Of je borduurt bloemen op een vervallen huis!
Slipgevaar!
Ik zit er op het moment een beetje doorheen;
Tijd om een geestige foto in de strijd te gooien.
Ger
Toen ik veertien was werd ik verliefd
op een jongen bij wie ik in 3VWO in de klas kwam.
Hij was rustig, knap, witblond en al bijna vijftien.
En... hij werd ook verliefd op mij!
We zoenden voor het eerst op een klasseavond.
We waren elkaars eerste.
Het was liefde.
We waren zeven jaar samen.
Gelijk vanuit huis gingen we samenwonen,
in een klein huisje vlak om de hoek
van de kunstacademie waar ik studeerde.
Die winter gingen we met de trein naar Parijs.
Wij waren de hemel te rijk!
Hij is een van de weinigen die mij nog kende
van toen ik een meisje van veertien was.
Ik had een bijbaantje in een banketbakkerij waar
hij me steevast elke zaterdag om vijf uur opwachtte.
Ik was zestien toen we samen op fietsvakantie
gingen met een tentje en een klein gaspitje.
Zijn moeder leerde mij breien en handwerken.
Hij kreeg, toen hij zeventien was, de waterpokken
- gratis en voor niets - van mijn kleine broertje.
We zijn ooit belangrijk voor elkaar geweest.
Ook nadien, nadat onze relatie strandde,
zijn we dat - op de achtergrond - gebleven.
Oude liefde roest nu eenmaal niet.
We hebben altijd trouw contact gehouden.
Ook nadat ik Wim ontmoette, met hem trouwde
en wij onze dochters kregen.
Ik mocht de keuken en de badkamer
in zijn nieuwe huis helpen vormgeven toen hij
met zijn vrouw hier in de buurt kwam wonen.
Hij had interessant, journalistiek werk
en reisde met gemak de hele wereld over.
Zijn vrouw en hij hielden van toneel, dans en kunst,
en bezochten ook Nederlandse theatervoorstellingen
die speelden in New York en in Sint Peterburg.
Toen alles in de Coronatijd op slot ging
viel hem dat daarom niet licht.
Dit voorjaar kwam hij bij ons eten.
Hij bracht prachtige bloemen mee en een wijntje.
We bespraken de nasleep van mijn borstkanker
en dronken een glaasje op onze gezondheid.
In mei belde zijn vrouw met
de trieste en schokkende boodschap
dat hij een onbehandelbare hersentumor had.
Hij mocht weer naar huis waar we hem bezochten.
De laatste keer was op donderdag 12 augustus,
toen we elkaar, in de serre aan de keukentafel,
uitgebreid spraken en - met koffie en koek -
samen hebben teruggekeken op zijn leven.
We hadden nog het plan om snel daarna
onze - aan elkaar geschreven - liefdesbrieven
terug te lezen en uit te wisselen.
Twee dagen later viel ik en brak allebei mijn voeten.
Dus dat moesten we even uitstellen.
Vrijdag belde zijn vrouw om te vertellen dat hij
donderdagavond plotseling was overleden.
Ger
Ik ben verdrietig,
ik zou hem graag even bellen
om hem dat te vertellen.
Drie jaar!
Gisteren werd onze kleindochter Sammie drie jaar!
Ze was zo enorm jarig, met haar feestrokje aan!
En natuurlijk mocht ze trakteren op de opvang.
We zouden er vanochtend eigenlijk naar toe,
maar helaas zit dat er echt niet in.
Dat doet me wel zeer.
En nog meer slecht nieuws:
De traumachirug belde gisteren om te vertellen
dat ze na overleg met collega's adviseren
om mijn linkervoet toch te opereren.
Er worden dan middenvoetbeentjes
aan elkaar geschroefd voor meer stabiliteit.
Dat geeft ook minder kans op artrose.
Ook worden de botsplinters verwijderd.
Er is altijd ook kans op complicaties
en mogelijk ook zenuwschade,
maar als ze dit adviseren wil ik er
vertrouwen in hebben dat dit het beste is.
Dat kost me eerlijk gezegd wel enige moeite;
het vertrouwen in mijn lijf is nog niet geweldig groot.
Ze plannen het uiterlijk binnen twee weken.
Waarschijnlijk moet ik een nachtje blijven.
Daarna eerst helemaal onbelast herstellen.
