Althans, bij bij...

 

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Jef Bourgeau

Winter's window

2023

Kijk nou eens, stel je voor dat dit
jouw blik op de buitenwereld is
als je aan de gootsteen staat

Dat voel je precies wat je
hoort te voelen bij het begrip 'thuis'.
En deze schilder kan dat gevoel
verbeelden en oproepen.

Althans, bij mij...

Zo dierbaar


Maandag hadden we een gezellige
bijeenkomst met de academie 'meisjes'.
Caroline wil graag een fotoboekje maken
van de 47 jaar die we elkaar nu kennen.
Ik ben op zoek gegaan en merkte dat ik
bijna geen foto's heb uit mijn academietijd.

Misschien nog wel dia's van een 
studiereis naar Barcelona en Spanje.
Maar het is echt niet te vergelijken met al 
die foto's die we tegenwoordig maken.
Dit was ook ver voor de digitale foto's. 
En jaren voor de mobiele telefoon.  

Ik vond er een paar: 
Hier zie je mij ergens in Parijs in 
de eerste winter van mijn Kunstacademie tijd,
op de 'blauwe dag' en in de zomer in Frankrijk ergens.
Wat een meisje nog...

Tijdens mijn stagejaar in Amsterdam, 
ik werkte bij vt-wonen op de redactie en bij 
het architectenbureau Bolhuis Lambeck op het Spui
en dat van Benno Premsela op de Herengracht.

Roken deden we toen allemaal.
Hier met een eigen ontwerp stoel.
Maar helemaal geen foto's van alle feestjes, 
de soos-avonden, de excursies, of gewoon 
aan het werk op de afdeling. 

Dit was in 1996 we, de meisjes van het interieur,
 bekeken het mooie gemeentehuis van Hilversum.
Toe waren we al 10 jaar afgestudeerd.

Dit was in het Kroller-Muller.
Nog geen grijze haren, althans,
als we ze hadden verfden we ze.

In Friesland in 2013 waar we ook een boottochtje maakten.

Bij ons thuis ergens in de afgelopen 5 jaar in kleiner comité.

En dit zijn we dan afgelopen maandag. 
Als altijd lekker eten en gewoon 
verder praten waar we gebleven waren.
Zo dierbaar.


Begin de dag goed met Jelle Hermus


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.


Weet je het allemaal niet meer zo goed? 
Kijk dan naar deze vragen en ga aan de slag.

Ik wens je een fijne dag!


Nog meer fijne dingen


Na mijn post van gisteren kon ik eigenlijk nog wel even door gaan met het schrijven over fijne dingen in mijn leven. en hoe fijn is dat?

Morgen, maandag heb ik een bijeenkomst in Arnhem met studievriendinnen. Wij waren destijds 18 jaar en begonnen aan de Kunstacademie waar we als gediplomeerd interieurarchitect van afkwamen. Nu zijn we allemaal rond de 65 jaar en we hebben elkaar door de jaren heen telkens weer opgezocht. Soms in verschillende samenstellingen en bij verschillende gelegenheden. Meestal gingen we iets bekijken of bezichtigen of we deden een workshop. Maar we kwamen vooral bij elkaar om gezellig samen te eten en uit te wisselen hoe het met ons ging. Zo leuk om elkaar al zo lang te kennen en met elkaar mee te leven. Een van ons woont sinds een paar jaar voornamelijk in Amerika, waardoor we zo'n 'architectuurmeisjesdate' dan gelijk plannen als zij weer eens een paar weken over is. Deze keer zijn we compleet, We zijn er alle zeven!! 

Ik bedacht vanmorgen ineens dat ik morgen een lekkere alcoholvrije bubbeltjeswijn wilde meenemen om te proosten op het nieuwe jaar en onze gezondheid. Ik vroeg aan een vriendin uit mijn leesclubje hoe de wijn heette die we bij haar wel eens gehad hadden. Die had ze paraat en ook nog op voorraad, wat heel fijn is omdat ik die vandaag bij haar op kan halen aangezien de slijter waar ze hem kocht morgen dicht is. Zo lief! 

