Wie nog zo'n kastje uit de jaren zestig heeft
mag het altijd bij mij komen inleveren....
Daar kan toch geen nieuwe kast tegenop?
Lang leve Annemiek!
Een jaar of wat geleden gingen een paar vriendinnen en ik op bezoek bij het consuminderhuis Parkstad in Landgraaf. Op deze wazige foto sta ik met mijn snufferd weer vooraan en achter mij staat Annemiek, de oprichter van het consuminderhuis die ons een uitgebreide rondleiding gaf.
Ze heeft van alles verteld en wat ik er van onthouden heb is dat ze een heel eigen en inspirerende kijk heeft op hulpverlening. Ze vindt dat de hulp die normaliter gegeven wordt vaak de zorgverlening in stand houdt en de zorgvragers klein en afhankelijk. In haar consuminderhuis, een soort kringloopwinkel, kan iedereen die aan de grond zit terecht voor gratis spullen maar ook voor boodschappentassen met etenswaren. Het is dan wel de bedoeling dat je zelf een steentje bijdraagt: Ook al ben je nog zo uitgeput van alle geldzorgen en andere problemen, je kunt altijd iets doen, ook al is het maar een ochtendje in de week kleding sorteren of meehelpen bij het draaiende houden van de winkel. Dat geeft je gelijk een goed gevoel. En ook een 'samen sta je sterker' gevoel.
Er wordt groente verbouwd. Er zijn kookworkshops waar je kunt leren hoe je gezond en lekker kunt koken met simpele en voedzame ingredienten. Er zijn maandelijkse consuminder 'kringen' waarin je leert hoe je met een klein budget de maand door kunt komen, hoe je energie bespaart en zelfs hoe je uit de schulden kunt komen.
De spullen in de weggeef winkel worden geschonken door mensen die de spullen over hebben en de etenswaren die soms bijna over de datum zijn komen van winkels die dit anders misschien weg zouden moeten gooien en weten dat dit echt heel goed terecht komt.
In de maand voor de Kerst schrijft Annemiek op haar blog verhalen over de mensen die ze helpt. Schrijnende, hartverscheurende verhalen soms, waar ze echt het verschil weet te maken en mensen met de juiste aanpak weer leert geloven in zichzelf. Ook vertelt ze soms hoe ze wel eens heel duidelijk kan maken aan bijvoorbeeld deurwaarders of rechters wat een onrecht er is geschied en wat er nu nodig is.
Annemiek vertelt het hele jaar door trouwens op haar blog met humor en relativeringsvermogen hoe je zelfvoorzienend kunt leven, hoe je kunt genieten van kleine dingen, hoe je je kunt voorbereiden op slechtere tijden en mindere gezondheid, over haar lieve poes Floor, de woensdagvriend en haar relatie met 'hij die de sla laat groeien'.
Wie een steentje bij wil dragen aan dit goede werk van Annemiek en al haar vrienden van de inmiddels twee consuminderhuizen kan in de adventstijd tijd geld overmaken. Zo krijgen alle mensen die daar bekend zijn een fijne tas met spullen om ook een gezellige kerstmaaltijd op tafel te kunnen zetten.
Er wordt van alle giften ook een voorraadkast gevuld om het hele jaar door mensen te kunnen voorzien van de meest eenvoudige levensbehoeftes zoals rijst, meel, olie, broodbeleg enzovoort.
Er zijn namelijk mensen die helemaal niets meer hebben en in de reguliere hulpverlening zes weken moeten wachten op hulp of geld. Dan krijgen ze bij Annemiek direct, dezelfde dag noodhulp. En die pakt ze dan uit dat voorraadkamertje.
Lees haar blog en volg je hart!
Van harte aanbevolen!
PS Je kunt je gratis abonneren - rechtsboven - op het blog van Annemiek:
PS Annemiek heeft ook nog een heel goede rubriek in het tijdschrift 'Genoeg' waarin ze aanschouwelijk maakt hoe je je eigen groentetuin kunt opzetten en bijhouden. En dat kan ook op hele kleine schaal in potten op de stoep!
Daar word ik gewoon vrolijk van...
Of het nu kleine dots zijn of grote,
of ze in een kleur zijn of in alle kleuren,
of ze op een pyjama staan of op de muur,
of het op een bang is of op een theepot,
of ze regelmatig geplakt zijn of lukraak....