Hopelijk is mijn rechtervoetbreuk
dan al enigszins aan elkaar gegroeid
en voorzichtig iets meer belastbaar.
Het valt me niet mee,
dat compleet afhankelijk zijn...
PS Voor wie me zulke lieve post en berichtjes heeft gestuurd,
heel hartelijk bedankt, dat voelt als een warm bad.
Dorpshuizen van Chagall
Marc Chagall
1921
'Russisch dorp'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Sprookjesachtig dorpje
met vrolijke kleuren en met een
in het groen grazende geit.
Een mooie, rode weg waar
al veel voetstappen over zijn gezet, die
- zo te zien - over een lager gelegen talud gaat,
gezien de hekjes links en rechts van de weg.
Rechts wandelt een oude man het beeld uit.
Alle huizen hebben beschermende luiken;
sommige huizen hebben een stukje land.
In de verte zie je een kerktoren.
Het is rustig, mooi weer.
Het is er vast heel stil.
Allemaal zegeningen die geteld worden!
Thuisgekomen kwam de fysiotherapeut, die me allerlei oefeningen gaf. Conclusie: meer bewegen, maar voornamelijk onbelast. Met die kennis voel ik meer vertrouwen in mijn herstel.
Daarna weer in bed gekropen en toen viel ik warempel in slaap. Wel dik twee uur geslapen. Toen een vriendin langs kwam met een maaltje nasi, moest ik van ver komen, zo diep had ik geslapen. Heerlijk!
Aansluitend kwam een andere vriendin die me meenam naar buiten en me naar de IJssel wandelde / reed voor een frisse neus. Als toetje een glas wijn op het terras bij de Toko hier beneden.
Wat kan ik toch van gewone dingen moe zijn. Na het eten heb ik nog wat gelezen en 'De slimste mens' gekeken. En toen ben ik gaan slapen. Helaas slaap ik 's nachts niet goed door. Van de pijn, de houding die ik niet kan vinden of wakker schrikken uit een nare droom. Maar 's morgens na mijn wasbeurt op bed en een kopje koffie gaat dat ook wel weer. En dan kan ik weer even achter de PC kruipen en dit typen. Zo meteen maar weer braaf mijn oefeningen doen en dan is het tijd voor de lunch! Vanavond wordt er weer voor ons gekookt.
Allemaal zegeningen die geteld worden!
Schommelen met de voetjes van de vloer!
Sinds ik met mijn been omhoog moet liggen,
zijn dit soort meubels extra aantrekkelijk voor mij.
Lekker samen schommelen met de voetjes van de vloer.
Ik heb alleen de benodigde ruimte niet....
Ik verheug me er op!
Ik zag dit superleuke dansje
en heb voorgesteld aan An,
de vriendin van Karel,
dat Karel en Wim samen dit maar
voor ons moesten gaan instuderen.
Ik kan wel een verzetje gebruiken.
En Wim eigenlijk ook wel!
Karel bleek er wel voor in.
Nu nog afwachten wanneer Wim
tijd heeft om te gaan oefenen.
Ik verheug met er zo op!
Kijk maar eens hoe leuk!!!
Naar het ziekenhuis
Maandag was de afspraak in het ziekenhuis waar ik een dikke week naar toe geleefd had. Om 9 uur vertrokken we van huis. Wim had al geoefend hoe de rolstoel in de auto paste en de achterbank naar beneden geklapt. Dan nog is het een hele toer. Meubels in de kamer aan de kant, door de dubbele deuren. Alles mee, papieren ID. Even weer in de buitenlucht na een week. Heerlijk!
Met de lift naar beneden. Bij de auto, de voetsteunen van de rolstoel en proberen over te stappen de auto in. Dat blijft heel spannend, steeds kijken waar ik mijn handen en mijn voeten het beste neer kan zetten, maar het lukte. De rolstoel in de auto en gaan. Bij het ziekenhuis de rolstoel weer achter uit de auto halen, de voetsteunen er aanzetten en er weer inklimmen. Wim zette de auto weg en ik rolde naar binnen om me aan te melden.
Daarna eerst naar de radiologie. Daar mochten we even wachten maar waren al snel aan de beurt voor het maken van een foto. Dat moest staand op mijn linkervoet, om te kijken hoe mijn voet zich hield als hij werd belast. Tja, maar hoe moet je dan gaan staan? Ik kan me wel een beetje opduwen aan de armleuningen van de rolstoel, maar dan sta ik nog niet. Uiteindelijk heeft Wim me met behulp van ene Jesse, me omhoog getild, en me in evenwicht gehouden met mijn voet op de bodemplaat waar het rontgenapparaat boven hing.
