Ze heeft het enorm naar haar zin

 

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.


Carl Larsson
'Sewing Girl'
1911

Een schilderij waarop we een ruimte zien
die misschien meer een handwerk atelier is
dan een kamer in een gewoon woonhuis,
maar gezien de planten en bloemen zou
het ook een achterkamer thuis kunnen zijn.

We zien een vrolijk geel gekleurde ruimte
met een opgespannen weefgetouw en
daarachter een (trap)naaimachine.

Een kastje staat voor het raam
met groene planten die erop staan
en een paspop ernaast waar een
half af kledingstuk over hangt.
Links naast het kastje hangt
naast een typische hoekkast
of een Zweedse hoekkachel(?)
een geweer aan de muur.
In Zweden in 1911 was dat
misschien gebruikelijk?

Een jonge vrouw zit aan
een hele grote tafel en werkt
aan iets dat ze met de hand
aan het rijgen of naaien is.
De ruimte is vrolijk door
de kleuren en het zonlicht.

De vrouw straalt rust en plezier uit;
Ze is gewoon lekker creatief bezig,
en misschien zingt ze ondertussen
een Zweeds volksliedje of smartlap.
Ze heeft het enorm naar haar zin.


Een sieraad voor je wand


Ik zou er zelf niet zo snel opkomen, want ik vind meestal dat alle woningtechniek zoals wandcontactdozen en lichtknoppen helemaal niet op hoeven te vallen, maar als ik dan deze beauty's zie begin ik toch even te twijfelen.

Dat is toch een sieraad voor je wand?

Tien foefjes van de opruimcoach!

 

Voor iedereen die maar moeilijk afstand kan doen van spulletjes maar dat tóch wil of moet doen zijn hier tien afdank/opruimfoefjes. 

In het algemeen is het sowieso goed om bewust een keuze te maken om spullen weg te doen en na te denken over een goede herbestemming. Zomaar je halve inboedel in een kliko mikken is niet duurzaam en je kunt ook voor jezelf beter even de tijd te nemen voor een goed afscheid. 

Dat klinkt misschien raar, maar zeker als je de spullen die weg mogen graag, veel of intensief gebruikt hebt, kun je ze in gedachten even bedanken voor bewezen diensten. 

 Het wegdoen van overtollige spullen heet niet voor niets  'afdanken'.


Tien foefjes van de opruimcoach:

 1 Kies het percentage dat mag blijven
Je gaat bijvoorbeeld alle oude knuffels opruimen.
Als je je steeds bij elke afzonderlijke knuffel afvraagt of je die wilt houden, dan ben je geneigd ze allemaal te houden.
Als je alle knuffels verzamelt en jezelf voorneemt om
van het totaal bijvoorbeeld de helft of een derde te houden, dan is het veel makkelijker kiezen.
Je kiest dan gewoon de mooiste en de liefste uit.

2 Neem de grootte van de opbergruimte als maatstaf

Als je de hoeveelheid spullen die je wil bewaren mede laat bepalen door de ruimte die je hebt om het op te bergen wordt de keus al makkelijker. Je hebt bijvoorbeeld een dekenkist. Als je besluit om alleen te houden wat daar inpast, dan zal je de oudere dekens en dekbedden (met een vlekje of een rafeltje) makkelijker weg kunnen doen.

3 Maak een foto

Soms kan het maken van een foto helpen. Je fotografeert die mooie oude kinderstoel en bewaart de foto. Die foto neemt veel minder ruimte en de kinderstoel kan weg.

4 Zet alvast apart

Als je de spullen waar je over twijfelt apart zet van de rest van de spullen, bij voorbeeld op een andere plank in een kast, dan zal je zien dat je met andere ogen naar die spullen gaat kijken.
Je denkt ze als het ware al bijna weg en jouw relatie met die spullen zal zodanig bekoelen dat je ze ook echt makkelijker weg kunt doen.

5 Doe weg wat niet gebruikt is

Als je bij een seizoenswisseling kleding in de kast hangt, haak dan de hanger met de open zijde van de haak naar voren om de roede. Als je iets gedragen heeft hang het dan met de hangerhaak andersom op. Bij de volgende seizoenswisseling kun je in één oogopslag zien welke kleren niet gedragen zijn want die hangt dan nog steeds met de openzijde van de haak naar voren. Dat kan helpen om kledingstukken alsnog weg te doen.

