Dezelfde ontwerper Stuart Haygarth
maakt ook deze mooie kroonluchter
met strengen van brillenglazen.
Als ik een opticien was
zou ik het wel weten....
Een kroonluchter van weg gegooid plastic
Stuart Haygarth maakte deze kroonluchter
genaamd 'Tide' in 2005 van plastic dat aanspoelde
op het strand van Dungeness in Kent.
Deze in het wit is ook prachtig.
Zo vrolijk!
Colours of Africa
Een vrolijke catwalk.
Alles is leuk:
De mode met de allerleukste jurkjes,
de modellen, met een herkenbaar postuur,
de vrolijke muziek en de leuke bewegingen
waardoor ik bijna niet stil kan blijven zitten.
Gewoon even kijken,
daar word je blij van
Zullen we met een clubje
deze dans in gaan studeren?
Dat is toch lachen!!
Huilen helpt!
Na een weekend vol zorg,
had ik gisteren een dag
vol geruststelling.
Eerst s morgens een gesprek met mijn psycholoog. We zouden een tweede intake gesprek hebben. Maar omdat ik de nachten in het weekend met zo veel vragen leefde en niet goed had geslapen besloot mijn psychologe om met mij een mindfullness compassie oefening te doen.
In deze oefening voerde ze mij naar wat voor mij een veilige plek zou zijn, waar ik zonder zorgen en met alle vertrouwen me thuis zou voelen. Bij het woord veilig begonnen mijn ogen te tranen. Zoveel behoefte had ik daar aan.
Na de oefening hadden we het nog even over wat me zorgen baarde: Vorige week had ik ineens wat verhoging en was gelijk heel bang dat de ontsteking in mijn borst weer de kop zou opsteken. Gelukkig was mijn temperatuur de volgende dag weer normaal. Maar de angst wilde ik niet voelen. De psycholoog zei dat het misschien beter was om de angst juist even toe te laten. Ik mag me ook kwetsbaar voelen. En alleen al door deze woorden begon ik steeds harder te huilen en gek genoeg hielp het juist meer dan het alsmaar inhouden van mijn verdriet en tranen.
Thuis nam ik lekker een kop koffie en s middags gingen we naar Apeldoorn om de chirurg die me geopereerd heeft te spreken. Ik had een hele lijst met vragen voor haar.
Ze begon met me excuses aan te bieden voor de onbedoelde brandplekjes die ik tijdens de operatie had gekregen en vooral ook dat ze verzuimd had om dat tegen me zeggen. Zo wist ik niet hoe ik dit had kunnen behandelen en had ik ook de angst dat de inmiddels ontstoken plekjes de verdere ontsteking in mijn borst hadden veroorzaakt. Ze heeft uitgelegd dat dat helemaal niet waarschijnlijk is.
De wond is ontstoken en dat is een complicatie die wel vaker voorkomt, en die er voor zorgt dat de wond heel lelijk geneest omdat die naar binnen trekt. De grote rode plek op mijn borst en mijn tepel die maar heel gevoelig bleef is een steriele ontsteking van de huid, vergelijkbaar met oedeem. Daarvoor verwijst ze me na de bestraling (die de situatie zeker niet zal verbeteren, eerder verslechteren) naar een litteken- en oedeemtherapeut.
Dan gaan we een jaar afwachten en nadat alles zoveel mogelijk tot rust is gekomen gaat een plastisch chirurg ervoor zorgen dat het weer netjes wordt. Nu zie ik er echt gehavend uit en het is ook nog heel gevoelig.
Ze verzekerde me ook nog dat ik voor de kanker zelf echt goed behandeld ben. Dat de nabehandeling ook prima is. En dat de complicaties niets te maken hebben met een slechtere kans op genezing van de kanker.
In antwoord op mijn vraag 4: 'Komt dit nog goed?' heeft ze me verzekerd van wel.
