Zaterdagmiddag hebben Wim en ik een hele mooie voorstelling gezien in Amsterdam.
Het vond plaats in dit kleine houten huisje in de tuin van theater de Brakke Grond.
We zaten er met zijn 18 personen, heel intiem en kregen eerst thee met koekjes.
Afgelopen woensdag had ik in de Trouw een artikel gelezen met als titel:
'Een zoektocht naar het Thuisgevoel!'
Daar ben ik natuurlijk ook altijd door gefascineerd:
Wat is voor mensen het antwoord op de vraag: 'Waar voel ik me thuis?'
Voorafgaand aan de voorstelling aten Wim en ik een broodje in het zonnetje op het terras,
en voor Wim is 'Thuis' niet ons huis maar 'zijn bij de mensen die hij kent en vertrouwt'.
Voor mij is thuisgevoel ook het gevoel van op een winteravond de gordijnen sluiten:
veilig, besloten, gezellig, warm, rust, koffie, kaarslicht, lezen, filmpje kijken.
Maar als ik daar altijd alleen zou zijn zou het ineens wel veel minder 'thuis' zijn!
Theatermaker Yinka Kuitenbrouwer interviewde 100 mensen over dit onderwerp
en heeft er een heel eigen, persoonlijke voorstelling van gemaakt.
Wat mij persoonlijk raakte was het verhaal van de vrouw
die voor de liefde al 62 jaar in een industriestadje België woonde.
Maar ja, ze kwam van Schiermonnikoog, en dat bleef 'thuis'!
Haar muren in haar huis hingen vol met foto's van Schiermonnikoog.
Op haar jaarlijkse vakantie naar Schier is ze daar ook pas echt 'thuis'.
Haar volwassen leven lang altijd heimwee naar het eiland.
Ze wil er ook uitgestrooid worden.
------------------------------------------------------
Hier onder het voorgenoemde artikel uit Trouw over deze voorstelling.
De foto's uit de Trouw zijn van Yuri van der Hoeven
------------------------------------------------------------------------
Op de website van de Brakke Grond staat meer informatie
In een huisje in onze tuin word je ontvangen
met koekjes, thee, foto’s en verhalen.
‘Een hartverwarmende must-see’
voor avonturiers én huismussen.
HonderdHuizen is gebaseerd op de gesprekken die Yinka voerde met honderd mensen die ze thuis bezocht. Ze bezocht stadsbewoners, dorpelingen, boeren, mensen die op een boot wonen, mensen in een kraakpand, kinderen, bejaarden, mensen zonder papieren, kasteelbewoners, migranten, vluchtelingen, zwervers, … De mensen die Yinka bezocht voor HonderdHuizen zijn zo verschillend mogelijk, wat betreft culturele achtergrond, geslacht, leeftijd en woonsituatie. De gesprekken die werden gevoerd verliepen grotendeels spontaan. Er was nooit sprake van een vooraf opgestelde vragenlijst. De bedoeling was om het gesprek zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen, vertrekkende vanuit de vraag: ‘Wat is thuis?’
HonderdHuizen wordt steeds, bij elke voorstelling, in elke situatie, opnieuw gecreëerd, met en voor het op dat moment aanwezige publiek. Met enkel een klein tafeltje, een stapeltje foto’s, een fichebak met citaten en een opnamerecordertje creëert maakster Yinka een intieme, ontroerende wereld die vooral beroep doet op de verbeelding en het herkenningsvermogen van de toeschouwer.
Nog te zien tot en met aanstaande woensdag!
Van harte aanbevolen!
