Maar of ze vrolijk is?
Zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel...
We maakten een schaaltje bitterballen soldaat en dronken een mooi glas wijn. Heel rustig en bedaard. Of bijna bejaard...
Op de terugweg fietsten we langs de IJssel die er verbazingwekkend rustig en vredig bij lag.
We passeerden nieuw gemaakte bloemperken die waren ingezaaid geweest met boekweit, in afwachting van de definitieve beplanting. Wim zei dat die boekweitplanten hun beste tijd wel hadden gehad. Dat klopte ook, ze waren geknakt en omgevallen.
Wij tweetjes zijn pas 65 geworden en zouden een jaar of tien geleden nog op deze leeftijd van onze aow genieten. Ik vroeg daarom ook aan Wim:
'Heb jij ook je beste tijd gehad? Of moeten jouw beste jaren nog komen?'
'Natuurlijk', zei Wim, 'ik ben een laatbloeier, ik ben eigenlijk nog maar net in knop'.
Toen moest ik zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel. Zo grappig!!!
Klussen met zussen of vriendinnen
Onderstaand berichtje kwam ik tegen op het wereldwijde web:
'Mijn twee zussen en ik hebben zo'n zes keer per jaar een 'Klussen met zussen' dag. Dit kan natuurlijk ook met broers. We voeren dan bij één van de zussen gezamenlijk klussen uit: de tuin winterklaar maken, ramen lappen, oven schoonmaken, schilderen, dakgoot schoonmaken, klerenkast opruimen, etc. Alles dus waar je zelf niet aan toekomt of wat je echt vervelend klus vindt. We zoeken zelf de klus uit die het meest bij ons past en pakken een hele dag flink door.
Dit werkt heel goed, want vele handen maken licht werken en die vervelende klussen zijn altijd leuker om voor iemand anders te doen dan voor jezelf!' Ilona
Deze tip deed me denken aan de tijd dat ik zelf een fijn klusmaatje had, waarover ik dit schreef:
Uit eigen ervaring weet ik hoe geweldig dat werkt. Elke dinsdagmorgen staat er een kruis in mijn agenda, want dan ga ik klussen. De ene week bij ons thuis en de andere week bij mijn klusvriendin. Dat houdt in dat wij stipt om negen uur paraat zijn, een cappuccino nemen, onze klusoveralletjes aantrekken en aan het werk gaan.
Zo ruimen wij graag een overvolle kelder of garage uit om het hele spul op te schonen, te sorteren, te poetsen en alles, uitgezocht en wel, weer in te pakken. Maar we draaien onze hand ook niet om voor het rollen van de overloop of het lakken van een tuinbankje. Of we maken dekbedovertrekken en gordijnen, wisselen alle slaapkamers om of brengen ter inspiratie een officieel werkbezoek aan Ikea. Soms doen we een klus die ons één ochtend kost, maar net zo makkelijk pakken we een 6-sessies-durende klus aan, zoals het compleet schilderen en aankleden van een tot camper omgebouwde bus.
Tijdens het klussen nemen we en passant ons leven en dat van onze geliefden door, wisselen we ideetjes voor feest- en verjaardagen uit, vertellen we elkaar over mooie boeken en films, bespreken de toestand in de wereld en wat we die avond zullen koken. Ook oefent mijn klusmaatje, die naast fysiotherapeut ook ambtenaar van de burgerlijke stand is, soms een huwelijksspeech op mij, waarbij zij mij telkens weet te ontroeren als ze in haar overall trefzeker verhaalt over de alles overwinnende liefde van een mij totaal onbekend, aanstaand bruidspaar.
We sluiten altijd af met een welverdiende overheerlijke lunch, en gaan ruim voldaan (zo, dat zit er weer op deze week!) verder met al het andere in ons leven.
