En dan nodigt een vriendin je uit om te komen eten.
En dan geeft ze je bij het weggaan ook nog dit mee...
Wat een rijkdom!
Dan wordt er aangebeld...
.
Dan wordt er aangebeld
Er ligt een pakje bij de voordeur.
Geen idee wie de afzender is.
Alleen dat het een kadootje is...
Als je echt niets verwacht en absoluut geen idee hebt wat het is is het zooo leuk om verrast te worden!
Henk en Teja zijn samen
nadat ik ze aan elkaar heb voorgesteld.
Hij is een naober, zij een Hema meisje.
En ik heb een heerlijk flesje wijn.
This made my day!
Het gaat wel weer...
Gisteren precies een jaar gelden kreeg ik een telefoontje dat mijn leven behoorlijk op zijn kop heeft gezet.
De huisarts belde om te vertellen dat er 'iets' was gevonden op de mammografie die een week eerder was gemaakt in de borstenbus.
Het was een gradatie 5 (van de 6) en ongeveer 1.6 cm groot. Dat zei me eigenlijk helemaal niets. En dat was nog maar het begin. Het werd een jaar vol dingen om ´bij te leren´.
Gisteren was ik de hele dag moe en verdrietig.
Ik heb zelfs niet geblogd.
Net een kopje koffie gemaakt.
Nu gaat het wel weer...
Oooh... lag dat hier???
Onderstaande twitter berichten zijn van Silvia Witteman.
Allemaal heel herkenbaar - bij het opruimen - :
1: Geen zin meer.
2 Toch lekker bezig.
3 Een verrassing gevonden.
Als ik bij help opruimen kan ik er op wachten dat er
iets wordt teruggevonden wat al heel lang kwijt was.
'Oooh... lag dat hier???'
'Daar heb ik me een rotje naar gezocht!'
Maar gewoon geld terug vinden maak ik ook wel mee.
Zelf kan ik me nog goed herinneren dat ik 16 jaar was
en op mijn zolderkamer een keer een blikje open deed en er
volkomen onverwacht een briefje van 25 in terug vond.
Toen herinnerde ik me pas dat ik dat had weggestopt
voor slechtere tijden of om te sparen ofzo.
Ik weet het nog goed!
Ik was Zo Blij!!!
Hebben jullie wel eens iets teruggevonden
waar je heel gelukkig van werd?
Mens, durf te leven!
Prachtige tekst van Dirk Witte.
Hier gezongen door Wende Snijders!
Even luisteren en genieten!
Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer.
En als je straks anders wilt kun je niet meer.
Mens, durf te leven!
Vraag niet elke dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa gedaan?
Hoe doet er m'n neef en hoe doet er m'n vrind?
En wie weet, hoe of dat nou m'n buurman weer vindt?
En wat heeft "Het Fatsoen" voorgeschreven?
Mens, durf te leven!
De mensen bepalen de kleur van je das,
de vorm van je hoed en de snit van je jas
en van je leven.
Ze wijzen de paadjes waarlangs je mag gaan.
En roepen "O foei" als je even blijft staan.
Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk.
Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk.
En wat j'aan de armen moet geven.
Mens, is dat leven?
De mensen, ze schrijven je leefregels voor.
Ze geven je raad en ze roepen in koor:
Zo moet je leven!
Met die mag je omgaan, maar die is te min.
Met die moet je trouwen al heb je geen zin.
En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen.
En je wordt genegeerd als je 't anders zou doen,
alsof je iets ergs had misdreven.
Mens, is dat leven?
Het leven is heerlijk, het leven is mooi.
Maar vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi.
Mens, durf te leven!
Je kop in de hoogte, je neus in de wind!
En lap aan je laars hoe een ander het vindt.
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst,
maar wees op je vierkante meter een vorst.
Wat je zoekt kan geen ander je geven.
Mens, durf te leven!
PS Vlasje zei in de reactie dat ze de versie van Ramses Shaffy zo mooi vond.
Ook even luisteren?
Dingen die me gelukkig maken!
