Wat is 'thuis'?



Zaterdagmiddag hebben Wim en ik een hele mooie voorstelling gezien in Amsterdam.
Het vond plaats in dit kleine houten huisje in de tuin van theater de Brakke Grond.
 We zaten er met zijn 18 personen, heel intiem en kregen eerst thee met koekjes.




  Afgelopen woensdag had ik in de Trouw een artikel gelezen met als titel: 
'Een zoektocht naar het Thuisgevoel!'

Daar ben ik natuurlijk ook altijd door gefascineerd:
Wat is voor mensen het antwoord op de vraag: 'Waar voel ik me thuis?'
Voorafgaand aan de voorstelling aten Wim en ik een broodje in het zonnetje op het terras, 
en voor Wim is 'Thuis' niet ons huis maar 'zijn bij de mensen die hij kent en vertrouwt'.
Voor mij is thuisgevoel ook het gevoel van op een winteravond de gordijnen sluiten:
veilig, besloten, gezellig, warm, rust, koffie, kaarslicht, lezen, filmpje kijken.
Maar als ik daar altijd alleen zou zijn zou het ineens wel veel minder 'thuis' zijn!   

Theatermaker Yinka Kuitenbrouwer interviewde 100 mensen over dit onderwerp 
en heeft er een heel eigen, persoonlijke voorstelling van gemaakt.
Wat mij persoonlijk raakte was het verhaal van de vrouw 
die voor de liefde al 62 jaar in een industriestadje België woonde. 
Maar ja, ze kwam van Schiermonnikoog, en dat bleef 'thuis'!
Haar muren in haar huis hingen vol met foto's van Schiermonnikoog. 
Op haar jaarlijkse vakantie naar Schier is ze daar ook pas echt 'thuis'. 
Haar volwassen leven lang altijd heimwee naar het eiland.
Ze wil er ook uitgestrooid worden. 

------------------------------------------------------

Hier onder het voorgenoemde artikel uit Trouw over deze voorstelling.










De foto's uit de Trouw zijn van Yuri van der Hoeven
------------------------------------------------------------------------


Op de website van de Brakke Grond staat meer informatie

In een huisje in onze tuin word je ontvangen 
met koekjes, thee, foto’s en verhalen. 
‘Een hartverwarmende must-see’ 
voor avonturiers én huismussen. 

HonderdHuizen is gebaseerd op de gesprekken die Yinka voerde met honderd mensen die ze thuis bezocht. Ze bezocht stadsbewoners, dorpelingen, boeren, mensen die op een boot wonen, mensen in een kraakpand, kinderen, bejaarden, mensen zonder papieren, kasteelbewoners, migranten, vluchtelingen, zwervers, … De mensen die Yinka bezocht voor HonderdHuizen zijn zo verschillend mogelijk, wat betreft culturele achtergrond, geslacht, leeftijd en woonsituatie. De gesprekken die werden gevoerd verliepen grotendeels spontaan. Er was nooit sprake van een vooraf opgestelde vragenlijst. De bedoeling was om het gesprek zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen, vertrekkende vanuit de vraag: ‘Wat is thuis?’
HonderdHuizen wordt steeds, bij elke voorstelling, in elke situatie, opnieuw gecreëerd, met en voor het op dat moment aanwezige publiek. Met enkel een klein tafeltje, een stapeltje foto’s, een fichebak met citaten en een opnamerecordertje creëert maakster Yinka een intieme, ontroerende wereld die vooral beroep doet op de verbeelding en het herkenningsvermogen van de toeschouwer.

Nog te zien tot en met aanstaande woensdag!
Van harte aanbevolen! 


Een rondje boekenkasten...









- ter inspiratie voor iedereen die wat meer ronde vormen in huis wenst
of de boeken nu wel eens - creatief - in een rondje wil zetten -

Persoonlijk vind ik ze op deze manier wel veel aandacht vragen, 
maar soms is dat juist wel verrassend welkom in een ruimte.



De vrolijkste dag van het jaar!