Het grootste voordeel van samen klussen is dat je met dubbel plezier met zijn tweetjes zeker drie keer zo snel klaar bent dan alleen, en dat je aan dingen begint waar je in je eentje never nooit aan zou beginnen omdat je al moe wordt bij enkel de gedachte.
Het werkt aanstekelijk als je merkt hoeveel je gedaan krijgt op zo’n ochtend en we worden van de weeromstuit steeds stoutmoediger. Zo zie ik nog altijd het ontwaken van een nieuw zelfbewustzijn bij mijn vriendin, toen tot haar doordrong hoe gemakkelijk een elektrische boormachine eigenlijk werkt. Ze boorde pardoes gaten in haar garagemuur om de huishoudtrap en al het tuingereedschap op te hangen, heel nuttig allemaal, maar raakte toen in een soort van boor'trance' die dreigde naar doorslaan toen ze, met een verwilderde uitdrukking op haar gezicht, kratten bier wilde gaan ophangen.
Er gaat ook wel eens wat mis. Zo heb ik eens met een heel mooie, vloeiende beweging een volle bus verf van de trap weten te stoten die zich uitspreidde over de hele vloer, (gelukkig marmoleum, dus de schade was te overzien) en hebben we samen een keer zo drastisch behang weten te verwijderen dat er uiteindelijk een stukadoor (die trouwens heel aardig bleek, maar daarover een andere keer) aan te pas moest komen om de slaapkamermuur te redden.
Maar wonderwel, er lukt ook van alles.
Tegen Koninginnedag / Koningsdag wordt onze stemming zo mogelijk nog opgeruimder als we door ons huis lopen om alles wat we overbodig vinden op te pakken, om het spul vervolgens op de vrijmarkt te verpatsen. De opbrengst is steevast voldoende om de hele zomer onze rekening bij diverse bouwmarkten (dat zeg ik!) te voldoen, zodat we al met al weinig kosten maken en we zo’n beetje selfsupporting zijn.
Naast ons improvisatietalent is een belangrijke factor in deze successtory onze voorbereiding. Als ik vroeger ineens de geest kreeg om iets te gaan doen was net het schuurpapier op, de winkel dicht of het regende of er belde iemand die ik al een tijdje niet had gesproken of ik moest de krant nog lezen en dat was dan al weer ruim voldoende aanleiding om de plannen maar weer uit en/of af te stellen.
Dat is verleden tijd. Van tevoren schatten we in en schaffen we aan wat we maar nodig zouden kunnen hebben, zodat we geen tijd meer verliezen en daardoor verlopen onze klusochtenden steeds efficiënter en daarmee succesvoller.
Zo kunnen we steeds vaker, als er complimentjes onze kant op vallen, zo achteloos mogelijk zeggen : ‘Ja hoor, helemaal zelf gedaan!’
Wat een leuk idee!
'That is not what real strength is!'
Een herfstdag als een lentedag bezingen
Oktobermaand geboortemaand
Je vruchten zijn geoogstDe zoete wijn is in het vat
Het hout gekloofd
Dat is waarom een oktoberkind van kinds af aan voldaan is
Omdat voor haar gevoel het werk gedaan is
Oktoberzon geboortezon
De zon die ik verdien
Want of hij op of ondergaat
Is niet te zien
Dat is waarom een oktoberkind net als
oktoberbomen
De hele dag het liefste zit te dromen
Oktoberstorm geboortestorm
Je hebt mijn bed gespreid
Je joeg de wolken uit elkaar
En net op tijd
Heb jij de bomen zo geschud dat zij hun blad
verloren
En in dat gouden bed ben ik geboren
Oktoberdag geboortedag
Als ik geweten had
Dat ik nooit meer zo goed slapen zou
Als in dat bed van blad
Was ik vanaf die eerste dag m'n hele lange leven
Met een glas rooie wijn in bed gebleven
Oktoberkind oktoberkind
Opdat jij niet vergaat
De allerlaatste zoete braam
Is de eerste die jij eet
Een laatste warme zonnestraal verwarmt jouw
eerste dag
En een laatste zwaluw die vertrekt is de eerste
die jij zag
Dat is waarom een oktoberkind niet gelooft in
laatste dingen
't Zal een herfstdag als een lentedag bezingen
Liselore Gerritsen
Deze mooie kamer die me zo fijn omhult...
