Mijn lieve tante Joke stuurde me net dit screenshot
van mijn blog, met rechts het aantal pageviews.
Ik zie het voor me dat ze netjes op wacht zat,
tot het precieze moment dat al die tweeen verschenen.
Geestig he, dat ze dat bedenkt en dan ook doet...
Ach ja, dat is nou gewoon mijn familie!
Ongelofelijk zo vaak is er al op mijn blog gekeken!
Wat een mijlpaal weer!
En ik had er vandaag al een paar binnen:
Vanmorgen controle bij de traumachirurg.
Eerst weer even foto's laten maken om 8.05 uur:
Op de foto's ziet alles er gelukkig prima uit.
Alleen, mag ik nog wel een hersteltijd
van een jaar!! in gedachten houden.
Dit was geen eenvoudige operatie en
ook een die niet al te vaak voorkomt.
Alle verkleuring, littekens en stijfheid
kan in die tijd nog heel wat bijtrekken.
Goed oefenen maar vooral ook voorzichtig aan!
Voorlopig was dit de laatste reguliere controle.
Zolang het goed blijft gaan, hoef ik niet terug te komen.
Het lopen gaat steeds een klein stukje beter,
al zie je me door die lange gangen wel strompelen.
Maar de pijn in de knie is minder heftig.
En de pijn in mijn voeten went ook al wat.
Een paar leuke nieuwe sneakers
zouden me wel gelukkiger maken.
Al die laarsjes en klompjes met hakken
kan ik niet meer dragen, helaas.
En net nu ik toe ben aan 'shoe shopping'
hebben ze alle winkels weer gesloten.
Maar ja, als dat het ergste is...
Daarna aansluitend naar de oedeemtherapeute.
De vochtophoping in mijn borst en de littekens
zijn al een mooi stuk minder geworden.
Nog een keer terugkomen in de laatste week
voor haar zwangerschapsverlof eind januari.
En als er eerder iets verandert, aan de bel trekken.
Vanmiddag controle bij de dermatoloog,
in juni is een plekje huidkanker weggehaald.
Dat is gelukkig helemaal goed gegaan,
maar het litteken is niet erg mooi geworden;
daar had ze me al voor gewaarschuwd.
Na een jaar kan ze er mogelijk nog iets inspuiten
wat het minder kan laten opvallen.
Maar eerst maar weer even afwachten.
Nu nog de uitslag krijgen over mijn maag.
Mogelijk heb ik toch een maagzweer bacterie.
Maar dat is behandelbaar, dus dat biedt hoop.
En dan blijft de fysiotherapie over.
Nu ik weer auto mag rijden kan ik bij mijn fysio
ook in de oefenzaal terecht. Weer een stapje vooruit.
En ik hoorde dat ik me ook kan aanmelden
voor therapeutisch zwemmen onder begeleiding.
Dus dat ik ook iets voor in het nieuwe jaar!
O, ja en de ziekenhuis psycholoog.
Dat zal ook wel weer afgebouwd worden.
Al is er nog weinig vertrouwen in mijn eigen lijf
en toch ook angst voor nog meer sores, wat er
met al die Corona ellende niet snel beter op wordt.
Maar dat zullen meer mensen zo voelen.
En we zitten gewoon allemaal in hetzelfde schuitje.
We moeten maar van de nood een deugd maken!
