Zo superleuk gedaan:
Stel maakt dance moves
bij de Iphone Ringtones.
Knap, geestig, creatief!
Gewoon even kijken:
Hoekburootjes
Een werkplek/burootje voor in een hoek?
U vraagt, wij draaien.
Allemaal leuk!
Ontwerp:
Michael Hilgers
'Dat ziet er lekker uit!'
Op dat bankje zaten een vrouw en een man te kletsen. De vrouw had een zak Vlaamse frieten met mayo in haar hand.
'Dat ziet er lekker uit!' zei ik tegen haar.
'Nou, dankjewel', zei de man.
Ik schoot zo in de lach! 'Tja', zei ik, 'de friet ziet er ook lekker uit! Fijne dag!'
Ik zwaaide nog even toen ik weg fietste met een grote grijns op mijn gezicht!
Hieperdepiep Hoera!
Onze allerliefste kleindochter Sammie wordt vandaag 4 jaar.
Al maanden heeft ze het erover dat als ze vier is ze naar school mag.
En inderdaad, maandag mag ze al beginnen op de basisschool.
Wat een grote veranderingen allemaal!!
Niet alleen voor Sammie, ook voor haar mama.
Dit schreef onze dochter pas op Instagram:
.jpg)
Zo zichtbaar trots is ze (en ik nog meer)
dat ze bijna naar school mag!
Vandaag trakteren en afscheid bij de kinderopvang.
Gelukkig heeft ze een broertje die de
afscheidspresentjes en traktatie kan helpen tillen.
Wat ben je allemachtig prachtig lieve Sammie!
Sprookjesachtig wonen!
Barni Robledo Roque
Elke week op vrijdag
plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een sprookjesachtige schildering
van een flatgebouw van
vrolijk gestapelde theekopjes,
in verschillende kleuren
met diverse vormen venstertjes.
De was die buiten te drogen hangt
en een gezellige schommel voor twee.
Leuke balkonnetjes waar de kopjes in elkaar passen,
met super enge hoge, smalle wiebeltrapjes.
Misschien alleen maar echt uitvoerbaar
in een sprookjespark als de Efteling.
Maar sowieso iets om vrolijk van te worden.
Dag Ger
Mijn eerste vriendje Ger en ik.
Verliefd, 15 jaar en voor het eerst samen op vakantie! Kamperen met een tentje en op onze gewone fiets.
We waren als een kind zo blij.
Vandaag is het een jaar geleden dat Ger stierf.
Hij had een hersentumor en was maar kort ziek.
Hij werd 63, net zo oud als ik nu ben.
Al een jaar is hij er niet meer.
Ik heb een zwaar jaar gehad, maar ik ben er nog.
Het gaat best goed.
Voor mij is hij er vaak nog gewoon bij.
Dag Ger!
Ik sta weer op eigen benen!
Vandaag, 25 augustus is het een jaar en elf dagen geleden dat ik viel en botten in mijn beide voeten brak. Ik viel in de tuin van onze dochter nadat we terug waren gekomen van het uitzoeken van haar trouwjurk in een bruidsmodezaak in Rotterdam. Het was op 14 augustus en op de precieze verjaardag van deze nare gebeurtenis heb ik er eigenlijk niet aan gedacht. Dat lijkt me een goed teken. Maar dan nu eens even tijd nemen om eens terug te kijken.
Op zondag 15 augustus vorig jaar, een dag na mijn val, toen ik toch maar eens de HAP had gebeld, werd ik vanuit de Eerste Hulp met twee benen in het gips, waar ik niet op mocht staan, naar huis gestuurd. Ik zou nog horen of er een operatie nodig was. Er kwam een ziekenhuisbed en elke dag thuishulp om me te helpen met wassen en aankleden.
Ik kon praktisch niks zonder hulp.
Wat was dat lastig om zo afhankelijk te zijn.
Ik kon het licht niet zelf aandoen, de deur opendoen
of iets pakken dat buiten mijn bereik lag.
Gelukkig kon ik wel bellen en tv en series kijken, lezen en breien.
