Twee jochies van boven de zestig

Wim en ik zagen donderdag de voorstelling 'Jeugd' in theater Orpheus in Apeldoorn. 

Acteurs Peter Heerschop en Viggo Waas, leden van theatergezelschap NUHR, dat dertig jaar lang topcabaret heeft gemaakt, komen in deze voorstelling als de zestigers die zij inmiddels zijn, ondanks hun jeugdige uitstraling, terecht in een Kliniek voor leeftijdsacceptatie.  

In 2021 werd Viggo getroffen door een herseninfarct. Hij is weer hersteld, maar heeft wat spraakproblemen overgehouden. Zijn vriend Peter wil graag nog eens met hem samen het toneel op. Misschien voor het laatst. In deze voorstelling zien we dat Peter een script heeft geschreven voor een nieuw stuk waarin hij hun gemeenschappelijke jeugdherinneringen heeft verwerkt. 'Wat is er terechtgekomen van de dromen die zij als jongens hadden?' Terugkijken en vrede zoeken met het feit dat ze ouder worden. Maar Viggo moet nog worden overtuigd of een nieuwe voorstelling wel een goed idee is. Bij hem aan de keukentafel wordt het script doorgenomen, waarbij Peter de actieve acteur is, terwijl Viggo zijn deel van het script leest, van commentaar voorziet en ondertussen aan een stevige pan kippensoep werkt.

Voor ons, als generatiegenoten van de twee mannen, zit de voorstelling vol momenten van herkenning. Over buiten spelen, stoepranden, de verschrikkelijke schooltandarts, vakanties naar Italie op campings met alleen Nederlanders, moeizaam schuifelen op de klasseavonden en jeugdtelevisie series als 'Belle et Sebastian'. Er wordt muziek uit die jaren gespeeld, nummers als ‘Perfect Day’, ‘Nothing Rhymed’, ‘Another brick in the wall’, ‘Satisfaction’ en ‘Blackbird’.

Uiteindelijk besluit Viggo dat hij klaar is met het theater. Hij wil graag voetballen met zijn oude vrienden en voor ze koken. 

Ze beeindigen de voorstelling, terwijl de zaal leegstroomt, dan ook samen aan tafel waar Viggo de soep inschenkt die hij de hele voorstelling door heeft staan koken.

We hebben een heerlijke avond gehad.

Wat me wel puzzelde en me in de nacht heeft bezig gehouden was de vraag wie toch de vrouw was die ik zag toen ik mijn handen waste bij de toiletten. Ik herkende haar, maar ik wist niet meer waarvan. Was ze bij mij op cursus geweest? Maar zij gaf geen blijk van herkenning, dus dat zou toch niet... Kende ik haar van een talkshowtafel op de tv? Woonde ze in de buurt en werkte ze in een winkel, of in de apotheek? Ik had maar een flits van haar gezien. Ik kon er maar niet achter komen. Ik kon het niet uitstaan. Zou ik ook rijp zijn voor een bezoekje aan de kliniek voor leeftijdsacceptatie?

De volgende morgen vroeg bij het wakker worden schoot het me te binnen. Het was Minister Christianne van der Wal geweest. Ik zocht het op: Ze bleek ook in de buurt van Apeldoorn te wonen. He he... opgelost!