...ik vind ze echt bijna altijd leuk!
Ik word er gewoon vrolijk van.
Herfst op zijn mooist!
Prachtige foto's van Minna Sangi
die een herfstwandeling maakte
hier vlakbij in Warnsveld.
Ingrid is weer terug
Ingrid met haar blog 'ing-things',
zij van die leuke, creatieve boeken
over de leukste kringloopvondsten,
en al die geweldige zelfmaakideetjes,
zij, met die pure, eerlijke filosofietjes
over het leven en de liefde,
over mooie en lelijke dingen,
die er allemaal mogen zijn...
zij dus, was een tijdje weg.
Maar gelukkig is ze er weer.
Ik lees elk blogje van haar met heel veel plezier.
En nu had ze weer zo'n leuke vandaag:
Die moet ik even met jullie delen.
Klik hier ing-things.blogspot.com
en ze pakt je (of in ieder geval mij) in
met haar zelf-maak-beschermengeltjes.
Heel fijn dat je weer voor ons blogt Ingrid,
want jij vrolijkt mijn dag op!
Zo lief, dat ik bijna moet huilen...
Een beetje donker filmpje,
waarin je net kunt onderscheiden
hoe goed onze Sammie al mee kan doen
met het liedje dat haar mama voor haar zingt.
Zo lief, dat ik bijna moet huilen...
Zeker als ze aan het eind voor zich zelf klapt.
Schattiger wordt het niet!
De allerliefste kleurenwaaier...
Deze liefdesverklaring kwam ik tegen
zomaar opeens op Pinterest
en die vind ik zoooo lief....
Dat vind ik nou leuk!
Tja, de winter is in aantocht.
De geraniums (of gerania??) waren uitgebloeid.
Op ons kleine balkonnetje hebben
we nu naast de viooltjes deze twee witte kerstrozen.
Kijk ze nou lief en dapper hun best doen
in het koude herfstzonnetje!
Vind ik nou leuk!
Energie
Ik had gisteren een moeilijke dag. Na een kopje koffie bij een vriendin ging al om een uur of 1 in de middag bij mij het licht uit. 'Okee... probeer je niet te ergeren Jacquelien en ga rust nemen!'.
Ik ging naar bed en probeerde te slapen. Dat lukt van geen kanten. Ik werd steeds afgeleid door de bestralingsuitslag boven mijn borst(en) in het gebied dat je ziet bij een t-shirt met een open ronde hals bijna tot aan het kuiltje in die hals. Die uitslag was aan het einde van de bestraling en nog veel meer daarna ontstaan. Gloeiend, beetje pijnlijk en nu vooral jeukend.
En je wilt er niet aan zitten, maar het gaat zo vanzelf.
Ik smeer er van alles op. Alles helpt wel een beetje. Aloë vera gel verkoelt, net als de Urtica gel van Weleda. We hebben ook nog de Bepanthen gekocht en ik gebruikte al CBD balsem die vooral heel fijn en ook wat pijnstillend was tijdens de bestraling.
Maar ja, nu leek het alsof niets meer hielp. Ik heb in dat gebied ook wel eens zonneallergie blaasjes gehad, daar deed het een beetje aan denken, al begon de jeuk nu wel erg te overheersen. Wim belde met de ziekenhuis of we er ook een hormoonzalf op mochten doen tegen de jeuk. Er werd overlegd en dat werd toch afgeraden. Maar misschien zou koelen helpen! Gelukkig hebben we een ice-pack in ons vriesvakje liggen en dat ging met een brandschone theedoek er om heen op de brandende jeukende huid tot die ijs- en ijskoud was. En dat verdoofde gelukkig. Hadden we dat maar eerder geweten.
De rest van de dag heb ik alleen maar een beetje gelegen, tv gekeken en Netflix. Ik kreeg zelfs een bordje eten in bed. In de avond heb een vriendin die vanochtend langs had willen komen met pijn in mijn hart afgebeld. Als ik nog zo moe zou zijn dan werd het niets.
We krijgen straks ook vrienden voor de lunch. Wim gaat dat verder regelen als ik te moe ga zijn.