Soms konden we even met de rolstoel naar de IJssel rollen
voor een kopje koffie in het zonnetje.
Wim en ik hebben heel veel hulp gehad,
zo is er bijna drie maanden lang voor ons gekookt.
Wat een heerlijkheid was dat!
Na vier horizontale weken zonder op mijn voeten te mogen staan
is op 10 september mijn linker voet geopereerd.
Er zijn twee schroeven in gezet die alle botjes bij elkaar moeten houden.
Toen heb ik wel veel pijn en pijnmedicatie gehad.
Daarna nog zeven!! (lange) weken onbelast bewegen, lees
in bed / rolstoel / toiletstoel / douchestoel zitten met het been omhoog.
Na wat uitzoeken en uitvinden hoe, kon ik elke dag met mijn benen omhoog en een extra tafeltje voor het toetsenbord en de muis een half uurtje achter mijn pc zitten om te bloggen en mijn mailtjes te beantwoorden. Dat was echt weer iets om te vieren.
Trouwens, per mail ontving ik veel berichtjes van mensen die me beterschap wensten en me aanmoedigden om vol te houden. Ook de postbode bracht me veel kaarten met lieve woorden en troost. Ook van mensen die ik helemaal niet kende, maar die mijn blog volgen. Zo verschrikkelijk lief!
Ik zou 25 oktober voor controle naar de traumachirurg, maar omdat ik toen corona kreeg (en een oorontsteking) is dat uitgesteld naar 4 november.
De kleinkinderen konden bij oma op schoot op de rolstoel om ze voor te lezen.
Inmiddels kon ik met de rolstoel zelf naar de wc rollen en er voorzichtig op 'overwippen', wat een mijlpaal was dat!Ik mocht van de chirurg heel voorzichtig beginnen met weer lopen met de airwalker om. Achter een looprek en later met krukken.
En ik kreeg zwembadtherapie. Met rolstoel en al het bad in en daar voorzichtig bewegen in het water.
Ik had bij het weer leren lopen ook veel last van mijn knieen, maar dat is na een maand of twee wel weer minder naar geworden. 21 december was mijn laatste controle bij de traumachirurg.
In plaats van dat de fysiotherapeut bij mij aan huis kwam ging ik in het nieuwe jaar voor revalidatie naar de oefenzaal van de fysio. Ik kon inmiddels weer wat autorijden, dus dat gaf meer zelfstandigheid. Ik probeerde ook weer te fietsen, dat was in het begin doodeng, maar dat ging ook allengs beter.
Van alle medicatie en antibiotica kreeg ik last van mijn maag, maar dat is gelukkig ook weer over gegaan. Nu voel ik sporadisch mijn maag nog, meestal als ik spanning voel, maar dat ik nog maar af en toe en ik weet dat het weer over gaat. Ook de pijn in mijn oor is nog maar zeldzaam.
Eind januari kreeg ik een blaasontsteking en aansluitend heftige pijn in mijn buik. Na allerlei onderzoeken naar nierstenen, galstenen, een darmafsluiting of een gedraaide eierstok moesten we concluderen dat het puur een reactie was op alle narigheid die ik had gehad. Het was tenslotte nog maar twee jaar geleden dat ik borstkanker had gekregen en nu die voeten. Ik kon eerst niet geloven dat er geen lichamelijke oorzaak was, want de pijn was zo alles overheersend. Maar blijkbaar kan dat toch. Spanning en angst die een uitweg zoekt. Mijn hele zenuwstelsel was overprikkeld en ontregeld. In overleg met de huisarts heb ik medicatie tegen de angst, stress en paniek gekregen. Om de lichamelijke reacties ook wat te dempen. Ik was zo gevoelig geworden voor adrenaline en cortisol. En inderdaad de pijnen en de verhoogde hartslag en bloeddruk verminderde. De huisarts noemde het een middel om met minder stress in mijn lijf eens even goed bij te tanken.
Op 26 maart trouwde onze dochter, wat een vreugdevolle dag. Ik heb toen aan alles mee kunnen doen en zelfs een klein beetje gedanst, al kon ik de volgende dagen amper lopen...