Toen naar de traumachirurg. Daar moesten we even wachten. We werden binnengeroepen. Er bleek een fout: Ik moest nog eens foto's te laten maken, maar dan zonder gips. En als we dan bezig waren ook van de rechtervoet. Het gips ging er af. Heerlijk! Nu kon ik zelf ook even zien hoe mijn voet er uit zag tien dagen na mijn val. We vonden dat de zwelling een stuk minder was, hij nog wel blauw, of eigenlijk groen.
Die had ook nog behoorlijk grote bloeduitstorting op de plek van de breuk.
Ik kreeg wel veel aandacht, steeds als we zo door de gangen reden.
We mochten snel naar binnen.
Wat bleek: de foto links moest uitsluitsel geven over de vraag of de middenvoetbeentjes teveel van elkaar af weken, hoeveel ruimte er tussen zat, en of dat bij een te grote tussenruimte zou moeten worden geopereerd. In dat geval zouden de botjes onderling met schroeven aan elkaar worden gemaakt en dan zou dat ook betekenen acht weken onbelast herstellen, wat in mijn geval met de breuk in mijn rechtervoet erbij behoorlijk belastend zou zijn. De chirurg in opleiding en de gipsverpleegkundigen gingen de foto's bekijken. Wij mochten meekijken. Er werd gemeten en nog eens vergeleken. Er was discussie. Het is op het randje van net goed of iets teveel ruimte. De traumachirurg kwam erbij. Hij wilde het nog gaan voorleggen aan een chirurg / voetenspecialist. Ik vertelde dat ik geen marathonloper ben en dat ik niet koste wat koste ooit weer wil kunnen rennen. Als ik maar stabiel genoeg ben om te lopen. En zonder hakken. Waarschijnlijk zou ik dan bij aanhoudende pijn aangepast schoeisel krijgen. En, dat vooruitzicht is iets wat zich zomaar in mijn hoofd nestelt. Van de hakken direct naar een aangepaste schoen, die gedachtesprong lijk ik zomaar te kunnen maken, maar hoe dat straks in werkelijkheid zal zijn weet ik natuurlijk nog nog niet. Als ik maar weer kan lopen. Ik krijg vrijdag uitsluitsel van deze arts met een telefonisch consult. Voorlopig krijg ik eerst voor vier weken lager gips met een schoen eronder waar ik op geleide van de pijn voorzichtig op mag gaan staan. In de linkervoet waren stukjes bot afgebroken, maar dat zou gaan inkapselen en daar zou ik geen last van moeten krijgen. Zo'n operatie kan niet bijvoorbeeld over twee jaar nog. Het is nu, of over een week, of niet meer. Lastig hoor.
Toen de arts weer vertrokken was zei de Jeroen, de gipsman, dat het ook voorkomt dat er met zo'n operatie met veel bezwaarlijke gevolgen zoals acht weken niet belasten, de resultaten ook niet altijd geweldig zijn. Ik kreeg de indruk dat hij er niet zo voor was. Hij heeft mijn voet ingegipst. Dat ging wat lastig, want ik zat in de rolstoel en hij moest zich bukken in een vervelende houding. Ik voelde direct al wel dat het heel strak zat, maar ik was moe van de spanning en wilde naar huis.
Hij zette me met een koffie in de hal. Daar kwam ik van bij.
De ergotherapeut zou om half vijf nog komen, maar die heeft Wim afgebeld. Ik was helemaal op!!!
Daarna haalde hij de auto op en we gingen naar huis. Inmiddels doodmoe van alle inspanning en het in de rolstoel zitten. Thuis maakte hij een broodje voor me en ik mocht weer even op bed, proberen te rusten.
Daar lag ik een tijdje, toen ik echt steeds meer last kreeg van de overgang van mijn wreef naar mijn enkel. Het gips zat overal strak, maar daar knelde die echt. Mijn tenen begonnen te tintelen. Ik nam een pijnstiller. Wim ging een boodschap doen. En ik hield het niet meer. Echt niet leuk! Had ik mijn oude gips nog maar! Ik belde naar de gipskamer en ik mocht terugkomen.
