Is dit wel normaal?


Nu ik loopgips heb en weer een beetje rondstrompel krijg ik weer de onbedwingbare neiging om dingen in huis naar mijn hand te gaan zetten. Om weer grip op mijn spullen te krijgen. 

De afgelopen weken zat ik noodgedwongen met mijn been omhoog en had al mijn energie nodig om mijn gebroken enkel rust te geven, de pijn te verdragen en soms even iets te gaan verliggen. 
Een wasbeurtje op bed was iets waar ik zeker een uur van moest bijkomen, na toiletbezoek kon ik hartgrondig hehe.... poehpoeh... verzuchtten.

Mijn Wim die ook niet veel kon uitrichten vanwege een fikse keelontsteking, koorts en algehele lamlendigheid hielp mij zo ver hij kon. Dat kostte hem alle moeite en daar was ik ook heel blij en dankbaar voor.
Maar... als ik dan bij voorbeeld zag dat de gordijnen niet goed waren gesloten, wat ik normaal gesproken altijd even zou verhelpen, even netjes recht hangen, zonder irritante kier, moest ik het maar zo laten. 
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat ook nog van Wim of van toevallig bezoek te vragen. 
Ik probeerde er niet op te letten. Maar als je probeert ergens niet op te letten lijkt het om met Toon Hermans te spreken 'Net of het vlekkie groter wordt'... 

Toen ik na een controle in het ziekenhuis uit de auto van de buurvrouw stapte, zag ik ondanks mijn klunzige gestrompel met krukken (dat al mijn aandacht vergde) in het kleine stukje van de auto naar de voordeur - uit mijn ooghoek - dat het mandje met viooltjes dat ik een paar weken terug naast de deur had opgehangen compleet verdroogd was. Wat een treurige bedoening. 
Ik had het al die tijd niet gezien en nu viel mijn oog er op. Wim was het niet opgevallen en bij navraag vond hij het ook helemaal niets om je druk over te maken. Dat kwam later wel weer. 
Gelukkig was er toen een vriendin die vroeg of ze wat voor me kon doen en die ik durfde te vragen. De volgende dag was het mandje liefdevol gevuld met rode veenbesjes. Gelukkig!
  
Er is meer wat ik normaal gesproken zelf, bijna onbewust, even doe, maar wat ik nu of aan anderen moet vragen of gewoon moet laten: iets recht leggen, ergens een doekje over halen, de bloemen op de vaas opnieuw schikken, uitgebloeide bloemetjes uit een plant plukken, een schilderij recht hangen of de stoelen aan de tafel aanschuiven. 
Allerlei dingen die ik normaal altijd eerst even gedaan wil hebben voor ik me kan ontspannen.
En dan heb ik het niet over schoonmaken, alhoewel het me echt ergert als ik zie hoe vies de ramen zijn, maar vooral over die paar spatten op de badkamerspiegel die ik gewoon even snel weg wil poetsen, afgewassen spullen die niet op hun eigen vertrouwde plek staan die ik wil wegzetten of geen nieuwe maar 'oppe' waxinelichtjes in de gezellige houdertjes op de tafel.

Nou vraag ik mij af: Is dit wel normaal? 
Zijn er meer mensen die onrustig worden van dit soort onvolkomenheden? 

PS Ik ben niet zo'n enorm leeghoofd dat ik ook heus wel begrijp je dit soort onrust niet kan vergelijken met alle wereldellende waar ik me overigens ook erg zorgen over maak en waar ik ook van wakker lig.  



10 opmerkingen:

  1. Oh wat fijn om dit te horen, anderen hebben dit ook, zelfs best erg, dat van die kussens voert best ver, maar zooooo te begrijpen, dankjewel voor je reactie, je maakt mijn dag goed, fijne dag, Jacquelien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een herkenbaarheid, niet alleen nu, doch het is altijd zo,
    dit maakt je huis je thuis, jouw thuis!, de manier waarop jij het neerzet, schikt, opruimt etc.........
    Zeker nu je in deze nare situatie zit heb je meer tijd om te kijken en te denken wat niet goed is of is zoals jij het gewoon bent en je bent nu in- valide.......
    Zoals je zegt, in het begin ben je in de ban van pijn en is het overleven,
    op het moment dat het beter gaat ga je je blik verbreden en ga je zit soort dingen zien en soms ook je er aan storen.......
    Zo menselijk... zo herkenbaar..... zo normaal....