En nu gaat het nog steeds vooruit. Ik zit op een kneuzen - oefengroep bij de fysio. Ik doe regelmatig mee met Nederland in beweging. Al is alles wat met balans en evenwicht te maken heeft lastig. Op een been staan lukt maar heel kort, maar de fysio ziet nog steeds verbetering.
In huis kan ik me goed redden. Ik draag steeds verschillende schoenen, loop ook op blote voeten en doe ook thuis oefeningen. Waar ik nu aan werk is door mijn knieen gaan en weer opstaan. Het lijkt me fijn als ik weer op mijn hurken kan zitten (en opstaan, al is dat waarschijnlijk nooit meer mogelijk zonder steuntje of hulp).
Ik heb kennis gemaakt met roeien. Wat was dat leuk! Een sport waarbij ik niet hoef te staan of lopen. Ik heb me opgegeven voor een introductiecursus. Daarvoor is zelf uit de boot opstaan en erin gaan zitten wel een uitdaging. Dat zal ik zeker niet zonder hulp kunnen. Maar als ik eenmaal zit, vind ik het heerlijk!!!
Lopen gaat goed, al gaat het langzaam, echt niet langer dan een minuut of 20 en ben ik nog niet heel stabiel en struikel ik makkelijk.
Een teleurstelling of narigheid in mijn leven (of in de wereld) komt harder binnen, maar ik weet ook dat ik weer kan herstellen als ik tijd voor mezelf neem en rust pak.
Met mijn gewicht is het huilen met de pet op. Ik ga richting 100 kilo. En de angstmedicatie helpt hierbij ook niet. Zo jammer, maar tegelijk wil ik geen hekel aan mijn lijf hebben. Voor veel vrouwen is het lastig om je niets van het gewenste schoonheidsideaal aan te trekken. We worden er toch op getraind om te denken dat er van alles aan ons mankeert. Dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Ik verzet me daartegen. Al zou het voor mijn gezondheid natuurlijk beter zijn als ik wat af kon vallen, maar ik wil me er niet ongelukkig mee voelen. Stress is nog ongezonder dan dik. Ik let op mijn voeding, eet gezond en beweeg steeds wat meer. Het is wat het is. Ik wil graag vrienden zijn met mijn lijf; ik hoop dat we samen nog een tijdje meegaan.
Met mijn energie zit ik ook nog niet op mijn oude niveau, maar ik ben ook geen 18 meer, dus dat hoort er misschien ook wel gewoon bij. Ik werk weer, al is dat op een laag pitje met veel ingebouwde hersteltijd. Maar daar krijg ik ook weer energie van. En ik word er vrolijk van, voel me weer een beetje meer mezelf.
Dus, ik loop weer, ik sta weer op mijn eigen benen.
En al zou het zo blijven, ik doe weer een beetje mee, en ik heb meer vertrouwen in mijn lijf en in mijn eigen kracht.
Punt!
Kinderkleding opruimen!
Ontwerper Peter Bristol maakte deze kast.
Als opruimcoach vind ik dit superleuk bedacht:
Een kast waar een kind van kleins af aan de weg in kan vinden,
met een la apart voor sokken, ondergoed, shirts en broeken.
Voor rokjes en jurkjes is nog geen plaats bedacht,
maar misschien is dat wel teveel gender-bepaald gedacht...
'Zo heb ik er nog wat warmte van!'
Ik ga niet lekker op warmte.
En zeker niet op hitte.
Gelukkig is het nu weer even te doen,
maar er komen nog weer meer hete dagen aan.
Maar ik leef samen met iemand die het NOOIT warm heeft.
Ik ben in de weer met ramen en screens open en dicht doen,
doorwaaien of juist dichthouden als de zon er op staat.
Wim doet mijn acties het liefst telkens weer teniet,
want:' Juist lekker in het zonnetje!'
Of hij doet demonstratief een fleecevest aan.