Dat was een hele geruststelling. En weer kwamen de tranen. Ook van opluchting. Ik heb steeds van allerlei dokters steeds weer net even wat anders gehoord, wat toch wel tot verwarring heeft geleid. En vooral dat er nu duidelijkheid is over oorzaak en gevolg in een voor mij begrijpelijk verhaal maakt dat ik weer eens rustig kan uitademen.
Daarna direct door naar Deventer voor mijn vijfde bestraling. Thuis gekomen was ik zo moe! Ik lag al voor tien uur in bed en sliep tot vanmorgen half zes. Pure luxe! En ik voelde me gelijk ook zoveel beter en uitgeruster.
Moraal van dit verhaal: Huilen helpt. En al die beren uit de weg ook!
Zo mooi in Zutphen!
De laatste dagen hebben we telkens
een prachtige zonsondergang.
We wonen vlak bij de IJssel en
genieten van elke gratis voorstelling.
Deze mooie foto's zijn van deze fotografen:
Gerrit Bouma, Arno Leeuwerink,
Ivo Shanaya Revano Duchateau,
Harry Gelderman, Gerard Winkels
en Tineke Loman.
Stuk voor stuk, prachtig!
Dank jullie wel!
Nee heb je...
Typisch gevalletje: 'Nee heb je, ja kun je krijgen!'
De nieuwe bewoners van ons oude huis hadden
een stapeltje post bij ons in de brievenbus gedaan.
Daarbij vond ik een geadresseerde reclamefolder
van de Gezond en Wel winkel in Zutphen
met interessante kortingsstickers.
Laat ik nu net een week of twee geleden
daar wat spullen hebben gekocht, onder andere
dure probiotica en een paar Weleda cadeau artikelen.
Dus ging ik gisteren even daar langs
om ons nieuwe adres door te geven.
En met de vraag of ik alsnog achteraf
gebruik kon maken van de kortingstickers.
En dat mocht.
Dus ik kreeg 9 euro terug.
Ik liep met dat geld door naar de markt.
Daar kocht ik bij de kaaskraam een stuk
heerlijke belegen kaas en een doos met 10 eieren.
Even later liep ik nog langs een kraam met fruit.
Ik liet de man 1,65 euro zien die ik nog over had.
Welk fruit kon ik daar voor kopen bij zijn kraam?
'Nou', zei hij 'hier heb je een zak mandarijnen,
die zijn eigenlijk 2 euro, maar neem ze maar mee!'
Zo liep ik met mijn handen vol spullen naar huis.
En ik bedacht dat het klopt dat vragen altijd vrij staat.
Dat als je vriendelijk bent mensen je tegemoet komen.
En dat niet geschoten altijd mis is. Toch?
Kijk nou, een schaal vol.
Ik ben blij.
Lievelingslamp!
Misschien is dit niet een kroonluchter in de klassieke zin
maar dit is wel een van mijn lievelingslampen aller tijden.
Deze hanglamp van Ingo Maurer wordt geleverd met
80 witte A5 velletjes Japans papier waarvan er 49 al bedrukt zijn.
De overige 31 kunnen zelf versierd worden.
Hoe leuk is dat?
Misschien als een huwelijkscadeau waarbij
de gevers het bruidspaar alle mooiste wensen
voor hun leven samen kunnen opschrijven.
Voor de mooiste gedichten, citaten of tekeningetjes
waar je elke dag wel even naar wilt kunnen kijken.
waar je elke dag wel even naar wilt kunnen kijken.
Of voor de liefste liefdesbriefjes!
Die papiertjes kunnen met clipjes aan
stalen sprieten worden vastgezet.
En het licht schijnt er mooi doorheen.
Toverstraal die alles schoon blaast.
Toen de jonge vrouw die me binnen riep me vroeg of ik het spannend vond zo'n eerste keer schoot ik even vol. Maar verder ging het prima. Er werd eerst weer een scan gemaakt waarbij ik 40 seconden volkomen stil liggend mijn adem in moest houden, zonder een millimeter in te zakken. Dat ging heel goed en bij de eigenlijke bestralingen was de tijd korter, dus ook prima te doen.
Voor mij helpt dat ik probeer de bestraling te zien als een toverstraal die mijn hele borst schoon blaast.
