Over de dingen die we steeds meenamen en niet weggooiden.



Ha Jacquelien,
Super, het idee om elke dag een klusje te doen zoals je op je blog voorstelde. Gisteren heb ik onze boekenkast gereorganiseerd. Goed gevoel. 

In de NRC schreef Pia de Jong de vrouw van DWDD collegetourdocent Robert Dijkgraaf onderstaand stukje over dierbare dingetjes.....
Lieve groet, Anke

Flessenpost

De Wunderkammer vertelt zijn verhaal

Vanuit de Verenigde Staten schrijft Pia de Jong over wat haar opvalt. Vandaag: over de dingen die we steeds meenamen en niet weggooiden.

In de hoek van onze boekenkast staan geen boeken maar dingen. De plankjes zijn zo’n dertig centimeter breed en de kast zelf zo’n twee meter hoog. Ze zijn gevuld met een rariteitenkabinet van spullen. Meegesleept met verhuizingen. Van ouderlijk huis naar studentenhuis, naar het geboortehuis van onze kinderen, naar Amerika. Telkens opnieuw werden ze uit dozen gehaald en op plankjes gezet.

We noemen het onze Wunderkammer . Ieder in ons gezin heeft een eigen plankje, maar in de loop van de tijd is alles door elkaar gaan lopen. Voor iemand van buiten wiens blik erop zou vallen, moet er geen touw aan vast te knopen zijn. Een vreemd allegaartje, zonder enige samenhang. Toch heeft alles zijn vaste plek. En elk object heeft zijn eigen verhaal.

Zelfs als ik mijn ogen sluit, weet ik het merendeel van de dingen te staan. Een piepklein verweesd matroesjkapoppetje dat ooit paste in een groter poppetje dat op haar beurt weer in een groter poppetje paste. Een blauw steentje van een eindeloze wandeltocht door Lapland, meegedragen in mijn rugzak.
Een schelp aangespoeld in Zandvoort op de dag dat ik wist dat ik een dochter kreeg. Een doosje met kralen van een gebroken ketting, in de gauwigheid opgeraapt om ooit weer opnieuw te rijgen, een allang vergeten belofte. Verdwaald daartussen een porseleinen beeldje van Churchill met sigaar, dat de vorige bewoner heeft laten staan.

In de loop van de jaren gooiden we veel weg. Zakken vol brachten we met elke verhuizing naar de kringloop. Na elk schooljaar gingen de met zorg volgeschreven schriften bij het oud papier. Na buien van opruimwoede werden hele lades boven de vuilnisbak omgekeerd. Maar deze dingen bleven bewaard, omdat we ze nu eenmaal niet weggooiden. Ze bleven achter in het schepnet van de herinnering. Om het verhaal nog een keer te vertellen. Immers, om te weten wie we zijn, moeten we weten wie we waren.

De dingen hebben hun geheim, alleen aan de juiste verstaander geven ze dat prijs. En dan nog niet zomaar en ook niet op elk moment. Maar nu de tijd zichzelf in de staart bijt en ik onzeker ben over hoeveel later er nog is, vind ik mezelf vaak terug voor onze Wunderkammer.

Ik til het kinderhandje op dat mijn zoon in de kleuterklas drukte in klei, en leg het in de palm van mijn hand. Ik herinner me de trots toen hij het me gaf. Zijn springerige opgewondenheid. Kijk mama!
Maar in de chaos van een uitlopende kleuterklas, verdween het zonder veel omhaal in de tas, tussen de verse tekening en de krentenbollen. Een snel knikje naar juf Dolores, met haar schort vol spatten papier-maché. En voor ik het wist moest er een pleister geplakt op een geschaafde knie op het speelplein. Het is een wonder dat er alleen maar een barstje in zit.

De ontroering waarvoor ik toen geen tijd had, is er nu wel. Met de inmiddels volwassen zoon, ver van me vandaan. En alsnog de dankbaarheid voor juf Dolores, die zoveel meer verdiende dan die vage knik.



Weer een nieuwe dag! En een leuke, lieve klus!



Weer een nieuwe dag!
En wat voor een dag!
De zon schijnt volop onze woonkamer in. 
Wim is al de deur uit om te wandelen 
met een een paar van onze naobers.
Eerst even bloggen en dan ga ik yoga doen.


Onze klus van de dag, is een hele leuke:
Ik heb op twee plekken in huis ruimte 
voor mooie foto's en kaarten.

Leuk, maar onze kleinzoon staat er nog niet bij 
en die is toch al vier maanden en twee dagen.
Ik laat hem steeds aan de hele wereld zien op 
mijn telefoon waar zijn foto's en filmpjes staan.