Sterker nog, hij ligt 's nachts gewoon onder een dekbed,
terwijl ik lig te draaien voor een open raam,
met helemaal niets aan of over me heen.
Maar gisteren gebeurde er nog een sterker staaltje:
Wim en ik gingen op mijn verzoek samen naar de super.
We doen meestal apart van elkaar boodschappen,
eerst vanwege corona natuurlijk, maar ook omdat
Wim steevast naar een andere super gaat dan ik.
Ik wilde, nu de prijzen zo stijgen,
een keer samen op onderzoek uit, naar de Lidl.
Gewoon om samen eens te zien wat er daar
allemaal te koop is, ook wat er biologisch is.
We gingen met de auto, want we moesten
ook even iets wegbrengen naar het recycleplein,
en zo konden we ook zwaardere dingen meenemen.
Zo wilde ik wat flessen water inslaan,
voor als het water eens uitvalt.
(wat onze dochter een paar jaar terug overkwam:
water, elektra, gas, wifi, niks deed het meer, een hele dag!)
Afijn we liepen naar binnen en zochten van alles uit.
Net voorbij de groenten zegt Wim: 'Ik vind het hier koud!'
Ik voelde me juist super heerlijk in de airco van de winkel.
En ik werd door de aangename temperatuur juist lekker actief.
Ik had met een koel flodderjurkje nog minder laagjes aan dan Wim,
die een overhemd met lange mouwen droeg met een hemd eronder.
Hij rolde zijn mouwen naar beneden en zei:.
'Ik ga terug naar de auto, mij te koud hier!'
'Ben je mal?' zei ik tegen Wim,
'iedereen loopt hier in hemdjes en met blote benen.'
Hij hield nog even vol en we zochten nog wat spulletjes uit.
Maar voor hem sloten we - eerder dan ik eigenlijk wilde -
aan in de rij bij de kassa.
Toen bijna alle spullen op de band stonden
keek ik nog eens goed naar Wim;
Hij hield krampachtig een pak met vier keukenrollen,
tegen zijn borst aan, met zijn armen er om heen geslagen.
Hij wilde het pak nog lang niet op de band leggen.
'Want', zei Wim, 'zo heb ik er nog wat warmte van.'
De arme schat....
PS Jammer dat ik geen foto heb gemaakt!
Halfbroer of kleinzoon?
Bij het DNA onderzoek werd vermeld dat ik een match had
met iemand die mijn halfbroer of kleinzoon zou zijn.
Een leuke halfbroer was ook niet weg geweest, maar
ik wist al dat het DNA van onze kleinzoon ook onderzocht was.
Dus die match was niet echt een verrassing.
Maar wat ik wel verrassend vind
is dat ik voor 58% Engels zou zijn
en onze kleinzoon maar voor 3,6 %.
Natuurlijk, de familie van zijn vader doet ook mee,
maar dit vind ik wel een heel groot verschil.
Nu ben ik er vrij zeker van dat ik onze dochter zelf gebaard heb,
zij zal ook voor een (mijn) deel Engelse voorouders hebben.
Laten we het er op houden dat die 3,6% bij Marijn
dan zeker helemaal van mij moet komen!
En een flink deel van de Scandinavische tak ook!
Ik word er steeds nieuwsgieriger door...
Ik houd jullie op de hoogte!
Dat geeft toch te denken
Mijn tante Joke had me al eens gevraagd of ik in mijn bescheiden stamboomonderzoek naar de Koopmannen geen Spanjaard ofzo was tegengekomen. Er zijn een heel stel familieleden met donkerbruine ogen en donker haar. Er was vast iemand uit het zuiden van Europa verantwoordelijk voor die kenmerken.
Nou, ik heb mijn DNA laten onderzoeken. Geen Zuid- Europese voorouder te vinden.
Misschien ergens een halve Pool of een Roemeense overoma, maar voor het merendeel ben ik Engels en ook een flink deel Scandinavisch.
Misschien door mijn Engelse voorouders, zie ik nu steeds mooie Engelse kunstfoto's.
Zoals deze hieronder, waarvan de maker anoniem is. Dat geeft toch te denken....