Nadien was ik wat huilerig, maar vooral blij dat het achter de rug was. Ik zie of voel nog niets aan mijn huid. Niet anders dan wat ik al had aan huidverkleuring. Ik maak wel er elke dag een foto van om het te kunnen vergelijken.
En ik heb mijn eerste canvas doek(je) beschilderd, dat ik bij wijze van afstrepen elke bestralingsdag maak.
Eentje klaar! Nog 14 te gaan!
Een kroonluchter met vorken en lepels.
Nog een leuke kroonluchter voor in de keuken,
gemaakt met vorken en lepels.
Messen zie ik er niet tussen hangen.
Dat is misschien ook wel zo veilig.
Wel jammer dat het licht er niet zo mooi doorschijnt,
al glimt en glanst het natuurlijk wel..
Met lepels worden wel meer lampen gemaakt.
Al zijn dit meer armaturen dan luchters.
Maar ze blijven leuk!
En met andere keukenspulletjes kan dat natuurlijk ook.
Met dit soort keukenspullen kun je ook
een gezellig etentje warm en creatief verlichten
als houder van kaarsen of waxinelichtjes.
Een 'kroonluchter' in de keuken!
Dit is eigenlijk een staande lamp,
maar het idee zou je ook
zomaar kunnen gebruiken
voor een hangende 'kroonluchter'.
Vooral leuk in de keuken natuurlijk!
Pyjamadagen
De afgelopen dagen was ik heel moe, misselijk en naar van de zoveelste antibiotica kuur, maar erger was dat ik urenlang wakker lag met de angst dat de uitslag van de punctie zou kunnen uitwijzen dat ik een resistente of ziekenhuisbacterie zou hebben.
Normaal slaap ik al niet meer dan een uur of vijf. Maar nu kwam ik daar helemaal niet aan. Heel moe zijn en tegelijk wakker liggen is niet goed voor mij en mijn humeur. Vooral ook omdat ik elke morgen als ik heel vroeg wakker was opnieuw van mezelf verwachtte dat ik die dag wel wat zou kunnen uitrichten. Zoals de Loesje tekst links.
Maar de teleurstelling was er aan het eind van iedere dag toch weer als ik bijvoorbeeld nog steeds niet de lege schilderijtjes en de verf had gekocht die ik elke bestralingsdag van plan was / ben om te gaan versieren / tekenen / stempelen / beschilderen.
Gelukkig hoorde ik vrijdagmiddag het goede nieuws dat er geen extra nare bacteriegroei gevonden is. Wat een opluchting. Nu kon ik gewoon rustig ademhalen, de kuur afmaken en hopen dat het daarmee dan nu over zal zijn. Volgende week verwacht ik dan ook een oproep te krijgen voor de eerste bestraling.
Naast alle spanning en narigheid was er ook veel leuks waar ik blij en dankbaar voor ben.
Ten eerste heeft onze dochter gisteren onze kleindochter een halve dag bij ons gebracht. Zo kon ik haar weer uitgebreid knuffelen, lekker een hapje geven, met haar spelen en hebben we ook een uurtje samen in ons grote bed gelegen waar ik geen genoeg kon krijgen om haar lieve slapende koppie naast me te zien.
Woensdagmorgen kwamen twee lieve vriendinnen koffiedrinken. Ze hadden speculaas en een herfststukje mee gebracht en vroegen me na een uurtje of ik liever had dat ze weer zouden gaan. Dat was pure liefde! En inderdaad, na hun bezoekje zocht ik fijn mijn bedje weer op. Zoals mijn tante Joke altijd zegt: 'Al slaap je niet, dan rust je toch'.
Donderdag middag kwam een vriendin naast mijn bed zitten met fijne verhalen en een heel mooi boek. Eerst leek het me wat confronterend. Want het gaat over borstkanker. Maar waar ik het boek ook opensla komt elke woord direct binnen. Niet iets om in een adem uit te lezen, maar of af en toe in te kijken. Dit staat op de achterkant:
Ontgoocheld. Beschadigd. Verminkt. Overvraagd.