6 Doe weg wat niet gemist wordt

Kieper in de keuken de la met keukenattributen in een doos. Als je iets uit die doos gebruikt mag het weer in de la terug. Alles wat je na een half jaar nog steeds niets  uit de doos hebt gebruikt zal je het niet meer missen en kan het weg.

7 Kies voor wat mooier uitkomt

Haal het serviesgoed waar je over twijfelt uit de kast en zie hoe mooi het overgebleven servies uitkomt. Dat maakt het makkelijker om de twijfelstukken weg te doen.
Je geniet meer van de mooiste spullen en dat is vaak een goede motivatie om te leren afstand te doen van wat eigenlijk teveel is.

8 Gebruik de twijfeldoos

Als je twijfelt over spullen kun je ze in een doos wat laten afkoelen op zolder. Schrijf op de doos wat er in zit, zodat je (mocht je iets alsnog willen gebruiken) het makkelijk uit die twijfeldoos kunt opdiepen.
Na verloop van tijd loop je deze dozen nog eens door.

9  Gebruik de datum doos

Een beetje een rigoureus foefje, meer een hele grote foef:
Doe spullen die je op termijn wel weg zou willen doen

- maar nu nog niet - in een doos. Zet er een datum op.
Verloopt deze datum zonder dat je er iets uit hebt willen halen dan doe je de doos ongezien (oei...) weg.

10 Laat het lot beslissen
Als je het helemaal niet meer weet, laat dan het lot beslissen.

Gooi met een dobbelsteen! Bij even getallen mag het weg, bij oneven getallen mag het blijven...
Let wel op het gevoel dat opkomt bij het zien van het aantal ogen. Krijg je de neiging om bij een bepaalde uitkomst liever opnieuw te willen gooien vraag jezelf dan in alle eerlijkheid af of je toch niet liever zelf de verantwoordelijkheid voor de gemaakte keuzes wil nemen?   


Heel veel succes!
Kom je er desondanks toch niet uit dan kun je altijd mij nog even bellen...

 

Zo jammer dat!



Elke morgen doe ik het spelletje van NU.nl 
om het vijf- en het zesletterwoord te 'puzzelen'.

En niet onverdienstelijk mag ik wel zeggen.

Bij het vijfletterwoord heb ik een serie van 
103 achtereenvolgend goed bij elkaar gespeeld.

Kijk ik mis er heus wel eens eentje.
Dat is helemaal niet erg, maar als je met 
een serie bezig bent wordt het serieus!! 

Bij het zesletterwoord 
- wat ik wat moeilijker vind -
was ik nu ook lekker op weg.
Ik zat al op een serie-record van 83;
dat is dus bijna drie maanden elke dag goed!

Tot gisteren, 
waar ik het woord LIJDEN
gewoon niet goed had. 

Het woord was niet: 
lijven, lijmen, lijken of lijnen, 
maar dus lijden.

Zo jammer dat!

Kunstenaar matcht museumbezoeker aan kunst


Stefan Draschan, is een kunstenaar die musea bezoekt en zijn oog laat vallen op bezoekers van het museum die 'matchen' bij het schilderij of het beeld dat ze daar bekijken. Hij moet veel geduld hebben, soms doet hij een dag over een foto. Hij moet werkelijk oog hebben voor deze toevalstreffers. 

Met deze fotografie kan hij soms jaren of zelfs eeuwen overbruggen door kunst uit verleden te linken aan de tegenwoordige beschouwer. Ik vind het mooi!

Even meekijken naar zijn werk? Kijk dan naar dit  filmpje, of naar deze filmpje




Wat een fijn lijstje!



Wat een fijn lijstje is dit zeg!

Voel je je een beetje in de bonen,
dan hoef je maar na te gaan of er 
iets is van dit lijstje dat je kunt doen.

Al is het maar een glas water drinken, 
een overvolle rommella opruimen 
of gewoon even pauze nemen 
buiten met je snoet in het zonnetje
of binnen met een lekker muziekje op.

