Ze heeft het enorm naar haar zin
Een sieraad voor je wand
Ik zou er zelf niet zo snel opkomen, want ik vind meestal dat alle woningtechniek zoals wandcontactdozen en lichtknoppen helemaal niet op hoeven te vallen, maar als ik dan deze beauty's zie begin ik toch even te twijfelen.
Tien foefjes van de opruimcoach!
Voor iedereen die maar moeilijk afstand kan doen van spulletjes maar dat tóch wil of moet doen zijn hier tien afdank/opruimfoefjes.
In het algemeen is het sowieso goed om bewust een keuze te maken om spullen weg te doen en na te denken over een goede herbestemming. Zomaar je halve inboedel in een kliko mikken is niet duurzaam en je kunt ook voor jezelf beter even de tijd te nemen voor een goed afscheid.
Dat klinkt misschien raar, maar zeker als je de spullen die weg mogen graag, veel of intensief gebruikt hebt, kun je ze in gedachten even bedanken voor bewezen diensten.
Het wegdoen van overtollige spullen heet niet voor niets 'afdanken'.
T
2 Neem de grootte van de opbergruimte als maatstaf
3 Maak een foto
4 Zet alvast apart
5 Doe weg wat niet gebruikt is
6 Doe weg wat niet gemist wordt
7 Kies voor wat mooier uitkomt
8 Gebruik de twijfeldoos
9 Gebruik de datum doos
Doe spullen die je op termijn wel weg zou willen doen
10 Laat het lot beslissen
Als je het helemaal niet meer weet, laat dan het lot beslissen.
Zo jammer dat!
Kunstenaar matcht museumbezoeker aan kunst
Stefan Draschan, is een kunstenaar die musea bezoekt en zijn oog laat vallen op bezoekers van het museum die 'matchen' bij het schilderij of het beeld dat ze daar bekijken. Hij moet veel geduld hebben, soms doet hij een dag over een foto. Hij moet werkelijk oog hebben voor deze toevalstreffers.
Wat een fijn lijstje!
Wat is erger??
Maar nog liever Toos!
Vrijdagmiddag waren we uitgenodigd bij het oogstfeest, een gezellige bedoening op de school van onze kleinkinderen als afsluiting voor de herfstvakantie.
Het was echt prachtig weer. Het oogstfeest was buiten op een feestelijk aangekleed veld bij de schooltuintjes. Er was een groot kampvuur, en er waren spelletjes, je kon je laten schminken, er was een plantjes- en jamverkoop en je kon gezellig appeltaart en popcorn snoepen.
Wim kwam aan de praat met de eigenaresse van het terrein die we al eerder hadden ontmoet in het kader van bij ons Naobers project. 'Hoe ze ook al weer heette?' vroeg Wim, 'Liesbeth en jij bent Henk toch?'
Voor de zoveelste keer Henk. Nooit Hans of Hein of Huub, altijd per vergissing Henk.
Over de namen van onze Linde heb ik gisteren al geblogd. Onze andere dochter heet Elsje Marije.Toen ze werd geboren wisten wij haar naam nog niet zeker. Wim wilde graag Elza, ik liever Else.
Omdat haar geboortedatum op 1 maart viel vonden we Maartje ook wel heel toepasselijk. Maar wel een beetje dubbelopop met Marije als tweede naam (die we dus wel al zeker wisten).
Ze lag in het wiegje als baby van Heeringen.
Ik werd na haar geboorte heel erg ziek, Ik kreeg kraamvrouwenkoorts met een sepsis en de naam schoof even naar de achtergrond. Later werden we het eens over Elsje. Niet wetend dat ze een lange meid van 183 zou worden, maar volgens mij is ze zelf wel tevreden met haar naam.
Als ze een jongen was geweest had ze Sam Peter geheten.
Grappig dat onze kleindochter nu Sammie heet, wat veel lijkt op Sam.En onze kleinzoon Marijn, wat verdacht veel lijkt op Marije.
Volgens mij toevallig, maar toch!
Zelf was ik nooit zo gelukkig met Jacquelien.
Een moeilijke naam, die bijna altijd verkeerd gespeld wordt. En ook wel een beetje een chique naam, in de categorie Chantal, Angelique of Natasja. Ik voel me nooit chique. Met parels en zo...
Mijn geboortenamen zijn Jakoba Henriette naar mijn opa en oma van moeders kant. Jakoba is verfranst naar Jacquelien, maar dan weer wel met de Hollandse uitgang.
Wat mij betreft was ik liever Jet genoemd of Coos.
Maar nog liever Toos.Dat was toch een gezellige, eenvoudige, gewone naam voor mij geweest!
Linde Willemijn
Het verhaal heeft alles te maken met haar geboortekaartje.
Deze zomer was ze op Buitenkunst waar ze naast een vrouw kwam te zitten die vroeg hoe ze heette. Linde zei: 'Ik heet Linde'.
Na een tijdje vroeg de vrouw: 'Heet je ook nog Willemijn?'Linde was super verbaasd en verrast en vroeg: 'Ja, dat klopt, maar hoe weet jij dat?'