De omvang van borstkanker is dikwijls te groot om in een keer te bevatten en te doorvoelen. Je ziel kan niet anders dan haar pijn ondergronds laten gaan.
Vrouwen die te maken hebben met borstkanker zoeken naar houvast. Vaak eenzaam en alleen. En dat terwijl je een veilige haven nodig hebt om thuis te komen in jezelf en je lichaam opnieuw te leren bewonen.
In dit boek neemt Hentje Metz je mee op reis door de gelaagdheid van de vrouw. Ze inspireert je om vanuit zachtheid je pijn op te diepen en de betekenisvolle ervaring van borstkanker te vervlechten met je levensverhaal. Niet alleen, maar samen met haar.
Donderdagavond kwam een vriendin op de thee met een lief bosje chrysantjes. Ik liet haar mijn borst zien. Me gewoon een beetje schamend voor het litteken dat lelijk naar binnen trekt. En de deuk er naast. En de blauwe plekken. Gelukkig zit het aan de onderkant en is het met een stevige bh aan niet te zien. Maar ik zou me zoals het nu is niet fijn meer voelen in een sauna of in de gezamenlijke kleedkamer bij het zwembad. Ik durf het ook niet goed aan te raken. Het is nog zo stug en hard. Daar moet ik eerst zelf nog aan wennen. De bestralingen schijnen hier trouwens ook geen goed aan te doen. Hopelijk is er na dien nog wat aan te herstellen.
Vrijdagavond hebben lieve vrienden zo maar een hele uitgebreide Hollandse maaltijd bij ons thuis gebracht. Heerlijk met soep, een aangeklede stamppot, een salade en een custard toetje.
S middags was mijn eerste vriendje al met een fles wijn en een prachtig boeket op bezoek gekomen om bij te praten en te proosten op onze gezondheid.
Verder heb ik fijne telefoontjes gevoerd, lieve kaarten en mailtjes gekregen waar ik veel aan had. Maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat er verder deze week niet veel uit mijn handen is gekomen. Ik heb wat blogjes gemaakt. Ik heb heerlijk gelezen in de 'Zeven zussen', het nieuws een beetje gevolgd, wat gepuzzeld, behoorlijk veel tv gekeken en wat huis gehouden.
En ik heb een paar pyjamadagen ingelast. Dat is wel fijn, een pyjamadag. Na het douchen een verse pyjama aan en daarmee jezelf toestemming geven om lekker de deur niet uit te hoeven. Helemaal fijn als het zo somber, grijs en regenachtig weer is. Ik kan het iedereen aanraden.
Een blik op een ander soort kroonluchter
Het is natuurlijk even de vraag hoe je aan zoveel brillen komt...
maar als je die dan hebt kun je daar heus een leuke lamp mee maken.
Een kroonluchter vol veilige huisjes
Superleuk!
Allemaal lieve huisjes
gemaakt van papier
met er op gedrukte teksten
misschien speciaal gekozen
of gewoon uit oude boeken...
Leuk, dat het licht soms
door de raampjes schijnt.
De brandende schoorsteentjes
en de schaduwen op de muur.
Hoe leuk om dat na te maken.
Bijvoorbeeld als kraamcadeautje.
Met teksten er op gekozen vol
fijne wensen voor de nieuwe baby!!
Ik raak helemaal geïnspireerd...
Kroonluchters, maar dan anders...
Nog steeds ben ik dol op onze twee 'kroonluchters' die dan weliswaar niet gevuld zijn met kristallen maar met doodgewone slagroomflesjes.
En die niet brandt met kaarsen maar met gezellige led lampen.
En die we gewoon zomaar gekregen hebben van een vriendin.
Hij is gewoon nog onder andere hier te koop.
De komende dagen wil ik eens op zoek naar andere en bijzondere kroonluchters.
Wat moet dat moet!
Gisterenmiddag nadat ik mijn blogje had gemaakt kwam Wim thuis van zijn werk. Ik liet hem mijn borst zien. Vind jij het ook niet roder dan gisteren? En warmer? Hij dacht van wel. Ik ging mijn temperatuur opmeten en bleek ook verhoging te te hebben.