Ik wens jullie een fijne dag allemaal!


Wat is erger??

 

Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.


Dit vind ik dus heel grappig!

Maar nog liever Toos!


Vrijdagmiddag waren we uitgenodigd bij het oogstfeest, een gezellige bedoening op de school van onze kleinkinderen als afsluiting voor de herfstvakantie. 

Het was echt prachtig weer. Het oogstfeest was buiten op een feestelijk aangekleed veld bij de schooltuintjes. Er was een groot kampvuur, en er waren spelletjes, je kon je laten schminken, er was een plantjes- en jamverkoop en je kon gezellig appeltaart en popcorn snoepen. 

Wim kwam aan de praat met de eigenaresse van het terrein die we al eerder hadden ontmoet in het kader van bij ons Naobers project. 'Hoe ze ook al weer heette?' vroeg Wim, 'Liesbeth en jij bent Henk toch?' 

Voor de zoveelste keer Henk. Nooit Hans of Hein of Huub, altijd per vergissing Henk. 

Over de namen van onze Linde heb ik gisteren al geblogd. 

Onze andere dochter heet Elsje Marije.
Toen ze werd geboren wisten wij haar naam nog niet zeker. Wim wilde graag Elza, ik liever Else.

Omdat haar geboortedatum op 1 maart viel vonden we Maartje ook wel heel toepasselijk. Maar wel een beetje dubbelopop met Marije als tweede naam (die we dus wel al zeker wisten).

Ze lag in het wiegje als baby van Heeringen. 

Ik werd na haar geboorte heel erg ziek, Ik kreeg kraamvrouwenkoorts met een sepsis en de naam schoof even naar de achtergrond. Later werden we het eens over Elsje. Niet wetend dat ze een lange meid van 183 zou worden, maar volgens mij is ze zelf wel tevreden met haar naam. 


Als ze een jongen was geweest had ze Sam Peter geheten.

Grappig dat onze kleindochter nu Sammie heet, wat veel lijkt op Sam.
En onze kleinzoon Marijn, wat verdacht veel lijkt op Marije.
Volgens mij toevallig, maar toch!

Zelf was ik nooit zo gelukkig met Jacquelien. 

Een moeilijke naam, die bijna altijd verkeerd gespeld wordt. En ook wel een beetje een chique naam, in de categorie Chantal, Angelique of Natasja. Ik voel me nooit chique. Met parels en zo...

Mijn geboortenamen zijn Jakoba Henriette naar mijn opa en oma van moeders kant. Jakoba is verfranst naar Jacquelien, maar dan weer wel met de Hollandse uitgang. 

Wat mij betreft was ik liever Jet genoemd of Coos. 

Maar nog liever Toos.
Dat was toch een gezellige, eenvoudige, gewone naam voor mij geweest!


Linde Willemijn




Onze dochter Linde had een sterk verhaal.
Het verhaal heeft alles te maken met haar geboortekaartje.

Deze zomer was ze op Buitenkunst waar ze naast een vrouw kwam te zitten die vroeg hoe ze heette. Linde zei: 'Ik heet Linde'. 

Na een tijdje vroeg de vrouw: 'Heet je ook nog Willemijn?'
Linde was super verbaasd en verrast en vroeg: 'Ja, dat klopt, maar hoe weet jij dat?'

Het kwam zo: Ik las ooit in de Volkskrant een geboorteadvertentie waarin stond dat er een Linde Willemijn was geboren in Amsterdam. Ik vond dat heel leuk omdat wij zelf ook een Linde Willemijn hadden. 

Ik stuurde spontaan een kaartje en ons eigen geboortekaartje om de familie te feliciteren en ze net zoveel geluk te wensen met hun Linde Willemijn als wij hadden ervaren met de onze. 

Ik meen dat we ook een reactie terug hadden gehad.     

Deze mevrouw zat zo'n dertig jaar later naast onze Linde op Buitenkunst en kwam er achter dat zij de Linde was van het gelijknamige geboortekaartje. De mevrouw ging gelijk in de familie app bekend maken dat ze de 'originele' Linde Willemijn had ontmoet en hoe toevallig dat wel was. En hoe leuk!

