Binnenkant

Het was een mooie avond!

Gisterenavond was het eindelijk zover:

Schrijver Bas Steman was te gast bij onze leesclub.

We konden al onze vragen stellen en ook

zonder vragen kwamen de verhalen als vanzelf.

Het was een mooie avond.

Zelf zette Bas onderstaand bericht op Facebook:

Naast schrijver en programmamaker is Bas ook nog ridder.

Als een van de ridders van Gelre ijvert hij al een jaar of tien

voor een speciaal Gelderland museum in Zutphen,

wat nu eindelijk lijkt te gaan lukken.

En Bas was cameraman voor

de film: 'De wereld van Carlijn'.

Daarover schreef ik al eerder:

De wereld van Carlijn

We hebben het over deze twee boeken gehad.

Ik schreef al eerder over: 'Morgan, een liefde'.

Morgan en Myles

weer terug naar de zee

Onderstaande boeken van zijn hand kunnen we nog lezen.

De nieuwe roman van Bas Steman

verschijnt volgend jaar.

Daar verheugen we ons op.

Dat lijkt me win-win-win-idee!

Op maandag post ik meestal

een blij en vrolijk makend bericht,

zoals een goed idee voor een meer

groene, duurzame en sociale wereld.

Om elkaar te helpen, te ondersteunen

en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois

of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.

Deze week stuitte ik op een supergoed idee

om de zon te gebruiken om mee te koken.

Dat lijkt me win-win-win-idee!

filmpje

Ik wilde een tafelkleed gaan naaien voor de vierkante tafel van onze dochter. Stof geknipt, alles klaar gezet en ik wilde beginnen: Naaimachine deed helemaal niets. Ik had er pas nog een schortje op genaaid, de machine deed het toen als een zonnetje. En nu ineens niks. Ik probeerde van alles: Zit de stekker zit er goed in? Is het voetpedaal goed aangesloten? Alle lampjes branden? Alle knopjes goed? Maar wat ik ook deed. Niets. Ik vind dat zo irritant. Griggehhaah!! Alles opgeruimd, weer even mijn energie hervinden.

Dan maar even naar mijn mail. Er was een mailtje van onze boekhouder over aanpassingen die hij had gedaan in ons boekhoudschema. Ik moest inloggen in Dropbox. dat doe ik niet elke week, dus op zoek naar de inloggegevens. Ik logde in en kreeg een melding voor een bevestigingsmail met een code. Die kreeg ik, maar toen ik die code invoerde was ineens mijn e-mailadres en / of wachtwoord abuis. Ik mocht het maar een paar keer proberen. Dus maar weer even gestopt...

Toen een mailtje van de Triodosbank: We hebben certificaten die dramatisch in waarde zijn gedaald, maar nu wilde de bank 10 euro per certificaat betalen om het een beetje goed te maken. Ik was benieuwd hoeveel certificaten we eigenlijk hebben. Ik ging met de app naar ons account. Daar zag ik onze spaarrekeningen en een groene belegging, maar de certificaten zag ik er helemaal niet meer bij. He? Dan maar via de pc naar de ons account. Ik wilde inloggen, via het lijstje met wachtwoorden, maar daar werd gemeld dat mijn wachtwoord niet klopte. Ik deed het nog een keer, weer fout. Als ik het nu weer fout zou doen zou ik worden geblokkeerd. Nu kreeg ik helemaal de kriebels.

We hadden deze week eerder al geprobeerd onze belastingaangifte zelf in te vullen maar waren daar op een aantal onduidelijkheden gestuit. Iets met een afschrijving die we eerst nergens konden invullen. Het ging maar om een bedrag van 15 euro. Maar daardoor klopten de eind- en beginsaldi niet. Precies die 15 euro, maar waar konden we dat in invullen? We hadden het maar even laten rusten, maar nu kwam mijn onrust daarover bovenop de ander zaken die nu niet lukten. Ik kreeg er buikpijn van.