Dat klinkt natuurlijk fijn, maar dat was toch weer diezelfde ingewikkelde onderneming. Om kwart over twee gingen we op pad. Ze hebben weer opnieuw gegipst. Nu met viltjes ertussen en met zijn tweetjes, zodat ik in de goede houding lag en de kans groter was het nu wel goed zou gaan. Om drie uur reden we daar weer weg.
Van de spanning, van de pijn, van het steeds verplaatsen, van het hangen in die rolstoel, van de slapeloze uren in de nacht, van het gezicht van Wim dat bezorgd stond. Van de - toch noch kleine mogelijkheid - om vrijdag alsnog te horen over toch nog een operatie. En van de onzekerheid dat we daar dan ook echt goed aan doen. Van de vraag of ik ooit weer goed ga lopen.
Het was goed nieuws, een stap vooruit, maar ik vind het al met al toch niet meevallen. Ik was te moe om te bloggen. Had niet veel tekst meer.
Wel een prachtig boek gelezen! Een heftig boek. Een hartverscheurend boek. En eigenlijk helemaal niet wat de titel lijkt uit te stralen. Het gaat over verlies en over de liefde. Over de kunstenaarswereld in Parijs na de eerste wereldoorlog. Over de homoscene in Chicago in de jaren 80 waar aids zoveel slachtoffers eiste. Over de aanslagen in Parijs in 2015.
Echt heel indringend mooi geschreven. Kon ik ook steeds weer even huilen.
De dagen afstrepen!
de afstreepkalender die Wim voor me maakte!
Zes weken duurt nog best lang.
Maar ja, eerst maandag maar afwachten.
'Met jou hou ik vol'
De eerste vraag die mensen stellen als ze horen dat ik met twee gebroken voeten zit is: 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Dat begrijp ik ook. Er kwam zelfs een gezin met jonge kinderen langs om aan kleine Sophie van drie te kunnen laten zien: Kijk, zo ziet dat er uit: twee voeten in het gips! Het is ook wel een attractie!
Ik zal het zo goed mogelijk uitleggen: Mijn beide enkels heb ik al eens gebroken gehad. Ik liep eigenlijk nooit echt fijn want vaak ik had veel pijn in mijn voeten. We dachten ooit aan reuma, maar dat bleek het niet te zijn. Ik heb toen steunzolen gekregen en dat hielp wel wat. Daarnaast verzwikte ik mijn enkel best vaak. Soms een klein oneffenheidje op straat en daar ging ik weer. Waarschijnlijk zijn mijn enkelbanden wel wat los gaan zitten. En was ik niet erg stabiel.
Afgelopen zaterdag was ik met onze dochter naar Rotterdam waar we een hele mooie trouwjurk hebben uitgezocht. Wat was dat leuk, en ontroerend en fijn!
Weer terug bij haar thuis, dronken we koffie en knuffelde ik met de kleinkinderen. Het was tijd om te gaan en ik liep op het tuinpad. Toen voelde ik in mijn linkervoet iets 'knappen'. Ik was op slag instabiel, verloor mijn evenwicht en probeerde dat de corrigeren met rechts, zwikte en ik viel linksom op het gras. Gelukkig brak ik geen heup of pols, noch viel ik met mijn hoofd tegen een muur ofzo.
Maar er was geen houden aan, boem daar lag ik.
Het deed echt zeer, werd gloeiend heet en ik dacht dat ik ze had gekneusd. Mijn dochter wilde met me naar de eerste hulp, maar ik twijfelde want ik kon alles nog bewegen. Alleen staan op mijn voeten was echt pijnlijk.
Lang verhaal kort: Ik ben zelf naar huis gereden en dat ging best. Koppelen, gas geven en zo dat ging goed. Alleen thuis aangekomen kon ik alleen voetje voor voetje schuifelend naar binnen. Daar voeten gewassen, arnica erop en koelen. Wim dacht aan mijn bureaustoel op wielen en zo verplaatste ik me naar wc en bed. Staan was echt lastig en lopen nog meer als ik al mijn gewicht op een been zette.
De zondag had Wim een vroege dienst. Hij maakte nog een kop thee voor me. In de morgen vertrouwde ik het niet meer en belde de huisartsenpost. We mochten komen. Daar ging het snel: Huisarts. Foto's. Eerste hulp.
Mijn rechtervoet had een breuk in een middenvoetbeentje, uiterst rechts en niet op een gunstige plek.