Maar vandaag ga ik eens op zoek naar mooie foto's
van al mijn jonge, nieuwe en dierbare, oudere geliefden  
om af te drukken en in onze verzameling op te nemen.



Ik ga al mijn liefde en hoop er in leggen.

Als ik het klaar heb maak ik weer opnieuw foto's
om te laten zien hoe het geworden is.

Ik ben benieuwd of jullie dit ook een aanstekelijk idee vinden...


Nuttig klusje en mooie muziek!


Onze wereld ziet er ineens heel anders uit. Het maakt onzeker en soms vliegt het me aan. Ik voel stress, spanning en verdriet. En ik denk dat dat voor bijna iedereen van ons geldt.
Wat mij helpt is om het leven per dag te bekijken en als dat nog teveel is per uur. 

En niet teveel hoeven van mijzelf. 

Behalve dan af en toe iets nuttigs doen. Iets praktisch. Door even met mijn handen bezig te zijn hoef ik niet aan al die narigheid te denken. Het leidt af. Dat helpt. En als het niet helpt heb ik toch maar mooi weer een klusje gedaan.

Omdat ik me kan voorstellen dat dat voor meer mensen kan helpen verzin nu voor ik elke dag een haalbaar opruim-, schoonmaak- of gezellig-maak klusje, wat niet al teveel besluitvaardigheid vereist. Wie mee wil doen is van harte uitgenodigd. 

Het eerste klusje is iets wat je alleen of ook samen, ook met de kinderen zou kunnen doen:
Verzamel alle pennen, potloden en stiften bij elkaar. We hebben ze vaak overal in huis liggen. 
In laatjes op een bureau, in de keukenla, in een pot, in een etui, in een tas.

Leg alle pennen en stiften allemaal bij elkaar en ga kijken welke het nog doen en welke niet. 
Een muziekje erbij en proberen maar.   
En berg dan de goedwerkende pennen en stiften op een logische plek in huis op.
Zo fijn om zeker te weten waar ze liggen als je een pen zoekt. 


De potloden zou je allemaal kunnen nakijken slijpen.
Zo heerlijk om altijd een goed werkend potlood te kunnen pakken.




Ik heb de pennen in een laatje in de groene kast.
Op mijn bureau staat ook een pot met ook een stiften en vulpotloden en een schaar. En een pot met potloden met geslepen punten.

Dat geeft een opgeruimd gevoel.



Wie ondertussen nog graag een mooi liedje wil beluisteren.

Claudia de Breij maakte een variant van dit bekende lied voor mensen die veel alleen moeten zijn in deze Corona tijd:
Omdat ik zoveel van je hou!






Ik wil graag afsluiten met deze mooie tekening. 
Gevonden op het blog van Ingrid: 

INGTHINGS (BRIGHTEN UP MY DAY)




Sing about your troubles, it just might pass


Vanmorgen heb ik de laatste antibiotica pil van mijn kuur genomen. Gelukkig, nu kan ik aan de probiotica beginnen om weer weerstand op te bouwen. Ik voel me wel beter, maar nog slap.

Ondertussen heb ik van verschillende kanten gehoord hoe belangrijk het is om weerstand te bieden aan de zorg en angsten die we allemaal hebben. 
Spanning en stress opbouwen doet niemand goed.

Daarom probeer ik minder vaak het afgrijselijke Corona nieuws te zien. Lastig, ik moest denken aan die 11 september toen ik ook aan de buis gekluisterd zat om steeds weer opnieuw te zien wat ik me niet voor kon stellen. 

Ik hoor dat het goed is om een vaste structuur aan te houden, elke dag gezond te koken, elke morgen je bed op te maken, je net als anders netjes aan te kleden en wat aan beweging te doen. Buiten een beetje wandelen of fietsen en binnen trappenlopen, een on-line yoga les of gymnastiek oefeningen doen. 

Ik hoor dat het goed is om ook mentaal fit te blijven. Bijvoorbeeld door te schaken, te puzzelen, te scrabbelen of te lezen.

Ik weet hoe helend het is om iets te maken; te breien, te haken, te naaien, te kleuren, of in de tuin te werken.

Ik hoor dat het gezond makend is - ook voor jezelf - om anderen te bellen zodat we ons verhaal aan elkaar kwijt kunnen. Zeker mensen die geneigd zijn tot somberte of angst

Ik hoor dat het goed is om jezelf kleine doelen te stellen. Iets wat je vandaag nog kan doen. Aan grote klussen begin ik ook niet, daarvoor ervaar ik teveel onrust. Bijvoorbeeld al onze foto's gaan uitzoeken is voor mij een brug te ver. Maar een opruimklusje van een half uurtje lukt wel. 