Een mysterieuze kunstenaar heeft sculpturen gemaakt
met natuurstenen hoog tussen de heuvels van het Engelse Lake District.
Foto: Borrowdale-Instituut
Ik teken ervoor!
Karen Mathison Schmidt
'Morning light'
Elke week op vrijdag
plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Hier word ik echt vrolijk van.
Een aanlokkelijk beeld:
Een boek ligt klaar om gelezen te worden,
in een gezellige stoel in een woonkamer,
waar de zon fijn naar binnen schijnt.
Vrolijke kleuren binnen, veel groen buiten.
Een mooie bos bloemen erbij, een waterkan.
Ik teken ervoor!
Voor wie opruimen saai vindt...
Dit type is voor veel mensen heel herkenbaar. Een zig-zagger wil de keuken opruimen, vindt een boek dat niet bij de kookboeken in de keuken hoort en loopt naar de boekenkast in de kamer. Die is vol, maar er kan wel wat uit wat er eigenlijk niet hoort. De zig-zagger vindt tussen de boeken een stapeltje rekeningen en even later is de zig-zagger de administratiemap aan het ordenen. Uiteindelijk gebeurt er in de keuken weinig. Beter is om de ruimte die opgeruimd moet worden niet te verlaten. Spullen die er niet thuishoren worden verzameld bij de deur, uitgesplitst in: Elders opbergen in huis, Vertrekplek of Afvalscheiding. Aan het einde van de opruimklus worden deze spullen nog even verwerkt.
Bovenstaand opruimtype besprak ik met mijn zwager tijdens het familieweekend dat we pas vierden. Gezellig met een wijntje erbij, zoals dat hoort. Mijn zwager vindt dat zigzaggen juist een hele fijne opruimmanier. En eigenlijk geef ik hem daarin (voor soms) ook wel gelijk.
Als ik naar mezelf kijk: Ik had vannacht een hele slechte nacht, dat heb ik soms, dan lig ik wakker tot de wekker voor Wim om 5 uur gaat om aan zijn vroege dienst te beginnen.
Gammel werd ik om 9 uur wakker en heb de waterkoker aangezet voor een kopje thee en heb ondertussen de schone afwas weggeborgen, de vaatdoekjes in de was gedaan, gelijk een witte was uitgezocht en de wasmachine aangezet. Oh ja, er nog eerst even de wastafel mee gepoetst, de planten water gegeven, de kranten opgeruimd, op het balkon wat uitgebloeide bloemetjes weggepakt, de kussens op de bank opgeschud, her en der wat recht gelegd, mijn agenda gecheckt, wat droge was opgevouwen en in de kast gelegd, nagedacht over wat ik zou gaan bloggen en ben toen met een boterham erbij mijn thee gaan drinken bij de PC, waar ik aan dit stukje begon, nadat ik eerst nog her en der wat mailtjes heb bekeken en weggegooid, en ook nog een kleurenwaaier bestelde bij Farrow & Ball.
Dat is niet zo gestructureerd allemaal, volgens een plan ofzo. Ik doe, omdat ik zo moe ben, gewoon waar ik zin in heb en hou mezelf in beweging door op 'gevoel' of 'impuls' maar wat te doen. En ondertussen kan ik wat wakker worden en heb ik al met al toch best wat klusjes gedaan.
Mijn zwager vindt het vooral fijn om maar zo wat op te gaan ruimen omdat hij het anders saai vindt. Nu is het elke keer een verrassing wat hij nu weer tegenkomt en aanpakt. 'En uiteindelijk', zei hij, 'kom ik heus wel alles tegen en wordt er genoeg opgeruimd'.
Leuk, zo'n andere manier van kijken naar de handeling opruimen. En misschien voor de meer impulsieve en van verrassingen houdende mensen een eye-opener. Waarom zou je tegen je karakter ingaan? Omdat het volgens de regels van 'de logische en gestructureerde opruimkunde' zo zou moeten? Dus, wie het fijner vindt om zich te laten verrassen en niet verdwaald raakt in zijn of haar eigen hoofd en rommel: 'Be my guest'.