We konden om kwart voor drie (weer!!!!) in het ziekenhuis terecht. De chirurg heeft mijn borst bekeken. Hij vond het er inderdaad uitzien alsof de ontsteking weer de kop op stak. 'Dat gebeurt wel vaker' zei hij. 'Typisch een gevalletje: drie stappen vooruit en dan weer eentje terug...'
Hij heeft me - in antwoord op mijn vraag - verzekerd dat ik deze ontsteking ga overleven. Dat wilde ik toch even graag horen. Ook zei hij dat het litteken wel uitzonderlijk ver naar binnen was getrokken. Waarschijnlijk door de ontsteking geneest het niet mooi. Maar hij dacht dat daar altijd nog wat aan gedaan worden. Eerst maar eens genezen en bestralen.
Hij belde voor een spoed echo naar de radioloog. Daar hebben we dan een uurtje zitten wachten, want het was daar erg druk. De radiologe vond vocht in de borst bij het litteken en heeft dat er - na overleg met de chirurg - met een naald uitgehaald. Gelukkig heb ik er niets van gevoeld. Vanwege de ongelofelijk pijnlijke punctie in diezelfde onderzoeksruimte nu ruim zes weken geleden ben ik nog steeds bang daar. Des te fijner dat het nu pijnloos was.
Zo gingen we met een schaaltje met dat eruit gehaalde vocht terug naar de chirurg. Het spul werd naar het lab gestuurd om op kweek gezet te worden. Voor nu kreeg ik weer een antibiotica kuur mee. De vierde in ruim vier weken. Vrijdag word ik gebeld met de uitslag. Zo nodig wordt dan de antibiotica aangepast als de uitslag van de kweek daar aanleiding toe geeft. Bij verergering van de klachten moet ik direct contact opnemen.
Gelukkig was mijn temp vanmorgen weer gewoon 36.6.
'Nadeel: ik had last van extreme vermoeidheid, misselijkheid, diarree, duizeligheid en in het algemeen je gewoon ziek voelen.'
Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Niet zo gek dus dat ik me maar niet echt beter ga voelen. En mijn weerstand achteruit kachelt. Maar ja, wat moet dat moet. Dan maar moe, en misselijk en een paar keer per dag naar de wc rennen.
Ik ben zo blij dat we al verhuisd zijn.
En met mijn prachtige 'Zeven zussen' serie...
En met de opbeurende kaarten die ik ontvang van lieve blog lezeressen.
Bedankt! Dat helpt echt!
Mijn zegeningen tellen
Tja, wat zal ik eens schrijven? Het liefst zou ik zeggen dat ik helemaal klaar ben met die borstkanker. Maar dat helpt al niet erg, want die borstkanker is helemaal nog niet klaar met mij.
Gisteren zijn Wim en ik naar Deventer geweest voor patiëntenvoorlichting over de bestralingen en is er een scan gemaakt. Ik krijg 15 bestralingen in drie weken verdeeld over vijf werkdagen. Ik kan op alle momenten van de dag worden ingepland.
Ik kreeg plaatjes te zien over de apparatuur en de heel precieze mogelijkheden om zoveel mogelijk borst en okselweefsel te bestralen zonder de achterliggende organen als hart en longen te veel te schaden. Er zijn allemaal verschillende richtingen waar van uit ze mijn lijf benaderen.
Ik heb een aantal vragen kunnen stellen, zoals:
'Wat betekent de ontsteking in mijn borst voor de bestraling?' Antwoord: 'Niets, we gaan gewoon door. Het komt ook voor dat mensen juist door de bestraling een ontsteking oplopen. Dan gaan we ook gewoon door. Al krijgt de patiënt dan wel een antibiotica kuur.'
'Als mijn borst van vorm verandert bijvoorbeeld door het verloop van de ontsteking, wordt dat nog gemonitord?' Antwoord:'Er wordt op verschillende momenten een nieuwe scan gemaakt omdat te kunnen ondervangen. Dat komt allemaal heel nauw.'