Daarom ben ik van plan om elke dag op mijn blog een opruim-, schoonmaak- of gezelligmaak-klusje te verzinnen dat iedereen - die dat zelf ook wil - mee zou kunnen doen. En met idee dat als we het samen doen dat we dan ook weten dat we niet alleen staan. Vanaf morgen.

En ik heb ervaren hoe fijn het is om inspirerende blogs, bemoedigende pep-talks, pod-casts en films te beluisteren of te bekijken. En om ontroerende muziek te beluisteren.

En nog beter om zelf mee dansen en te zingen!  
Als het hier niet mee lukt, weet ik het niet meer!


Sing About It (The Wood Brothers) 
Seizoenen koor Amsterdam

Recorded at home during Covid19

Hier word ik heel blij van!!
Wil je ook even luistern?
Klik:



If you get too worried
What you ought to do is sing
Sing about your troubles, it just might pass

And if you get lost
What you ought to do is sing
Sing about your troubles, it just might pass

Sing about love and hoping it lasts
Sing about your trouble, it just might pass

And if you get broken
What you ought to do is sing
Sing about your troubles, and it just might pass


Zeg het met bloemen!


Afgelopen woensdag was Wim vrij, afgezien van een on-line vergadering en omdat ik me toen eigenlijk best aardig goed voelde hebben we een uurtje gefietst. 

De zon scheen, het waaide lekker en we zijn naar de IJsseltulp gefietst, een tulpenkweker waar je de bloemen ook direct kunt kopen. 

Eigenlijk wilden we een paar 'schoven' (een schoof is een geschikte bos met de bollen er nog aan) kopen, maar veranderden van mening toen we deze wikkels zagen. Zo hadden we ineens tien bossen.

Toen we weer uitgewaaid thuis waren heb ik een bos zelf gehouden en negen bosjes gemaakt om weg te geven. Gewoon aan mensen hier in het gebouw, aan vrienden, aan een heel aardige vrouw die me een patroon en stof voor zelf te maken mondkapjes kwam brengen en aan een oude mevrouw op Wim zijn werk.    

Van drie van hen kreeg ik deze app-jes.



Ze waren er blij mee.
En daar werd ik weer blij van...

En van dit mooie lied ook:

Liesbeth, doe je Ramses mijn lieve groeten? 


De ochtend is geannuleerd



Gisteren was geen beste dag voor mij. Zoals ik al schreef had ik nog steeds verhoging, de rode streep op mijn arm was nog niet helemaal weg en ik hoefde ook maar iets te doen of het zweet brak me uit. Daar werd ik zenuwachtig van.

Dus, toen ik alles had klaargelegd om de mondkapjes te gaan maken waar ik stof en een patroon voor had verkregen, kon ik maar geen moed vinden om de naaimachine onder uit de berging kast te tillen.

Ik plaats daarvan maakte ik een blogje, keek ik nog maar weer eens naar al dat verschrikkelijke nieuws op nu.nl en toen Wim thuis kwam van een vroege dienst (van half zeven tot half 12) vond hij dat ik die kapjes nog maar even moest laten wachten. 

'Ze gebruiken ze toch nog niet op mijn werk, ook niet binnen op de verpleegafdeling, en er is nog niemand ziek. Dus ga eerst maar eens even weer wat rust pakken. Die antibiotica kuur hakt er gewoon erg in.' zei hij. 

Dus, ik liet alles vallen en ging naar bed. 
Slapen lukte niet, lezen ook niet al te lang, maar Netflixen kan altijd. Zo zat ik in bed, terwijl het zonnetje in onze slaapkamer scheen, en hoefde niet veel meer te doen dan mijn medicatie nemen en de vitaminepillen (vooral vit c en magnesium) en de eachinacea forte die mijn vriendin me had aangeraden. 

Wim vertrok voor een dienst van half drie tot half negen en kondigde bij het weggaan aan dat koken er niet van ging komen vandaag, dus ik moest maar een omelet-je voor mij zelf maken. Zo gezegd zo gedaan. 
Ik probeerde me niet teveel zorgen te maken en had een levendige herinnering aan al die dagen tijdens en na de bestraling toen ik ook niet veel uitvoerde. Maar toch is het nu anders. Ik maakte me toen zorgen om mijzelf. Er was een zekere dreiging die van binnen uit kwam en die ik met behulp van alle dokters aan ging pakken.

Nu komt de dreiging van overal en nergens. De hele wereld staat op zijn kop. Al het verdriet is zo voelbaar. De isolatie, de angst, de eenzaamheid, maar tegelijk ook alle lieve initiatieven, de onderlinge hulp, de bemoedigende pod-casts en de on-line yoga- en meditatielessen. 


