Hij wilde een biopt nemen. Het werd heel goed uitgelegd. De verpleegkundige en hij deden dat heel rustig en zorgvuldig. Het werd verdoofd en ik voelde ook inderdaad niets. Het moest ook echt 'te doen' zijn volgens hen. Totdat hij de punctie zelf deed. Ik schrok me wezenloos van de pijn. Ik schreeuwde het uit. Ik deinsde terug tegen het bed en toen hij het apparaatje er weer uithaalde deed het weer zo'n zeer. Het werd me zwart voor de ogen.
Sorry, sorry, zei hij maar. Ik doe dit vijf keer per dag en heb nog nooit meegemaakt dat het zo veel pijn deed. En de pijn trok ook niet weg. Ik moest er van huilen. Wim probeerde me te troosten. Gelukkig bleek geen bloeding te hebben. De radioloog kon het niet verklaren. Ik was dizzy en kreeg een natte koude washand en twee pijnstillers.
Toen gingen we naar de oncoloog / chirurg. Een jonge, maar ervaren arts. Hij was opgeleid in het AVL. Hij bekeek de foto's en liet ons ook meekijken. Hij legde heel rustig uit dat het er heel verdacht uitzag. We zien hier duidelijk dat u borstkanker heeft. Het positieve is dat het nog klein is 1 tot 1,5 cm. Hij had het over een mogelijk borstsparende operatie.
Hij zou me die middag rond 4 uur bellen met de eerste uitslag van het biopt. Wat hij dan zou kunnen zeggen is dat het goed- of kwaadaardig was. 'Maar reken er maar op dat het niet goedaardig is!' Maandag zouden ze mijn 'geval' bespreken in het team en direct diezelfde middag moest ik komen om het behandelplan te bespreken.
We hadden nog wat vragen:
'Zou de ernstige pijn bij de punctie een goed of een slecht teken kunnen zijn?'
Geen van beide dacht hij.
'Is het feit dat ik al wat ouder ben positief?'
Het kan bij jongere vrouwen ernstiger verlopen, maar dat is niet altijd zo. Ook hier had hij bij vrouwen in deze regio bizarre tumoren gezien die zeer agressief zijn.
Hij heeft mij nog onderzocht. Gelukkig heeft hij niet veel aan de pijnlijke plek gevoeld. Wel de oksels, schouders en de andere borst. Ik vond het een fijne dokter, die serieus luisterde en niets verbloemde, maar gewoon erg aardig was en me kundig leek.
Toen we naar de auto liepen zeiden Wim en ik tegen elkaar dat het ongeveer was wat we verwacht hadden. Ernstig maar behandelbaar.
En ik zei tegen Wim dat ik van plan was om hier goed doorheen te komen. Dat ik dat hardop zei gaf me zelf een goed gevoel.
Om 1 uur kwamen onze dochters met de kleine Sammie met de trein. Zo lief! Geschrokken natuurlijk, maar ze wilden er graag voor ons zijn.
Ik was eigenlijk wel rustig. Geen paniek. Dat viel me wel op, ik ben normaal gesproken wel snel emotioneel, maar het komt misschien ook niet echt allemaal binnen. En wat ik te horen had gekregen was niet zo erg als ik me in mijn doorwaakte nacht had voorgesteld.
Wim en onze oudste gingen even een tukkie doen.
Ik liep met onze jongste en de kleine een stukje langs de haven en we kwamen bij Karel en An van Villa Vleer terecht.
Daar kregen we heerlijk thee: 'Een rondje door de tuin thee'.
En zaten in de tuin een beetje bij te komen.
Kleine Sammie vermaakte zich in een schommel zwaan.
Dat is toch het aller-aller-helends: Zo'n lief klein dreumesje!
Toen we thuiskwamen lag de brief van het bevolkingsonderzoek in de bus.
Het was nog maar twee dagen geleden
dat ik het telefoontje van de huisarts had gekregen.
Mijn wereld ziet er ineens anders uit.
Gelukkig dat we onze verhuizing al achter de rug hebben...
'S middags heb ik nog een uurtje liggen lezen.
'S middags heb ik nog een uurtje liggen lezen.
Ik had niet zo'n zin om me er nog verder mee bezig te houden.
En toen belde de oncoloog. Hij had voor mij heel verrassend nieuws: De patholoog was niet helemaal overtuigd van de kwaardaardigheid. Ze twijfelde aan de eerste uitkomsten. Er werd nog nog verder onderzocht. Mogelijk kwam het er dan nog uit, maar er was een kansje dat we maandag horen dat het meevalt.
Ik wist niet wat ik hoorde!!
Volgens de patholoog was de biopt wel representatief. Gelukkig maar, ik zag nog zo'n pijnlijke punctie niet echt zitten. Wim had ook gezegd:'Dat doen we niet meer hoor, dan halen ze het er maar gewoon gelijk uit en onderzoeken ze het later maar.' Ik vroeg nog of de pijn bij de punctie kon duiden op ander weefsel als een ontsteking, maar daar wilde hij niets over zeggen. Eerst afwachten.
Dat biedt ineens een heel ander gezichtspunt.
Ik ben zo blij met deze strohalm.
We hebben samen heerlijk gegeten:
Een groentetaart en een rucola bieten salade,
twee recepten uit 'de Veldkeuken'
En nu gaan we genieten van het weekend!!