Ik ga vanavond wel even als het schaatsen is afgelopen. Dat is ook al weer zo iets fijns in mijn leven: Ik geniet zo van het schaatsen kijken en nu met het EK Sprint en Allround in Heerenveen zijn mijn dagen daarmee heerlijk gevuld. Zo fijn dat al die sporters zich een rotje trainen om ons als schaatsfans een leuk weekend te bezorgen. Ondertussen heb ik wel zitten te breien en gisteren heb ik ook nog een leuke tuniek genaaid van gebreide stof. Vandaag hoop ik er nog een te maken. Zal wel een foto maken als het lukt.

Net bood een van de architectuurmeisjes aan om me morgen thuis op te halen en samen naar Arnhem te rijden. Ook al weer zo lief!

Wim had gisterenavond een late dienst. Ik heb heerlijk zitten kijken naar 'Wie is de mol?' en de 'Mol-talk'. Ik tast weer eens volkomen in het duister wie nu deze keer de mol is. Maar ik had geluk met mijn voorspelling en in het pooltje waarin ik zit sta ik op een gedeelde eerste plaats.

Onze kleinkinderen kwamen gisterenmorgen na de zwemles een paar uurtjes bij ons omdat onze dochter een afspraak in de stad had. Heel gezellig en ook fijn als ze dan weer vertrekken en we het rijk weer alleen hebben. Wim heeft al een hele tijd last van een verkrampte nek, mogelijk het gevolg van spanning rond de situatie van zijn moeder van 93 jaar, die aan het revalideren is na het plaatsen van een pacemaker en waarvan nog niet duidelijk is of ze weer naar huis kan en met wat voor zorg er daarbij mogelijk is. Wim is de eerste contactpersoon en voelt zich verantwoordelijk voor een goede gang van zaken, waarbij er dagelijks wel iets is waar hij bij betrokken is. Zijn zusje en broer zijn ook heel actief betrokken, maar wonen verder weg en Wim trekt de verantwoordelijkheid ook wel naar zich toe en kan het bijna niet verdragen om een dag niet op bezoek te gaan als dat betekent dat er dan die dag niemand zou komen. Ik herken dat wel van toen mijn moeder in het ziekenhuis en verpleeghuis verbleef. Gelukkig waren er toen ook vroegere vrienden en kennissen, buren en mensen uit de kerk die haar wel wilden bezoeken. Net als de dominee die telkens als hij in het ziekenhuis moest zijn ook even bij haar kwam, wat mijn moeder heel fijn vond.

Vrijdag werd ik gebeld door een mevrouw die vroeg of ik haar wilde komen helpen met opruimen. We hebben besloten drie opruimafspraken in te plannen en en de eerste is komende dinsdagmiddag al. Het leek me aan de telefoon een fijne vrouw en ik verheug me er op om met haar aan de slag te gaan. 

Dinsdagavond is er dan een bijeenkomst van 'Buddy to buddy' zowel voor de Nederlandse buddy's als voor de gekoppelde nieuwkomers. Daar verheug ik me ook op.

Verder ben ik heel erg blij en ook wel opgewonden omdat we een plek en een manier hebben gevonden om dit jaar onze verjaardag samen te vieren met vrienden en familie. Waarover later meer, maar ik ben er nogal vol van en ben blij en druk met alle voorpret!! 

En wat ook heel fijn is, is dat de serie 'Parenthood', jaren nadat ik die heb gezien, weer te zien is op Netflix, waardoor Wim en ik als het even kan samen een aflevering bekijken. Een superleuke en lieve serie, waarbij er altijd een positieve draai wordt gevonden bij alle moeilijkheden die op het pad komen van de familie Braverman! 

De serie speelt zich af in San Fransisco waar een ouderpaar met twee dochters en twee zoons met hun gezinnen hun leven leven. Alles komt voorbij, saamhorigheid en jaloezie, ziekte en plezier, scheidingen en huwelijken, geboortes en adopties, ruzie hebben en het weer goed maken, samen eten en dansen, opvoedingsproblemen en kinderen met beperkingen, verslavingen en werkeloosheid en er voor elkaar zijn als het nodig en gewenst is en tranen van het lachen en van verdriet. 

