Wat moet dat moet!

Gisterenmiddag nadat ik mijn blogje had gemaakt kwam Wim thuis van zijn werk. Ik liet hem mijn borst zien. Vind jij het ook niet roder dan gisteren? En warmer? Hij dacht van wel. Ik ging mijn temperatuur opmeten en bleek ook verhoging te te hebben.

We konden om kwart voor drie (weer!!!!) in het ziekenhuis terecht. De chirurg heeft mijn borst bekeken. Hij vond het er inderdaad uitzien alsof de ontsteking weer de kop op stak. 'Dat gebeurt wel vaker' zei hij. 'Typisch een gevalletje: drie stappen vooruit en dan weer eentje terug...'
Hij heeft me - in antwoord op mijn vraag - verzekerd dat ik deze ontsteking ga overleven. Dat wilde ik toch even graag horen. Ook zei hij dat het litteken wel uitzonderlijk ver naar binnen was getrokken. Waarschijnlijk door de ontsteking geneest het niet mooi. Maar hij dacht dat daar altijd nog wat aan gedaan worden. Eerst maar eens genezen en bestralen.

Hij belde voor een spoed echo naar de radioloog. Daar hebben we dan een uurtje zitten wachten, want het was daar erg druk. De radiologe vond vocht in de borst bij het litteken en heeft dat er - na overleg met de chirurg - met een naald uitgehaald. Gelukkig heb ik er niets van gevoeld. Vanwege de ongelofelijk pijnlijke punctie in diezelfde onderzoeksruimte nu ruim zes weken geleden ben ik nog steeds bang daar. Des te fijner dat het nu pijnloos was.

Zo gingen we met een schaaltje met dat eruit gehaalde vocht terug naar de chirurg. Het spul werd naar het lab gestuurd om op kweek gezet te worden. Voor nu kreeg ik weer een antibiotica kuur mee. De vierde in ruim vier weken. Vrijdag word ik gebeld met de uitslag. Zo nodig wordt dan de antibiotica aangepast als de uitslag van de kweek daar aanleiding toe geeft. Bij verergering van de klachten moet ik direct contact opnemen.

Toen we rond vijf uur weer thuis waren heb ik direct een antibiotica capsule genomen en toen zijn Wim en ik samen op de bank de tweede aflevering van de tv-serie Hunted terug gaan kijken. Dat was zo spannend dat we aan geen ziekenhuis meer dachten. Daarna hebben we samen gekookt. Dat was gezellig.

Gelukkig was mijn temp vanmorgen weer gewoon 36.6.

Ik heb ( nu pas) even op het medicijn Flucloxacilline gegoogled. Ik zag daar verschillende ervaringen van mede patienten. Iemand schreef:

'Nadeel: ik had last van extreme vermoeidheid, misselijkheid, diarree, duizeligheid en in het algemeen je gewoon ziek voelen.'

Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Niet zo gek dus dat ik me maar niet echt beter ga voelen. En mijn weerstand achteruit kachelt. Maar ja, wat moet dat moet. Dan maar moe, en misselijk en een paar keer per dag naar de wc rennen.

Ik ben zo blij dat we al verhuisd zijn.
En met mijn prachtige 'Zeven zussen' serie...
En met de opbeurende kaarten die ik ontvang van lieve blog lezeressen.
Bedankt! Dat helpt echt!