensen die, als ze dan eindelijk de stap nemen om te gaan opruimen, in de paniek schieten en van de weeromstuit van alles gaan weggooien. Ze geven ongewild hun diploma’s met de vuilnisman mee. Later hebben ze spijt. Weggooiers moeten er voor waken dat ze niet te veel tegelijk willen doen als ze gaan opruimen. Ruim in alle rust een uurtje op. Stop op tijd. Of vraag iemand (niet ook een weggooier) om gewoon eens even mee te kijken.
De rechtleggers zijn de opruimtypes bij wie alle handdoeken op precies dezelfde manier gevouwen moeten worden. Flessen wijn moeten met het etiket naar voren in de kast staan. En blijven staan. Elk schilderij hangt exact waterpas. Alle kleding in de kast hangt precies op kleur. Dit soort types zijn lastig om mee samen te leven, omdat alles op hun manier moet gebeuren, of omdat ze werk van anderen doodleuk overdoen. Ze kunnen zich pas ontspannen en concentreren als er niets meer in de weg ligt of hun afleidt. Ben je zelf zo’n type, probeer dan een beetje minder streng te zijn. Laat bewust eens iets liggen. Dat leeft wel zo makkelijk en je leert dat er geen rampen gebeuren als je de teugels wat laat vieren.
De zig-zaggers zijn voor veel mensen heel herkenbaar. Een zig-zagger wil de keuken opruimen, vindt een boek dat niet bij de kookboeken in de keuken hoort en loopt naar de boekenkast in de kamer. Die is vol, maar er kan wel wat uit wat er eigenlijk niet hoort. De zig-zagger vindt tussen de boeken een stapeltje rekeningen en even later is de zig-zagger de administratiemap aan het ordenen. Uiteindelijk gebeurt er in de keuken weinig. Beter is om de ruimte die opgeruimd moet worden niet te verlaten. Spullen er niet thuishoren worden verzameld in dozen/kratten bij de deur, uitgesplitst in: Elders opbergen in huis, Vertrekplek of Afvalscheiding. Aan het einde van de opruimklus wordt de inhoud van deze kratten nog even verwerkt.
De slechte beginners wachten tot ze in de juiste ‘mood’ zijn.
Ze komen niet op gang of weten niet waar ze moeten beginnen.
Ze proberen onder een klus uit te komen door overal een geintje van te maken en zijn blij dat ze zich kunnen laten afleiden door een telefoontje of zo.
Een slechte beginner kan proberen om eens met iemand anders op te gaan ruimen. Als er een afspraak in de agenda staat moet hij of zij wel….
De slechte stoppers kunnen als ze eenmaal begonnen zijn moeilijk weer loskomen van het opruimwerk. Als ze echter te lang doorgaan kunnen ze zo gespannen en moe worden dat hun humeur er onder lijdt en dat ze beslissingen gaan nemen waar ze later spijt van krijgen.
Slechte stoppers kunnen van tevoren bepalen hoe lang zij de tijd willen nemen, zodat zij nadien genoeg tijd hebben om nog iets anders te kunnen doen of om wat te ontspannen. Het is een kwestie van de (eier)wekker zetten en écht de klus afronden als het alarm afgaat!
De chaos-is-juist-creatief-types willen het niet te strak opgeruimd hebben omdat ze hun creativiteit niet willen verliezen. Alles efficiënt opbergen en structureel alles wat overbodig is weg doen maakt dat dit type het plezier zou missen van precies op het juiste moment (toevallig) iets terug vinden. Met een beetje rommel zou het puur gevoelsmatige, het onbewuste en het intuïtieve in henzelf worden gestimuleerd. Met (een beetje) chaos heeft dit type het gevoel dat hij of zij meer in harmonie is met het leven. De balans daarin is alleen wel een dunne lijn. Een beetje chaos kan ontsporen in een enorme chaos. Steeds naar van alles moeten zoeken en groeiende irritaties en frustraties kunnen de creativiteit ook nadelig beïnvloeden.De systeemzoekers zijn mensen die bij het opruimen steevast beginnen met het kopen van telkens weer nieuwe handige opruimattributen. Zij richten hun hoop op de nieuwe technische snufjes, heel handige stapelkratjes en digitale gadgets maar vergeten soms dat ze toch zelf aan de slag moeten. Een systeemzoeker kan het beste eerst de hoeveelheid spullen verminderen, daarna bekijken wat voor soort opruimsysteem hij of zij nodig heeft en dan pas met meetlint bij de hand dat gaan kopen.