    Heel veel beterschap

    Marrian


    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, gelukkig gaat het nu elke dag vooruit, morgen over drie weken mag het gips eraf, als het goed gaat..... nu afstrepen dus.... groet, Jacquelien

      Verwijderen
  3. O, wat is dit herkenbaar. Ik moet er bijna van huilen. Mensen die dit niet hebben meegemaakt begrijpen dit niet. In een lange afhankelijke periode is mijn hele huis verrommeld, wat heeft dat een narigheid gegeven. Zo fijn als je het zelf weer kunt. Heel veel sterkte hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste anoniem, wat fijn dat het herkenbaar is. Hopelijk gaat het met jou nu beter. Ik wens je het allerbeste, hartelijke groet,Jacquelien

      Verwijderen
    2. Lieve Jacqueline, dank je wel voor je reactie. Het gaat zeker beter maar moest destijds erg veel energie stoppen in de revalidatie. Dat viel niet mee met een kleine baby en een overleden man. En wat zei de omgeving: "ze moet gereactiveerd worden!" Alsof ik niets deed. Maar ik heb flink mijn best gedaan en kan weer, terwijl ik een slechte prognose had. Maar dan moet je nog rouwen en dat kost veel tijd en energie. Ik ben nu in kleine stapjes puin aan het wegwerken. Het gaat nu echt een stuk beter en daar ben ik blij mee. Voor jou heel veel sterkte hoor. Wat heerlijk hè als je weer kunt douchen. Daar kun je dan zo van genieten. Ik hoop dat je rond de kerst weer op de been bent. Hartelijke groet van Jeannet

      Verwijderen
    3. Lieve Jeannet, ik kan je natuurlijk niet, maar tjonge, ik wil een gebroken enkel niet vergelijken met de zware en moeilijke situatie waar jij nu over schrijft.
      Ik hoop van harte dat er behalve een kritische toon voor jou ook aardige hulp in jouw omgeving is geweest. Want soms kun je dingen gewoon niet alleen!
      En ik hoop ook dat jij de ervaring hebt dat je na een zware dag of nacht de volgende dag soms kan denken: 'Dat hebben we weer gehad, nu gaat het toch wel weer'.
      Ik wens je veel moed toe. Dapper dat je toch bezig bent om de zaak weer op de rit te krijgen.
      Heel hartelijke groet,
      Jacquelien

      Verwijderen
  4. Dank je wel Jacqueline. Het heeft in ieder geval een flinke verschuiving in mijn adressenbestand opgeleverd. Ik zeg wel eens, mensen lijden aan het redderssyndroom, het voelt zo goed voor jezelf om te helpen... Dus dat was best wel eens verdrietig. Maar er zijn andere mensen voor teruggekomen. Een superlieve buurvrouw die ik eigenlijk niet kende kreeg in de gaten hoe het hier ging. Wat heb ik daar veel aan gehad. Helaas is ze verhuisd, maar nog steeds een heel goede vriendin. Zij heeft er ook op aangedrongen andere thuishulp te nemen. De thuishulporganisatie kreeg mij helemaal in de greep, zo erg. Van hen mocht ik niet overstappen en zij bepaalden helemaal hoe het hier allemaal moest. Met angst en beven toch naar een andere organisatie gegaan en dat was een wereld van verschil. Die vroegen wat ik nodig had. Met hen kon ik weer helemaal zelfstandig worden. Inmiddels is dat alweer jaren geleden. Maar ik denk nog zo vaak, je zal oud zijn, geen zicht op verbetering en zo afhankelijk zijn van horken van hulpen. Maar goed, nu kijken we uit naar de feestdagen en is het fijn om het gezellig te maken. Wat een leuke lichtjes heb je vandaag gepost.
    Groeten van Jeannet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Jeannet, wat fijn dat je uiteindelijk wel goede hulp hebt gezocht en gekregen.
      Jij ook hele fijne feestdagen gewenst vol warmte en gezelligheid, Jacquelien

      Verwijderen