Met alle chaos in
de wereld kan ik soms
heel blij worden van iets
heel simpels en moois
als een geordende kast
met servies op kleur.
Meezingen op de fiets!
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Dit happy-fietspad-bord staat langs
het fietspad tussen Hengelo en Enschede.
Sinds ik bij een koor meezing heb
ik zoveel meer plezier in zingen.
Niet dat ik het zo goed kan,
maar ik word er zóóó blij van.
En dit zangfietspad lijkt me ideaal!
Zulke lieve bloemetjes onder dit bankje
Al dat verschrikkelijke oorlogsgeweld
waarmee we wakker werden,
wil ik even verdrijven met
deze lieve foto's van vlakbij huis.
Wim en ik liepen laatst terug van de bioscoop
waar we 'The last yourney' hadden gezien,
een prachtige film trouwens, maar dat terzijde.
We passeerden dit huis waar ik getroffen werd
door de schattige bloemetjes die gezaaid waren
onder en naast het bankje dat voor het huis stond.
Ik heb nog aangebeld omdat ik even
wilde zeggen hoe leuk ik het vond.
Deze bewoners hadden deze bloemetjes
gewoon tussen de stoeptegels laten groeien.
En om te vragen wat het voor bloemen waren,
maar er was toen helaas niemand thuis.
Misschien weet iemand van jullie dit?
razendsnel met de oplossing:
Dit is Muurfijnstraal
'Erigeron Karvinskianus'
ook wel Mexicaanse madelief.
Mooi he?
Twee jochies van boven de zestig
Wim en ik zagen donderdag de voorstelling 'Jeugd' in theater Orpheus in Apeldoorn.
Acteurs Peter Heerschop en Viggo Waas, leden van theatergezelschap NUHR, dat dertig jaar lang topcabaret heeft gemaakt, komen in deze voorstelling als de zestigers die zij inmiddels zijn, ondanks hun jeugdige uitstraling, terecht in een Kliniek voor leeftijdsacceptatie.In 2021 werd Viggo getroffen door een herseninfarct. Hij is weer hersteld, maar heeft wat spraakproblemen overgehouden. Zijn vriend Peter wil graag nog eens met hem samen het toneel op. Misschien voor het laatst. In deze voorstelling zien we dat Peter een script heeft geschreven voor een nieuw stuk waarin hij hun gemeenschappelijke jeugdherinneringen heeft verwerkt. 'Wat is er terechtgekomen van de dromen die zij als jongens hadden?' Terugkijken en vrede zoeken met het feit dat ze ouder worden. Maar Viggo moet nog worden overtuigd of een nieuwe voorstelling wel een goed idee is. Bij hem aan de keukentafel wordt het script doorgenomen, waarbij Peter de actieve acteur is, terwijl Viggo zijn deel van het script leest, van commentaar voorziet en ondertussen aan een stevige pan kippensoep werkt.
Voor ons, als generatiegenoten van de twee mannen, zit de voorstelling vol momenten van herkenning. Over buiten spelen, stoepranden, de verschrikkelijke schooltandarts, vakanties naar Italie op campings met alleen Nederlanders, moeizaam schuifelen op de klasseavonden en jeugdtelevisie series als 'Belle et Sebastian'. Er wordt muziek uit die jaren gespeeld, nummers als ‘Perfect Day’, ‘Nothing Rhymed’, ‘Another brick in the wall’, ‘Satisfaction’ en ‘Blackbird’.
Uiteindelijk besluit Viggo dat hij klaar is met het theater. Hij wil graag voetballen met zijn oude vrienden en voor ze koken.
Ze beeindigen de voorstelling, terwijl de zaal leegstroomt, dan ook samen aan tafel waar Viggo de soep inschenkt die hij de hele voorstelling door heeft staan koken.
We hebben een heerlijke avond gehad.
Wat me wel puzzelde en me in de nacht heeft bezig gehouden was de vraag wie toch de vrouw was die ik zag toen ik mijn handen waste bij de toiletten. Ik herkende haar, maar ik wist niet meer waarvan. Was ze bij mij op cursus geweest? Maar zij gaf geen blijk van herkenning, dus dat zou toch niet... Kende ik haar van een talkshowtafel op de tv? Woonde ze in de buurt en werkte ze in een winkel, of in de apotheek? Ik had maar een flits van haar gezien. Ik kon er maar niet achter komen. Ik kon het niet uitstaan. Zou ik ook rijp zijn voor een bezoekje aan de kliniek voor leeftijdsacceptatie?