 Voor mij is Koningsdag. de vrolijkste dag van het jaar!
Met een feestelijk glaasje oranjebitter en een tompouce
proosten wij op de gezondheid van onze koning en zijn gezin.
Nu nog het oranje zonnetje erbij....

Heel veel plezier allemaal!



Update gewicht


Hoe gaat het met mijn gewicht?
Vorig jaar ben ik 9 kilo afgevallen en was ik tevreden met 82 kilo.
Het gewicht waar Linda de Mol 5 weken geleden haar afvalrace mee begon.

Hoe is het sindsdien gegaan?
Ik weet namelijk dat afvallen een ding is, maar het gewicht er af HOUDEN nog lastiger.

In januari ging ik nog sporten en bleek ook best goed te kunnen wandelen.
Dat hielp. Ik lette aardig op met eten en kwam soms een pondje aan 
maar dat had ik er ook wel weer snel af. 
 Nu na mijn vakantie stond ik op 84!!! Balen dus!!!


Ik kan me misschien beter wegen zoals op deze foto!
Maar toch kan ik er nu niet zo mee zitten. Dat komt zo:

Mijn man Wim werd ziek.
De eerste keer eind januari toen we net een weekendje in Amsterdam waren
en gezellig logeerden in het appartementje van zijn schoonzusje.
We zaten na museumbezoek en uitgebreid uit eten aan een kopje thee,
toen Wim ineens zijn hand op zijn hart legde en zei: 'Ik heb zo'n raar gevoel!'
Ik schrok enorm en dacht gelijk aan een hartaanval en vroeg: 'Wat voel je dan?'
'Een een heel naar en drukkend/brandend gevoel!'

Ik deed van alles tegelijk:
Mijn schoenen aan, kijken waar de sleutels lagen, of mijn telefoon opgeladen was,
in mijn hoofd de kaart van Amsterdam afspeuren naar dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Bedenkend hoe krijgen we Wim hier naar buiten driehoog met zo'n klein trappenhuisje?
Wim zag wit en bezweet uit toen hij even later zei: Het zakt wel weer af geloof ik.
Toen kreeg ik de bibbers. Ik zat letterlijk te trillen van de adrenaline.
Het liefst ging ik direct naar huis, maar Wim leek dat niet nodig.
En de volgende middag dag zouden we naar een voorstelling waar zijn broer in speelde
en dat wilde hij beslist zien. En we zouden gaan toch brunchen bij vrienden? 
Ik liet me overtuigen en viel even later bij 'Wie is de mol?' in slaap!!! Zo moe!!

We zouden eigenlijk nog een nachtje blijven, 
maar Wim wilde na de voorstelling toch liever naar huis.
Maandagmorgen vroeg (nog in bed) kreeg hij hetzelfde gevoel weer. 
Ik belde direct de huisarts: we mochten gelijk komen.
Daar werden we gerustgesteld. Zijn hart was het niet. 
Hij rent twee keer per week hard en dan had hij het DAN wel gehad.
De huisarts dacht eerder aan zijn maag. In het Engels heet dit heartburn, 
dus hij vond het niet gek dat we bang waren geweest voor zijn hart.

Daarna een heel traject met medicijnen, anders eten, meer rust en onderzoeken.
Hij bleek de bacterie in zijn maag te hebben die een maagzweer veroorzaakt.
Dus eerst werd daar aan gedacht. Twee soorten antibiotica en maagbeschermers.
Toen bleven de klachten. Hij viel 3 kilo af. Toen op vakantie en rust nemen.
Geen koffie meer, geen alcohol, chocola, vet, munt, kruiden. 
Toch bleven de klachten. Plus hoofdpijn van geen koffie meer,
maar hij had het idee dat hij van de maagbeschermers ook hoofdpijn kreeg.
 Dus waren we de hele dag aan het bedenken wat nu wel en niet goed was.
Al in bed iets drinken, warme melk, dropjes in de nacht, kleinere porties eten.
We hebben van alles geprobeerd. We waren er de hele dag mee druk.