De vasthouders zijn de types die spullen van vroeger willen houden. Ze kunnen geen afstand doen van de kast (met houtworm) die nog van oma is geweest of van die oude versleten theedoek die al zo vaak mee is geweest op vakantie. Ze zijn bang dat ze zonder de bijbehorende spullen zich mensen en situaties niet meer zouden kunnen herinneren. Als vasthouders leren hoe ze minder krampachtig vast hoeven te houden aan vroeger kunnen ze waarschijnlijk meer van het moment zelf genieten. Bovendien leren ze zo dat mooie herinneringen vooral in henzelf (en niet in hun spullen) geborgen zitten.
De perfectionisten willen alles zo vlekkeloos doen dat ze maar liever ergens niet aan beginnen als het niet precies kan worden wat ze er zelf van verwachten (perfectie dus). Perfectionisten zullen ook op andere gebieden, zoals hun werk, last hebben van perfectie dwang. Het goede nieuws is dat een perfectionist juist het opruimen als een testcase kan gebruiken om hiermee te leren omgaan. De perfectionist kan thuis vrijelijk experimenteren met verschillende manieren van opruimen die voor hem of haar goed zouden kunnen uitpakken, zoals leren om op tijd te stoppen (ook als het nog niet af is), toch maar ergens aan beginnen (ook al heeft hij of zij maar een kwartiertje) en verdragen dat als het een keer geen tien kan worden een klein zeventje toch tevreden kan stemmen.
De liggenlaters zijn de mensen die altijd bang zijn spullen te vergeten als ze het niet meer in het zicht hebben liggen. Uit het oog wordt bij hen (denken ze) dan al snel uit het hart, en daarom stallen ze van alles om zich heen uit en dat ontaardt al snel in een enorme zooi waar niemand aan mag komen want anders raakt het maar kwijt. De sleutel voor de liggenlater is om vaste plekken te bedenken voor wat het huis in komt, zoals bijvoorbeeld post in een la. Zo leert hij of zij er op te vertrouwen dat de spullen, die uit het zicht, maar wel op een vaste plek zijn opgeborgen, altijd terug te vinden zijn.
De verplaatsers denken dat opruimen bestaat uit het schuiven met hun spullen her en der in huis. Ze kunnen uitstekend improviseren en besluiten telkens voor een andere (veel handiger) opbergplek. Een vaste opbergplek kunnen ze vaak niet kiezen, en daarom moeten ze ook vaak zoeken en peinzen ze zich suf waar ze spullen het laatste gebruikt of gezien hebben.
Spullen hebben een vaste plek nodig, voor verplaatsers is dat helemaal belangrijk. Begin met een vaste plek voor een paar dingen die steeds 'kwijt zijn' zoals sleutels of schaar en breidt dat stap voor stap uit.
De proppers blijven maar stouwen in de kast en jawel hoor: spullen passen er (vaak) nog net bij, maar proppers zijn lang bezig om iets uit de kast te pakken of vergeten wat ze hebben en kopen dan maar nieuw. Proppers zijn gebaat bij meer lucht en overzicht in hun kasten. Ze kunnen het beste na elk opruimbeurt steeds als ze denken dat ze klaar zijn toch nog iets wegdoen.
