Troostliedje

Vanmorgen om uur of zes vroeg ik me af 

hoe ik me eigenlijk voelde:

Nogal duf, want niet goed geslapen.

Beetje mat, nog niet zoveel zin in alles.

Ietsje gespannen, wat voel ik eigenlijk aan pijntjes?

Blij, dat ik pas om elf uur naar de bestraling hoef...

Beetje verdrietig omdat ik zo weinig energie heb

voor de dingen die ik normaal zo graag doe.

Iets zorgelijk, vanavond gaan we bij vrienden eten,

maar zou ik me goed / groot kunnen houden?

Wat nijdig, omdat ik deze sores toch eerder niet vaak had.

Tevreden over een aardig 'geslaagde' dag gisteren.

Zo heb ik gisteren mijn elfde schilderijtje 

(elke bestralingsdag eentje) gemaakt, 

gezonde havermout gegeten, allerlei klusjes afgewerkt,  

de was weg gestreken, pompoensoep gemaakt, 

en wat mensen gebeld en ge-appt.

Behoeftig om me te verdoven met een uitgebreid ontbijt

maar ik houd me in, want ik eet pas om 12 uur 

omdat ik me dan uiteindelijk toch beter voel

en de kilo's er ondertussen echt aanvliegen.  

Beetje zielig, omdat ik me het toch 

allemaal heel anders had voorgesteld.

Dankbaar voor ons fijne, kleine, gezellige huisje

waar ik zo op mijn gemak kan zijn.

Wel voldaan omdat ik vind dat ik 

het eigenlijk toch heel goed doe.

Alert op mijn emoties, omdat mijn psycholoog 

het aanmoedigt om ruimte te geven aan mijn gevoel.

En heel heel moe, tjonge wat zou ik graag in slaap vallen 

en daarna helemaal uitgerust en gezond weer ontwaken.

En toen kwam ik dit lieve liedje tegen

van Maaike Ouboter in het archief van de Volkskrant:

troostliedje

Toen ging het wel weer....