De volgende morgen vroeg bij het wakker worden schoot het me te binnen. Het was Minister Christianne van der Wal geweest. Ik zocht het op: Ze bleek ook in de buurt van Apeldoorn te wonen. He he... opgelost!
Alles klaar voor een mooie, nieuwe dag!
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Mike Hall
Een schilderij van een heerlijke plek om te zitten.
Het wordt een warme dag, maar nu is het nog koel.
De ramen staan wijd open voor frisse morgenlucht.
Straks draait de zon in deze kamer en dan is het
eigenlijk te warm om er rustig te kunnen zitten.
Maar nu is alles precies zo goed als maar kan.
Maar nu is alles precies zo goed als maar kan.
De bewoner is even een kopje koffie halen en
gaat zo verder met tekenen en schrijven
in het schrift dat al klaar ligt op tafel.
De bomen en struiken staan in bloei.
En je hoort de vogeltjes dichtbij fluiten,
of de radio speelt rustige, klassieke muziek.
Alles klaar voor een mooie, nieuwe dag!
De geschiedenis herhaalt zich
Norman Rockwell
1943
Dit schilderij laat zien hoe kinderen vredig liggen te slapen.
Het is 1943, ten tijde van de bombardementen op Londen.
Godzijdank kunnen deze Amerikaanse ouders
hun kinderen lekker instoppen in hun bedje
met het rustgevende gevoel dat die twee
veilig de nacht door zullen komen.
Nooit weer!
Dat dachten de mensen na 1945.
De geschiedenis herhaalt zich.
Helaas!
Maar het schrijnt toch!
Het zijn verwarrende tijden.
Ik merk dat mijn stemmingen door de dag alle kanten opgaan. Met ontzetting kijk ik naar het nieuws, om even later met Wim een eind te gaan fietsen en te genieten van onze prachtige IJssel.
Ik luister naar onze buddy's die zich grote zorgen maken over hun verwanten in hun thuisland Iran waar inwoners van 'hun' stad Teheran in grote angst leven, nu die plek in een waar oorlogsgebied is veranderd. En even later zit ik bij de kapper en ben ik blij dat mijn haar weer goed zit.
Ik word onpasselijk van het horen van de teksten van Trump en wend boos en beschaamd mijn hoofd af als ik beelden van mensen in Gaza op het nieuws zie. En tegelijk vind ik mezelf een beetje zielig omdat er een huidtumortje is gevonden dat weggehaald moet worden. Waar hebben we het over?
Vanavond gaan we bij onze buddy's eten. Voor de gezelligheid en de afleiding. Gewoon om bij elkaar te zijn. Maar ik vind het ook moeilijk om hun pijn aan te zien. En ik weet nu al dat ik me bij thuiskomst vast en zeker onderdompel in een tv-programma zoals 'het perfecte plaatje' waarin alles in de wereld helemaal oke is. En het maken van de mooiste foto het meest telt.
Ik weet ook dat het niet zou helpen als ik de hele dag het wereldnieuws zou volgen. En dat het beter voor mij is om de nieuws 'inname' te beperken. Maar het schrijnt toch. Al ga ik dan ook ondanks dat wel weer gewoon mijn planten verpotten en een wasje doen.
Ik plaats hierbij een prachtig gezongen lied - in het Farsi - door Maaike, een mede buddy hier in Zutphen. Ze zingt het voor alle onschuldige slachtoffers aan beide kanten. Luister maar : video
Ik wens je een mooie dag!
Zachte krachten
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Als je met elkaar verbonden bent dan
mogen de verschillen er ook zijn.
Dat vind ik een mooie zin.
En ik ben blij dat we buddy zijn
en vind ook dat ons leven verrijkt,
al is het soms ook moeilijk.
Onze Buddy's komen uit Iran.
Ze maken zich grote zorgen over
hun vrienden en verwanten in Teheran.
