Opruimen voor gevorderden!





Ik heb het nog maar een keer in het echt meegemaakt,
dat iemand een speciale schoenenkast/kamer zo inrichtte, 
maar het blijft een superleuk idee:

Al je schoenen opruimen in mooie schoenendozen
(voor de rust, liefst natuurlijk allemaal dezelfde dozen)  
met een foto van de schoenen die er in zitten er op.

Voor als je helemaal opgeruimd bent en tijd en plezier hebt 
in het mooi en netjes opbergen van al je spulletjes.



Bankje met fietszadels!!





Nog een nagekomen ideetje met fietszadels.

Deze staan heel (volgens mij te) dicht bij elkaar,
want zo kun je niet echt naast elkaar zitten.

Maar het is een bruikbaar idee als je een aantal overtollige fietszadels over hebt en een stuk boomstam.

En dan een grappig bankje hebt.









Wie kent deze nog?




Wie kent deze nog?
De melk-, yoghurt- en vlafles.
Met de aluminium dop. 


Die fles moest natuurlijk netjes leeg.
Je kon hem op zijn kop zetten in deze houder,
of je gebruikte daarvoor een flesselikker.
Die heb ik trouwens nog steeds.
Gebruik ik nog wel eens om 
een fles of pot leeg te maken.

Niet zoals nu al die pakken bij het afval weggooien, 
maar de fles netjes schoon weer inleveren bij de winkel.
Alleen de aluminium doppen waren niet milieuvriendelijk. 
Maar die kon je weer inleveren voor het goede doel.


Als dit niet optimistisch is...




Ik vroeg mijn zwager laatst:
Gaat het goed met je?

Hij zei:
'Het glas is half vol.
Misschien moet ik een kleiner glaasje nemen?'

Kijk dat is voor een perfectionist 
als hij is nou een super goede tip!

Voor mij staat het kleinere glaasje 
dan voor:  'De lat wat lager leggen'

En daar weet Loesje dan weer raad mee:


Is dit een optimistische blog of niet???



Ontspullen!


Het was zo koud buiten dat ik mooi kon: Ontspullen!
Nu we er aan denken om kleiner te gaan wonen,
wordt het echt zaak om dat stevig aan te pakken.
We hebben een grote zolder en kelder, 
en daar is jaren van alles neergezet, 
want het stond niemand in de weg.
Dat mag nu weg:

Een keukenblad dat niet gezellig genoeg bleek 
in onze keuken en al 24 jaar in de kelder stond,
mijn oude jamo boxen die hoorde bij mijn audio set, 
die ik -16 jaar - had gekocht van de zilvervloot.
Het werkblad gaat dienst doen in iemand bijkeuken 
en de boxen gaan naar een 'mancave' op zolder
(dat ze verveloos waren was helemaal niet erg...) 


De koperen ketel kreeg mijn moeder van mijn oma, 
en daar lag altijd het open haard hout in,
Die staat op marktplaats, niemand wil nog... 
 De oranje teil en plaid zijn origineel jaren-70 
en die worden vanmiddag verloot.


Deze twee rugzakken uit 1979 - antiek - 
gekocht bij de NBBS, hebben dwars door Europa gelift. 
En jawel er waren nog liefhebbers voor!!   


Oke, dat ging allemaal nog vrij moeiteloos.
Dit weekend ging er heel wat stokoude documentatie, 
zoals folders en catalogi bij het oud papier. 
Dat ging ook goed.

En de afgelopen dagen pakte ik oude administratie aan.
Die had ik heel netjes per jaar verpakt 
en in mappen in een kast op zolder gestapeld.
Voor elk jaar een map met de belastingaangifte, 
mijn agenda en alle afschriften netjes op volgorde.  
Toen de mappen op waren netjes in plastic hoesjes. 



Er waren bij sommige belastingaangiftes 
- dat was toen - ook nog het bijpassende floppie, 
ook netjes in de enveloppe erbij...

De afschriften heb ik weg gedaan: een krat vol.
En dan komt er van alles weer voorbij:
Balletles voor onze oudste, toen 5 jaar,
 wat we in de jaren 90 uitgaven aan huishoudgeld,
de leuke kado-bijschrijvingen van mijn moeder...
De werkgevers van Wim, zwemlessen van de meisjes, 
het beetje bij beetje vullen van de spaarrekening, 
Echt een trip door memory-lane.

En een map met een hoofdpijndossier;
een arbeidsconflict waar het buro voor rechtshulp
mij in 1993 uitstekend mee heeft geholpen.
Maar nu ik de map narigheid weer opende 
werd ik zelfs nu - na 25 jaar - weer boos 
van de correspondentie over en weer.