Kijk dat vond ik nu weer leuk om te horen!  En wat een sterk verhaal he?

PS Ik heb de originele advertentie van de moeder van de Amsterdamse Linde Willemijn niet meer en onze Linde heeft de contactgegevens van deze moeder ook niet genoteerd, maar als iemand de familie kent dan zou ik het best leuk vinden om haar nog een keer te spreken om eens uit te wisselen hoe het is om een moeder te zijn van een Linde Willemijn... 

PS PS Wim heeft het lieve gedichtje gemaakt dat we op het kaartje hadden laten drukken. Ik vind het nog steeds mooi. Vooral de laatste zin: 'Ze wil onder de mensen zijn'. 


Een beetje vervreemdend


Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.


 Scott Prior
'Nanny and Ezra in the kitchen'
1983

Een schilderij als een foto.
Alsof de fotograaf heeft gezegd,
- de moeder en het kind storend
bij wat zij aan het doen waren -
'Kijk eens even in de camera!'

Een keuken waarin de mama 's morgens
vroeg haar zoontje wast in de gootsteen.
Een herkenbaar beeld, ik zie mezelf nog
onze peuters poedelen aan het aanrechtje
van de stacaravan van mijn schoonouders.
Al had ik daar zelf toen vast niet zo'n
mooie witte nachtpon bij aan.

Ik zie een keurig opgeruimde keuken,
met enkel wat afwas in het droogrek.
Het is er vast comfortabel qua temperatuur.
ook al is het herfst, wat we door het raam zien.
De kleur van de keuken is mooi grijs-groen.

Het blijft een beetje vervreemdend,
omdat moeder en zoon niet lachen,
maar er ook wel geposeerd bijstaan.

Net of ze pas ruzie hebben gehad,
of misschien zijn ze net wakker 
en hard aan een kop koffie toe,
de moeder tenminste...


Iets met een energieveld?


Gek hoe dat werkt:
Deze zomer had ik bijna geen werk.
Alleen af en toe wat huiswerk 
nakijken van een opruimcursist,
een paar opdrachtjes on-line 
of binnen onze vriendenkring.
Ik vond het prima. 

Misschien dat mijn praktijk nu 
ik 65 ben gewoon stilletjes afloopt.
Een natuurlijke manier van afbouwen?
Dat vond ik ineens geen gekke gedachte.
Vanaf juni en in de zomer is het normaal ook 
al niet zo druk, mensen gaan naar buiten
En daarbij: ik had zelf niet zo veel energie.

Ik was in afwachting van een mammografie.
Dat had ik zoveel mogelijk geparkeerd, 
maar dat gaf onderhuids wel spanning.
Dat uitte zich in heftige oorpijn, wat 
achteraf te wijten was aan spanning 
in mijn kaak en kaakgewricht.
En ik kreeg maagklachten, 
wat ook stress-gerelateerd is.
Wim kreeg een gevalletje spit 
en moest zich in acht nemen,
wat hem totaal niet beviel trouwens,
maar waardoor ik toch taken overnam.
En ik hield me verder bezig met ontspannen:
lezen, fietsen, gezelligheid met vriendinnen,
onze verjaardag vieren, naar de bioscoop. 

Na de goede uitslag van de mammografie
was ik naast heel blij, eerst ook heel moe.
Maar sinds een week of drie 
voel ik me actiever, vrijer en meer 
onbevangen in het maken van plannen.
Dus er staan leuke afspraken in de agenda's,
etentjes, een spelletjesavond, naar het theater.

Gisteren ben ik kennis gaan maken 
in het buddy-to-buddy huiskamer-cafe,
nu ik me ga aanmelden als buddy.
Binnenkort ga ik met drie vriendinnen
voor een lang weekend naar Vlieland.
Voor de leesclub ben ik 'Het achtste leven'
- wat een heel dik boek is - aan het uitlezen.
We hebben weer een filmclubavond en
een afspraak voor de vrouwentuin.
We hebben wat etentjes gepland
en gaan ook uit eten bij vrienden.
Onze kleinzoon komt logeren 
en is jarig eind november.
Sinterklaas en Kerst 
komen ook al in beeld. 