Wie een serie wil zien waar je blij van wordt en die ontroert, waar je je in kunt herkennen - zonder extreme narigheid - is Parenthood een echte aanrader!

   Dit zijn de vier Braverman broers en zussen
 
 Als je hier klikt hoor je de titelsong:
(oorspronkelijk van Bob Dylan)
 
May God bless and keep you always.
May your wishes all come true.
May you always do for others
and let others do for you.
May you build a ladder to the stars
and climb on every rung.
May you stay forever young.


May you grow up to be righteous.
May you grow up to be true.
May you always know the truth
and see the lights surrounding you.
May you always be courageous,
stand upright and be strong.
May you stay forever young.
 
May your hands always be busy.
May your feet always be swift.
May you have a strong foundation
when the winds of changes shift.
May your heart always be joyful.
May your song always be sung.
May you stay forever young.


Fijne dingen in mijn leven


Hier zie je onze woonkamer, met links 
een nieuw schilderij gemaakt door Johan Bakker.

Hier links zie je het van voren. 
Ik zag het bij de kunstenaar thuis en 
ik viel er op omdat ik de kleuren mooi vond 
en ook omdat ik er een huisje in zag. 
En ik hou nu eenmaal van huisjes.

We mogen het schilderij een tijdje lenen.
En het is fijn om nu de kerstspullen weg zijn 
weer iets nieuws hebben om van te genieten.
We zijn er blij mee.

Leuk is ook dat het heel mooi harmonieert 
(ondanks dat het een heel ander schilderij is)
met het schilderij hier rechts dat we al hadden 
dat is geschilderd door Karel Overbeek.

Deze week heb ik van een mooie lap katoen
twee dekbedovertrekken met een sloop 
gemaakt voor onze twee kleinkinderen.
Handig dat ik door het ruitmotief met 
het naaien mooi recht kon blijven.

En dan het leukste nieuws deze week:
Mijn tante Ruth van 81 (midden) ging 
vanuit Friesland met de trein 
- via een vriendin in Rotterdam - 
naar mijn tante Joke (rechts) in Gorinchem.
De volgende dag gingen ze samen 
met de trein naar Zaandam om 
hun oudste zus Catrien van 87
daar enorm te verrassen.

Drie zussen, tachtigers,
die normaal elke week 'zoomen' 
maar elkaar nu weer eens echt 
in de armen konden sluiten.

Jammer dat ze in verschillende delen 
van het land zo ver van elkaar wonen.
Daardoor is zo'n bezoekje is echt 
een zeldzaamheid geworden.

Naast dat mijn tantes sterke vrouwen zijn 
- die het heus niet makkelijk hebben gehad -
zijn ze ook gewoon heel erg lief.
Op deze foto zitten ze stralend naast elkaar. 
Echt een plaatje om in te lijsten 
Ik ben heel blij met mijn lieve tantes! 


Rode wangen van de kou

 

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.


Mig Wyeth

Een lieflijk tafereeltje van een doorkijkje
door het raam naar de besneeuwde wereld,
waar we in de verte de twee bewoners
zien lopen die samen de hond uitlaten.

Ze hebben net hun koffie of
warme chocolademelk gedronken.
De kan staat nog op tafel, naast
de prachtig bloeiende Cyclaam.

Straks als ze weer thuis zijn
met rode wangen van de kou,
gaan ze - denk ik - lekker lezen;
de boeken liggen al te wachten.

De ouderwetse versie van Windows

 


In de tijd van voor het internet 
hadden we ook 'chat rooms' met 
de ouderwetse versie van windows


Zo kan het ook...

 

Concrete LC2,

een ontwerp van Stefan Zwicky uit 1980,

een herinterpretatie van de LC2 fauteuil uit 1928

van Le Corbusier, Pierre Jeanneret en Charlotte Perriand.



Leuk idee toch?

 


Deze foto's kwam ik op Facebook tegen.
Er zit vijftig jaar tussen deze twee opnames.
Zo leuk om te zien hoe deze vriendinnen
nog steeds samen met elkaar oplopen.