Toen Wim thuis kwam van zijn werk zijn we alles doorgelopen. Na enig proberen wist Wim de naaimachine toch weer aan de praat te krijgen. Iets met een knopje dat we iets harder moesten omzetten... Gelukkig.

Toen het PC gedoe: Ik hoefde helemaal niet in te loggen bij dropbox. De wijzigingen waren doorgevoerd en die kon ik gewoon op de gewone manier inzien. Opgelost.

Over de certificaten: Oh ja, dat wachtwoord klopte niet: Bij Wim op zijn lijstje stond er een s doorgestreept. Bij mij was hij dat vergeten. Er kwamen wat minder fraaie woorden uit mijn mond. Maar we konden in onze gegevens en ik kon zien hoeveel certificaten we hebben. 115. En dat keer tien is dan toch een leuke tegemoetkoming na de duizenden euro's die verdampt zijn bij de Triodosbank, terwijl wij in de veronderstelling verkeerden dat de Triodosbank, immers groen, duurzaam en verantwoord, in ieder geval goed zou zorgen voor het geld dat wij in de bank zelf hadden ingelegd. Maar ja, het is wat het is, En we zijn niet de enigen, begrijp ik...

Toen hebben we samen nog eens naar de belastingaangifte gekeken. We vonden door heel logisch nadenken, maar eigenlijk meer door domweg goed lezen en precies doen wat gevraagd wordt, waar we alle ontbrekende gegevens konden invullen. Het is eigenlijk een soort van puzzel. En toen werd het minder spannend. We hebben nog een paar dagen om alles nog eens zorgvuldig na te kijken. En dan kunnen we die voor 1 april insturen. Volgens de berekening krijgen we aardig wat geld terug, dat hebben we graag voor de zomer op onze rekening.

Een beetje humeurmanagement was geboden:

Ik ben de ramen gaan wassen.

Gewoon wat helderheid krijgen.

En toen ben ik soep gaan koken.

Mosterdsoep met zalm.

Glaasje wijn erbij.

He he...

Kunst met knopen!

'many buttons shirt'

Yohji Yamamoto

2010

Dan hoef je je nooit meer te vervelen!

Een houten bankje, in de luwte

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,

een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Matty Burnham

Op de dag dat de lente begint

laat ik een mooie aquarel zien

van een Schots huisje aan de kust.

Het is maar een klein huisje,

bescheiden, maar veilig en stevig

met een schoorsteen voor de houtkachel.

Het is helder weer, zonnig

met een lekker windje van zee.

Weer waar de was zo snel op droogt.

En tegen de muur van het huis

staat dit houten bankje, in de luwte,

waar straks samen een kop koffie

wordt gedronken in de voorjaarszon.

Ik vind de kleuren helder en mooi,

helemaal voor een aquarel.

Je kunt zien hoe fijn het wonen

daar is met dit vriendelijke weer.

Ik weet niet hoe het het is

als het stormt, hagelt en vriest...

Voor nog meer geluk, samen eten!

Het lezen van het nieuws is tegenwoordig

een aanslag op mijn stressniveau.

Maar vanmorgen vond ik goed nieuws:

Nederland staat op nummer vijf van

de landen met de gelukkigste bevolking.

Na Finland, Denemarken, IJsland, en Zweden.

De onderzoekers hebben een aantal factoren

meegewogen die mensen gelukkiger maken,

zoals levensverwachting, inkomen en vrijheid.

Zoals je hieronder kunt lezen is bevestigd

dat geluk is geworteld in vertrouwen,

vriendelijkheid en sociale verbondenheid.

En dat het delen van een maaltijd

belangrijk bijdraagt aan ons geluksgevoel!

Kijk, dan komt het mooi uit.

Maar gauw wat mensen uitnodigen!

Dat vind ik nou fijn!

Precies zo'n dag was het gisteren.

Lekker in het zonnetje maar koud in de schaduw.