Bij ons in het gebouw kreeg iedereen een briefje in de bus van een jonge medebewoner die belangeloos zijn hulp aanbood om boodschappen of medicatie te gaan halen.

Gisterenmiddag kwam er een clown om een jarig buurjongetje door het raam heen te verrassen met een prive optreden.

Een andere buurman heeft het nieuwe seizoen van 'Outlander' op een of andere manier voor me weten te downloaden en op mijn i-pad gezet.

Van een vriendin kreeg ik deel 6: 'Zon' van 'De zeven zussen' te leen. 
Dat is ook genieten.
Dus, door alle sores en ellende heen moeten we er maar wat van maken!
Voor mij helpen deze voor iedereen toegankelijke initiatieven:



Illness becomes wellness





Het is bij mij nog even wachten 
op het ware 'wellness'.

Gisteren in de avond voelde ik 
me weer wat warm worden en bleek ik 
opnieuw een beetje verhoging te hebben en
zag ik de rode streep op mijn arm opkomen.
Toen sloeg de schrik toch ineens weer toe.
Mijn balans is nog ver te zoeken.

Maar ondertussen word ik naast 
al het ronduit beroerde nieuws toch 
ook telkens weer warm getroffen,
door alle lieve acties en initiatieven,
alle opbeurende woorden en ideeen,
die we allemaal om on heen zien.

Daar past deze prachtige tekst ook bij.

PS Bij het opstaan leek het weer wat beter.
Antibiotica is voor mij de bom!!
Als ze nu toch iets zouden 
kunnen vinden tegen Corona...


Moeder




Prachtig lied van Beau van Erven Dorens
voor zijn moeder en tegelijk voor alle moeders.


PS Het gaat al ietsje beter met me,
in ieder geval de goede kant op.


Dat heb ik weer!


In het licht van de Corona Crisis stelt het niet veel voor, maar in mijn eigen leven is het nogal groot aan het worden:

Zo'n kleine twee weken terug brak ik een dun glas bij het afwassen. Ik kreeg een snijwondje op de grens van mijn wijsvinger en mijn hand. Rechts. En ik ben rechts.
Het bloedde nogal en ik heb het gespoeld en gedept en er een pleister op gedaan.

Door al het handen wassen en ook doordat ik toch steeds merkte dat ik dat wondje ergens tegen aan stootte, - het is ongelofelijk hoe veel je je hand eigenlijk gebruikt... - duurde het lang voor het wondje droog werd.

En toen het dit weekend eindelijk indroogde, begon het dik en rood te worden. En ik kreeg een gevoelige rechter oksel. In de nacht van zondag op maandag werd het echt pijnlijk en ik begon te vrezen dat dit echt niet goed was.

Maandagmorgen vroeg belde ik onze huisarts. Die was die dag vrij. Ik kreeg het nummer van de vervangende huisarts. Na enige aarzeling toch maar gebeld. Ik mocht binnen het uur komen.

De huisarts, een vrolijke jonge vrouw, heeft het wondje een beetje open geprikt met een naaldje zodat er wat pus uit kwam. Ik moet het drie keer per dag in schoon warm water tien minuten weken en dan komt de troep er wel uit. Daarna een hele goede eilandpleister er opdoen. En een antibiotica kuur van een week. Ook vanwege mijn borstkanker historie.

Ik ging gelijk door naar de apotheek en begon met de behandeling. 

Ik merkte dat ik er door uit evenwicht raakte. Ik kan gewoon niet meer zoveel hebben tegenwoordig. Mijn veerkracht is snel op.

Tja, en toen hoorde ik van een borstkanker lotgenote dat zij op het hard is gedrukt om wondjes aan hand of arm heel goed in de gaten te houden en te verzorgen in verband met de aangedane lymfeklieren. Kijk, dat wist ik ook niet... Ik was eigenlijk door alle Corona malaise bijna vergeten dat ik ook nog herstellende ben van borstkanker. 

Maar ja, ik nam de ab. En wachtte op de buikpijn en diarree die daar meestal bijhoort. Gelukkig lijkt dat tot nu toe mee te vallen. Na het spoelen ben ik een paar uur naar bed gegaan. Al sliep ik niet ik rustte toch uit.

Het blijft wel lastig nu om met mijn rechterhand niets doen waar het vies van kan worden. Dat is dus bijna alles.   

Gisterenavond laat de laatste ab en spoelbeurt. Vannacht met een kwart slaappil wel aardig geslapen.

En vanmorgen bij het wassen zag ik ineens een rode streep op mijn arm op komen zetten. Vanuit het wondje tot mijn elleboog. Weer schrik. Weer de huisarts gebeld. Nu mijn eigen huisarts.