'Hoe weet ik nu dat het apparaat niet per ongeluk de komma verkeerd heeft staan en me een te hoge dosis straling geeft waarbij er gewoon een gat in mijn borst wordt gebrand?' Antwoord: 'Dat gebeurt niet. Het apparaat is heel nauwkeurig in de berekeningen en er zijn altijd twee mensen zij die alles checken en dubbelchecken.'
'Moet ik mijn oksel nu wel of juist niet ontharen?' Antwoord: 'Tijdens de bestraling niet doen, ook geen deo gebruiken.' Twee keer per dag de borst insmeren om de huid goed te verzorgen. Ik heb nu gekozen voor aloë vera, dat is verkoelend, hydraterend en smeert makkelijk uit.
Daarna werd er een scan gemaakt. Op deze foto's (ik ben dit niet zelf) kun je zien hoe dat gaat.
Eerst kreeg in adem instructie. Je moet heel stil blijven liggen en je rug goed tegen de bank waar je op ligt blijven drukken. Maar tegelijk ook je adem in houden waarbij je borst zoveel mogelijk opzet. Zo houdt je ruimte tussen je borst en je hart. En je mag dus niet inzakken. En zo lang mogelijk zo doodstil blijven liggen. Met je armen boven je hoofd. En je schouders laag en ontspannen. Nou ja, ontspannen.... Na enige oefeningen hield ik het 40 seconden vol en dat was goed.
O ja, je moet het natuurlijk wel alle keren precies hetzelfde doen.
Toen werd de scan gemaakt. Ik moest op een bank gaan liggen onder een groot scanapparaat. Er waren drie jonge meisjes die aan mij plukten en dingen vast maakten op mijn lijf. Ze zagen eruit alsof ze hun havo diploma nog moesten halen. Zo jong en blond. Ik noemde ze de drie kleine kleutertjes. Ze waren heel lief en kundig hoor, maar ik voelde me heel oud. Er werden lijnen getekend en daarna acht puntjes getatoeëerd die gebruikt worden als ijkpunt voor de apparatuur. Om die puntjes kwamen met stift weer rondjes en daar werden dan weer foto's van gemaakt. Toen verdwenen ze uit de ruimte en kreeg ik via de intercom de ademinstructies. Toen voelde ik me wel heel weerloos, helemaal alleen in die ruimte met al die imponerende apparatuur om me heen. Maar het ging goed volgens hen en ik mocht gaan.
In de auto terug was is zoooo moe. Niet te geloven. Van de inspanning en alle nieuwe informatie. En een beetje huilerig. Ik voelde me wel zielig. En dan te bedenken dat bijna een op de zeven vrouwen nu borstkanker krijgt. Wat een narigheid voor zo veel vrouwen. En een enkele man.
We hadden van alles in huis om lekker gezond te gaan koken, maar ik ben op de bank gaan liggen met een glaasje wijn en Wim heeft frietjes gehaald.
Na een nachtje er over geslapen te hebben heb ik besloten om me niet meer te verzetten en de bestraling niet meer te willen zien als iets wat bedreigend is, maar juist als iets wat me gaat genezen. Dat voelt toch net even anders.
Vanmiddag wel eerst weer naar de chirurg, want mijn borst lijkt toch wel weer iets meer rood dan gisteren en de wond wordt heel lelijk. Hij trekt helemaal naar binnen. Eens even horen of dat wel normaal is en wel weer goed komt....
Gelukkig zit het litteken van de operatie aan de onderkant, dus een beetje decolleté ziet er nog steeds hetzelfde uit. Ook weer iets om blij mee te zijn. Ik blijf mijn zegeningen tellen.
Zo kun je heel snel je rommel opruimen!
Hoe het deze jongen lukt om in een paar seconden
deze rommel weggewerkt te hebben zie je in dit
deze rommel weggewerkt te hebben zie je in dit
Een hele fijne dag vandaag!