Ze vertellen dat gewone mensen de stad
uitvluchten en de leiders van het regime
snel de benen nemen naar Rusland.
We hebben gisterenavond met hen
thee gedronken en fruit gegeten
en hun zorgen aangehoord.
Meer kunnen we niet doen.
Maar tegelijk kunnen we dat doen.
Family affairs
Deze foto's kwamen voorbij
in een 'herinnering' op Facebook.
De bovenste is van onze dochters in 1993.
de onderste van onze kleinkinderen in 2023.
Het is jammer dat het zwart-wit foto's zijn,
anders kon je goed zien dat de oudsten
allebei rossig goudblond haar hebben
en de jongsten echt witblond zijn.
It's all in the family!
Wij zijn de beroerdste niet...
Wim en ik zouden eigenlijk een rondje fietsen
van vrijdag tot dinsdag, met overnachtingen
bij vrienden en bij vrienden op de fiets
Maar door de uitvaart van mijn oom.
liep dat plan een beetje in de soep.
We hebben alles af moeten zeggen,
maar kwamen op een nieuw idee.
Net zo makkelijk!
We kregen vorig jaar voor onze verjaardag
een overnachting bij vrienden cadeau
en die hadden we nog tegoed.
En gelukkig, ze konden ook nog.
We zijn welkom vanaf een uur of vijf.
Gaan we voordien ook nog wat fietsen en
nu eerst koffie drinken bij andere vrienden.
Wat een rijkdom om zo welkom te zijn.
Eerlijk gezegd verheug ik me
naast een zwoele zomeravond buiten
ook enorm op het eten dat we krijgen,
want ze koken niet alleen heerlijk,
maar we mogen ook 'proef' eten
van een verjaardagstaart.
Wij zijn de beroerdste niet
Zeker gezien deze eerdere taart.
PS De aanleiding was natuurlijk verdrietig,
maar op de uitvaart was het echt heerlijk om
mijn tantes, broer, zwager, neven en nichten
te kunnen omhelzen en weer bij te praten.
Wat hebben we een fijne familie!
Aandacht voor huis en tuin
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Joyce Hicks
Gisteren hebben Wim en ik een tocht
van dik veertig kilometer in de zon gefietst.
Voornamelijk door landelijk gebied waar
we veel huizen zagen waar de tuinen
vol met heerlijke bloemen stonden.
Zo fleurig, zo lief en zo zomers.
Een ding viel me echt op:
Als de tuin vol bloemen staat is het huis
zonder uitzondering goed onderhouden,
het is schoon en het erf is opgeruimd.
Je voelt gewoon hoe de bewoners
aandacht schenken aan huis en tuin.
Zeker als er grote bomen om het huis
staan die volop schaduw, koelte en
vrolijk fluitende vogels herbergen.
En dat voelt weldadig aan.
Ook als je er alleen maar langs fietst.
Dat voel je ook als je naar deze aquarel kijkt.
Deze Joyce heeft het mooi en goed getroffen.
Grapjes mogen altijd
Mensen vragen mij wel eens
wat 'mijn' stijl nu eigenlijk is.
Waar ik van hou in een interieur.
Ik wil mensen die mijn hulp inroepen
mijn eigen persoonlijke voorkeuren niet opdringen.
Helemaal niet zelfs. Ik probeer me altijd in te leven in
de wensen van de opdrachtgever en kan zo maar switchen van
landelijk naar strandstijl, van Scandinavisch naar retro.
Maar als je me nu vraagt waar ik warm van word,
dan zijn het dit soort plaatjes.
Niks heel kostbaars of chique's.
Eerder een combi van kringloop en tijdloos design.
Gewoon haalbaar en gezellig en niet bang voor kleur.
Ruimtelijk, licht en niet te vol.
Alhoewel zo'n gezellig rommeltje
me ook wel weer kan bekoren.
En grapjes mogen altijd.
Vriendelijkheid en mildheid schenken en ontvangen
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
💗💗 Vandaag speciaal voor mijn tante Ruth 💗💗
Iedereen is van de wereld
Omdat elk kind een avonturier
zou mogen / moeten zijn die
de wereld gaat ontdekken.
Iedereen is van de wereld
en de wereld is van iedereen!
Ik hef mijn glas op jouw gezondheid!