Wij hebben niet zoals deze bevallige dame

in een boomgaard aan de bloesem geroken,

maar we zijn wel buiten geweest: op de fiets.

We wilden even naar de boerderijwinkel

van 'de Vijfsprong' in Vorden.

We zijn er met een omweg naar toe gefietst,

langs kleine weggetjes en zelfs een zandpad.

Ik was bij dat ik mijn handschoenen bij me had.

Maar het was ook zo heerlijk fris in de zon.
Wind tegen, onze wangen gloeiden roze.

We zagen de eerste bomen in bloei staan,

en er stonden ook al koeien in de wei.

Aangekomen bij de Vijfsprong besloten we

voor onze avondmaaltijd te gaan voor verse

raapstelen met aardappel/pastinaak stamppot.

We kochten demeter yoghurt in een fles.

en we namen twee cappucino's

op het bankje buiten voor de winkel

voor bij de meegebrachte boterham.

Daar zaten we toen we een bekende zagen,

een vrouw die daar in het wol atelier werkte,

maar die ik kende van de kledingbeurs.

We maakten een gezellig praatje.

Daarna kwam een oud collega van Wim

langs ons lopen met wie we in gesprek raakten.

We hadden raakvlakken over het ouder worden

en hoe wij daar, en ons leven, in veranderen.

Ik hoorde Wim zeggen dat we nu

veel meer tijd en energie vrijmaken

voor de ontmoeting met andere mensen.

Minder werken, minder moeten, maar meer 'zijn'.

Leuk om te horen, al vind ik dat Wim

zichzelf nog behoorlijk uitput met

van alles wat hij van zichzelf moet.

Ondertussen kwam er een vrouw langslopen

die mij herkende als in : 'Jij bent toch ook buddy?'

Zo grappig, zomaar buiten voor een winkel

op het platteland in de Achterhoek,

en dan herkenning vinden.

Dat vind ik nou fijn!

Niet voor het laatst

Rob de Nijs

Dit vond ik zijn allermooiste lied:

'Niet voor het laatst'

Toen al ziek, maar de stem was er nog.

Luister maar even naar deze:

opname

Het was het begin van Corona;

de scholen werden net gesloten.

Het was een heel verwarrende tijd.

Ik was herstellende van borstkanker

en wat labiel door de hormoontherapie.

Ik werd melancholiek door de tekst:

'Nog een keer pannenkoeken eten,

zeggen wat ons heeft gespeten'

Ik heb toen mijn eerste liefde

van mijn 14e tot mijn 21e jaar

geappt met deze vraag:

Het idee is nog een paar keer voorbijgekomen,

we hebben elkaar wel gezien en samen met Wim

een glaasje en koffietje gedaan en een maaltijd gedeeld,

maar we hebben nooit samen die pannenkoek gegeten.

En in het volgende voorjaar werd Ger ziek.

Hij is aan het eind van die zomer gestorven.

En nu is Rob de Nijs er ook niet meer.

We kunnen nog wel naar dit mooie lied luisteren.

Dat gun ik iedereen vandaag!

Op maandag post ik meestal

een blij en vrolijk makend bericht,

zoals een goed idee voor een meer

groene, duurzame en sociale wereld.

Om elkaar te helpen, te ondersteunen

en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois

of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.

Jeffrey T. Larson

'Laughing Ladies'

2024

Oil on linen

48 x 48 inch

Het valt me deze dagen soms zwaar om

iets lichts en vrolijks te vinden om te posten.

Maar toen ik dit schilderij zag kwam er bij

mij gelijk een grote glimlach op mijn snoet.

Die gun ik iedereen vandaag!

PS Wat was dat leuk he?

Buiten in de zon met blote voeten

en dan de slappe lach met je vriendinnen.

Mijn drukke, rommelige maar gezellige week!