Ik heb het allemaal weggedaan:
Het sparkte helemaal geen joy.
In tegendeel. Ik werd er verdrietig en boos van
En toen kreeg ik ook nog kiespijn.
Volgens mij is dat puur spanning en emotie.
Hoop ik tenminste...

Ga nu lekker koffie drinken met mijn man
en straks mezelf een mooie bos tulpen kado doen.
Morgen is de sneeuw weg.
Tijd voor een sparkje voorjaar! 


Drukte van belang






Een kijkje uit ons achterraam.
Het lijkt zo rustig en vredig met de witte sneeuwlaag.
Maar het is juist nu daar een drukte van belang.

Wim heeft allerlei vogelvoer opgehangen
Allerlei vogels vliegen dan ook af en aan.
Zo leuk om te zien en op foto's ook bijna niet te 'vangen'.

Hieronder twee groenlingen die druk aan het snoepen zijn.
Vinkjes en koolmeesjes wachten hun beurt af.









Hier het voederplankje aan de schuur als een veranda 
met op het dakje een gezellig dikke sneeuwlaag,
zie je twee koolmeesjes weg- en aanvliegen...


Zo mooi is de IJssel en Zutphen!






Zo mooi is Zutphen - en de IJssel - 
met de prachtige ondergaande zon
op een gewone zondagavond!

dankjewel
Ineke Metz


Ode aan de traplift






- prachtig gedicht van Remco Campert -
door hem zelf voorgedragen in dit



Slapen naast kartonnen dozen is niet zen!



COLUMN AAF BRANDT CORSTIUS


Opruimen en ordenen leiden niet tot 
de life-changing magic waar Aaf op gehoopt had 


Zoals elke vrouw die leeft in een vol huis én in de illusie dat je je leven kunt veranderen, ben ik een fanatieke fan van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo.

Daarom was het mooiste kerstcadeau dat Netflix mij kon geven een gehele serie over Kondo, getiteld Tidying Up. Zij bezoekt daarin de huizen van diverse rommelige Amerikanen en gaat er opruimen.

Zodra ik dit wist, sloot ik mezelf op en ging kijken. Maar zoals bij alle mensen die je aanbidt, kon het alleen maar tegenvallen. Ten eerste was er natuurlijk het feit dat dit tv was, en op een koopje gemaakt, dus Kondo komt maar een paar keer bij de rommelige mensen binnenfladderen – letterlijk: zij is een smalle engel in zijden rok en blouse en ze loopt niet, ze springt en slaat kreetjes uit. De rest van de tijd moeten die Amerikanen zelfstandig fulltime opruimen, slechts aangeraakt door de geest van Kondo.

Maar het lastigst voor mij om te verwerken was dat opruimen, zelfs als je het lang en goed doet, niet leidt tot magie. Dat beweert Kondo in haar boeken, en ik geloofde erin. The life-changing magic of tidying up – het was niet alleen magisch, het was zelfs life-changing. Maar als je een Amerikaans gezin maandenlang laat opruimen, terwijl Kondo af en toe kortstondig aan ze verschijnt, eindig je heus wel met een significant leger huis, maar niet met een, tja, Kondohuis.

Ik stelde me altijd voor dat, na al die maanden opruimen waarin je elk boek en rafelig T-shirt door je handen had laten gaan om te voelen of het nog vreugde in je opriep, om het vervolgens te bedanken en rücksichtslos weg te gooien, je uiteindelijk in een serene ruimte zou wonen met alleen een smetteloze roze bank, een houten koffietafel en een strategisch geplaatste kamerplant.

Maar wat blijkt: de gemiddelde Amerikaanse opruimer woont na gruwelijk lang opruimen nog steeds in een huis met heel veel paren schoenen, die nu echter niet meer drie kamers beslaan maar in carrévorm tentoongesteld staan in de logeerkamer. Of: ze hebben niet meer de zeventigduizend houten notenkrakerpoppen die ze als onontbeerlijk zagen voor het vieren van een goed kerstfeest, maar nog wel zeventig notenkrakerpoppen, en die nemen de halve kelder in. Of: ze slapen niet meer naast een verzameling van een miljoen baseballplaatjes, opgeslagen in kartonnen dozen, maar nog wel naast een verzameling van duizend baseballplaatjes, opgeslagen in kartonnen dozen.

Ik vind slapen naast kartonnen dozen niet zen. Slapen naast kartonnen dozen is niet wat ik me ooit voorstelde bij de life-changing magic of tidying up.

En toch is dat wat het is, en dat zou een geruststelling moeten zijn. Niemand, ook niet mensen die worden begeleid door Marie Kondo en Netflix, krijgt ooit zijn huis op orde.


