Eindelijk weer eens douchen!!

Vanmorgen voor het eerst in dik drie weken gedoucht!

Het was even een bedoening, maar het is gelukt.

Wim had een krukje op een natte handdoek op de badbodem gezet.

Daar moest ik dan goed en in het midden op komen te zitten.

Niet scheef, want dan ging het krukje glijden....

Valt niet mee, met een zeer gipsbeen over de rand stappen, maar het ging!

Toen ik zat ging er een speciale plastic beschermhoes om mijn gips

zodat het gips droog zou blijven (dankjewel Henk en Lia).

Been omhoog leggen op de badrand en het feest kon beginnen!

Wat is dat toch heerlijk!

Dat warme water over je lijf voelen stromen! Geurige zeep (dankjewel Marie-Jose).

Haren in de shampoo en super lang die stevige straal op je hoofdhuid.

Natuurlijk hebben we eerder mijn haren gewassen 

op een stoel met mijn hoofd achterover boven het bad, 

maar dat was toch meer een krampachtig gedoe, en een waterballet.

En van een wasbeurtje op bed of bij de wastafel wordt je heus wel schoon, 

maar wat mis je dan toch die heerlijke ontspanning van de douchestralen...

Ik moet zeggen dat een paar weken met flink veel pijn en immobiliteit 

je heel bewust maken van van alles wat je anders maar gewoon voor lief neemt:

Een heerlijk bed waarvan ik voeteneind en hoofdeind omhoog kan verstellen.

Een mobiele telefoon en een tablet die steeds naast me liggen.

Een warm en gezellig huis, met fijne lampen en gezellige kaarsjes.

Winkels en een bibliotheek op fietsafstand (voor Wim, ik fiets nu even niet...)

Daarnaast ben ik blij en dankbaar met het besef dat dit ook weer gewoon over zal gaan. 

Sterker nog, ik ben over de helft, nog twee weken en zes dagen, dan mag het gips eraf.

Dan kan ik weer lopen, fietsen, autorijden, werken, koken en onder douche springen!

Maar af en toe, als ik weer doodmoe ben van het niets doen, en het me behelpen, 

ik weinig tot geen leuke ideetjes heb voor mijn blog of voor de aanstaande winterrondbrief,

ik het gevoel heb dat ik een beetje stil val, en ik me zelf maar moet zien te vermaken,

omdat Wim weer aan het werk is en er er even geen mensen zijn om me op te vrolijken 

en ik bang ben dat het nooit meer goed komt, dan vind ik mezelf toch wel een beetje zielig

...en stom natuurlijk, om zo maar van de trap te vallen...