Tja, ik heb een drukke en rommelige week gehad. Vorige week zaterdag hadden we de algemene ledenvergadering van onze (voormalige woon)groep de Naobers. Er moest een nieuw bestuur komen en ik ben nu warempel penningmeester. Om de overdracht tussen het oude en het nieuwe bestuur te vieren hadden we vrijdag een etentje bij ons thuis. We hebben ons voorgenomen om steeds het zakelijke met aangename te combineren. Wopke bracht dit voorafje mee, met bietjes en Old Amsterdam kaas en een dressing waarvan ze zei dat er jenever in zat...

Ietje maakte een heerlijk groenten quiche. De salade en het toetje waren van mijn hand. Voor het toetje had ik voor het eerst zelf merengue gemaakt. Met mango, blauwe bessen, slagroom en mascarpone werd het rommelige en overheerlijke Eton Mess. We aten onze vingers er bij op.

Na het etentje heb ik het schaatsen terug gekeken, zodat ik rond middernacht zat je juichen op de bank bij de winst van Jenning de Boo! Altijd bij dit soort festijnen denk ik altijd even terug aan Vlasje, een collega blogster die er niet meer is.

Op deze foto zie je Jenning met Gerard van Velde, waar ik sinds zijn gouden 1000 meter medaille op de Olympische Spelen in Salt Lake City een zwak voor heb.

Ooit zat 'Gouden Gerard' op een terrasje in Zutphen, waar onze dochter met een vriendin zo dapper was om op hem af te stappen en een gesprekje met hem aan te gaan.

Onze dochter van toen zo'n 16 jaar, had die middag spierpijn in haar wangen omdat ze niet meer kon stoppen met de glimlach die hij op haar gezicht had getoverd.

Dinsdag waren onze buddy's bij ons thuis, waar Mohammed mijn naaimachine zou nakijken, want hij maakte een ratelend geluid. Maar hij heeft de machine helemaal uit elkaar gehaald en alles schoon gemaakt en geolied. We vonden het een beetje eng, want ik moest terug denken aan de scene uit: 'Ja zuster, nee zuster', waar een Turkse vriend de brommer van opa zou nakijken, ook al had hij nog zo gezegd dat hij er geen verstand van had en begon met het opendraaien van de bel.... Maar Mohammed heeft het heel goed gedaan en mijn machine doet het weer als een zonnetje.

Woensdagavond was de eerste bijeenkomst van de GLI, de gecombineerde leefstijlinterventie, waar ik door mijn huisarts naar ben doorverwezen. Zo zaten we met 12 mensen bij elkaar, jong en oud, om met goede moed om een half jaar lang een keer per week bijeen te komen om allemaal wat kilo's kwijt te raken en conditie en energie op te doen. We hebben de eetmeter op onze telefoon gezet om een beter idee te krijgen van de calorieen die we binnen krijgen. Zo was ik helemaal verbaasd dat een handje walnoten die ik over mijn havermout strooi maar liefst 176 calorieen bevat. Goed om te weten.

Van de GLI ging ik naar de maandelijkse filmavond met onze filmclub. We zagen de IJslandse film Touch, die ik al zo mooi had gevonden op Vlieland. Weer mooi, weer tranen...

Ondertussen had ik al een paar dagen last van mijn maag. dat was vorige zomer ook al zo. Misschien een niet goed sluitende maagklep? Na overleg met de huisarts ben ik begonnen met omeprazol en inmiddels gaat het gelukkig al weer wat beter. Maat wat is dat toch een vervelend gevoel. En wat kun je dan weer blij zijn als je je weer meer 'normaal' voelt.

Donderdagmorgenvroeg was ik op de sportschool waar ik weer meedeed met de groep 'medsich fit'. Ik heb sinds het begin nog geen een keer gemist. En ik begin het zelfs leuk te vinden. Ik heb nu op de mini trampoline meer dan een minuut op een been gestaan. daar kan ik aan merken dat mijn balans en coordinatie een stuk is verbeterd. Ook het twee keer per week zwemmen gaat aardig goed. Al had ik een keer een suikerdip in het bad. En daar zat ik dan een mandarijntje te eten aan de kant en te wachten tot dat trillerige gevoel weer weg zou trekken. Het is beter om voor het zwemmen vooral eiwitten te eten, dat voorkomt zo'n dip...

