Overspannen...

Een paar dagen terug schreef ik (eindelijk, ik heb het een tijd voor me gehouden) dat het niet zo goed gaat met mij.
Ik ben onrustig, angstig, gespannen en moe. Je kunt het allerlei namen geven. De psychologe zegt dat ik een angststoornis heb ontwikkeld, met een burn-out tot gevolg.
Voor mij voelt het als 'overspannen'.
Ik ben niet somber, het voelt ook niet als een depressie.
(Ik heb dat nooit gehad, maar zo inktzwart voelt het niet...)

Natuurlijk proberen we te achterhalen hoe het komt en ook hoe ik er weer vanaf kom.
Het zou heel goed iets met de overgang te maken kunnen hebben, zoals iemand in een reactie schreef. En dat in combinatie met het overlijden van mijn moeder en de jaren daarvoor toen ze veel (steeds meer) hulp nodig had en we haar ook nog hebben verhuisd naar een zorgwoning.

In die tijd overleed compleet onverwacht mijn zwager, wat voor mijn zusje en nichtje natuurlijk heel zwaar was, maar waar mijn moeder ook een tik van kreeg. Mijn broer en ik hebben met onze partners veel opgevangen in de zorg om onze moeder en zo langzamerhand begin ik te beseffen ik dat allemaal minder goed heb kunnen verwerken dan ik op dat moment kon overzien. Blijkbaar ben ik gewoon doorgegaan met alles wat ik dacht dat ik moest doen zonder mij te realiseren dat ik iets 'moest' met de angst en zorg om mijn moeder. Ik weet dat ik - toen ik aan de telefoon hoorde dat het weer achteruit ging met haar op de IC - daadwerkelijk zat te trillen in mijn stoel. En zelfs toen drong niet door dat het me allemaal teveel werd. Ik wist me geen raad.

In die tijd overleed ook een nichtje van mij, zo verdrietig. Ik viel van de trap en brak ik mijn enkel. Vijf zware maanden later stierf mijn moeder en in de zomer er op een goede vriendin. Wij hadden soms zorg om onze dochters en toen Wim ook nog gezondheidsklachten kreeg en we niet wisten wat het was, was bij mij de koek op. Ik kreeg pijnen. Vorig jaar mei begon ik te dokteren.
De huisarts dacht dat aan nierstenen. Ik kreeg bij de uroloog een echo, een scan en een blaasonderzoek. Allemaal goed. Later bij de internist een maag- en darmonderzoek. Er bleek een plekje op mijn lever te zitten, dat was dan later weer niets. Scans en echo's van de buik voor de galblaas en weet ik wat. Een blaasproef, steeds weer nieuwe bloedonderzoeken en ook nog een 24-uur-meting van mijn bloeddruk. En eigenlijk was er maandenlang niets te vinden. Ik kon me niet voorstellen dat je zoveel pijn kon hebben zonder een lichamelijke oorzaak.

Uiteindelijk met die soms hele hoge bloeddruk begon ik in te zien dat het vooral stress-klachten waren. Een ostheopaat hielp me van een beklemde zenuw in mijn rug af. Ik werd wat rustiger.
En toen ging het niet goed met een van onze dochters. Ze heeft een maand bij ons gewoond en we hebben voor haar kunnen zorgen. Op dat moment bleef ik daar rustig onder, maar toen ze wat was opgeknapt en weer naar huis vertrokken kwam bij mij de reactie. In die tijd kregen we ook het verdrietige en boosmakende bericht dat ons woonproject waar we zo lang aan hebben gewerkt zonder ons door zou gaan. En even later hoorden we dat we opa en oma zouden worden. Daar waren we heel blij mee, maar het was ook enerverend en emotioneel.

En toen ging mijn keel dicht zitten. Het gevoel dat je een graatje of een brok in de keel hebt wat je niet weggeslikt krijgt. De kno-arts heeft met een camera in mijn keel gekeken. Er was gelukkig niets ernstigs aan de hand. Dat betekent niet dat ik me dat gevoel inbeeldde, maar dat ik door de spanning letterlijk een brok in mijn keel had. Ik kreeg stemproblemen. Ik ben op yoga gegaan, waar ik tot mijn eigen verbazing een paar keer bijna niet meer kon stoppen met huilen. 

Toen ben ik verwezen naar een psychologe. Met haar heb ik heel veel geluk gehad. Wat een fijne begeleiding.
Ik kan het nu toegeven: ik ben oververmoeid, zorgmoe en heb weinig veerkracht en weerstand meer. Ik blijf het liefste thuis en kan geen drukte en prikkels verdragen.
En volgens haar hoort dat er allemaal bij: angst voor ziekte en pijn, hartkloppingen, innerlijke onrust, gespannen zijn als een veer, paniekaanvallen, wakker liggen.

Het gaat allemaal weer over. Zegt zij. Als ik maar ruimte geef aan mijn gevoel en niet teveel van mijzelf verwacht. En zo gaat het langzaam de goede kant op.

Helaas ben ik wel ongeduldig. Het duurt allemaal wel erg lang. En ik blijf het ook wel een soort van stom vinden dat ik hier in verzeild geraakt ben. Ik vind het eigenlijk niets voor mij. Ik ben liever vrolijk en levenslustig dan zo overprikkeld en angstig. Maar ja, het is wat het is.
 
Als ik mijn zegeningen tel zijn het er nogal wat, waar ik heel dankbaar voor ben:
Ik word oma!!! Het gaat goed met mijn man en kinderen. Mijn man is mijn rots in de branding. Onze dochters zijn heel lief en hier meer ervaren in dan ik en zij zeggen dat ik heel goed bezig ben. Ik heb fijn werk, ook al ligt dat nu even stil, maar ik ben qua werk niet onzeker over mijzelf. Ik heb hele goede begeleiding. Ik heb een kleine aov-verzekering. Ik heb inspiratiebronnen als Brene Brown en Byron Katie met boeken en filmpjes op You Tube. Ik blijf graag creatief bezig. Ik heb hele lieve vriendinnen die naar me luisteren, kaarsjes voor me opsteken of voor me bidden. Ik heb geen geldzorgen.

En ik leer langzaam weer op mijn lichaam te vertrouwen: Dat heeft veel te verduren gehad maar weet gewoon beter wat goed voor me is dan mijn 'hoofd en hart'... Enne, ik weet ietsje beter waar mensen het over hebben als ze het moeilijk hebben, zo heeft elk nadeel weer een voordeel...