Maar wat helemaal gek is: 
de telefoon gaat weer voor werk.
Laatst een hele leuke opruimklus.
En nu zomaar twee interieur-afspraken
bij mensen die ik niet ken hier in Zutphen.
Deze opdrachten kwamen niet via via, 
- wat normaal meestal wel zo is -, 
maar gewoon via mijn website.
   
Herkennen jullie dat, 
dat als er ruimte is om 
weer wat te gaan werken en dat 
zich dat dan ook ineens aandient?

Iets met een energieveld??


Het kameeltje



Het kameeltje
Er was een oude koning in een zilveren paleis,
hij was heel goed en nobel, en zijn baard was lang en grijs.
Nu moet je weten, dat die koning een kameeltje had,
een lief klein wit kameeltje, dat gewoonlijk naast hem zat.
Hij nam het mee uit wandelen; ’t zat bij hem op de troon
en alle mensen in dat land, die vonden het gewoon,
behalve dan de koningin. Ze kon het niet goed velen.
Ze hield wel van de koning, maar ze hield niet van kamelen.

Toen zei de oude koning: Zit niet altijd zo te vitten
en voortaan moet het lieve dier bij ons aan tafel zitten.
Toen zweeg de koningin een poos. Ze zuchtte en ze sprak:
Hier lieve, neem wat appelmoes en neem een bal gehak.
En het kameeltje zat aan tafel met een grote slab
en het kameeltje kreeg ook soep en rijst met bessensap.

En op een goeie ochtend zei de koning welgemoed:
Ik wil ’t kameeltje mee naar bed, dat vind je toch wel goed?
Nee, zei de koningin beslist, nou zit het me tot hier!
Nu hangt het me de keel uit, dat verschrikkelijke dier.
‘k Wil wel een teddybeer in bed, dat kan me echt niet schelen
en ik wil heus van alles in m’n bed. Maar geen kamelen!

Toen ging de koning schreien, en de hele vloer werd nat.
Hij snikte en hij jammerde: Ik mag ook nooit ’s wat!
Vooruit dan maar, vooruit dan maar, zo zei de koningin.
Nu gaan ze altijd slapen met ’t kameeltje tussenin.

dichter: Annie M.G. Schmidt
illustratie: Fiep Westendorp

Plek voor wie vlucht voor oorlog, conflict en onderdrukking

 

Kamer fluit minister Faber terug: geen 'terugkeerborden' bij azc's

Een nieuwe tegenvaller voor minister Faber van Asiel: de Tweede Kamer wil dat ze terugkomt van haar voornemen om terugkeerborden te plaatsten bij asielzoekerscentra. Een meerderheid van de Kamer stemde voor een voorstel van het CDA om Faber terug te fluiten.

Faber wilde borden bij azc's neerzetten met een tekst als 'Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer'. Dat idee zou de minister hebben opgedaan bij een bezoek aan Denemarken, al zijn de borden daar helemaal niet te vinden.

De boodschap moest in 'diverse talen' op de borden komen, zei minister Faber. Ze ontkende dat ze het plan alleen opperde om in de aandacht te komen, en dat er uiteindelijk niets van terecht zou komen. 'Ga er maar van uit dat er wel wat van terecht gaat komen', zei ze.

CDA-leider Bontenbal, die de motie had ingediend, stelt dat er behoefte is 'aan structurele maatregelen om meer grip op migratie te krijgen'. De terugkeerborden vallen daar wat hem betreft niet onder.

Inmiddels zijn er in de provincie Utrecht een aantal van deze borden geplaatst bij azc's.

Beter, veel beter! 

Even lekker lachen?


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.


Als je een vrolijke getuige wilt zijn van 
onbekommerd en aanstekelijk plezier, 
kijk dan eens eventjes hier naar: 

Fijn dag allemaal!


What's in a name?


Gisteren belde mijn vriendin Ingrid. We kwamen te praten over mijn Wim die maar weer eens - voor de zoveelste keer - Henk was genoemd. Zomaar, ook en vooral door mensen die heel goed weten dat hij Wim heet, is hij al een keer of veertig in zijn leven ineens, in een onbewaakt moment, min of meer gedachteloos, aangesproken met Henk. 