Ik moest van de assistente eerst mijn temperatuur meten. Gedaan. 37.5 Dat is verhoging voor mij, want normaal 36.5 Ze vertelde dat ik een goede breed spectrum ab heb gekregen. Dat kan zij dus gelijk op haar scherm zien: de techniek staat voor niets. En dat de verhoging door de ontsteking kan komen en de rode baan door de lymfebanen die mee doen. Maar verder moet de ab dat goed aanpakken. De huisarts belt mij vandaag nog even terug. Maar ik moet het gewoon even afwachten.

Oke... dat doe ik maar. Maar de schrik en de onrust hakt er wel weer even in.
Bovenop alle onzekerheid die deze verwarrende tijd met zich meebrengt. Bovenop de bezorgdheid om wie mij dierbaar zijn.

Ik voel me nu gewoon weer patient. Dat bevalt me niets.



Toen hoorde ik een (klik) podcast van Brene Brown in de serie: 'Unlocking us'.
Over dat alles wat nieuw is onzekerheid brengt: 
We hebben dan last van een FFT: Fucking First Time. 
En als we dat gevoel benoemen wordt het al beter. 
En we kunnen nog meer doen, zo vertelt ze.

Dat hielp. Een beetje....

PS Vanmiddag toch nog naar de huisarts om de wond te laten beoordelen. Ze heeft nog geprobeerd om het wondje in te snijden om er nog troep uit te laten vloeien, maar dat lukte niet. Gewoon blijven spoelen in water, daarna betadine er op en verder moet de ab het nu doen. 
De rode streep noemde ze een klassiek geval van lymfebaanontsteking.

Ik ben nog wat argwanend, zit steeds te proberen om die rode baan 'weg te kijken', maar zal nog even geduld moeten hebben. 
Mocht het niet verbeteren dan wordt het een infuus met ab. Hoop dat dat niet nodig is....
Wish me luck!



Toch nog bezoek ontvangen...



Bij Zorg-woon-centrum Den Bouw in Warnsveld, 
waar mijn man Wim werkt in de aanleunwoningen
is ook een gesloten verpleegafdeling, 
waar de bewoners - zoals overal - 
geen bezoek meer mogen ontvangen.

Nu hebben ze een kijk- en luister plek gemaakt
waar patienten en hun bezoekers 
voor het raam en met een microfoon
met elkaar in verbinding kan blijven.
Zo roeien ze met de riemen die er zijn!


Mijn complimenten!


21 maart LENTE!!




Te midden van alle narigheid is het op 21 maart 
toch maar gewoon weer LENTE geworden.

Ik verstuurde mijn voorjaarsrondbrief 
ondanks al mijn twijfel of ik dat wel moest doen.
Ik ben blij dat ik dat de afgelopen dagen 
stukje bij beetje toch heb gedaan,
want ik krijg zulke lieve reacties.

Een kleine greep:

Hoi Jacquelien,
heel veel dank voor je lenterondbrief, 
vooral de filmpjes, echt genieten:)
 hartelijke groeten
Brigitte

Hele leuke rondbrief Jacq! 
Hilarische filmpjes en fijne berichten. 
Je bent een kei!
Liefs,
Merel

Hoi Jacquelien,
 Dank weer voor deze mooie nieuwsbrief!
Groetjes, Ingrid

Dag Jacquelien,
 Ik wilde je graag zeggen dat ik al geruime tijd geniet van je nieuwsbrieven. 
Ik geniet van je smaak, de sfeer, mooie spulletjes, design, de kleuren, 
de diversiteit van de onderwerpen met jouw persoonlijke touch. 
Geen reden om te twijfelen. 
Dankjewel 🙏
Groet, Esther 

Ohhh Jacquelien wat heb je toch weer 
een prachtige nieuwsbrief gemaakt......
genoten van Erbarme dich en 
al die verrukkelijke plaatjes vol licht en liefde...
Dank dank dank !
Els 

Hi Jacquelien,
Wat heb je weer een fijne nieuwsbrief gemaakt! 
En ik ga zeker eens nadenken over jouw online cursus.
Groetjes, Anna

Hallo Jacquelien,
Allereerst bedankt voor je mooie rondbrieven 
én je mooie, persoonlijke, blogs, die me vaak raken.
Hartelijke groet, Betsie 

Dank Jacquelien voor deze fraaie 
en lente-achtige rondbrief. 
Daar knapt een mens van op in deze rare tijd.
Blijf binnen en blijf gezond. 
Ik wens je hoe dan ook een mooi ‘nieuw begin’.
Zonnige groet, Claudy

