Overspannen...


Een paar dagen terug schreef ik (eindelijk, ik heb het een tijd voor me gehouden) dat het niet zo goed gaat met mij.
Ik ben onrustig, angstig, gespannen en moe. Je kunt het allerlei namen geven. De psychologe zegt dat ik een angststoornis heb ontwikkeld, met een burn-out tot gevolg.
Voor mij voelt het als 'overspannen'.
Ik ben niet somber, het voelt ook niet als een depressie.
(Ik heb dat nooit gehad, maar zo inktzwart voelt het niet...)

Natuurlijk proberen we te achterhalen hoe het komt en ook hoe ik er weer vanaf kom.
Het zou heel goed iets met de overgang te maken kunnen hebben, zoals iemand in een reactie schreef. En dat in combinatie met het overlijden van mijn moeder en de jaren daarvoor toen ze veel (steeds meer) hulp nodig had en we haar ook nog hebben verhuisd naar een zorgwoning.

In die tijd overleed compleet onverwacht mijn zwager, wat voor mijn zusje en nichtje natuurlijk heel zwaar was, maar waar mijn moeder ook een tik van kreeg. Mijn broer en ik hebben met onze partners veel opgevangen in de zorg om onze moeder en zo langzamerhand begin ik te beseffen ik dat allemaal minder goed heb kunnen verwerken dan ik op dat moment kon overzien. Blijkbaar ben ik gewoon doorgegaan met alles wat ik dacht dat ik moest doen zonder mij te realiseren dat ik iets 'moest' met de angst en zorg om mijn moeder. Ik weet dat ik - toen ik aan de telefoon hoorde dat het weer achteruit ging met haar op de IC - daadwerkelijk zat te trillen in mijn stoel. En zelfs toen drong niet door dat het me allemaal teveel werd. Ik wist me geen raad.

In die tijd overleed ook een nichtje van mij, zo verdrietig. Ik viel van de trap en brak ik mijn enkel. Vijf zware maanden later stierf mijn moeder en in de zomer er op een goede vriendin. Wij hadden soms zorg om onze dochters en toen Wim ook nog gezondheidsklachten kreeg en we niet wisten wat het was, was bij mij de koek op. Ik kreeg pijnen. Vorig jaar mei begon ik te dokteren.
De huisarts dacht dat aan nierstenen. Ik kreeg bij de uroloog een echo, een scan en een blaasonderzoek. Allemaal goed. Later bij de internist een maag- en darmonderzoek. Er bleek een plekje op mijn lever te zitten, dat was dan later weer niets. Scans en echo's van de buik voor de galblaas en weet ik wat. Een blaasproef, steeds weer nieuwe bloedonderzoeken en ook nog een 24-uur-meting van mijn bloeddruk. En eigenlijk was er maandenlang niets te vinden. Ik kon me niet voorstellen dat je zoveel pijn kon hebben zonder een lichamelijke oorzaak.

Uiteindelijk met die soms hele hoge bloeddruk begon ik in te zien dat het vooral stress-klachten waren. Een ostheopaat hielp me van een beklemde zenuw in mijn rug af. Ik werd wat rustiger.
En toen ging het niet goed met een van onze dochters. Ze heeft een maand bij ons gewoond en we hebben voor haar kunnen zorgen. Op dat moment bleef ik daar rustig onder, maar toen ze wat was opgeknapt en weer naar huis vertrokken kwam bij mij de reactie. In die tijd kregen we ook het verdrietige en boosmakende bericht dat ons woonproject waar we zo lang aan hebben gewerkt zonder ons door zou gaan. En even later hoorden we dat we opa en oma zouden worden. Daar waren we heel blij mee, maar het was ook enerverend en emotioneel.

En toen ging mijn keel dicht zitten. Het gevoel dat je een graatje of een brok in de keel hebt wat je niet weggeslikt krijgt. De kno-arts heeft met een camera in mijn keel gekeken. Er was gelukkig niets ernstigs aan de hand. Dat betekent niet dat ik me dat gevoel inbeeldde, maar dat ik door de spanning letterlijk een brok in mijn keel had. Ik kreeg stemproblemen. Ik ben op yoga gegaan, waar ik tot mijn eigen verbazing een paar keer bijna niet meer kon stoppen met huilen. 

Toen ben ik verwezen naar een psychologe. Met haar heb ik heel veel geluk gehad. Wat een fijne begeleiding.
Ik kan het nu toegeven: ik ben oververmoeid, zorgmoe en heb weinig veerkracht en weerstand meer. Ik blijf het liefste thuis en kan geen drukte en prikkels verdragen.
En volgens haar hoort dat er allemaal bij: angst voor ziekte en pijn, hartkloppingen, innerlijke onrust, gespannen zijn als een veer, paniekaanvallen, wakker liggen.

Het gaat allemaal weer over. Zegt zij. Als ik maar ruimte geef aan mijn gevoel en niet teveel van mijzelf verwacht. En zo gaat het langzaam de goede kant op.