Spullen hebben een vaste plek nodig, voor verplaatsers is dat helemaal belangrijk. Begin met een vaste plek voor een paar dingen die steeds 'kwijt zijn' zoals sleutels of schaar en breidt dat stap voor stap uit.
De proppers blijven maar stouwen in de kast en jawel hoor: spullen passen er (vaak) nog net bij, maar proppers zijn lang bezig om iets uit de kast te pakken of vergeten wat ze hebben en kopen dan maar nieuw. Proppers zijn gebaat bij meer lucht en overzicht in hun kasten. Ze kunnen het beste na elk opruimbeurt steeds als ze denken dat ze klaar zijn toch nog iets wegdoen.
De dat-zie-ik-toch-niet-types zijn de mensen (meestal mannen) die steevast over de spullen die op de trap liggen om mee naar boven te nemen heenstappen. Dit soort types doet wel de afwas maar ruimt niet alle schone vaat op en vergeet een doekje over het fornuis te halen. Ze zijn echt heus van goede wil, maar uit zich zelf zien ze niet wat er gedaan zou moeten worden. Voor degenen die dat wel zien is het lastig zich voor te stellen dat het geen luiheid of onwil is. Ruzie maken is meestal niet erg effectief. Vragen om de klus alsnog - of een volgende keer beter - te doen wel. En uitgebreid bedanken helpt ook!
De opruimen-is-zo-saai-types zijn de types die slecht tegen alsmaar dezelfde terugkerende klussen kunnen. Ze beginnen al te gapen als ze weer een grote vaat op het aanrecht zien staan of als ze echt geen zin hebben om al wéér de was op te moeten hangen.
Voor deze opruimen-is-zo-saai-types is het zaak om van elke klus een uitdaging te maken.
Ze kunnen bijvoorbeeld de was gaan ophangen met een muziekje erbij of te proberen een recordtijd neer te zetten. Of ze kunnen voor de verandering alle was op kleur of op maat hangen, ondertussen met een vriend bellen of met een cd meezingen. Maak er gewoon wat van en zorg desnoods voor een heel spannende beloning! (dat kun je wel aan de eigen fantasie van dit type overlaten...)
De pubers zeggen juist te gedijen bij een rommelige omgeving.
Ze vinden het wel avontuurlijk om de grenzen van de chaos op te zoeken. Ook al is het als ouder van zo’n puber moeilijk voor te stellen, hun eigen rommel kan ook staan voor veiligheid en warmte. En ter bemoediging: Meestal komt het wel weer goed als pubers op eigen benen leren staan.
Voor deze opruimen-is-zo-saai-types is het zaak om van elke klus een uitdaging te maken.
Ze kunnen bijvoorbeeld de was gaan ophangen met een muziekje erbij of te proberen een recordtijd neer te zetten. Of ze kunnen voor de verandering alle was op kleur of op maat hangen, ondertussen met een vriend bellen of met een cd meezingen. Maak er gewoon wat van en zorg desnoods voor een heel spannende beloning! (dat kun je wel aan de eigen fantasie van dit type overlaten...)
De pubers zeggen juist te gedijen bij een rommelige omgeving.
Ze vinden het wel avontuurlijk om de grenzen van de chaos op te zoeken. Ook al is het als ouder van zo’n puber moeilijk voor te stellen, hun eigen rommel kan ook staan voor veiligheid en warmte. En ter bemoediging: Meestal komt het wel weer goed als pubers op eigen benen leren staan.
De altijd-half-werk-types zijn de types die het niet makkelijk vinden om een klus af te ronden. Ze beginnen wel en doen ook heus wat, maar ze maken niets af. Er liggen overal klussen op hen te wachten om af te maken. Dan wordt het steeds lastiger om de zaak weer opnieuw op te pakken en dat geeft veel onrust.