We zijn eerder van vakantie terug gekomen voor zo'n naar maagonderzoek.
Dat viel ook echt niet mee, maar de uitslag viel gelukkig heel erg mee:
Geen sporen van kanker, geen sporen van de bacterie meer. 
Maar enkel een breuk in zijn middenrif, waardoor de maag naar boven 'glijdt' 
en dan maagzuur in de slokdarm komt, wat die hele nare pijn veroorzaakt.
Dan breekt het zweet hem echt uit.

Dat is lastig en waarschijnlijk ook chronisch, maar niet ernstig.
Hij is nu bezig om te kijken of het met milde medicijnen rustiger wordt.
Zwaardere maagbeschermers neemt hij eerst liever niet. Dat kan altijd nog.

Maar wat heeft dat nou met mijn gewicht te maken?
Ik ben zo bezig geweest calorierijk / maagvriendelijk te koken,
dat ik mijn eigen koolhydraat-arme manier van eten compleet uit het oog verloor.
En als ik niet goed slaap (van stress) gaat het met mijn gewicht ook nooit goed.

Maar nu ben ik zo opgelucht en ontspannen dat ik de hele dag loop te zingen 
en ik slaap ik weer als een tevreden en gelukkig zonnetje.

Tijd om de draad weer op te pakken.
Ik wil die twee kilo weer kwijt. 
Kon ik ze maar aan Wim geven, 
die mag er wel 15 kilo bij hebben....


Verstopte stoelen en bureautje!






Niet om een hele avond comfortabel aan te zitten, 
maar toch geestig bedacht plan en goed uitgevoerd!



Tegen muggen en voor romantiek...





Met wat stukjes fijne kant en een getimmerd frame-pje
valt er een horretje te maken met een romantische uitstraling.
Misschien niet 100% af te sluiten voor alle muggen,
maar alle beetjes helpen en het staat ook heel gezellig.



Voormalige bieb in Zutphen in 'Binnenstebuiten'!






Vincent Peppelenbosch woont met zijn vrouw Gerrie van Zetten
in een historisch pand in Zutphen, de voormalige bibliotheek. 
In hun tuin staat zelfs nog een deel van de oude stadsmuur van Zutphen. 
Het verbouwen en renoveren van huizen hebben ze hiervoor 
al meerdere keren met andere panden gedaan. 

Hij heeft een liefde voor het behouden van erfgoed en het openstellen voor het publiek.
Daarom woont het echtpaar boven en mogen beneden kunstenaars 
hun werken exposeren en worden er concerten gegeven.

Dit programmaonderdeel van televisieprogramma: 'Binnenstebuiten'
valt hier onder aan te klikken en te zien:




Zaaien doet zoemen!






Zaaien doet zoemen!

Dat is wel een heel erg leuk initiatief van imker & journalist Pim Lemmers. 
Hij roept op om op de Dag van de Aarde (22 april) overal bloemen te zaaien voor de bijen. 
Geef Pim en de bijen een zetje in de goede richting en strooi dat zaad! 



Lieve schets!





Hier kan ik wel naar blijven kijken. Zo lief!
Misschien heel mooi om zo iets op een wand na te tekenen,
bijvoorbeeld op een ouder-slaapkamer, boven het bed??




'Opgeruimd wonen' nu zelf op Facebook!





Jawel!

Mijn thuisstudie:'Opgeruimd wonen!' heeft nu een eigen Facebook pagina.

Ik besefte eerst niet dat dat uberhaupt kon.
En ik weet ook nog niet helemaal mijn weg daar op, 
maar dat gaat me vast wel lukken op den duur.

Kortom, 
Op Facebook ben ik te vinden met een persoonlijke pagina,
met een pagina voor mijn toko Binnenkant 
en met een productpagina voor mijn thuisstudie.

(heel leuk om te doen, trouwens deze on-line opruimcursus...)

Facebook pagina: Thuisstudie:'Opgeruimd wonen' 


En dat kan dan ook allemaal weer ge 'liked' worden,
voor wie dat leuk vindt....