Hi Jacquelien,
Dank voor je nieuwsbrief. 
Ik ben ook blij dat je hem gestuurd hebt :-)
Met vriendelijke groet, Fiona

Wat een fijne rondbrief Jacquelien, dank je wel!
Optimistisch, mooie kleurtjes, veel vrolijkheid. 
Net wat we nodig hebben nu.
Via het dansende stel in de regen kwam ik
 onder andere op het volgende filmpje uit 
En daarvan werd ik steeds vrolijker. 
Ik zou het zo zelf willen uitproberen 😊
Zo zie je maar, door je rondbrief kreeg ik nog meer vrolijkheid te zien.
 Hartelijke groeten, Lieke


Wie hem niet gehad heeft 
kan hem ook gewoon hier lezen:


Meer dan ooit intens dichtbij!




Wat een liefdevolle prent die ik op Facebook vond.
Extra leuk omdat wij op nummer 21 wonen,
in een appartementen gebouw en omdat 
de lieve grijze krullenbol die de koffie krijgt 
ook nog een gezellig schortje draagt. 
Dat maakt het echt heel makkelijk 
om me daar mee te identificeren dus.

En het beeldt mijn dankbaarheid uit
voor alle mooie, warme initiatieven
en prachtige teksten en gedichten.

Zoals deze die ik kreeg van een van onze naobers. 
Geschreven door de zus van haar schoondochter: 


Ontroerend mooi!



Geestkracht in tijden van Corona


De Corona crisis is een wereldwijde crisis van mythische proporties.
Hij beïnvloedt over de hele wereld het dagelijkse leven van bijna elk mens.
En voornamelijk op een beperkende tot dramatische manier.
Maar zoals elke crisis biedt ook de Corona crisis een goede kans om je geestkracht te versterken.

Zo begint een mooi artikel van Manfred van Doorn dat ik graag met je zou willen delen.
Lees verder, klik op: bron





Ter inspiratie!





Ter inspiratie een prachtig lied van Rob de Nijs
Kippenvel!



In deze tijd voelen we ons misschien wel meer alleen.
Veel van ons zijn ook vaak gewoon meer alleen.

Voor iedereen die graag wat yoga oefeningen wil doen.
Adriene heeft oefeningen voor eenzaamheid, voor angst, 
voor stress, voor onzekere tijden, voor slaap enzovoort.
Gewoon gratis en voor niets voor iedereen te volgen,
gewoon thuis op je eigen slaapkamer...



Ik wil me richten op de dingen die WEL kunnen!



Tja, ik ontkom er niet aan om te schrijven hoe ik of liever wij hier de Corona-crisis beleven.
Bij ons is het sinds zaterdag nog extra gecompliceerd, omdat mijn schoonvader van 90 jaar ziek werd. Hij kreeg koorts en hij was dizzy en is toen gevallen. Hij beefde enorm en kon niet goed meer praten. Mijn schoonmoeder van 88 heeft eerst de huisarts thuis gebeld en later met spoed de huisartsenpost. Die kwamen en hij werd met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. 
De plek waar je nu eigenlijk niet wilt zijn. 

Mijn schoonouders hadden al weken hele goede maatregelen genomen, ze hielden bezoek buiten de deur, wasten de hele dag hun handen en raakten elkaar ook niet meer aan. Mijn schoonpa was ook enorm bezig met de Corona, keek elk uur het nieuws en had er stress van. 

Wim is gelijk naar Zwolle gereden en zag nog net hoe zijn vader de ambulance in ging en reed er met zijn moeder in onze auto achteraan. Ondanks dat het heel druk was hebben ze heel goed onderzoek gedaan. Longfoto, scan van het hoofd en van de blaas. Nu blijkt hij een blaas- en mogelijk nierbekkenontsteking te hebben. De bacterie is in zijn bloedbaan gekomen, zijn bloeddruk daalde en hij was dus nog net op tijd in het ziekenhuis om het tij te keren. 

Hij voelt zich inmiddels al wat beter. Misschien mag hij een dezer dagen naar huis. Maar ze zijn nog bezig om te kijken of hij zelf zijn blaas kan legen of dat er een katheter geplaatst moet worden. Dat maakt het natuurlijk wel wat gecompliceerder. Er moet thuiszorg worden geregeld en mijn schoonmoeder die zelf ook op leeftijd is, diabetes heeft en wat dovig is kan ook niet alle zorg voor haar man op zich nemen. Wim, zijn broer en zus hebben elkaar afgelost en zijn bij haar blijven slapen, maar Wim moet ook naar zijn werk als verzorgende van ouderen in de thuiszorg - waar ze eeuwig mensen te kort hebben - en Zwolle is niet echt naast de deur.