Dat gaat zo tegen alles wat ik ben in!!! Ik houd er van om alles gezellig te maken en heerlijke dingen in huis te halen en te kokkerellen. Maar gelukkig, ik heb aardig geslapen en ga zo voorbereidingen voor die lunch treffen, nog even een paar boodschapjes doen. En dan maar hopen dat ik er een uurtje bij kan zijn.
Ik hoop dat ik volgende week weer wat meer mijn eigen vertrouwde energieke zelf ga worden. Dat zou tenminste volgens de dokters in de lijn der verwachtingen liggen.
Wat mooi uit zou komen omdat ook in de lijn der verwachting ligt dat ons tweede kleinkind in aantocht is... Als ik daar aan begin te denken kan ik helemaal niet meer slapen. Zo spannend!!
#bedankjedokter
Gisterenavond las Claudia de Breij een prachtig gedicht
voor op tv bij DWDD bij de actie #bedankjedokter.
Ik wil hierbij dan ook alle dokters en verpleegkundigen
heel hartelijk bedanken die mij hebben geholpen
nadat op 30 augustus bleek dat ik borstkanker had.
Stralend en wel!
Nou, dit zijn ze dan:
de vijftien lege canvas doekjes die ik op elke dag dat ik bestraald werd heb vol getekend, geschreven, geschilderd, gekleurd of gestempeld.
Niet om dat ik iets moois wilde maken, maar gewoon bij wijze van afstrepen van de dagen: Het stapeltje lege doekjes werd steeds kleiner.
En vooral ook om met iets heel anders bezig te zijn. Je kunt nu eenmaal niet de hele dag lezen en Netflix en televisie kijken zonder je heel passief te gaan voelen.
Zelf iets maken heeft altijd een helende werking. Eigenlijk 'dondert' het niet precies wat...
En er waren dagen dat ik me nerveus voelde en dan is het rustgevend om een uurtje zomaar iets te doen wat niet nuttig hoefde te zijn.
Wim heeft 15 spijkertjes in de muur
geslagen in onze slaapkamer.
En ik moet zeggen, in zijn geheel
ziet het er vrolijk, kleurrijk en stralend uit.
Ik ben er best blij mee...
PS Beetje uitleg:
Bij het oranje werkje wilde ik iets vrolijks maken.
Ik heb er het woord 'Oui' op gestempeld in het kader van:
'Zeg maar ja tegen het leven in de gloria!'
En het werkje daaronder heeft
gestempelde telefoontjes en brilletjes.
Die staan voor mijn liefste manieren van contact.
Zien en spreken / luisteren...
Retro meubeltjes...
Retro meubeltjes in zachte kleuren,
die ik allemaal wel zou willen hebben:
de elegante kast en de dito tafel,
het oudroze hangende kastje,
de lage kast en het dressoir.
Het is dat we zo klein wonen en al van alles hebben,
maar anders ging ik hier eens even winkelen...
Teveel vrije tijd
Ik kan er ook heus niet veel aan doen:
Sinds ik aan het herstellen ben heb ik (te) veel vrije tijd.
Ik lees veel, wacht met smart op het zesde deel van de zussen.
Ik kijk volop series op netflix zoals The Kominsky Method,
Outlander, Bonusfamiljen, Workin'moms, Grace & Frankie,
en vanaf vandaag deel drie van The Crown.
Maar dan blijft er nog tijd over.
Zo struin ik wel eens rond op internet.
En dit zoek ik dan toch steeds vaker op:
De verbindende factor is nota bene Henk Poort!
Maar, eerlijk is eerlijk, zooo mooi!!
Hoe dan???
Je moet een truc eigenlijk nooit uitleggen
- begrijp ik van mensen als Victor Mids en Hans Klok -
maar in dit geval dan toch wel:
Ik ging Wim zijn haar kortwieken en bukte me om
de stekker van de tondeuse in het stopcontact
achter de stoel in onze werkkamer te doen.
Toen zag ik dit:
Hebbes!!!
Even later konden we het reconstrueren:
Wim had de marmoleum vloer in het hele huis gedweild
met van dat in-de-was-zet-spul dat je van de Forbo krijgt.
We hebben alles zoveel mogelijk van de vloer gehaald.
Deze stoel bleef staan, want hij is zwaar en met de
perspex zijkanten kon een beetje vocht geen kwaad.
Het schilderij (ooit gemaakt door mijn broer)
stond op de grond tegen de muur klaar om
- op enig moment - daar opgehangen te worden.