Voor dit type is het een uitdaging om elke klus (hoe klein ook) af te ronden. Doe liever een paar kleine klusjes helemaal dan een reuzeklus half. De sleutel ligt in het indelen van grote klussen in haalbare kleinere klussen. En het verschil weten tussen een project en een haalbare klus. Een project is de hele administratie van jaren her te doen. Een haalbare klus voor één middag is om alle papieren van de afgelopen maand bij elkaar te zoeken.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Als er een aantal verschillende opruimtypes samenwoont,
kan het voorkomen dat ze elkaars eigenschappen
versterken, frustreren of compenseren.
Herkenbaar is het voorbeeld van de man die rustig in de ontbijtchaos
de krant zit te lezen, terwijl zijn vrouw zich pas kan ontspannen als de tafel is afgeruimd,
de stoelen zijn aangeschoven, de ontbijtboel is afgewassen en alles netjes is opgeruimd.
de krant zit te lezen, terwijl zijn vrouw zich pas kan ontspannen als de tafel is afgeruimd,
de stoelen zijn aangeschoven, de ontbijtboel is afgewassen en alles netjes is opgeruimd.
Soms is er een list te verzinnen om meer op elkaars lijn te komen of zijn er afspraken te maken om elkaar niet te veel in het vaarwater te zitten. Maar het lijkt in ieder geval goed om ieders gevoeligheden uit te spreken en te proberen om begrip voor elkaars karaktereigenschappen op te brengen. Het helpt nu eenmaal wel als je zeker weet dat iemand geen rommel maakt puur om jou dwars te zitten of te ergeren. En het helpt ook om af en toe even te helpen om alles netjes op orde te krijgen, ook al was dat voor jou persoonlijk niet zo enorm hard nodig geweest.
Om het meer eens te worden kunnen afspraken gemaakt worden over opruimcriteria zoals:
'Dus als ik thuis kom en het is mijn beurt om te koken tref ik een schoon en leeg aanrecht aan!'
'Alleen het wasgoed dat in de wasmand ligt wordt gewassen.'
Het lijkt ook handig om afspraken te maken over een vaste taakverdeling.
Probeer om de eigen taak zo goed mogelijk te doen.
Bemoei je niet met klussen van huisgenoten, behalve als die zich niet aan de gemaakte afspraken houden.
Ga vooral niet het werk van anderen overdoen.
Kortom: voer voor psychologen, en wellicht een dankbaar onderwerp voor een gezellige huisvergadering.
Kortom: voer voor psychologen, en wellicht een dankbaar onderwerp voor een gezellige huisvergadering.
Succes!
PS Als je het moeilijk blijft vinden om een opgeruimd huis te krijgen en te houden dan kun je altijd overwegen om mee te doen met mijn on-line thuisstudie: 'Opgeruimd wonen!'
Je bent van harte welkom!
Ze heeft het enorm naar haar zin
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Carl Larsson
'Sewing Girl'
1911
Een schilderij waarop we een ruimte zien
die misschien meer een handwerk atelier is
dan een kamer in een gewoon woonhuis,
maar gezien de planten en bloemen zou
het ook een achterkamer thuis kunnen zijn.
We zien een vrolijk geel gekleurde ruimte
met een opgespannen weefgetouw en
daarachter een (trap)naaimachine.
Een kastje staat voor het raam
met groene planten die erop staan
en een paspop ernaast waar een
half af kledingstuk over hangt.
Links naast het kastje hangt
naast een typische hoekkast
of een Zweedse hoekkachel(?)
een geweer aan de muur.
In Zweden in 1911 was dat
misschien gebruikelijk?
Een jonge vrouw zit aan
een hele grote tafel en werkt
aan iets dat ze met de hand
aan het rijgen of naaien is.
De ruimte is vrolijk door
de kleuren en het zonlicht.
De vrouw straalt rust en plezier uit;
Ze is gewoon lekker creatief bezig,
en misschien zingt ze ondertussen
een Zweeds volksliedje of smartlap.
Ze heeft het enorm naar haar zin.