Win-actie voorjaarsrondbrief



In mijn voorjaarsrondbrief was dit bovenstaande muurgedicht van Hans Andreus een win-actie.
Iedereen met een goede reden mocht meedingen. 
Dit waren de inzendingen:


Beste Jacquelien, wat een prachtig gedicht!!
Ik heb een samengesteld gezin. Allemaal al volwassen, die kinderen van ons. En als we bij elkaar zijn, allemaal zó anders. Maar we proberen van elkaar te houden en elkaar te accepteren zoals we zijn. En onze jongste van 22 worstelt met zijn ADD en dyslexie. De studie verloopt moeizaam, life is af en toe een struggle en hij wilde dat het ‘anders’ was.
En ik zou hem niet anders willen, want hij is zo’n mooi mens!!
Het gedicht zou een prachtige plaats krijgen J
Een warme groet, Marianne

Waarom ik het gedicht zou willen winnen..?
Omdat de woorden mij raakten in mijn hart en in mijn ziel.
Chantal 

Beste Jacquelien,
Al langere tijd volg ik je blog, gewoon vanwege de leuke ideetjes, foto's enzo. Eigenlijk ben ik niet iemand die reacties achterlaat of mailtjes stuurt. Maar toen ik de tekst van het muurgedicht las en jouw begeleidende tekst eronder schoten de tranen direct in mijn ogen. Ik vind het zo herkenbaar.
Mijn man is ook zo anders dan ik en dat levert best wel eens strijd op maar tegelijkertijd vullen we elkaar zo aan. Soms zou ik wel eens dingen anders willen maar toch ook weer niet. Ik ben dankbaar voor wie hij is.
Afgelopen december waren we 25 jaar getrouwd. Omdat we net de dag ervoor zijn verhuisd, hebben het nog niet gevierd. We gaan dat op 1 juli doen, ook als feestje omdat mijn man vorige week 50 is geworden en ik in juli 50 wordt.
Als ik het muurgedicht zou winnen, zou ik het als cadeautje voor hem bewaren en daarna een mooie zichtbare plek uitkiezen op de muur om mezelf er elke keer weer aan te herinneren hoe goed hij voor mij is en bij mij past.
Met vriendelijke groet, Karin

Vandaag vieren mijn partner en ondertekende, dat we 39 jaar samen zijn.
Met dit gedicht heb ik haar de liefde verklaard!
Vanmorgen elkaar gefeliciteerd.
Dankbaar en verwonderd en stil!
Zo veel prachtige jaren.
Ook jaren van intens verdriet men gemis!
En hoe we dit, samen, en alleen probeerden te dragen. 
Mooi zo anders dan ik!
En daar zit onze kracht,
Zie Hans Andreus.
Lieve groet, dikke lenteknuffel, Rieja

Goedemorgen, dank weer voor de nieuwsbrief van Binnenkant. Ik geniet er van om deze te lezen. En dank ook voor het delen van de mooie woorden!!
Het zou passen in ons huis en in ons gezin. We hebben 4 kinderen gekregen met een vorm van autisme. Mooi met hun eigen karakter en talenten, maar ook met een andere kant, die moeilijk is voor henzelf en hun omgeving. Mooi anders... En inderdaad, we zouden ze ook niet anders willen. Dan waren ze niet wie ze waren, niet zoals ze zijn, niet onze kinderen...
Een zonnige lentegroet, Corina

Ha Jacquelien,
Dit gedicht heb ik altijd verbonden aan de geboorte van een down baby'tje in de familie, waar ze dit gedicht op het geboortekaartje hadden gezet.
Nu met jouw verhaal krijgt het eindelijk de lading die het toekomt. Ik worstel met mijn echtgenoot aardig ons huwelijk door, met alle verschillen tussen ons. Ik zou hem dit gedicht graag willen geven, als teken van mijn liefde voor hem.
Hartelijke groet, Betty