Wat werkt werkt! En misschien krijg je er zo wel plezier in.
PS Voor het aanpakken van grote achterstallige opruimklussen lijkt deze manier van aanpak me toch minder geschikt, maar wie weet werkt zelfs dat voor iemand als mijn zwager ook!
Hanna van Hendrik
Deze week zag ik bij OP1 Johanna ter Steege vertellen
over de voorstelling: 'Hanna van Hendrik'.
Wij hebben het muziekspektakel gezien in juli.
Hier zie je me op de foto na de voorstelling,
met de laatste koe die er nog is
(en dezelfde koe als op de affiche).
Ik sta hier op een hooibaal, best eng,
want zo'n koe is heel groot;
ik kan er maar net overheen kijken.
Wij voelden ons tussen al het publiek,
veelal wat grijzer, duidelijk van het platteland,
dat meest in dialect sprak, wel een beetje import.
En toen in het stuk de de boeren in opstand kwamen,
werd de sfeer erg grimmig en ook heel actueel.
Op weg naar vliegveld Twenthe hingen
overal en nergens omgekeerde vlaggen.
Je voelt de spanning en de dreiging.
Vorig jaar zagen we drie rijen dik tractors rijden,
onderweg terug vanaf protesten op het Malieveld.
Ik weet nog hoe intimiderend dat was.
Met zoveel deden ze me denken aan tanks.
En dit jaar gingen we naar Vlieland,
maar de boot ging niet omdat de vissers,
die solidair waren met de boeren,
de haven hadden afgesloten.
Allemaal naar en lastig.
Maar hier zie je ook de andere kant:
het verdriet als de laatste koeien worden opgehaald.
De wanhoop als blijkt dat je moet stoppen met boeren.
Aan de andere kant:
Zoveel dieren houden, slachten, exporteren en opeten
is niet houdbaar voor onze natuur, voor onze gezondheid,
en voor onze kinderen en kleinkinderen en hun toekomst.
Er is zoveel akkerbouw bedoeld als veevoer.
Laten de boeren meer gemengde bedrijven houden,
met meer groente en fruit, en liefst biologisch.
Alle bedrijven die in krachtvoer, pesticiden en kunstmest
doen hebben zulke grote belangen.
En laten we de banken niet vergeten:
Luister maar eens naar de speech van Roos Saat op
Rabo Aandeelhouders vergadering 24 mei 2022
Of lees dit uitstekende
van Follow the Money
over de ware prijs van de veeteelt.
Ondertussen is en blijft het een mooie voorstelling:
Dit staat in de aankondiging:
In Hanna van Hendrik zijn toeschouwers gedurende
drie seizoenen onderdeel van het leven van boerin Hanna en haar familie.
Ze zijn erbij als Hanna verliefd wordt en trouwt, als ze kinderen krijgt,
als ze terecht komt in de roerige jaren zeventig waarin de boeren in Tubbergen
in opstand komen, en ze zijn erbij als ze verplicht wordt om haar boerderij te verkopen.
Hanna van Hendrik is een familiekroniek over vrees voor verandering,
hechte familiebanden en liefde en wordt uitgevoerd door
8 acteurs, een groot emsemble van amateurspelers- en koorleden,
4 muzikanten, 10 ballerina’s, een motorclub én 6 koeien.
Voor de voorstelling wordt Hangar 11 van Vliegveld Twenthe omgetoverd
tot een boerenerf met stallen, koeien, trekkers en een motorcrossbaan.
Er staan 3 immense decors waar het publiek van tribune naar tribune loopt.
Hoogtepunten worden meegevierd, moeilijke momenten meebeleefd,
je zit als het ware bij Hanna aan de keukentafel.
Het einde van deze unieke voorstelling zal niemand onberoerd laten.
Kan Hanna haar nieuwe toekomst omarmen of houdt ze vast aan haar verleden?
Er zijn extra voorstellingen ingepland.
Tot en met 11 september te zien in Enschede.