Een sieraad voor je wand
Dat is toch een sieraad voor je wand?
Tien foefjes van de opruimcoach!
Voor iedereen die maar moeilijk afstand kan doen van spulletjes maar dat tóch wil of moet doen zijn hier tien afdank/opruimfoefjes.
In het algemeen is het sowieso goed om bewust een keuze te maken om spullen weg te doen en na te denken over een goede herbestemming. Zomaar je halve inboedel in een kliko mikken is niet duurzaam en je kunt ook voor jezelf beter even de tijd te nemen voor een goed afscheid.
Dat klinkt misschien raar, maar zeker als je de spullen die weg mogen graag, veel of intensief gebruikt hebt, kun je ze in gedachten even bedanken voor bewezen diensten.
Het wegdoen van overtollige spullen heet niet voor niets 'afdanken'.
T
2 Neem de grootte van de opbergruimte als maatstaf
3 Maak een foto
4 Zet alvast apart
5 Doe weg wat niet gebruikt is
6 Doe weg wat niet gemist wordt
7 Kies voor wat mooier uitkomt
8 Gebruik de twijfeldoos
9 Gebruik de datum doos
Doe spullen die je op termijn wel weg zou willen doen
10 Laat het lot beslissen
Als je het helemaal niet meer weet, laat dan het lot beslissen.
Zo jammer dat!
Elke morgen doe ik het spelletje van NU.nl
om het vijf- en het zesletterwoord te 'puzzelen'.
En niet onverdienstelijk mag ik wel zeggen.
Bij het vijfletterwoord heb ik een serie van
103 achtereenvolgend goed bij elkaar gespeeld.
Kijk ik mis er heus wel eens eentje.
Dat is helemaal niet erg, maar als je met
een serie bezig bent wordt het serieus!!
Bij het zesletterwoord
- wat ik wat moeilijker vind -
was ik nu ook lekker op weg.
Ik zat al op een serie-record van 83;
dat is dus bijna drie maanden elke dag goed!
Tot gisteren,
waar ik het woord LIJDEN
gewoon niet goed had.
Het woord was niet:
lijven, lijmen, lijken of lijnen,
maar dus lijden.
Zo jammer dat!
Kunstenaar matcht museumbezoeker aan kunst
Stefan Draschan, is een kunstenaar die musea bezoekt en zijn oog laat vallen op bezoekers van het museum die 'matchen' bij het schilderij of het beeld dat ze daar bekijken. Hij moet veel geduld hebben, soms doet hij een dag over een foto. Hij moet werkelijk oog hebben voor deze toevalstreffers.
Met deze fotografie kan hij soms jaren of zelfs eeuwen overbruggen door kunst uit verleden te linken aan de tegenwoordige beschouwer. Ik vind het mooi!
Wat een fijn lijstje!
Wat een fijn lijstje is dit zeg!
Voel je je een beetje in de bonen,
dan hoef je maar na te gaan of er
iets is van dit lijstje dat je kunt doen.
Al is het maar een glas water drinken,
een overvolle rommella opruimen
of gewoon even pauze nemen
buiten met je snoet in het zonnetje
of binnen met een lekker muziekje op.
Ik wens jullie een fijne dag allemaal!
Wat is erger??
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Dit vind ik dus heel grappig!
Maar nog liever Toos!
Vrijdagmiddag waren we uitgenodigd bij het oogstfeest, een gezellige bedoening op de school van onze kleinkinderen als afsluiting voor de herfstvakantie.
Het was echt prachtig weer. Het oogstfeest was buiten op een feestelijk aangekleed veld bij de schooltuintjes. Er was een groot kampvuur, en er waren spelletjes, je kon je laten schminken, er was een plantjes- en jamverkoop en je kon gezellig appeltaart en popcorn snoepen.
Wim kwam aan de praat met de eigenaresse van het terrein die we al eerder hadden ontmoet in het kader van bij ons Naobers project. 'Hoe ze ook al weer heette?' vroeg Wim, 'Liesbeth en jij bent Henk toch?'