Richard Claremont
'Orange interior at Midday'
Hoe fijn is dat?
De wereld van Carlijn
Een win-win-win-situatie
Dit keer weer een heel positief en blij-makend bericht uit de stal van de happy activists: Uzzel!
Een initiatief waarbij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt puzzelen en daarmee puzzels controleren. Bij goed resultaat, ook al mogen er wel een paar stukjes missen, worden de gemaakte puzzels gefotografeerd en vers verpakt om te kunnen worden verkocht.
Voor de puzzelaars een fijne activiteit, voor de puzzels een nieuw leven en voor het milieu minder afval.
Een win-win-win-situatie dus. Kijk maar eens even naar dit filmpje. Daar word ik wel blij van.
Met een knipoog
Weer aardappelpuree
Gisterenmorgen keek ik even terug op mijn blog omdat ik in een app van een tante zag dat ze me schreef hoe mooi ze het blogje over de begrafenis van mijn oom Joop had gevonden. Toen ging ik eens rustig rondkijken op mijn eigen blog. Ik kwam ook terecht op berichtjes die ik ooit schreef en waar ik niet meer veel van wist, maar die me nu goed van pas komen.
Zoals over die keer dat ik ook al maagpijn had vanwege de vele pijnstilling die ik had gehad na een operatie aan mijn voet en een fikse oorontsteking.
De verschrikkingen van de oorlog in Oekraïne maken dat ik me ongemakkelijk voel omdat ons eigen leven gewoon doorgaat. Ik merk op dat ik fluitend mijn witte was buiten ophang in het zonnetje en ik schrik er bijna van. Er staan viooltjes en narcissen te bloeien op ons balkon en de stralend blauwe lucht vloekt gewoon met al dat verdriet en de pijn die we op het nieuws zien.
Het voelt fout om van leuke dingen te genieten.
Hij had een plausibele verklaring: Mijn hele buikvlies is volledig geirriteerd. Dat kan getriggerd zijn door de blaasontsteking of door iets anders, daar kom je misschien nooit achter. Maar de hele buik staat onder erge spanning. En dat veroorzaakt heftige pijn. Zenuwpijn. Net zoals een ontstoken blindedarm dat kan doen. Bij dat beeld zou ook de voortdurende misselijkheid passen en de koude handen en voeten. Hij dacht dat die spanning de komende twee tot vier weken de tijd nodig heeft om uit te doven.
Hij stelde voor om te stoppen met de morfine. Misschien wel de maximale onderhoudsdosis paracetamol blijven nemen om het dragelijk te houden. En oxazepam erbij om te ontspannen. Proberen om goed te slapen, rust te nemen en tegelijk ook wat meer te bewegen. Dat is lastig met de revalidatie met mijn voeten, maar toch voorzichtig meer en soepeler bewegen. En afleiding zoeken.
Hij benadrukte ook dat het niet zo is dat het alleen maar 'tussen de oren' zit, maar dat dit soort reactie fysiek echt heel pijnlijk kan zijn en dat ik geen zeurpiet of een aansteller ben. Dus daar kwamen de tranen weer.
Dat advies neem ik nu dan ook maar weer ter harte. Het is niet makkelijk om te accepteren, maar ik ben blijkbaar een gevoelig type die stress niet goed kan verteren en dan mijzelf trakteer met lichamelijke pijn en narigheid.
Daar moet ik wat mee. Meer bewegen. beter slapen. Ik heb dinsdag een afspraak voor een rebalancing behandeling.
En ik mag nog meer rust nemen en ontspanning zoeken. En aardappelpuree dus...