Jij staat niet alleen!
Dit is voor de misfits die je her en der alleen ziet staan
die onder straatlantaarns eten en drinken bij de volle maan
Dit is voor degenen die je overal herkent
en deze is voor jou en mij want dit is ons moment
En ik hef het glas op jouw gezondheid want jij staat niet alleen
iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen
Deze is voor iedereen die passie heeft en die voor passie gaat
in het donker kan ik jou nooit zien maar ik weet dat jij daar staat
En ik hef het glas op jouw gezondheid want jij staat niet alleen
iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen
Rood, zwart, wit, geel, jong, oud, man of vrouw
in het donker ben je nooit te zien maar deze is van ons aan jou
En ik hef het glas op jouw gezondheid want jij staat niet alleen
iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen
We bedanken het voor de duizenden koppen koffie
We denken er over om dit koffiezetapparaat aan te schaffen.
Het is te koop bij de Hema, wat echt 'mijn' winkel is. En het is een Philips, waar we ook al jaren goede ervaringen mee hebben en wat een prima - van oorsprong Nederlands - merk is.
Ik val natuurlijk op de pastelkleur, ik houd niet van glimmend zwarte huishoudelijke apparaten. En op het 'gewone' filterkoffiezetten, zonder cupjes of pads.
Wim zet al ons hele huwelijk de heerlijkste koffie met ons 'oude' koffiezetter. Ik denk dat we die al wel 25 of 30 jaar hebben. Samen met de broodrooster uit dezelfde serie doen die elke dag braaf dienst bij ons in huis.
Dus, ondanks het sluimerende gevoel dat iets nieuws kopen dat niet complete noodzaak is, en dus niet echt duurzaam is, vinden we dat het bejaarde apparaat werkelijk zijn tijd heeft gehad. We bedanken het van harte voor de duizenden koppen koffie die het voor ons heeft gezet.
We gaan een nieuwe halen.
Zou die mooi passen bij de rest van ons allegaartje aan spullen op ons aanrecht?
Als je iemand weet die ons ouwetje
wel wil hebben laat maar weten...
En om kopjes aan te geven
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Timothy Adam Matthews
Een mooi, kleurig en waar poezenparadijs:
Lekker slapen in de luie stoel in de ochtendzon.
Poezenvriendjes die op het punt staan om je
wakker te maken om heerlijk te gaan spelen.
Of om samen een dutje te doen in de zon.
Een schilderij aan de muur met vogels.
Een lampenkap met vissen er op.
Er staat een kopje op de stapel
boeken klaar om er af te gooien en
er is vast een lieve poezenvrouwtje om
fijn bij te spinnen en kopjes aan te geven.
Kamperen in de jaren-60
Op deze foto zie je hoe mensen kampeerden
in de jaren-60, waarbij de kleurigheid me opvalt.
En ook hoe alle auto's pal naast de tentjes staan.
In die sixties werd een autootje bereikbaar
voor het merendeel van de mensen.
En die zie je hier ook, de Kevers,
de Renault-4's en de Volvo's.
Ik moest terugdenken aan onze vakantie vroeger.
Van deze vakantie herinner ik me niets,
maar gelukkig hebben we de foto's nog.
Hier waren mijn ouders met mijn opa en oma en mij op vakantie in Zeeland.
Later gingen we kamperen in Italie,
met drie kinderen in een Kever.
We hadden een aanhangwagen
voor de tent en alle bagage en alle
van huis meegenomen etenswaren
zoals aardappelen en campingboter.
Mijn baby-broertje sliep onderweg
in de kattenbak, achter de achterbank;
dat was geen probleem want van zitjes
en gordels hadden we nog nooit gehoord.
Hier gingen we onderweg - in Zwitserland -
even uit de auto om onze benen te strekken.
Het jaar erop hadden we een grotere auto.
Met een imperiaal voor de bagage.
Hier zitten we onderweg;
mijn moeder zet koffie.
De camping lag aan zee;
we stonden gelukkig onder de bomen.
Ik haalde elke morgen voor een paar lires
een groot blok ijs, voor in de koelbox.
Hier zie je ons drie tekenen en kleuren,
wat we thuis ook hadden kunnen doen...
Abonneren op:
Posts (Atom)