Verder werd ik gisteren door een vriendin op een lunch getrakteerd, waar ik ging voor een overheerlijke salade met gerookte kip en verse gember thee. Toen ik naar huis terug fietste wilde ik wat uitwijken voor een hele grote auto die wilde parkeren, toen ik tegen een klein stoeprandje botste en ineens op de grond lag. Ik werd overeind geholpen door een paar aardige mensen, gelukkig leek ik oke. En mijn fiets ook. Thuis wel wat arnica op mijn knieen gewreven, want daar was ik op terecht gekomen. Maar het lijkt mee te vallen. Gek hoor, als je ineens van je fiets valt.

Vrijdagmiddag heb ik onze kleinkinderen van school gehaald om een uurtje op hen te passen. Dat vind ik altijd zo leuk, en we hebben er nu een min of meer vaste afspraak van gemaakt. Elke vrijdag op het schoolplein staan met de andere ouders en opa's en oma's. Zo gezellig.

Deze week hebben we ons balkon schoongemaakt en nieuwe plantjes gezet. Zo vrolijk en voorjaarsachtig.

En ik maakte weer eens een schortje. Een gezellig schortje, en ik las het boek: 'de lafaard' van Bas Steman.

Ik zag een paar leuke series en films. En Wim en ik kijken elke dag naar een aflevering van:'Parenthood' op Netflix. Onveranderd mooi om te zien.

Erop uit, maar dan gezellig & mooi!

Het voorjaar komt er aan.

Ik heb zo'n zin om er weer op uit te gaan.

Wij gaan gewoonlijk dan met onze fiets,

maar dit lijkt me ook echt wel wat,

- afgezien dan van het paard -

Het ziet er zo gezellig & mooi uit!

Mooi Haniet!

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,

een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Deze keer laat ik dit kleine schilderij zien

gemaakt door mijn vriendin Hanita Kooistra.

Elke keer dat ik bij haar thuis kom zie ik het

en valt me weer op hoe schattig ik het vind.

De kleuren, het licht, alles is mooi!

We zien een rijtje huisjes

met daken van huizen

en een kerktoren er achter.

Rechts van het huis een weg

die onder een poort door leidt.

Denk ik...

Op de voorgrond zie ik gras,

het zou een 'bleek' kunnen zijn?

Het gevoel van 'veilig thuis' komt bij me op.

Hanita is voor dit werkje geinspireerd

door de schilder Wim Oepts.

Mooi Haniet!

Een mooi begin van de dag

vanmorgen op onze poezie kalender

Het Nederlandse woord dochter is hetzelfde in Farsi

De afgelopen weken zijn we druk geweest met onze buddy's. Wij zijn buddy's van een Iraans echtpaar van onze leeftijd dat in het AZC verblijft en daar al bijna twee jaar wacht op een verblijfsvergunning.

Ik noem ze niet bij naam, ze worden vanuit Iran in de gaten gehouden en bedreigd. Ik noem ze hij en zij.

Hij heeft een week of vijf geleden een tia / beroerte gehad, dat merkte zij doordat hij op een avond zijn spraakvermogen kwijt raakte. Hij heeft, na allerlei onderzoeken, daar nu medicatie voor, maar hij is bang geworden. Hij was al slecht ter been en heeft ernstige trauma's na vijf slechte jaren in de gevangenis in Iran.

Door de stress van het verblijven in het AZC in dat kleine hokje van twee bij vier meter waar ze wonen, met alle regelzucht van het COA en de hoge spanning van de 750 medebewoners, gecombineerd met slecht slapen, leek het heel verstandig als zij een aantal dagen per week buiten het AZC konden verblijven. Even rust, een beetje bijkomen, bijslapen. Dus de vraag kwam of wij raad wisten.