Bij mijn linkervoet keken ze ernstiger. De dokter ging de chirurg bellen voor overleg. Er werd een ct scan gemaakt. En toen kwamen ze uitleggen dat voor een operatie maandag in het team zou worden overlegd. Er was te weinig verband tussen de middenvoetbeentjes en ze dachten dat er banden waren geknapt. Bovendien waren er kleine botjes die er tussen lagen gefragmenteerd. 'Het was een rommeltje!'
'Bent u bekend met osteoperose?' Niet dat ik wist maar de anti-hormoonkuur die ik heb gehad had daar vast geen goed aan gedaan werd gezegd. Afijn. Wat te doen? Beide voeten in het gips en niet belasten. Maar hoe dan?
Ik mocht dan als het helemaal niet anders kon op de hak van mijn rechtervoet steunen bij overstap van rolstoel naar auto, bed of wc. We kregen een rolstoel mee van het ziekenhuis die zo groot was dat die niet in onze auto paste, waar ik een vriendin voor belde die ons thuis heeft kunnen krijgen.
Ik kon absoluut niet overzien wat dat zou betekenen. Maar Wim zei: we zien wel waar we tegenaan lopen en dan lossen we het wel op. Eerst wilde hij maandagmorgenvroeg nog gaan werken, maar gelukkig begreep hij wel dat dat niet kon. Ik kon echt helemaal niks zelf.
Ik had nog plannen: Ja, als ik nu 6 weken niks kon, zou ik dan niet even die cursus afschrijven.
Ik zou er het het beste van maken. Maar die eerste nacht was echt naar. Ik leefde van pijnstiller naar pijnstiller. Van uur naar uur.
Dat ik stééds verhoging hield was niet iets waar ze zich zorgen over maakten, maar wat voor mij wel vervelend is. Net of ik voortdurend opvliegers heb, en het zweet me uitbreekt.
Ik heb nog gevraagd of het mogelijk een uitzaaiing naar de botten zou kunnen zijn. Dat leek niet waarschijnlijk: Borstkanker kan wel uitzaaien naar botkanker maar dan zou het meer in de wervelkolom voorkomen en niet zomaar naar een voet. Dus dat heb ik losgelaten..
Sindsdien zwaai ik van de ene emotie naar de andere: Intense dankbaarheid voor alle aandacht: De niet aflatende hulp van Wim, de thuiszorg, de ergotherapeut, de fysiotherapeut, de stroom van aandacht, maaltijden, boeken, kadootjes, bloemen, aandacht, post (van vrienden en bekenden maar ook van bloglezeressen), lieve appjes en nog veel meer. Maar ook pijn, angst, wanhoop, moedeloosheid, zorg, schaamte, gene, schuld. Kies maar uit het komt voorbij.
Maar dankbaarheid overheerst:
Zo fijn dat er geen hittegolf is.
Zo fijn dat mijn air-walker rechts elke dag een half uurtje af mag en ik mijn been kan laten luchten.
Zo fijn dat we hier in Nederland alles zo goed geregeld hebben.
Dankbaarheid omdat ik besef dat er echt wel veel ergere dingen zijn in de wereld.
Dankbaar omdat het niet een levensbedreigende situatie is.
Zo lief al die gesprekjes en aangeboden hulp.
Zo fijn dat ik nu weer naar mijn PC kan om dit verhaal te schrijven.
Zo fijn dat thuiszorg Claudia, hier op de foto, we lijken wel zusjes toch? (Al had ik graag even mijn haar goed gedaan na 5 dagen 'bedhaar' zonder een spiegel in de buurt) die Wim aansprak en zei dat hij iets moest regelen op zijn werk, want dit kon zo niet met zo weinig slaap en dat niemand er wat aan zou hebben als hij ook nog zou opbranden. En dat Wim toen ging bellen en dat hij een aantal diensten heeft kunnen overdoen.
Zo fijn dat thuiszorg Deborah mij met mijn rolstoel en regenponcho mijn haren heeft kunnen wassen. Wat op zich weer goed is voor een huilbui, want hoe fijn is het: schoon haar na al die tijd tegen een kussen aanliggen of zitten.
Allemaal heerlijke maaltijden, zoals hier soep en een vegetarische curry,
die zomaar worden gebracht door lieve buren en vrienden.