Helaas ben ik wel ongeduldig. Het duurt allemaal wel erg lang. En ik blijf het ook wel een soort van stom vinden dat ik hier in verzeild geraakt ben. Ik vind het eigenlijk niets voor mij. Ik ben liever vrolijk en levenslustig dan zo overprikkeld en angstig. Maar ja, het is wat het is.
 
Als ik mijn zegeningen tel zijn het er nogal wat, waar ik heel dankbaar voor ben:
Ik word oma!!! Het gaat goed met mijn man en kinderen. Mijn man is mijn rots in de branding. Onze dochters zijn heel lief en hier meer ervaren in dan ik en zij zeggen dat ik heel goed bezig ben. Ik heb fijn werk, ook al ligt dat nu even stil, maar ik ben qua werk niet onzeker over mijzelf. Ik heb hele goede begeleiding. Ik heb een kleine aov-verzekering. Ik heb inspiratiebronnen als Brene Brown en Byron Katie met boeken en filmpjes op You Tube. Ik blijf graag creatief bezig. Ik heb hele lieve vriendinnen die naar me luisteren, kaarsjes voor me opsteken of voor me bidden. Ik heb geen geldzorgen.

En ik leer langzaam weer op mijn lichaam te vertrouwen: Dat heeft veel te verduren gehad maar weet gewoon beter wat goed voor me is dan mijn 'hoofd en hart'... Enne, ik weet ietsje beter waar mensen het over hebben als ze het moeilijk hebben, zo heeft elk nadeel weer een voordeel...



8 opmerkingen:

  1. Zo herkenbaar... Niets zo makkelijk als maar voortgaan en voortgaan...
    Ongeveer 2,5 jaar geleden is bij mij de veer gebroken. Leren loslaten, voor jezelf zorgen, de controle willen/kunnen verliezen... Moeilijk proces, maar het kan!
    Heel veel sterkte en succes!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is ongelofelijk hoe veel mensen met dezelfde gevoelens worstelen. En dat heb ik nooit zo beseft. Dus is dit ondanks alle pijn en verdriet ook rijkdom. Dankjewel voor je lieve reactie. Ook voor jou het beste, Jacquelien

      Verwijderen
  2. Yep, je hebt veel om dankbaar voor te zijn, én je hebt veel te verduren gehad. En dat met een vrouwenlijf wat stormt van de hormonen! Wat fijn dat je goede hulp hebt. Probeer jezelf de tijd te gunnen om er bovenop te komen... (Ik ontmoette ooit een psychiater die niet wilde spreken over zijn "patiënten", want geduldig, dat waren ze geen van allen.) Ik wens je geduld, en mededogen met jezelf. En dan hoop ik ook nog dat het zo snel mogelijk, op jouw eigen tijd, zo goed mogelijk met je gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die psychiater heeft het goed gezien. Geduld is niet mijn beste eigenschap. Al nooit, maar nu helemaal niet. Maar dat is het mooie van je lijf: Dat fluit je gewoon telkens weer terug. En ik leer er langzaam steeds meer op te vertrouwen. Soms wil ik te snel. Gewoon even snel alle akkefietjes verwerken! Zo gaat het helaas niet. Maar ik leer het wel! Dankjewel voor jouw lieve wensen, Jacquelien

      Verwijderen
  3. Wat dapper dat je je verhaal hebt gedeeld met ons. En ook zo herkenbaar. Al heb ik zelf nooit in de situatie gezeten ik herken de weg er naar toe en in mijn werk als casemanager verzuim hoor en zie ik het zo vaak.
    Daar vergelijk ik de weg naar herstel (re-integratie) vaak als het beklimmen van een berg. Meestal willen mensen snel uit het dal naar boven, maar ik denk dat een langzame klim met soms een omweggetje veel meer helpt. Als je onderweg eens even stil blijft staan en kijkt naar het stukje weg dat je al afgelegd hebt. Soms kom je een hek op de weg tegen en moet je een ander weggetje kiezen en wellicht is dat wel een veel mooier weggetje. En zo kom je stapje voor stapje verder op je reis.
    Ik wens jou ook een mooie reis op weg naar herstel. Sterkte en beterschap! Groet, Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is een mooi beeld: Een langzaam bergweggetje met omweggetjes en mooie uitzichtpunten! Daar ga ik vaak aan denken! Hartelijk bedankt, Jacquelien

      Verwijderen
  4. Lieve Jacquelien, wat heb je eigenlijk de laatste tijd veel meegemaakt.... Het is geen wonder dat je lichaam stop zegt.
    Je komt er zeker wel maar doe het inderdaad rustig aan, ook al is het niet je sterkste kant. Misschien moet dit wel zo zijn, dat je rust en geduld moet krijgen. Ik zit bijna in hetzelfde schuitje, maar bij mij hoofdzakelijk door de toestanden op het werk.
    Ik wens je veel sterkte.
    Liefs
    Carola

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Carola, het gaat allemaal goed komen. Met jou ook.
      Met veel rust en geduld. En niet teveel tegelijk hoeven en moeten. Voor jou ook alle goeds, lieve groet, Jacquelien

      Verwijderen