De laatste tijd heb ik er door de extreme hitte, de Corona ellende, de klimaatcrisis, de grote ellende waarin vluchtelingen leven, de politieke complexiteit in de wereld en mijn eigen wiebeligheid qua gezondheid soms een hard hoofd in om de moed er in te houden. En vertrouwen te houden dat we in staat zijn om onze aarde leefbaar en gezond houden...
Omdat ik me geen raad weet met alle grote wereldproblemen, kan ik (meestal) gewoon niets meer doen dan mijn best op mijn eigen kleine schaal.
En dan maak ik een paar dingen mee op een dag die me moed geven en me gelukkig maken:
Ik ga op bezoek bij een vriendin waar we in haar mooie tuin zitten en ze me eigengebakken appeltaart van eigen val appeltjes voorschotelt en me zomaar een bos mooie dahlia's meegeeft.
En vanmorgen vroeg zag ik op Facebook de prachtige foto's die fotograaf Jos Böhmer maakte van de IJssel (hier om de hoek) bij de zonsondergang gisterenavond.
Schitterend toch?
Fijne dag!
Wat een nostalgie!!
'Aan de Amsterdamse grachten...'
Brodsky Quartet & Friends
Prinsengrachtconcert 2017
Nog maar drie jaar geleden,
en nu kunnen we ons niet meer voorstellen
hoe we zo dicht bij elkaar konden genieten.
Dit soort prachtige gebeurtenissen
kan ik zo enorm missen tegenwoordig...
Nog met Eberhard van der laan;
De blijheid en het plezier spat er van af!
Even kijken?
'Adieu God' met Robbert Dijkgraaf
Natuurkundige Robbert Dijkgraaf groeide op zonder het geloof, maar ging natuurkunde studeren vanuit een behoefte aan houvast.
Voor hem biedt wetenschap niet alleen houvast, maar ook troost.
Hoe relatief onze kennis is, ervaarde Dijkgraaf toen zijn dochter Charlotte ernstig ziek ter wereld kwam. Er werd besloten om haar niet te behandelen. Uiteindelijk werd Charlotte zonder behandeling op onverklaarbare wijze weer beter. Behoefte tot bidden voelde Dijkgraaf in de zwarte periode niet. Zijn schoonvader deed dat wel en ging zelfs op bedevaart. Dijkgraaf: 'Ik weet zeker dat hij het herstel van Charlotte ziet als ingrijpen van God.'
De les die ik eruit heb geleerd is dat we ruimte moeten laten voor wat we niet begrijpen.
Prachtig interview! Even kijken? Klik op deze link:
https://www.npostart.nl/VPWON_1320791
We zijn weer thuis.
We waren met mijn schoonfamilie op een familievakantie van maandag tot en met vrijdag in een groepsaccommodatie in Drenthe. De laatste 20 jaar gaan we - om het jaar - een weekend of een midweek weg. We zijn dan met Wim zijn ouders, broer en zussen met aanhang en de kleinkinderen met aanhang en sinds dit jaar ook nog de achterkleinkinderen.
Deze vakantie hadden we al ruim een jaar geleden afgesproken. We waren hier twee jaar terug ook al. Toen was het heel bijzonder, want op de eerste dag van die midweek werd onze eerste kleinkind geboren, dus wij kwamen die dag pas laat aan omdat we eerst onze kleindochter mochten komen bewonderen in Den Haag. Onze dochter was er toen natuurlijk niet bij die keer, nu wel, samen haar vriend, met Sammie van bijna twee en Marijntje van acht maanden.
Heel mooi was dat we deze keer helemaal compleet waren. Inclusief mijn schoonouders die de laatste tijd behoorlijk aan het dokteren zijn en van wie het tot op het laatst nog maar de vraag was of ze het aan zouden durven om er bij te zijn. Het blijft toch bijzonder dat we als over Nederland uitwaaierende familie elkaar met Kerst en met deze familievakanties blijven zien. Eerder zagen we elkaar ook op verjaardagen bij opa (91) en oma (88), maar dat is nu echt teveel voor hen. Des te fijner dat we dit nog met elkaar mee kunnen maken.
