Lappenmand update

Voor degenen die willen weten hoe het gaat met mij en mijn ongebruikelijk lange lappenmand ( is niet verplicht om te lezen hoor...) volgt hier een update:

lap·pen·mand (de; v(m); meervoud: lappenmanden)

mand waarin verstelwerk ligt: in de lappenmand liggen (of: zitten) ziek zijn

Al sinds 3 mei heb ik af en aan buikpijn. Links. Eerst dacht ik een niersteentje. Ik kreeg diclofenac voorgeschreven. Het hielp niet genoeg en na een nachtelijk bezoek aan de huisartsenpost werd ik verwezen naar de uroloog. Na een echo, een ct-scan en een blaasonderzoek wist de uroloog het op 26 mei zeker: Ik had geen last (meer) van niersteentjes. Mogelijk was er eentje gepasseerd, maar bij blijvende pijn moest ik maar weer terug naar de huisarts. 

Eind mei de huisarts maar weer eens bezocht. Die kon er ook niets van maken en verwees me naar de internist. Inmiddels had ik naast de pijn links een hele vervelende pijn in mijn maag erbij gekregen, volgens de huisarts een maagwandontsteking door de pijnstillers. 

Terwijl ik wachtte op die afspraak bij de internist kwam ik tweede Pinksterdag weer (met hevige pijn en zorgelijk over wat er toch met me zou zijn) bij de huisartsenpost en werd gezien door een huisarts die vermoedde dat het met mijn darmen mis was. Door maagpijn en de pijnstillers zou ik links boven in de dikke darm een verstopping hebben en waren het darmkoliekpijnen. Ik kreeg een verandering van perspectief en andere medicijnen. 

Drie dagen later kon ik vervroegd naar de internist. Een vriendelijke dame die niet speculeert maar goed onderzoek doet. Er werd weer bloed geprikt. Alles bleek goed. En ze gebood een maag- en een darmonderzoek.Weer tien dagen wachten. Met pijn en hoofdbrekens. Maandagmorgen was ik aan de beurt. Inmiddels bijna 7 weken na het begin van de klachten. Ik moest zondagmiddag en maandagmorgen vroeg laxeerdrank drinken om de darmen te spoelen. Dat ging wonderwel heel goed. Ik dronk braaf liters van dat spul plus nog extra veel thee, appelsap, water en heldere bouillon. Maandagmorgen half 9 was ik er meer dan klaar voor. Door de verpleegkundigen in de behandelkamer werd ik voorbereid voor het onderzoek. Ik zou gelukkig een roesje krijgen. 

De arts die het onderzoek zou doen kwam achter een pc vandaan en gaf me een hand. Hij moest me wat vertellen: Er was een vlekje op mijn lever te zien was geweest op de ct-scan. Dat kon onschuldig zijn, maar daar moest zeer beslist goed naar gekeken worden. Mijn eigen internist had - volgens hem - dat niet gezien omdat de radioloog er wel een opmerking over had gemaakt maar het niet in zijn conclusie had genoemd. Dat hij het zelf nu wel wist kwam omdat hij zorgvuldig het hele verslag had doorgenomen. 

Ik schrok me wezenloos. Ik werd direct erna onder zeil gebracht. Toen ik wakker werd zat Wim naast mijn bed en vertelde ik hem erover. Ik was er rustig onder. Bedacht me wel dat die lever vast niet de oorzaak zou zijn van mijn pijnklachten. Eigenlijk had ik geluk dat ik zo'n zorgvuldige arts had getroffen. Dat het nu ontdekt was en dat er hopelijk wat aan gedaan kon worden...

Ik heb deze arts nadien niet meer gezien maar kreeg een briefje mee waar op stond dat mijn maag geen zichtbare afwijkingen had en dat de darm er ondanks een poliep rustig uitzag. Iets om blij mee te zijn natuurlijk, alhoewel die poliep nog onderzocht moest worden.

Maar vanmorgen was het gedaan met die rust. Ik werd heel nerveus wakker. Ik zag allemaal (uitgezaaide) beren op de weg. Dat werd versterkt doordat ik niet meer wist hoe ik eigenlijk was thuisgekomen. Ik was een stuk uit mijn herinnering kwijt. Een rare gewaarwording. Vervreemdend. Had ik dat van die levervlek misschien niet goed gehoord of mogelijk zelf bedacht?? 

Ik kreeg vanmorgen helaas ook weer die pijn in mijn buik en in mijn maag. Alles voelde opgezet en opgeblazen. Moest ik nu weer wachten op een oproep voor de internist? Weer een week in onzekerheid? Ik kon het niet verdragen. Ik heb de assistente van de internisten gebeld en verteld wat ik had gehoord. Ze beloofde me dat mijn arts me zou terugbellen voor overleg.

Om vijf uur, ik was inmiddels op van de zenuwen, belde mijn internist terug. Ze vertelde dat ze het met de andere arts had opgenomen en dat het een ongelukkig moment was geweest waarop hij mij had geinformeerd. Ik was overigens overtuigd van zijn beste bedoelingen. Maar had wel de schrik te pakken gekregen. Had hij het niet beter eerst met haar kunnen overleggen? 

Maar ze had nieuws: Zij had nog eens goed naar de scan gekeken en wat bleek: Die plek op de lever was twaalf jaar geleden ook al gezien op de scan die toen was gemaakt vanwege een acute niersteenkoliek. En is in al die jaren niet veranderd. Dus niet iets om verder te onderzoeken. Waarom er twaalf jaar terug geen verder onderzoek naar is gedaan weet ik trouwens niet maar voor nu konden we het wegstrepen. Wat was ik opgelucht! 

Maar hoe nu verder? Ondertussen voel ik me nog steeds beroerd. De arts begrijpt dat het voor mij lang genoeg geduurd heeft. Mijn klachtenbeeld is onduidelijk, maar de pijn blijkt duidelijk genoeg. 
Ze wil vaart maken en heeft me nu voor nog andere onderzoeken aangemeld. Blijkbaar wil ze door van alles uit te sluiten er achter komen wat me mankeert. Ze gaat iets onderzoeken met parasieten en een lactose intolerantie test. En nog een uitgebreidere ct-scan. 

Want waar komt die pijn en misselijkheid toch vandaan? Wie het weet mag het zeggen!