Voor de zoveelste keer Henk. Nooit Hans of Hein of Huub, altijd per vergissing Henk.
Toen ze werd geboren wisten wij haar naam nog niet zeker. Wim wilde graag Elza, ik liever Else.
Omdat haar geboortedatum op 1 maart viel vonden we Maartje ook wel heel toepasselijk. Maar wel een beetje dubbelopop met Marije als tweede naam (die we dus wel al zeker wisten).
Ze lag in het wiegje als baby van Heeringen.
Ik werd na haar geboorte heel erg ziek, Ik kreeg kraamvrouwenkoorts met een sepsis en de naam schoof even naar de achtergrond. Later werden we het eens over Elsje. Niet wetend dat ze een lange meid van 183 zou worden, maar volgens mij is ze zelf wel tevreden met haar naam.
Als ze een jongen was geweest had ze Sam Peter geheten.
Grappig dat onze kleindochter nu Sammie heet, wat veel lijkt op Sam.En onze kleinzoon Marijn, wat verdacht veel lijkt op Marije.
Volgens mij toevallig, maar toch!
Zelf was ik nooit zo gelukkig met Jacquelien.
Een moeilijke naam, die bijna altijd verkeerd gespeld wordt. En ook wel een beetje een chique naam, in de categorie Chantal, Angelique of Natasja. Ik voel me nooit chique. Met parels en zo...
Mijn geboortenamen zijn Jakoba Henriette naar mijn opa en oma van moeders kant. Jakoba is verfranst naar Jacquelien, maar dan weer wel met de Hollandse uitgang.
Wat mij betreft was ik liever Jet genoemd of Coos.
Maar nog liever Toos.Dat was toch een gezellige, eenvoudige, gewone naam voor mij geweest!
Linde Willemijn
Het verhaal heeft alles te maken met haar geboortekaartje.
Deze zomer was ze op Buitenkunst waar ze naast een vrouw kwam te zitten die vroeg hoe ze heette. Linde zei: 'Ik heet Linde'.
Na een tijdje vroeg de vrouw: 'Heet je ook nog Willemijn?'Linde was super verbaasd en verrast en vroeg: 'Ja, dat klopt, maar hoe weet jij dat?'
Het kwam zo: Ik las ooit in de Volkskrant een geboorteadvertentie waarin stond dat er een Linde Willemijn was geboren in Amsterdam. Ik vond dat heel leuk omdat wij zelf ook een Linde Willemijn hadden.
Ik stuurde spontaan een kaartje en ons eigen geboortekaartje om de familie te feliciteren en ze net zoveel geluk te wensen met hun Linde Willemijn als wij hadden ervaren met de onze.
Ik meen dat we ook een reactie terug hadden gehad.
Deze mevrouw zat zo'n dertig jaar later naast onze Linde op Buitenkunst en kwam er achter dat zij de Linde was van het gelijknamige geboortekaartje. De mevrouw ging gelijk in de familie app bekend maken dat ze de 'originele' Linde Willemijn had ontmoet en hoe toevallig dat wel was. En hoe leuk!
Kijk dat vond ik nu weer leuk om te horen! En wat een sterk verhaal he?
PS Ik heb de originele advertentie van de moeder van de Amsterdamse Linde Willemijn niet meer en onze Linde heeft de contactgegevens van deze moeder ook niet genoteerd, maar als iemand de familie kent dan zou ik het best leuk vinden om haar nog een keer te spreken om eens uit te wisselen hoe het is om een moeder te zijn van een Linde Willemijn...
PS PS Wim heeft het lieve gedichtje gemaakt dat we op het kaartje hadden laten drukken. Ik vind het nog steeds mooi. Vooral de laatste zin: 'Ze wil onder de mensen zijn'.
Een beetje vervreemdend
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Scott Prior
'Nanny and Ezra in the kitchen'
1983
Een schilderij als een foto.
