Op vier mei herdenken wij de oorlogsdoden.
Ik ben van 1959, van ver na de oorlog,
dat had ik graag zo gehouden.
Wat weet ik van mijn familie ten tijde
van de tweede wereldoorlog?
Mijn oma van moederskant kwam uit Dinxperlo,
een dorpje waar de grens met Duitsland
dwars door de hoofdstraat heen liep.
Mijn opa kwam uit Huizen,
maar werkte bij de douane en
kwam zo in Dinxperlo terecht waar
hij verliefd werd op mijn oma.
Ze trouwden in 1932.
Later werkte opa bij de douane in Rotterdam,
helaas ook ten tijd van het bombardement.
Mijn moeder, een meisje van toen zes jaar,
schuilde met haar zusje onder de eettafel
toen de wereld om hen heen bijna verging.
Ze heeft er altijd een angst voor onweer
en knal vuurwerk aan overgehouden.
Later in de oorlog, ging de familie naar
Amsterdam waar een broertje werd geboren.
Mijn moeder en haar jongere zusje werden in
de hongerwinter naar de familie in Dinxperlo
gestuurd; daar was wel eten, maar ze zaten
daar vaak urenlang in de schuilkelders, bang
voor zowel Duitse als Engelse bommen.
Hun ouders waanden de meisjes veilig,
ze wisten niet dat de angst zo erg was.
De ouders van mijn vader trouwden in 1930.
Mijn opa heeft op de Grebbeberg gevochten.
Het verhaal gaat dat hij na een week weer
thuis kwam met een hoofd vol met wit haar.
Mijn vader was acht jaar toen de oorlog uitbrak.
Hij woonde met zijn ouders en zusjes in Kampen.
De familie heeft doordat ze landelijk woonden
gelukkig geen erge honger gekend.
Al was er soms gebrek aan van alles.
Ik hoorde van mijn tante Catrien dat ze op
een bepaald moment geen zout meer hadden.
Hun naaste buren hadden dat nog wel.
En zo brachten die het gezoute water
waar zij de aardappels in gekookt hadden
bij hen om hun aardappels in te koken.
Het samen delen was vanzelfsprekend.
Eerlijk gezegd merk ik bij het dringende advies
van de overheid om nu een noodvoorraad
aan te leggen van spullen, zoals water,
kaarsen, eten en een noodradio,
in geval van noodweer of calamiteiten,
het 'samen doen' uit het oog is verdwenen.
Het is meer 'ieder voor zich' dan ooit tevoren.
Natuurlijk, je hebt een eigen verantwoordelijkheid,
maar hoe mooi zou het zijn als we meer konden
vertrouwen op hulp van buren en vrienden.
Maar wat weet ik er van?
Ik heb nooit iets heftigs als oorlog meegemaakt.
Zou ik weten wat 'het goede' is?
En dat kunnen doen?
Luister hier naar dit lied van
Adèle Bloemendaal
'De bokken en de schapen'
PS Wim zingt vanavond met
een deel van zijn koor een lied
bij de vier mei herdenking hier
in de Walburgiskerk in Zutphen.
Fijn dat hij zo iets kan bijdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten