Ze kwam in twee jaar tijd 25 kilo aan. Ze kon niet meer sporten door de pijn in haar gewrichten. Bij een bezoek aan haar huisarts hoorde ze dat haar klachten met een ongezonde levensstijl te maken hadden. 'Ik heb een daarna een heel weekend gehuild.'
Vrouwen in haar omgeving herkenden de klachten en opperden al eens voorzichtig dat Ine misschien wel in de overgang zat. 'maar ik had toen nog geen opvliegers, dus dat kon het vast niet zijn.' Tot die opvliegers er wel kwamen, en hoe. 'Tijdens een vergadering voelde ik me ineens zo slecht. Van het ene op het andere moment was ik drijfnat van het zweet.' Een collega liet haar een filmpje over de overgang zien. Ze kon één voor één de symptomen die voorbijkwamen afvinken.
Bovenstaande tekst is een stukje uit een artikel uit BN de Stem.
Ik vond het schokkend om te lezen dat er nu pas meer aandacht komt voor vrouwen in de overgang. Bij vrouwen raken hun eitjes vanaf een bepaalde leeftijd op, waardoor hormonen als oestrogeen en progesteron langzaam afnemen. Wie in de overgang komt, kan daar klachten door krijgen. In het artikel gaat het over oplossingen met het toedienen van hormonen. En dan zoals er wordt gezegd lichaamseigen hormonen.
Zelf heb ik na borstkanker anti-hormoontherapie gehad, waarbij alle oestrogenen werden geblokt. Dus niet geleidelijk, maar plotsklaps. Ik heb het ervaren als de overgang X tien.
Wat ik heel erg naar vond was dat er vooraf door de oncoloog werd gezegd dat ik wat pijn in mijn gewrichten kon krijgen en een 'kort lontje'. Niets wat mij voorbereidde op de stroom van bijwerkingen: Opvliegers, hartkloppingen, ernstige vermoeidheid, pijn in het hele lijf, in alle gewrichten en spieren, slapeloosheid, kilo's aankomen, haaruitval, brosse nagels, droge huid en droge slijmvliezen. Die slijmvliezen heb je door je hele lijf: bloedneuzen, bloedend tandvlees, droge ogen, droge keel, oorontstekingen, een atrofische schede en een schrale en pijnlijke plasbuis, waardoor plassen een verschrikking werd.
Ik voelde me niet meer als mijzelf. Zeker na de schrik van de diagnose borstkanker en de behandelingen, de operatie, de complicaties daarbij en de bestraling voelde ik me angstig en onzeker en had ik niet veel vertrouwen meer in mijn eigen lijf. Dan is begeleiding en het kunnen stellen van vragen gewoon heel belangrijk om deze anti-hormoontherapie vol te kunnen houden. Ik heb dan ook na een half jaar deze kuur moeten stoppen, ik kon niet meer.
Helaas heb je bij een hormoongevoelige borstkanker niet de luxe om hormonen te gaan slikken. Ik gun het alle vrouwen die door de overgang moeten om geholpen te worden door die hormonen, maar tegelijk wil ik ook wel graag aandacht voor de klachten die de vrouwen met anti-hormoontherapie ervaren. En wel iets meer begeleiding dan de opmerking van mijn oncoloog: 'Dan zie ik u over twee en een half jaar terug!'
Herkenbaar, die "geruststellende" boodschappen van de oncoloog! Ik besprak gisteren nog: er werd mij verteld dat (een deel van) de kankerbehandeling wel mee zou vallen, en over het andere deel van de behandeling werd gezwegen. Dus ik dacht éven dat ik gek was - niet zo heel lang - toen ik héél véél klachten kreeg. Ik blijf maar herhalen dat ik graag wil dat mijn artsen eerlijk zijn, de zaken niet te positief voorstellen - want dat geloof ik gewoon niet, het ondermijnt mijn vertrouwen - maar blijkbaar is het toch makkelijker om het positiever voor te stellen dat het (soms, in mijn geval in ieder geval wel) was en is....
BeantwoordenVerwijderenMoeilijk he? Ik kan me voorstellen dat als je als arts van tevoren op alle bijwerkingen wijst dat je als patient de moed verliest, en dat willen ze natuurlijk voorkomen. Maar nu kreeg ik het gevoel dat het aan mij lag en dat ik zeurde. En als er maar een luisterend oor was geweest, en tips, had ik het vast langer volgehouden. Nu was het bij mij in coronatijd en de ziekenhuizen hadden wel wat anders aan het hoofd, maar dan nog, eerlijkheid voelt veel gelijkwaardiger. En dat je klachten serieus genomen worden draagt echt bij aan meer vertrouwen in je eigen lijf.
Verwijderen