Geen kind meer...

Toen ik zwanger was van onze eerste dochter sprak ik met mijn moeder over de op handen zijnde bevalling. 'Het is het gemakkelijkste als je gewoon rustig blijft' zei ze, 'Rustig blijven, elke wee gaat gewoon weer voorbij'. Dat was het allerbeste advies voor een zo grote stresskip als ik.

Mijn moeder ging vanaf 18 januari ziekenhuis in, revalidatieafdeling uit, van de longafdeling naar de hartbewaking en afgelopen vrijdag ging ze naar de palliatieve afdeling van het verpleeghuis. Wij waren er om haar op te vangen, te midden van haar persoonlijke spulletjes, foto's, een orchidee die in haar afwezigheid thuis tegen de klippen op was gaan bloeien en haar mooiste vaas. Ze vertelde ons heel rustig: De dokter had gezegd dat ze niet meer beter zou worden. Hoe lang ze nog zou hebben dat wist niemand, het konden maanden zijn, maar ook dagen of zelfs een uur. Daar had ze geen invloed op en daar ging ze niet over. Ze moest het rustig afwachten. Ze had een mooi leven gehad, ze had iedereen overleefd en ze was niet bang. Waar ze ook heen ging, ze ging nooit alleen en er wachtten een heleboel mensen haar op. 

Dat zij zo vrede kon hebben met haar situatie was een groot geschenk voor mij. Toen we weggingen liep ik nog een keer terug voor nog een knuffel. Die avond belde ik haar nog even op. Ze had zelf mogen kiezen wat ze wilde eten en ze had genoten van een kaastosti. En nu ging ze Twee voor Twaalf kijken. Ontspannen.

Zaterdag was ze wel wat achteruit gegaan, maar ze had toch goed geslapen. Zondagmorgen was ze intens moe en steeds benauwder; ze voelde aan dat ze zou gaan sterven. 'Bel de kinderen maar!' zei ze tegen verpleegkundige Gina. We zijn zo snel mogelijk op weg gegaan. Mijn moeder vroeg Gina of zij in de tussentijd bij haar wilde blijven. Gina heeft een lied voor haar gezongen en het Onze Vader gebeden. Dat ontroerde me, zoiets staat nergens in haar taakomschrijving, maar dat heeft ze mooi wel gedaan. De dominee kwam, die heeft haar de zegen gegeven. Daar reageerde ze nog op. We hielden haar hand vast. Ze kreeg wat morfine en later een slaapmiddel. De tussenpozen tussen haar ademhalingen werden steeds langer en toen bleef het stil. 

Ze is heel vredig ingeslapen, we waren er allemaal bij.  
We kunnen niet anders dan daar vrede mee hebben. 

Toch is het heel raar. En ook dat ik nu geen kind meer ben. 
Hoe toepasselijk wordt dat omschreven in het lied: De dag waarop je moeder sterft 
Prachtig gezongen door Brigitte Kaandorp.

Vandaag gaan we met elkaar de uitvaart van onze moeder voorbereiden. In alle rust. Dat kan ik!