We hebben dat in onze omgeving gevraagd. Het afgelopen weekend logeerden ze in het huis van een vriendin van een andere buddy die dit weekend weg was. Komende week zijn ze voor een aantal dagen uitgenodigd bij een andere (single) buddy met een groot huis. De eerste nood is gelenigd. Voor de komende maanden zijn ze in totaal vier weken welkom in huizen van vrienden van ons die dan zelf op vakantie gaan. En alleen al het vooruitzicht van een week per maand 'vakantie' geeft al wat verlichting.

Daarnaast lag er de vraag voor een goed werkende driewieler. En dan liefst een elektrisch ondersteunde voor haar; ze heeft een jaar geleden een nieuwe knie gekregen, die nog steeds dik en pijnlijk blijft. Op gewone fietsen durven ze niet. Het AZC ligt ver buiten het centrum; Er zijn een aantal driewielers in het AZC maar die fietsen zo zwaar, dat het een ware work-out is om ze te gebruiken. Bovendien, als die bezet zijn dan zit er niets anders op dan te lopen. En dat is voor allebei nou eenmaal niet makkelijk. Hij had zelf een driewieler gekocht, die hij nu moest repareren want er was wat kapot, maar ook als hij wel oké is, dan heb je aan eentje niet veel als je met zijn tweetjes bent. En ze doen nu eenmaal echt bijna alles samen.

We wilden bij een erkende zaak een tweedehands elektrische driewieler voor haar kopen maar de prijzen begonnen bij 2000 euro en de zaak was niet in de buurt, dus vervoer en garantie waren ingewikkeld. Bovendien twijfelden we er aan of ze zo'n cadeau wel konden accepteren.

Pas deze week dacht ik er aan om een oproep te doen op een aantal facebook groepen. En laat er nu iemand zijn hier in de buurt die er eentje heeft die ze niet meer gebruikt. We gaan vandaag kijken en hopen dat hij geschikt is, want de verkoper vraagt een klein prijsje. Fingers crossed.

Dit laatste schreef ik zaterdagmorgen. Het is zo prachtig afgelopen: Wij waren met hen met de auto naar Vorden gereden waar de fiets te koop stond. Ze konden de fiets uitgebreid proberen en ze kregen uitleg. De driewieler is intensief gebruikt, dan is te zien, maar helemaal in orde. Met een extra accu, dus ook nog een ruime actie radius, slot, licht, remmen, een reserve binnenband, alles compleet. Gekocht van een jonge vrouw die net drie weken terug een nieuwer model kreeg en deze gunde aan onze buddy's. Voor een klein bedrag, dat ze zelf wilden en konden betalen.

Van het buitengebied van Vorden naar Zutphen is tien kilometer via kleine bosweggetjes. Toch wilde hij perse op de driewieler zelf terug fietsen naar het AZC. Ik vroeg me af of dat goed zou gaan. Hij kon verdwalen of een lekke band krijgen, maar dat was niet nodig; hij was met een veertig minuten thuis.

En zij? Ze is zo blij dat ze nu kan fietsen zonder pijn in haar knie. Dat ze meer onafhankelijk is. Zo fijn om te zien. Ze wil graag iets voor me doen. En nu gaat ze een jurk voor me naaien. Ik heb een jurk die fijn zit mee gegeven, daar gaat ze een patroon van maken. En stof die ik al had liggen. Ik ben heel benieuwd. Eigenlijk vind zij het model te los / wijd naar haar zin, ze houdt meer van getailleerde modellen. Misschien is dat Iraans?

Gisteren zei ze dat ze merkt dat haar Nederlands zo vooruit gaat doordat ze meer met ons is. Daar word ik ook blij van. Het communiceren via de vertaalapp is vermoeiend. Gelukkig hoef ik geen Farsi te leren, dat lijkt me zo moeilijk. Ik kan er echt niets van maken als ik ze samen hoor praten. Al begreep ik dat het woord dochter in het Nederlands hetzelfde betekent als in het Farsi. Grappig he?