Het kwam zo: Ik las ooit in de Volkskrant een geboorteadvertentie waarin stond dat er een Linde Willemijn was geboren in Amsterdam. Ik vond dat heel leuk omdat wij zelf ook een Linde Willemijn hadden.
Ik stuurde spontaan een kaartje en ons eigen geboortekaartje om de familie te feliciteren en ze net zoveel geluk te wensen met hun Linde Willemijn als wij hadden ervaren met de onze.
Ik meen dat we ook een reactie terug hadden gehad.
Deze mevrouw zat zo'n dertig jaar later naast onze Linde op Buitenkunst en kwam er achter dat zij de Linde was van het gelijknamige geboortekaartje. De mevrouw ging gelijk in de familie app bekend maken dat ze de 'originele' Linde Willemijn had ontmoet en hoe toevallig dat wel was. En hoe leuk!
Kijk dat vond ik nu weer leuk om te horen! En wat een sterk verhaal he?
PS Ik heb de originele advertentie van de moeder van de Amsterdamse Linde Willemijn niet meer en onze Linde heeft de contactgegevens van deze moeder ook niet genoteerd, maar als iemand de familie kent dan zou ik het best leuk vinden om haar nog een keer te spreken om eens uit te wisselen hoe het is om een moeder te zijn van een Linde Willemijn...
PS PS Wim heeft het lieve gedichtje gemaakt dat we op het kaartje hadden laten drukken. Ik vind het nog steeds mooi. Vooral de laatste zin: 'Ze wil onder de mensen zijn'.
Een beetje vervreemdend
Iets met een energieveld?
Het kameeltje
Plek voor wie vlucht voor oorlog, conflict en onderdrukking
Een nieuwe tegenvaller voor minister Faber van Asiel: de Tweede Kamer wil dat ze terugkomt van haar voornemen om terugkeerborden te plaatsten bij asielzoekerscentra. Een meerderheid van de Kamer stemde voor een voorstel van het CDA om Faber terug te fluiten.
Faber wilde borden bij azc's neerzetten met een tekst als 'Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer'. Dat idee zou de minister hebben opgedaan bij een bezoek aan Denemarken, al zijn de borden daar helemaal niet te vinden.
De boodschap moest in 'diverse talen' op de borden komen, zei minister Faber. Ze ontkende dat ze het plan alleen opperde om in de aandacht te komen, en dat er uiteindelijk niets van terecht zou komen. 'Ga er maar van uit dat er wel wat van terecht gaat komen', zei ze.
Even lekker lachen?
What's in a name?
Wim is tot de conclusie gekomen dat hij blijkbaar een echte 'Henk' is. Wat dat dan toch ook maar zou kunnen betekenen. Misschien door de alliteratie met zijn achternaam? Henk van Heeringen? We weten het niet. Alleen maar dat het steeds opnieuw weer gebeurt, en het is altijd Henk, nooit Kees of Jan.
Henk is ook een prima naam. Met een betekenis die er mag zijn:
PS Mijn vriendin Ingrid heeft zelf een man die Henk heet. Jaren geleden wilde Wilders de 'gewone' Nederlander benoemen en had hij het over Henk en Ingrid. Dat vond mijn vriendin echt niet voor te lachen. We kregen daarom in die tijd nieuwjaarskaarten die ze ondertekende met Ingrid en Henk, gewoon vanwege de ongewenste associatie met Wilders. En dat terwijl ze normaal gesproken nooit met haar eigen naam begint als ze het over haar en haar Henk heeft. Inmiddels horen we niet meer zoveel over Henk en Ingrid van Wilders en heeft ze deze volgorde voor henzelf weer in ere hersteld.
Haar Henk wordt volgens mij nooit Wim genoemd. Het is wat...Bittersweet
Graham Chapman's uitvaart
waar zijn mede Monty Python
leden het woord namen met
zoveel liefde en zoveel humor!!
Het blijft ontroerend...
ook na 35 jaar
Maar of ze vrolijk is?
Zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel...
We maakten een schaaltje bitterballen soldaat en dronken een mooi glas wijn. Heel rustig en bedaard. Of bijna bejaard...
Op de terugweg fietsten we langs de IJssel die er verbazingwekkend rustig en vredig bij lag.
We passeerden nieuw gemaakte bloemperken die waren ingezaaid geweest met boekweit, in afwachting van de definitieve beplanting. Wim zei dat die boekweitplanten hun beste tijd wel hadden gehad. Dat klopte ook, ze waren geknakt en omgevallen.
Wij tweetjes zijn pas 65 geworden en zouden een jaar of tien geleden nog op deze leeftijd van onze aow genieten. Ik vroeg daarom ook aan Wim:
'Heb jij ook je beste tijd gehad? Of moeten jouw beste jaren nog komen?'
'Natuurlijk', zei Wim, 'ik ben een laatbloeier, ik ben eigenlijk nog maar net in knop'.
Toen moest ik zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel. Zo grappig!!!