Alsof de fotograaf heeft gezegd,
- de moeder en het kind storend
bij wat zij aan het doen waren -
'Kijk eens even in de camera!'
Een keuken waarin de mama 's morgens
vroeg haar zoontje wast in de gootsteen.
Een herkenbaar beeld, ik zie mezelf nog
onze peuters poedelen aan het aanrechtje
van de stacaravan van mijn schoonouders.
Al had ik daar zelf toen vast niet zo'n
mooie witte nachtpon bij aan.
Ik zie een keurig opgeruimde keuken,
met enkel wat afwas in het droogrek.
Het is er vast comfortabel qua temperatuur.
ook al is het herfst, wat we door het raam zien.
De kleur van de keuken is mooi grijs-groen.
Het blijft een beetje vervreemdend,
omdat moeder en zoon niet lachen,
maar er ook wel geposeerd bijstaan.
Net of ze pas ruzie hebben gehad,
of misschien zijn ze net wakker
en hard aan een kop koffie toe,
de moeder tenminste...
Iets met een energieveld?
Gek hoe dat werkt:
Deze zomer had ik bijna geen werk.
Alleen af en toe wat huiswerk
nakijken van een opruimcursist,
een paar opdrachtjes on-line
of binnen onze vriendenkring.
Ik vond het prima.
Misschien dat mijn praktijk nu
ik 65 ben gewoon stilletjes afloopt.
Een natuurlijke manier van afbouwen?
Dat vond ik ineens geen gekke gedachte.
Vanaf juni en in de zomer is het normaal ook
al niet zo druk, mensen gaan naar buiten
En daarbij: ik had zelf niet zo veel energie.
Ik was in afwachting van een mammografie.
Dat had ik zoveel mogelijk geparkeerd,
maar dat gaf onderhuids wel spanning.
Dat uitte zich in heftige oorpijn, wat
achteraf te wijten was aan spanning
in mijn kaak en kaakgewricht.
En ik kreeg maagklachten,
wat ook stress-gerelateerd is.
Wim kreeg een gevalletje spit
en moest zich in acht nemen,
wat hem totaal niet beviel trouwens,
maar waardoor ik toch taken overnam.
En ik hield me verder bezig met ontspannen:
lezen, fietsen, gezelligheid met vriendinnen,
onze verjaardag vieren, naar de bioscoop.
Na de goede uitslag van de mammografie
was ik naast heel blij, eerst ook heel moe.
Maar sinds een week of drie
voel ik me actiever, vrijer en meer
onbevangen in het maken van plannen.
Dus er staan leuke afspraken in de agenda's,
etentjes, een spelletjesavond, naar het theater.
Gisteren ben ik kennis gaan maken
in het buddy-to-buddy huiskamer-cafe,
nu ik me ga aanmelden als buddy.
Binnenkort ga ik met drie vriendinnen
voor een lang weekend naar Vlieland.
Voor de leesclub ben ik 'Het achtste leven'
- wat een heel dik boek is - aan het uitlezen.
We hebben weer een filmclubavond en
een afspraak voor de vrouwentuin.
We hebben wat etentjes gepland
en gaan ook uit eten bij vrienden.
Onze kleinzoon komt logeren
en is jarig eind november.
Sinterklaas en Kerst
komen ook al in beeld.
Maar wat helemaal gek is:
de telefoon gaat weer voor werk.
Laatst een hele leuke opruimklus.
En nu zomaar twee interieur-afspraken
bij mensen die ik niet ken hier in Zutphen.
Deze opdrachten kwamen niet via via,
- wat normaal meestal wel zo is -,
maar gewoon via mijn website.
.jpg)
Herkennen jullie dat,
dat als er ruimte is om
weer wat te gaan werken en dat
zich dat dan ook ineens aandient?
Iets met een energieveld??
Abonneren op:
Posts (Atom)