Natuurlijk je ziet ook aan hun 
verschijning hoe vijftig jaren tellen.
De grijze haren, de andere taillemaat,
 de mini rok die dan toch een midi rok wordt.
Maar de verbondenheid lijkt nog dezelfde.
Misschien is die zelfs wel gegroeid met 
wat deze dames hebben meegemaakt.

Ik ga eens in mijn fotoalbums kijken 
of er foto's zijn die we na jaren en jaren 
nu ook weer eens opnieuw kunnen nemen.

En ook even denken aan diegenen 
waarmee dat niet meer kan omdat 
ze uit ons leven zijn verdwenen, 
of omdat ze er niet meer zijn.

Maar wat nog wel kan 
hoeven we niet te laten.
Leuk idee toch?

Om vijf voor twaalf zijn we op ons best


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.

Deze week 'Vijf voor twaalf''
het slotgedicht van
de oudejaarsconference
van Pieter Derks

Omdat het me hoop geeft.
Je kunt het hier beluisteren
en hieronder lezen. 

Ik ben op mijn best om vijf voor twaalf,
als ik het gevoel heb dat het moet
kan daar zelf soms ook wel van balen
maar het komt verbazingwekkend vaak nog goed

Met het water aan de lippen kan ik ineens een heleboel
waarvan ik eerder nog niet wist dat ik het kon
ook wel een geruststellend gevoel
Kom maar op met al je plannen,
al je valse retoriek
kijk maar hoe ver je kunt gaan -
we zullen rustig blijven staan
maar als je denkt: ze zijn verslagen heb je ’t mis
we wachten tot het vijf voor twaalf is

Dus dump je rotzooi in de zee,
plunder halve continenten
koop maar macht met al je centen,
splijt het volk maar in twee
Kap het regenwoud aan gort,
dwing de tegenstand tot zwijgen
blijf de rechters maar bedreigen,
hou de kunstenaars maar kort
Praat fascisten naar de mond,
blijf de oorlog financieren
slacht per dag miljoenen dieren,
sproei het gif over de grond
Geef onschuldigen de schuld,
laat de armsten maar betalen
geef ons leugens en verhalen 
waarin krom wordt rechtgeluld

Duw ons langzaam naar de rand,
kijk hoe ver je nog kan komen
blijf maar lekker hardop dromen
van een eng kleinzielig land
breng ons richting het ravijn
kijk hoever je dit kan rekken
op een dag zul je ontdekken
wat voor mensen of we zijn
want wat je buigt
veert ooit weer terug in je gezicht
dus onderwerp ons aan je test
en als je denkt: ik heb gewonnen
denken wij: het is begonnen
want om 5 voor 12 zijn we op ons best


En er moesten natuurlijk foto's gemaakt worden


De kleinkinderen kwamen logeren, 
want het was tenslotte vakantie.
We hebben van alles gedaan, 
met als hoogtepunt natuurlijk 
de mooie witte wereld waar we 
vanmorgen mee wakker werden.

Gisterenavond voordat we aan de pizza gingen,
kwam een familie yoga spelletje tevoorschijn.
Marijn bekeek de kaartjes met voorbeelden 
en gaf ons instructies en keek of we 
de pose goed hadden uitgevoerd. 
Zo niet, dan moest het over.
Ook keek hij of het iets was voor 
oma of eigenlijk meer voor opa; 
dat waren de meesten, want
voor oma is staan op een been 
bijvoorbeeld echt een uitdaging, 
en voer voor de slappe lach.






En er moesten foto's gemaakt worden!
Het was echt leuk!


Gezellig samen op straat zitten, koffiedrinken en kletsen



Ik geef het direct toe, het weer is er nog niet naar, maar hoe leuk is het om na te denken over straatmeubilair waarbij je in de lente en de zomer op straat samen kunt zitten, werken, 'hangen', 'chillen' of gewoon koffie drinken en kletsen.

Ik vind het super fijn als vormgevers aan de slag gaan om om dit soort plekken mooi vorm te geven. Hier een aantal geslaagde voorbeelden!






We moeten het toch allemaal samen doen!