Dat zetten we met de lectuurbak op de stoel.
De parapluplant hebben we pas sinds kort
gekregen en die stond er toen nog niet.
De parapluplant hebben we pas sinds kort
gekregen en die stond er toen nog niet.
Toen de vloer weer droog was hebben
we de lectuurbak weer op de grond gezet.
Het schilderij lieten we er gewoon op staan.
Dat stond toch niemand in de weg.
En het dekte dus precies mijn huispak af,
wat ik blijkbaar daar overheen had gehangen
in plaats van het in de badkamer terug te leggen...
We hebben best lang en overal gezocht.
Ook onder de stoel en achter het gordijn.
Maar, zeg zou zelf: als je dit ziet,
vermoed je er toch niets achter?
Ik heb het nu lekker aan.
Allemaal een fijne dag hoor!
Mijn huispak is terecht!
Dank voor alle tips bij het weer opsporen
van mijn lamswollen huispak dat
in het niets leek te zijn verdwenen.
Gelukkig waren er lieve reacties van andere
mensen die ook dingen kwijt zijn geraakt.
Wat een opluchting dat ik niet de enige ben.
Vooral de theemuts die 'weg' was, vond ik
- vanwege de omvang van zo'n ding - troostrijk.
Ook lief dat mensen aanboden om te komen helpen zoeken.
De tip die het meeste werd gegeven was
het aanroepen van de heilige Antonius.
Dat heb ik niet gedaan,
maar de oplossing kwam onverwacht
(dit is een tip) toen ik Wim zijn haar
ging kortwieken met de tondeuse.
Daar hoort deze foto bij.
Ik ben benieuwd of jullie kunnen raden
waar ik mijn troostpak nu terug vond...
Thuis...
Zeker een prachtig woord: 'thuis',
maar ook mooie woorden zijn wat mij betreft:
'gezellig', 'blij', 'gezond', 'vriendelijk', 'dapper', 'licht' en 'lief'.
Wat vinden jullie?
Het huispak mysterie
Van een lieve vriendin kreeg ik een week of wat geleden een lamswollen 'huispak'. Heerlijk!
Een broek en een trui, heel lichtblauw, en zoooo zacht. Als je het aan hebt dan kun je niet anders dan steeds over je armen en je benen strijken om te voelen hoe lekker zacht en behaaglijk dat is.
Dat pak doe ik aan als ik zoals mijn tante Joke dat noemt: 'uit de steigers' ga en met de gordijnen dicht en een potje thee en de bijpassende speculaas op de bank kruip om te genieten van het nieuwste seizoen van 'Outlander'. Dat wilde ik dus juist gaan doen toen ik laatst moe van het ziekenhuis thuis kwam. Ik verheugde me er al op en had mijn jurkje al half uit getrokken om het heerlijke troost huispak van het vaste plekje op het bankje in onze badkamer te pakken.
Maar daar lag niets. Niets. Geen pak. Helemaal niets.'Wim, heb jij mijn huispak gezien?'
'In de badkamer op het bankje toch?'
'Dacht ik ook... Je hebt toch pas het hele huis gedweild, heb je het toen niet verplaatst?'
'Niet dat ik weet!'
Lang verhaal kort. We hebben alles afgezocht. Wat niet heel moeilijk is, want we wonen heel klein en overzichtelijk. Bovendien is het pak een behoorlijk pakketje, wat je niet zo makkelijk over het hoofd ziet of zomaar ergens tussen raakt, zoals bijvoorbeeld iets kleins als een ring.Maar we hebben het nog steeds niet terug gevonden.
We hebben zelfs geen idee waar die Bermuda driehoek zich hier in huis bevindt.
We hebben ook allebei geen herinnering aan dat we het van de plaats op het bankje hebben gehaald.
Af en toe schrikt een van ons wakker en zegt dan zo iets als: 'Ligt het echt niet in de wasmand?' of 'Heb je al in je zwemtas gekeken?', 'Onder het bed?' of 'Hangt het misschien buiten?'
Meestal help ik als opruimcoach andere mensen met het opbergen en het ook weer terugvinden van hun spullen, want daar ben ik eerlijk gezegd best heel goed in.
Maar nu is de opruimcoach is haar heerlijke huispak kwijt. En nu?