Maar wat we natuurlijk niet van tevoren konden weten was dat het zo warm zou zijn...
Gelukkig lag het huis lag aan het water, dat verkoelde iets, we hadden de beschikking over een koud dompelbad en hadden opblaasbadjes en bakken voor koude voetenbadjes meegenomen. En er lag een heerlijk vennetje om in te zwemmen op vijf minuten loopafstand.
De accommodatie had 13 slaapkamers met allemaal een eigen badkamer. Dat was fijn. Wie dat wilde kon een eigen toilet gebruiken. Er waren twee echt hele grote woonkamers en woonkeukens. Eigenlijk was er ruimte voor 30 personen, wij waren met 16 volwassenen, dus qua Corona was het een prima plek waar we zo nodig afstand konden houden.
We waren ook meest van de dag buiten. Daar was ruimte genoeg, maar wel wat weinig schaduw. We hebben steeds onze stoelen verkast naar de plek waar we dan wel uit de zon konden zitten.
Op de slaapkamers was het overdag als de kleintjes sliepen boven de 30 graden. In de late avond konden we met de ramen open en de blazers aan wel aardig slapen, maar overdag met name in de middag was gewoon veel te warm om iets actiefs te doen met elkaar. Dat was jammer.
Ook de verzorging van de oudjes en de kleintjes kostte veel energie. Zo heb ik samen met onze oudste dochter een nacht voor de kleintjes gezorgd, zodat onze dochter en schoonzoon die buiten gingen slapen eens even konden doorslapen.
Maar ondanks de hitte was het fijn om bij te praten, om spelletjes te doen en boodschappen (heerlijk in de airco AH), te koken en te eten. Er werd met de kleintjes geknuffeld en gespeeld. Er werd gepuzzeld, getafeltennist, gezwommen in het vennetje vlakbij, cubb gespeeld en een spel met zijn allen: Mister White. Mijn zwager had eigengemaakte bramenjam meegenomen. Er zijn ijsjes gemaakt en frisse meloensalades. Er zijn koude biertjes gedronken en witte wijntjes. We aten parelcouscous-salade, stamppot rauwe andijvie met worstjes en verse tomatensoep. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee. Opa en oma hebben hun achterkleinkinderen uitgebreid gezien, wij onze neef en nichtjes.
Maar met mijn energieniveau was het jammer dat ik niet volop mee kon doen. En dat gold dus eigenlijk voor meer van ons. Onze dochter ging met haar gezin dan ook donderdagmorgen al eerder op huis aan, haar zus ging ook gelijk met hen mee. En opa en oma werden donderdagavond na het eten ook naar huis gebracht. Zo konden we vrijdagmorgen met meer gemak de boel opruimen en afsluiten.
Wim en ik hebben op de terugweg nog ergens in Drenthe in een theetuin geluncht, maar toen we rond een uur of drie thuis waren had ik niet veel tekst meer.
Hier in huis aangekomen was alles heerlijk opgeruimd en verzorgd. Maar wel heel warm. De hitte blijft in onze nieuwe goed geisoleerde huizen lang hangen. Dus blijft het 29 graden en alleen in de ochtend en avond is het mogelijk om wat terug te koelen. We hebben koffie gezet, uitgepakt en de wasmachine laten draaien. Ik was te moe om uit eten te gaan. Wim haalde frietjes. De rest van de dag heb ik me op Netflix ondergedompeld in de serie: Shtisel. Prachtig!
De was was wel heel snel droog...
Schaduwkunst
Schaduwkunst
Kunst uit schaduw van een afvalberg,
over de schaduwkanten van onze leefstijl.
Liefde van en voor bomen!
Bomen willen ook graag knuffelen,
of zelfs een klein kusje krijgen,
en als ze dan uiteindelijk toch gekapt moeten worden,
dan willen ze er nog steeds mooi en lief bijliggen...