Heel naar is dat ze elkaar in deze tijd niet in gevaar willen brengen met een knuffel of een omhelzing. Maar dat is tegelijk ook juist waar je het meest behoefte aan hebt. 

Ik doe zelf ook niet mee in de 'pool' want ik voel me - herstellende van borstkanker - ook wel wat extra kwetsbaar. Ik ga ook niet meer oppassen op onze kleinkindjes en dat valt me zwaar. Gelukkig stuurt mijn dochter ons veel filmpjes en 'beeldbelt' (is dat een woord?) ze ons ook.

Haar leven ziet er ook ineens heel anders uit. Ze was pas weer begonnen te werken na haar zwangerschapsverlof, kleine Marijn was net op de opvang aan het wennen en nu zit ze weer thuis. Ze is zelf aan het hoesten en snotteren en de kleintjes ook, dus die kunnen ook niet naar de opvang. Haar directe collega met wie ze op een groep werkt is inmiddels thuis met Corona, met hoge koorts en vooral in de avond heel benauwd. Dat maakt het wel heel dichtbij. En thuiswerken is niet altijd mogelijk. Al gaan ze dat nu wel meer mogelijk proberen te maken.

Onze andere dochter woont alleen en is ook verkouden. Ze heeft inmiddels haar eerste bijlessen 'op afstand' kunnen geven en haar buren doen haar boodschappen. Zij zou ook liever bij haar opa en oma op bezoek gaan nu ze wel wat steun kunnen gebruiken, maar wil geen risico lopen of opleveren. 

Tja, en mijn werk waar ik net weer wat mee begonnen ligt ook voor een groot deel stil. Wel was ik al even bezig met mijn voorjaarsrondbrief, die inmiddels klaar is en die ik - denk ik - maar gewoon ga versturen deze week. Dat is wel weer het voordeel van alle on-line acties. die kunnen gewoon veilig doorgaan.

Ik hoop dat lezers er wat plezier aan kunnen beleven. Ik merk tenminste bij mezelf dat ik nog meer dan anders graag blogs lees en hoor hoe het anderen vergaat, omdat dat me een gevoel van verbinding geeft. 



Gisteren bracht ik een boek bij een buurvrouw en zat even met haar op het balkon in het zonnetje - op twee meter afstand, dat wel - en konden we even uitwisselen wat er voor ons allemaal veranderd was. Zij ging niet meer naar de sportschool en een andere buur had haar boodschapjes gedaan. Gewoon even kletsen.

Ik geniet wel enorm van alle warme initiatieven die op-poppen van mensen die elkaar hulp gaan verlenen of met elkaar on-line gaan mediteren of yoga-en.

Zelf heb ik dus wat meer tijd dan anders. Maar anderen hebben het nu juist extra druk, omdat ze de kinderen thuis hebben en / of  thuis moeten werken. Of omdat ze in de zorg werken waar ze nu steeds handen tekort hebben en alle verloven zijn ingetrokken.

Ik merk dat ik nog niet veel extra voor mekaar krijg, Er is een soort onrust. En ik merk dat ik die het beste kan bestrijden door 'gewone' dingen te doen. Zo heb ik de planten op mijn balkon verzorgd, de was gedaan, gepoetst en ga ik straks onze kledingkast eens even opruimen. 

Ik wil een beetje in het moment blijven. Ik wil me niet mee laten slepen in alle angst. Ik probeer ook om niet de hele dag op het nieuws te gaan zitten, wat trouwens niet altijd lukt.
We weten niet hoe het zal verlopen allemaal. Ik kijk met groeiende verbazing en soms ontzetting naar de ongelofelijke impact die dit virus heeft op alles om ons heen. 

Natuurlijk voor de mensen die ziek zijn geworden en vechten voor hun leven op een IC. Of hun naasten die het allemaal maar moeten verdragen. Of nabestaanden van mensen die zijn overleden. 

Maar ook voor die mensen bij wie zich donkere wolken samenpakken boven hun hoofd samenpakken omdat hun werk of hun inkomen op het spel staat. Al heb ik wat minder medelijden met de rubriek 'klein leed' van mensen die hun derde vakantie hebben moeten annuleren. 

Dus, ik probeer kleine klusjes op mijn programma te zetten en die af te werken, ik heb een dik boek om uit te lezen. Ik bel of app met familie en vrienden. Ik kook gezond, probeer goed te slapen en vooral me te richten op die dingen die op dit moment WEL kunnen. 
Dat wens ik ik jullie allemaal toe.  Een fijne, zonnige dag gewenst! 


     

Simpele 'bijles op afstand' methode!


Onze dochter Linde heeft een bijles praktijk aan haar eigen keukentafel.