Zo fijn: Ik heb een puzzelboekje voor mijn momenten op de toiletstoel, omdat gewoon naar de wc gaan niet meer kan en dat maakt alles anders in je lijf.
En ook fijn: Ik heb nu net ontdekt dat al die aandacht en drukte en vooral veel appjes en praten eigenlijk te intensief is voor mij. Ik heb rust nodig. Daar had ik nog niet echt aan gedacht, ook gek eigenlijk dat dat niet eerder tot me doordrong, maar ik ben maar zo overprikkeld en daar word ik nog huileriger en wanhopiger van. En dan vooral omdat ik iedereen vertel dat 'het best goed gaat' en 'dat ik er het beste van maak' en 'misschien wordt het wel een mooie tijd', en 'wie weet wat het me brengt' enzovoort enzovoort.
Superlief dat een dierbare vriendin, die zelf in een hele ellendige situatie zit, zo enorm moedig was en het (ondanks hoe veel het haar kostte) op kon brengen om even bij ons op bezoek te komen en die een mooie tekening voor me heeft gemaakt en een steen waar ze wol omheen heeft gevild, wat heel fijn is om vast te houden.
En ook superfijn: Het appje wat ik kreeg van een vriendin:
Als je de vraag krijgt: 'Hoe gaat het net je?' als je nogal wat voor je kiezen krijgt dan blijf je met het antwoord: 'ik houd vol' dichterbij wat waar voelt en hoef je je ook niet beter voor te doen dan met het algemene antwoord: 'het gaat goed'.
En dan eindigt ze met: 'En met jou hou ik vol lieve Jacquelien.'
En dan komen de tranen weer.
We zouden best vriendinnen kunnen zijn....
Laurits Andersen
1898
'Bij ontbijt met de krant'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Dit schilderij is uit 1898!!!
Nog van voor de eerste wereldoorlog.
En nog steeds in delen heel herkenbaar.
Natuurlijk, de vrouw heeft een jurk aan
die we niet meer tijdloos zouden noemen,
maar sommige van de spullen zijn dat wel:
De plantenpotten, de stoel, het servies en de kast,
komen we soms ook nog tegen in onze huidige tijd.
Als deze vrouw dertig zou zijn, zou ze uit 1868 zijn.
Dat is bijna 40 jaar ouder dan mijn oma, die uit 1907 was.
Soms heb ik het idee dat de mensen
die honderd jaar geleden leefden,
een soort 'andere mensen' waren.
Maar met de vrouw op dit schilderij zou
ik best vriendinnen kunnen zijn.
breekt de zon door in me dan verandert het beeld
Roos neemt elke dag het weerbericht en kiest daar de woorden uit die ze bij de dag of bij haar gevoel vindt passen.
Eerder streepte ze de overige woorden weg, daarom noemde ze het een stiftgedicht. Nu laat ze de rest gewoon staan, maar maakt de gekozen woorden dikgedrukt.
Er staat nu:
breekt de zon door in me dan verandert het beeld
Ik vind het pure poëzie!
Ze schreef erbij:
Lieve Jacquelien, ik denk aan je.
Hoe graag willen we in moeilijke situaties voorbij de horizon kunnen kijken als ons het zicht ontnomen wordt door tranen van wanhoop.
Vandaag maakte ik dit stiftgedicht op een moment dat ik graag de zon (hoop op beter) wil zien.
Het geeft me troost dat verandering in alles is, ik wens je toe dat sprankjes hoop in je verschijnen.
Veel liefs, Roos
Ik hoef me niet te vervelen...
En die - en passant - ook Wim aanmoedigde om zorgverlof aan te vragen. Of anders toch zijn ochtenddiensten voorlopig te proberen te ruilen, zodat ik 's morgens niet alleen ben, want dat is echt niet vertrouwd. Haar opmerking dat niemand er iets aan heeft als Wim overspannen raakt kwam binnen. Toen is Wim toch gaan overleggen met zijn teamleidster. Daar was ik heel blij mee. Want ik merk aan alles dat Wim moe is. Hij slaapt geen nacht door omdat ik toch een paar keer zijn hulp nodig heb. En met de zorg voor zijn ouders erbij is hij behoorlijk 'aan de beurt' naast zijn werk.