Dag Jacquelien, wat een leuke winactie!
Ik zou dit gedicht graag winnen om een beetje dezelfde reden als die jij beschreef. Mijn man en ik zijn echt ontzettend verschillend en dat is aan de ene kant leuk en leerzaam, maar aan de andere kant soms ontzettend ingewikkeld. Ik vind dat de grootste uitdaging in onze relatie. Ik zie dat, als ik het gedicht lees, het zachter wordt en ik me de mooie kant ervan realiseer, die ik nog wel eens uit het oog verlies. En no nonsense tekst die iets heel moois en puurs in me naar boven haalt. Nou, dat wil ik wel vaker dan alleen vandaag tijdens het lezen van jouw mail!
Anouk

Omdat mijn lieve man dit jaar 65 jaar wordt.
Bart

Dag Jacquelien,
Wat een tijd geleden dat we elkaar gesproken hebben. Fijn om te zien dat je met Binnenkant mooie dingen blijft maken. En wat grappig, ik zit je nieuwsbrief te lezen en mijn oog valt op het geweldige gedicht van Hans Andreus.
Dit gedicht achtervolgt mij al jaar en dag. Ooit kreeg ik het van een geliefde. Later trof ik het op een zorgwoning voor mensen met een verstandelijke beperking waar ik werkte. En stond het op een bankje op de Kampina waar ik wandelde die dag...
Vorig jaar heb ik een verhaal geschreven dat over anders zijn gaat. Ik heb het gedicht van Hans Andreus verwerkt tot een lied! Momenteel zit in ik de studio om dat lied op te nemen, grappig hè?!
Als het af is, zal ik het je doorsturen. Het past zo mooi bij jouw prachtige poster!
Warme groet van Mees!

Goedemorgen Jacquelien,
Een muurgedicht winnen van Hans Andreas over "anders "zijn.
Laten wij daar een poster van hebben, ingelijst op onze slaapkamer. Waarom?
Bijna 17 jaar geleden is onze zoon geboren. Wij hebben hem Anders genoemd. Het is een Scandinavische naam, die je hier niet zo vaak hoort. Behalve af en toe een negatieve reactie op deze naam kregen wij van een moeder van een crèche kindje toen die bewuste poster.
Ik was zo blij en ontroerd!!!
Als ik het muurgedicht zou winnen geef ik de poster aan mijn zoon.
Daar waar de poster hing, komt dan het muurgedicht.
Met een vriendelijke groet, Tine


Tot zover de mailtjes!
Hoe moest ik hier nu toch uit kiezen? Alle verhalen zijn prachtig. Alle inzenders hartelijk dank! 
Ik kwam er niet uit. Toen heb ik ze maar genummerd en het lot laten kiezen.

Corina, jij hebt gewonnen! Van harte gefeliciteerd! 
Ik neem zo even contact met je op om te vragen in welke kleur je het muurgedicht wilt hebben. 
Een hele mooi dag gewenst allemaal!



Je eigen ei vinden!



Traditie is bij ons thuis om nog voor het paasontbijt - in onze tuin - eieren te zoeken. 
Die worden door iemand buiten ons gezin verstopt, zodat iedereen mee kan doen. 

Gewoon chocolade paaseitjes en gekleurde gekookte eieren - voor iedereen een eigen - 
waar zijn of haar naam op staat.

De chocolade paaseitjes mag je pakken waar je ze vindt. Maar voor de andere eieren is het zaak om op zoek te gaan naar jouw eigen ei.

Dus vind je er eentje die niet voor jou is dan moet je zo onschuldig mogelijk kijkend fluitend verder zoeken. Dat valt soms niet mee. Je reflex is namelijk om gelijk te roepen:'Hier ligt er eentje!'


Er is meestal een pechvogel bij die zijn eigen ei niet kan vinden, terwijl de anderen hem allang hebben opgemerkt. En de eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik dat vaak ben. 

Ik kan normaal gesproken goed zoeken, en vindt vaak van alles terug voor anderen, maar er wordt hier en daar een sport gemaakt om mijn ei zo moeilijk mogelijk te verstoppen. Maar uiteindelijk helpen ze me dan heus wel. Al is het maar omdat we dan allemaal aan de koffie en het krentenbrood kunnen!

Jammer dat ik geen klein kleutertje meer heb om dit schattige pakje voor te maken. Daar kun je vast heel goed mee zoeken!