Op haar website www.bijlesvanlinde.nl staat 
onder het kopje Corona dit te lezen: 


Beste leerlingen en ouders,
De wereld staat even behoorlijk op zijn kop. Misschien kun je niet naar school omdat je verkouden bent, en zoals het er nu uitziet worden de scholen misschien wel gesloten. Ik weet niet goed of je nu behoefte hebt aan bijles. Ik kan me voorstellen dat je hoofd er helemaal niet naar staat en dat je de bijles liever afzegt. Dat is ok. Ik kan me ook voorstellen dat het fijn is om toch aan de slag te blijven, dat het goed is om je schoolwerk bij te houden, en dat het misschien ook gewoon wel echt fijn is om wat te doen. Dat is zeker ook ok, ik blijf je graag helpen!
Hoe dan?
Nu ben ik verkouden en wil ik me graag houden aan de maatregel om dan thuis te blijven en sociaal contact te mijden. Ik heb wel een oplossing: we gaan aan de slag via videobellen. Ik heb het uitgeprobeerd en denk dat het goed werkt, zie het filmpje hieronder. We kunnen zoals we normaal gesproken doen een uur samen aan de slag. Ik kan me ook voorstellen dat het fijn is om kort even een vraag te kunnen stellen als je ergens vastloopt. Dat is wat mij betreft ook een prima idee.
Als we een bijles hebben staan, dan hoor ik sowieso graag als je hem door wilt laten gaan via videobellen of dat je hem wilt afzeggen. Als je een bijles of een korte bel afspraak wil, dan hoor ik het wel. Verder mag je me zoals altijd appen met hoe je toets is gegaan of gewoon hoe het is, of een vraag, of een foto van de hond.
Laten we goed voor onszelf en elkaar zorgen,
groetjes Linde

Dit is dus een simpele bijles op afstand methode
met gewoon een telefoon met whats app en een draadkarretje.
(Misschien ook nog voor andere doeleinden te gebruiken.)

Zo creatief en inventief!
Dus, wie dit idee wil overnemen, 
is van harte uitgenodigd dat te doen. 

We hoeven niet allemaal het wiel uit te vinden.

Dit is de link: filmpje


Inspirerend leen feestje!


In deze roerige tijden heb ik het idee dat ik het beste maar met 
wat mooi en goed 'oud' nieuws op de proppen kan komen:




Ons zilveren huwelijksfeest waar ik de deken voor heb gemaakt, had ook wel een creatief en inspirerend tintje.

Het idee werd zelfs in de Libelle geplaatst, zoals hier links te lezen is.

We kregen heel veel inspiratie te leen!

Van iedereen werd een foto gemaakt met het betreffende cadeau.

Dat was een leuke feestelijke momentopname, maar vooral ook handig omdat we dan zouden weten van wie we het cadeau hadden geleend en aan wie we het weer terug zouden moet gaan brengen.
Wij met onze dochter Elsje.

Mijn lieve tantes en ooms.
Een tante was met haar man 
op vakantie op Vlieland 
en kon er helaas niet bij zijn.

Links hele dierbare vrienden en rechts mijn moeder, 
die allemaal inmiddels helaas zijn overleden.
Mijn moeder al weer vier jaar geleden.

Deze foto werd gelijk geprint en met 
het cadeau op de cadeautafel gelegd.
Daar ontstonden ook leuke gesprekken over: 
He, jij hebt die gedichtenbundel 
voor Wim en Jacquelien meegebracht! 
Waarom vind je het zo mooi? 
Vertel er eens iets meer over!
  
Dit was de cadeautafel.


Zo leuk allemaal!
We hebben zoveel plezier gehad van alle geleende inspiratie.

We kregen ook schilderijen te leen.
Het schilderij links hangt al 7 jaar in onze woonkamer.
Gelukkig mogen we hem voorlopig nog even houden.

Alle andere cadeaus hebben we naderhand terug gebracht.
Dat was ook een leuke bijkomstigheid van dit idee.
We hebben nadien heel wat fijne ontmoetingen gehad,
want we werden uitgenodigd, voor koffie of te eten...

Iedereen die dit leuke feestidee wil navolgen 
- als de tijd weer komt dat we feestjes kunnen geven - 
dan is hij of zij daarvoor van harte uitgenodigd.

Het was een ware win-win-win situatie:
Mensen werden niet op kosten gejaagd, 
ze konden gewoon iets uit hun eigen kast meenemen.

Wij kregen geen bult met spullen 
die we niet leuk vonden, maar 
die we voor ons fatsoen 
toch zouden moeten houden...

Het was een leuk gespreksonderwerp 
op het de feestdag zelf.

En het terugbrengen werd ook telkens 
weer een waar feestje!!