'S avonds kwam buurvrouw Maria met heerlijke pompoensoep en een ovenschaal met volkoren pasta ook met pompoen en een tomatensalade. Heerlijk om zo te worden verwend. Wim is ook wel erg druk met alles en zonder hulp komt dat koken en boodschappen doen er ook nog eens bij. Naast de was en het poetsen. Ik merk dat ik het moeilijk vind dat ik hem de hele tijd moet vragen om klusjes te doen die ik normaal en passant zelf even meepak. Zoals de planten water geven, de bloemen verzorgen, spullen steeds op hun vaste plek terugzetten en ze 'gezellig' schikken. Maar het makkelijke daarbij is dat ik helemaal niet in de woonkamer of de badkamer kom en ik me ook niet kan storen aan spulletjes die niet zo mooi uitkomen....
Het is wennen aan van alles. Af en toe kijk ik om me heen en vraag me dan af hoe dit alles zo gekomen is. Ik sliep vannacht amper een uur of twee. Ik kon geen fijne houding vinden. Mijn voeten doen zeer. Ook met pijnstilling. De benen moeten allebei hoog liggen en op de een of andere manier valt dat na een paar minuten al weer niet mee. Ik word stijf, wil ontspannen of verliggen en weet niet hoe. Mijn benen zijn stijf ingepakt en worden heel heet. Dat gaat irriteren en jeuken. En dat voelt soms zo 'gevangen' dat ik mijzelf rust in moet praten om niet in paniek te raken.
Al met al is het soms of ik mezelf niet meer herken. Ik pieker een eind weg. Vooral dus in de nacht. Soms breekt het zweet mij uit. Ook geholpen doordat ik steeds verhoging houd en opvliegers krijg. We hebben even overleg gehad met de poli chirurgie, die hebben aangeraden een Corona Sneltest te doen voor de zekerheid. Negatief gelukkig. De verhoging moet ik blijven meten, maar het lichaam is hard aan het werk om de breuken te helpen helen en alle bloeduitstortingen en afvalstoffen weg te werken.
En ik moet zorgen voor genoeg rust. Dat is lastig met alle gedoe er omheen. Morgen komt er zowel een ergotherapeut als een fysiotherapeut om me te helpen met de transfers en om tips en oefeningen om wat spierkracht te behouden. Ik hoef me niet te vervelen.
Zoeken naar balans en ritme
Vanmorgen werden deze prachtige boeketten bezorgd.
Ons huisje is er bijna te klein voor.
We vinden langzamerhand steeds meer oplossingen voor de zaken waar we tegen oplopen. Nou ja, niet echt lopen, want dat kan ik nou net niet. Maar bij wijze van spreken dan.
Ik zit nu in een ziekenhuisbed in mijn werkkamer. Wim probeert mijn rolstoel op maat te krijgen voor mijn benen met de gipsvoeten. Ik moet leren om van bed op de rolstoel of de postoel te schuiven, zonder mijn linkervoet te belasten en mijn rechtervoet zo weinig mogelijk. We moesten mijn werktafel ontmantelen om ruimte te krijgen. Omdat ik niet bij mijn PC kan komen leer ik nu bijvoorbeeld ter plekke hoe ik kan bloggen op mijn telefoon.
Momenten van wanhoop wisselen af met hoopvolle gedachten. Liefdevolle buren en vrienden bieden hulp aan en maaltijden. Slapen gaat niet vanzelf. Ik leef van pijnstiller naar pijnstiller. En toch had ik vannacht een migraine-achtige hoofdpijn. Door alle spanning en drukte. Ik ga s avonds niet meer bellen. Dat is teveel.
Zo zoeken we naar een balans en proberen we ons ritme te vinden. Maandag worden opnieuw foto's gemaakt en wordt gekeken of er een operatie nodig is voor mijn linkervoet. Het lijkt er op dat de banden of pezen over mijn voet gescheurd zijn en een aantal kleine voetbotjes verbrijzeld. Mogelijk moet er stabiliteit komen met schroeven. Ik zie er wel tegenop. Maar ja, het is wat het is.
Wel superjammer dat allerlei leuke plannetjes nu niet door kunnen gaan.
Maar zoals Wim zegt: We bekijken het per dag. En we maken er het beste van.
Twee gebroken voeten
Ellendig: 6 weken gips minimaal. En mogelijk nog een operatie in het verschiet. Dat hoor ik over een week. Krijg een ziekenhuisbed en een rolstoel morgen. En vanaf woensdag thuiszorg.
Ik bekijk het per dag. En, ik ben blij en dankbaar dat het geen kanker is.