Het was een hele fijne dag vandaag!Ik lag vanmorgen nog in bed te lezen toen ik ineens vond dat ik naar de kapper moest. Ik belde gelijk.
'Ja hoor, Dorien kan je knippen om kwart over negen.'
Oke... Het was even over half negen toen ik belde. En het is zeker twintig minuten rijden. Dat betekende snel wassen en aankleden, appeltje als ontbijt onderweg.
En zo was ik al vroeg in Toldijk bij kapsalon Reintjes. Daar ben ik al bijna twintig jaar kind aan huis.
Op zich is deze zaak al wel een bijzondere plek, want de kapsalon staat zomaar aan de weg tussen de weilanden. Maar de hele buurt weet de zaak van Geert en Dorien Reintjes al jarenlang trouw te vinden.
Ik vond dat ik maar eens iets heel anders moest.
Dat grauwe, slappe haar. Tja, narcose en drie antibioticakuren doen er vast geen goed aan.
Ik heb een kortere coupe en wat witblonde plukjes tussen de grijze haren gekregen.
Ze waren allemaal heel lief en hartelijk voor me. En enthousiast over mijn kapsel.
Zo stapte ik rond een uur of twaalf zo'n tien jaar jonger ons huis weer in, waar Wim net koffie ging zetten en het hem zowaar opviel dat ik naar de kapper was geweest.
Pauze met een boterhammetje en het begin van deel drie van 'De zeven zussen'.
Daarna Pauw terug gekeken en ondertussen een baby breiwerkje afgemaakt, ook weer af.
'S middags even met de fiets naar de stad voor leuke boodschapjes: biologische wijn bij Neeleman waar ik een mooie fles olijfolie gratis kreeg, de bibliotheek - blijft altijd leuk, verschillende cadeautjes uitgezocht en mooi in laten pakken, probiotica en aloe-vera-gel gekocht bij de gezondheidszaak en heerlijke kaas geproefd en gekocht bij het gezellige kaaswinkeltje op de hoek. Toen was het ook wel weer genoeg.
Thuisgekomen een glas wijn en een cracker met kaas en weer een uurtje lezen. Toen kwam Wim thuis en hebben we lekker top 2000 muziek geluisterd en ondertussen afgewassen, gekookt en gegeten. Net even bij wat buurvrouwen gebuurt, koffie gedronken met Wim en nu ligt de avond nog voor me.
En ik ben nog niet helemaal afgedraaid.
Ik knap langzaam wat op.
Als je haar maar goed zit.
Pas maandag weer naar een dokter.
En ik loop te zingen...
Ze worden gemist!
Wat kan ik deze mensen toch af en toe missen!
Hieronder kun je klikken op de afscheidsspeech
van Barack waarin hij Michelle bedankt.
Zo ontroerend!
Fijne dag!
90, het nieuwe normaal!
Afgelopen zaterdag was ik op pad met onze auto.
Ik had net gehoord dat we vanwege de stikstofuitstoot
op stukken weg nabij natuurgebieden straks
geen 130 eer mogen rijden.
Onderweg genoot ik - als elke keer - van
het prachtige uitzicht op het groen en de IJssel.
En ik bedacht:
Ik wacht niet op de verandering van de snelheidsborden.
Ik ga zelf nu gewoon niet harder dan 90 rijden.
Dat is ook nog eens zuiniger met de brandstof.
En?
Ik deed er misschien drie minuten langer over.
Maar ik vond het rijden wel meer relaxed.
Geen inhalen meer, geen gewissel van rijbaan.
Dus, voor mij is het mijn nieuwe voornemen/gewoonte:
Op de snelweg niet harder dan 90!
En laat ik nou niet de enige zijn:
PS Aan dat uitlachen van Greta Thunberg
doe ik trouwens niet mee.
En ook niet aan extra lang douchen
of de lamp onnodig laten branden.
Zeker sinds we nu een eigen autootje hebben
in plaats van eerder de deelauto te gebruiken
vind ik dat ik dit steentje bij kan dragen.
Als iedereen dan nu zou doen...
Het is nog eens veiliger ook.