Wim is tot de conclusie gekomen dat hij blijkbaar een echte 'Henk' is. Wat dat dan toch ook maar zou kunnen betekenen. Misschien door de alliteratie met zijn achternaam? Henk van Heeringen? We weten het niet. Alleen maar dat het steeds opnieuw weer gebeurt, en het is altijd Henk, nooit Kees of Jan. 


Henk is ook een prima naam. Met een betekenis die er mag zijn:


Maar datzelfde geldt eigenlijk ook voor de naam Willem.

Mijn vriendin zei dat ze een lied kent dat heet 'They call me Hank'
Ze stuurde het me even later via de app. We gingen luisteren en het gaat over een man die Bill (ook een afgeleide van William) heet en Hank wordt genoemd. Wel erg toevallig he?
Kijk dat vinden wij nu leuk! En het is een lekker liedje. Even luisteren? klik hier

PS Mijn vriendin Ingrid heeft zelf een man die Henk heet. Jaren geleden wilde Wilders de 'gewone' Nederlander benoemen en had hij het over Henk en Ingrid. Dat vond mijn vriendin echt niet voor te lachen. We kregen daarom in die tijd nieuwjaarskaarten die ze ondertekende met Ingrid en Henk, gewoon vanwege de ongewenste associatie met Wilders. En dat terwijl ze normaal gesproken nooit met haar eigen naam begint als ze het over haar en haar Henk heeft. Inmiddels horen we niet meer zoveel over Henk en Ingrid van Wilders en heeft ze deze volgorde voor henzelf weer in ere hersteld. 

Haar Henk wordt volgens mij nooit Wim genoemd. Het is wat...


Bittersweet


Graham Chapman's uitvaart

waar zijn mede Monty Python 

leden het woord namen met

zoveel liefde en zoveel humor!!

Het blijft ontroerend...

ook na 35 jaar


filmpje

 


Maar of ze vrolijk is?

 

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Jess Allen
The passing of time
2023
Een ingetogen schilderij
van een jonge vrouw
die ligt te lezen op de bank.

Door de titel vermoed ik dat het niet
uit weelde is dat ze haar tijd
doorbrengt op de bank.

Het komt mij voor dat ze al lezend
wacht tot de tijd haar wonden heelt.
Of tot er maar eerst weer een uur
voorbij is die ze door moet komen.

Maar voor hetzelfde geld is
het een vrouw die op haar vrije dag
heerlijk onderduikt in een roman,
gewoon voor haar plezier.

Ze heeft in ieder geval
een leuke retro bank in een fijne kleur
en er hangen stilleventjes boven de bank
waar aandacht aan is besteed.

De zon schijnt warm naar binnen,
ze heeft comfortabele kussens
onder haar hoofd zodat ze
ontspannen kan liggen.

Maar of ze vrolijk is?

Zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel...


Wat was het prachtig zonnig herfstweer gisteren. Half oktober en 24 graden. Heerlijk!!

Wim en ik besloten deze gelegenheid aan te grijpen om een terrasje te pakken op de markt. 

En zo zaten we aan het eind van de middag een uurtje zonder jas in het laatste zonnetje te genieten. 

We maakten een schaaltje bitterballen soldaat en dronken een mooi glas wijn. Heel rustig en bedaard. Of bijna bejaard... 

Op de terugweg fietsten we langs de IJssel die er verbazingwekkend rustig en vredig bij lag.

We passeerden nieuw gemaakte bloemperken die waren ingezaaid geweest met boekweit, in afwachting van de definitieve beplanting. Wim zei dat die boekweitplanten hun beste tijd wel hadden gehad. Dat klopte ook, ze waren geknakt en omgevallen. 

Wij tweetjes zijn pas 65 geworden en zouden een jaar of tien geleden nog op deze leeftijd van onze aow genieten. Ik vroeg daarom ook aan Wim:  

'Heb jij ook je beste tijd gehad? Of moeten jouw beste jaren nog komen?' 

'Natuurlijk', zei Wim, 'ik ben een laatbloeier, ik ben eigenlijk nog maar net in knop'. 

Toen moest ik zo lachen dat ik bijna van mijn fiets viel. Zo grappig!!!