 

Meer ruimte. Meer mensen. Meer plezier.


Deze tafel van Montis met de naam MORE
past mooi in mijn jaarthema voor 2019: 
Meer rust - Meer plezier

 
More | Simon Pengelly

Meer ruimte. Meer mensen. Meer plezier.

MORE is een tafel die ontworpen is 
om het leven makkelijker en meer verbonden te maken. 
 Door de bovenkant uit elkaar te schuiven 
zie je meteen hoe je de tafel 
binnen 40 seconden uit kunt klappen

Zo wordt de tafel van 150 cm ineens 280 cm 
en biedt dan met gemak plaats aan tien mensen. 
Dat is nog eens uitnodigend!

PS Ik heb geen idee van prijzen en heb ook geen aandelen.
Vind het gewoon een mooie elegante tafel 
met een mooi achterliggend ontwerp-idee.  


Teun kocht nieuwe kleren dankzij Marie Kondo




Mijn gezin is volkomen in de ban van Marie Kondo, de Japanse opruimgoeroe over wie Aaf Brandt Corstius vorige week ook al schreef. Na het kijken van één aflevering van de serie van Kondo op Netflix, sloegen de kinderen spontaan aan het vouwen en mijn vrouw en ik aan het opruimen en weggooien.

Dat vouwen is geen ordinair huis-, tuin- en keukenvouwen. Het is hogeschool klerenorigami. Het is reuze leuk en handig en als je op zoek bent naar een nieuwe hobby, dan kun je op internet tal van video’s vinden waarop Marie het ene overhemd na het andere sweatshirt (ook met capuchon!) vouwt. De crux van Kondo’s methode is dat je de kleren niet in een stapel op elkaar legt, maar ze tot pakketjes vouwt die rechtop kunnen staan. Al die pakketjes worden uiteindelijk achterelkaar gelegd in een la, zodat je je ze allemaal in één oogopslag ziet zodra je de lade opendoet. Mijn dochters zijn er dol op. Ze hebben inmiddels hun hele klerenkast gekondood, tot aan de sokken aan toe.

Belangrijker dan het opvouwen, is het opruimen en dan vooral het weggooien. Ik hou van weggooien. Onmiddellijk na de eerste aflevering op Netflix rende mijn vrouw naar haar klerenkast en ik naar de boekenkast om te kijken wat er weg kan en wat er mag blijven. Bij elk boek, broek en pan – ook de keuken ontsprong de dans niet – riepen wij elkaar de vraag toe ‘Does it spark joy?’ Deze vraag (of een voorwerp nog wel kleine tintelingen van vreugde geeft als je het vasthoudt) is de sleutel tot alles, de kern van het universum van Kondo: Joy? Houden. Geen vreugde? Wegdoen.

Al snel hadden we een paar tassen met boeken die weg konden, de kast met speelgoed, kindertekeningen en handige spullen voor later was binnen een mum van tijd uitgedund, de ouwe melkpannetjes mochten weg en de jurkjescollectie van mijn vrouw leverde een leuke donatie voor de kledingcontainer op. Alles liep gesmeerd, tot ik mijn kleren kritisch ging bekijken. Al snel lag er een enorme stapel truien op de grond. Ik hield geen trui over. Mijn vrouw raapte een paar exemplaren op die volgens haar ‘nog prima’ waren. ‘Maar ze sparken geen joy. Ze hebben al jaren geen joy gesparkt’, sputterde ik. ‘Onzin. Deze trui vond je altijd hartstikke leuk!’ ‘Nietes. Ik droeg hem alleen maar omdat ik geen leukere had. Hij sparkt echt geen joy.’ Uiteindelijk heb ik dankzij deze zenoefening in minimalistisch leven voor honderden euro’s nieuwe kleren gekocht. Bij elke aanblik en iedere aanraking gaat er een kleine siddering van geluk door mijn lichaam.




Klein briefje



Klein briefje


Ben weg geweest
maar iedere keer
als je dit leest
ben ik er weer,

en in dit couplet
raak ik je aan
en dan gaan
we naar bed

dus lees elk woord
als je dat kunt
alsof ik het zeg

en je mij hoort
want na deze punt
ben ik weer weg.


14 januari 2012
Leo Vroman (1915-2014)
uit: Vleugels (2013)



De fietslamp in huis





Een fiets koplampje 
niet op de fiets 
maar gezellig in huis...

- leuk voor de echte fietser -


Leuk voor de echte fietsliefhebber!




Superleuk en verrassend:
Een rijtje vast zitplekken 
aan de wand op fietszadels
 -  een soort van bankje eigenlijk -

En nog meer krukken met fietszadels.
Hoe leuk voor een echte fietsliefhebber!